Πώς Είναι να Ζεις Άστεγη για Δέκα Χρόνια;

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Σήμερα, έχω σκοπό να κάνω μια συνταγή που μου αρέσει. Είχα προετοιμάσει και επεξεργαστεί τα συστατικά όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα μίξερ. Βρήκα λύση μ' ένα άλλο μπλέντερ, αλλά αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα. Βλέπετε, το μίξερ μου είναι πακεταρισμένο σε μία από τις πολλές κούτες που είναι στοιβαγμένες στο γκαράζ και σε μια υπερπλήρη ντουλάπα-δωμάτιο. Δεν έχω ξεπακετάρει όλα τα πράγματά μου εδώ και 11 χρόνια.

Το 2004, ο πατέρας μου και εγώ μείναμε άστεγοι. Έχω πει την ιστορία τόσες πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά ας την πω άλλη μία σύντομα. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού μας πέθανε και τα παιδιά της αποφάσισαν να το πουλήσουν. Ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου είχαμε οικονομίες και, έτσι, το μόνο που μας απέμεινε ήταν να αγοράσουμε μερικές σκηνές και να προσαρμοστούμε σ' έναν νέο τρόπο ζωής. Κοιμόμασταν είτε σ' ένα παραθαλάσσιο κάμπινγκ, είτε στο πάτωμα στο σπίτι κάποιου συγγενή. Ήταν χειρότερο απ' όσο ακούγεται, για πολλούς λόγους. Τα κάμπινγκ έχουν περιορισμό στο πόσο μπορείς να μείνεις και είναι κάπως λογικό, αφού ως άστεγος καταστρέφεις τις διακοπές των υπολοίπων. Όσο για τους συγγενείς, ένας στου οποίου το σπίτι μείναμε, κατέρρευσε από χρήση κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης.

Όλο αυτό ήταν καταστροφικό και για τους δυο μας. Αυτό ήταν το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα. Ήταν το σπίτι όπου πέθανε η μητέρα μου. Η οικογένειά μου ζούσε στην αγροτική κομητεία Sonoma, εδώ και τριάντα χρόνια. Είχα εργαστεί για τοπικές επιχειρήσεις και είχα προσπαθήσει να γίνω κομμάτι της κοινότητάς μου, αλλά όταν ζητάς βοήθεια εκεί δεν υπάρχει κάποιος να σε στηρίξει. Όταν ο μπαμπάς μου και εγώ βρήκαμε τελικά ένα μέρος για να μείνουμε ήταν 70 μίλια βόρεια, σε έναν άθλιο οικισμό με τροχόσπιτα στο Ukiah.

Η επανεγκατάσταση σε αυτό το νέο μέρος δεν ήταν εύκολη. Οι γείτονες στο πάρκο ήταν δύσκολοι άνθρωποι. Η αστυνομία ήταν σταθερά παρούσα. Συχνά στις συζητήσεις, ήταν ευδιάκριτη η περιφρόνηση για την προνομιούχα κομητεία Sonoma, οπότε σταμάτησα να λέω στον κόσμο πού ζούσα πριν. Και ενώ προσπάθησα να δημιουργήσω δεσμούς με ντόπιους - δούλευα και πάλι για πολλές τοπικές επιχειρήσεις, τόσο που με αναγνώριζαν οι πελάτες ενώ περπατούσα στην πόλη (δεν οδηγώ), δεν ήταν αρκετό. Όταν ο πατέρας μου πέθανε και χρειάστηκα βοήθεια για να μείνω στην περιοχή, αποδείχθηκε ότι τελικά οι δεσμοί που είχα αναπτύξει στη διάρκεια σχεδόν μιας δεκαετίας δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να με βοηθήσουν. Ήμουν και πάλι στο δρόμο. Αυτή τη φορά επέστρεψα στην Κομητεία Sonoma για να μείνω με συγγενείς. Επιστροφή στο παρελθόν.

Η μετακόμιση στο σπίτι ενός συγγενή ήταν -όπως είναι πολύ συχνά- κάτι που μετανιώνεις και όχι ένα μέρος όπου μπορείς να μείνεις για πολύ. Επιπλέον, η θεία μου είχε καταφέρει να φτάσει στην κορυφή της λίστας αναμονής για ένα οικονομικό διαμέρισμα κι εγώ έπρεπε να φύγω από το σπίτι της. Αυτή τη φορά, για να πάω σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο για μικρό χρονικό διάστημα. Τώρα, έχω μείνει πολύ καιρό εδώ. Σχεδόν όλα τα πράγματά μου είναι πακεταρισμένα, σε μια προσπάθεια να μην τα έχω όλα μέσα στα πόδια μου (που σημαίνει ότι δεν ξέρω πού είναι το καταραμένο το μίξερ) και, για ακόμα μία φορά, ψάχνω μέρος για να ζήσω. Δεν έχω απολύτως καμία ελπίδα για τη διαδικασία ή τις προοπτικές μου.

Μόλις έκανα αίτηση και με απέρριψαν για έναν χώρο στο Ukiah, με εμβαδό 8,36 τ.μ., συν το μπάνιο. Κουζίνα δεν υπάρχει. Εάν google-άρεις «90 square feet» (σ.σ. 8,36 τ.μ.), θα βρεις ένα άρθρο για ένα μικροσκοπικό σπίτι στο Manhattan και την ένοικό του που απλοποίησε τη ζωή της -χρησιμοποιώντας το βιβλίο Marie Kondo's, ως οδηγό- για να χωράει σε μια τέλεια μικρή φωλιά. Τραγική ειρωνεία, έχει στους τοίχους της δυο έργα τέχνης που συχνά κοσμούν τους δικούς μου (όταν έχω τοίχους): το Horses της Patti Smith σε βινύλιο και μια εκτύπωση που γράφει «Η καρδιά σου είναι ένας μυς στο μέγεθος της παλάμης σου. Συνέχισε να αγαπάς, συνέχισε να αγωνίζεσαι». Μου άρεσε αυτό το συναίσθημα, αλλά έχοντας πέσει ακόμα μια φορά στα δίχτυα του στεγαστικού προβλήματος, νιώθω την καρδιά μου περισσότερο σαν σταφίδα και η ήττα αποστράγγιξε από τον οργανισμό μου πολλή από τη διάθεση για μάχη.

Αυτό το μικροσκοπικό μέρος στο Ukiah, στο οποίο δεν θα μετακομίσω, ήταν ελκυστικό λόγω του λογικού ενοικίου του, αλλά κι επειδή βρίσκομαι στη λίστα αναμονής μέσω της υπηρεσίας Οικισμού και Αστικής Ανάπτυξης (HUD) για κάτι που λέγεται Housing Choice Voucher (Εισιτήριο Επιλογής Σπιτιού.) Εκεί οταν φτάνεις στην κορυφή της λίστας, το ενοίκιο του σπιτιού ισοσκελίζεται αναλόγως με το μισθό σου, αν και ο ιδιοκτήτης πληρώνεται ολόκληρο το ποσό. Είναι εργατικές κατοικίες, απλά με περισσότερες επιλογές πού να πας. Επίσης, σημαίνει ότι ο χώρος πρέπει να περάσει από ένα πολύ στοιχειώδη έλεγχο από τον οποίο δεν θα είχε βγει «ζωντανό» το νοικιασμένο τρέιλερ μου, αυξάνοντας τις πιθανότητες να υπάρξω σ' ένα ασφαλές σπίτι. Για τους περισσότερους ανθρώπους, ίσως ένα σπίτι χωρίς ποντίκια και αρουραίους και διαρροές είναι κάτι δεδομένο. Αλλά όταν έχεις βιώσει και την άλλη πλευρά, κάτι τέτοιο αποκτά ειδική αξία.

Όταν μετακόμισα πίσω στην Κομητεία Sonoma, γράφτηκα σε λίστα αναμονής, γνωρίζοντας όμως ότι ούτε στα τρελά μου όνειρα δεν θα συνέβαινε τίποτα. Εξάλλου, πριν από έναν χρόνο, η λίστα αναμονής ήταν 6-8 χρόνια. Σήμερα είναι 7-10. Προσφάτως, έμαθα ότι η δική μου αναμονή πιθανώς θα είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί η διεύθυνσή μου (παρόλο που είναι προσωρινή και από την οποία θα πρέπει να φύγω) είναι έδρα της κομητείας. Αυτό σημαίνει ότι συνεχώς θα με βάζουν στην τελευταία γραμμή, πίσω όχι μόνο από ηλικιωμένους, βετεράνους και ανάπηρους, αλλά κι από άτομα που είναι σε περιοχές με αγροτικούς ταχυδρομικούς κώδικες. Η προσπάθειά μου να πάω σ' ένα σπίτι για χαμηλά εισοδήματα, μέσω του μεγαλύτερου πάροχου τέτοιων κατοικικών, απέτυχε καθώς μου αρνήθηκαν αμέσως να μπω στη λίστα αναμονής γιατί είχα πάρα πολύ χαμηλό εισόδημα. Αυτό αξίζει να το επαναλάβω: το εισόδημά μου είναι πάρα πολύ χαμηλό για κατοικία χαμηλού εισοδήματος. Δεν έχει σημασία που σ' όλη μου τη ζωή πλήρωνα το νοίκι στην ώρα του και ολόκληρο - απλά δεν έχει.

Στη διάρκεια της διαδικασίας υποβολής αίτησης για εκείνα τα 8,36 τ.μ. τηλεφώνησα στην Επιτροπή Ανάπτυξης της Κοινότητας στο Ukiah -είναι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα προγράμματα HUD της κομητείας- και ρώτησα για το πού βρίσκομαι στη λίστα αναμονής. Βρέθηκα να παθαίνω κάτι σαν σοκ, καθώς ο υπάλληλος μου εξήγησε ότι από τότε που έφυγα από την κομητεία και τους έστειλα την αλλαγή διεύθυνσης, δεν ανέβαινα προς τα πάνω στη λίστα αναμονής ούτε στην Κομητεία Mendocino. Αυτή τη φορά, επειδή έμενα πάρα πολύ μακριά. Έχω τηλεφωνήσει δυο φορές μέχρι τώρα στο γραφείο της HUD στο San Francisco, αλλά δεν με πήρε πίσω κανένας. Ενώ, δεν έχω πάρει απαντήσεις σε κανένα από τα δύο mail που έστειλα, εξηγώντας την κατάσταση λεπτομερώς και ζητώντας βοήθεια. «Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας. Εδώ είναι οι λίστες αναμονής, εάν θα θέλατε να καταγραφείτε σε κάποια». Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω.

Το να κρατήσω την τωρινή εργασία μου ως συντάκτρια αποτελεί πρόκληση, ενώ πάω από το ένα μέρος στο άλλο. Αφού μεγάλο κομμάτι της εργασίας μου έρχεται μέσω ταχυδρομείου (κριτική βιβλίων, αξιολόγηση των κριτικών), κάθε μετακόμιση δημιουργεί πλήγμα στην επαγγελματική μου ζωή. Αξιολογήσεις έμειναν πίσω. Ένα ευαίσθητο έγγραφο που παραδόθηκε σε παλιά διεύθυνση, όπου οι νέοι ένοικοι δεν έκαναν κανένα κόπο να το προωθήσουν. Παράπονα από το αφεντικό μου ότι φαίνομαι απόμακρη και χωρίς ενθουσιασμό. Χωρίς να διαφαίνεται μόνιμη εναλλακτική λύση στον ορίζοντα, η επόμενη μετακόμισή μου πιθανώς θα είναι ακόμα μία προσωρινή στάση, αλλά έχω μετρήσει τη ζωή μου σε προσωρινούς χώρους. «Διψάω» να αποκτήσω ξανά σπίτι, όμως ανησυχώ ότι το σπίτι μου είναι εδώ, «παγωμένο» στον χώρο σε δύο λίστες που και οι δυο μου ζητούν να περιμένω για πάντα.

Από το κάμπινγκ σε δυο διαφορετικά τρέιλερ και αυτές τις τελευταίες μετακομίσεις, ζω προσωρινά κάπου χωρίς να ξεπακετάρω, περισσότερο από μια δεκαετία τώρα. Ο οικισμός τροχόσπιτων ήταν σίγουρα ένας χώρος, αλλά το ότι δεν μπορούσα να ξεπακετάρω εκεί σήμαινε ότι δεν ήταν ποτέ σπίτι. Πάντα πίστευα πως αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να περιμένω με ανυπομονησία. Και βρίσκομαι να πακετάρω ξανά. Να ανοίγω κούτες για να βρω πράγματα τα οποία εξακολουθώ να χρειάζομαι ενώ περιμένω να βρεθεί σπίτι για μένα. Η ζωή μου δεν είναι καλή. Αυτή η συνεχής αστάθεια και αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα ότι, όπου κι αν είμαι, δεν είμαι επιθυμητή.

Καθώς τηλεφωνώ προσπαθώντας να βρω τρόπους στέγασης, συνεχώς με παραπέμπουν σε καταφύγια αστέγων, τα οποία είτε δεν έχουν ανοίξει για τη σεζόν ακόμα είτε είναι ήδη γεμάτα και απαιτούν επίσης λίστα αναμονής. Το να είμαι άστεγη με τον πατέρα μου είχε δυο οφέλη. Είχε αυτοκίνητο και ήταν άνδρας. Σε ένα από τα κάμπινγκ όπου μείναμε, ένας επίσης άστεγος κατασκηνωτής έδειξε ενδιαφέρον για μένα, το οποίο δεν είχα ανταποδώσει. Το να έχω κάποια στήριξη ήταν θέμα προσωπικής ασφάλειας. Όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να το κάνω μόνη μου, δεν μπορώ να το φανταστώ ως πιθανότητα. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Δεν μπορώ να αγαπήσω ή να πολεμήσω για τη ζωή μου αυτή τη στιγμή, αλλά ούτε και το να παραδοθώ αποτελεί επιλογή. Οπότε πακετάρω και ξεπακετάρω τα ίδια κουτιά κάνοντας την προσευχή μου να υπάρξει δικαιοσύνη μια και έχει περάσει πάρα πολύς καιρός χωρίς να την αισθανθώ.

Περισσότερα από το VICE

Πως Είναι να Ξυπνάς στο Χειρουργικό Τραπέζι Κατά τη Διάρκεια μιας Επέμβασης;

Αυτοί οι Οδηγοί Πηγαίνουν Μόνο με τις Μπάντες

Συζητώντας την Ιστορία και το Nόημα των Σημειωμάτων Αυτοκτονίας με έναν Φιλόσοφο