Η Μεγαλύτερη Drag Queen του Κόσμου μάς Έδειξε την Γκαρνταρόμπα της

Η Michelle DuBarry (κατά κόσμον Russell Alldread) είναι μια εμβληματική φιγούρα και ακτιβιστής στο gay village του Τορόντο. Δεν χρειάζεται τίτλους, αν και έχει πολλούς, συμπεριλαμβανομένου αυτού της «Αυτοκράτειρας του TICOT» (του φιλανθρωπικού οργανισμού The Imperial Court of Toronto). Παρ' όλα αυτά, ο ίδιος εξεπλάγη όταν οι φίλοι του τον πληροφόρησαν ότι είχαν στείλει κρυφά τα στοιχεία του στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, το οποίο τον καταχώρησε με τον τίτλο «Η Γηραιότερη Ενεργή Drag Queen του Κόσμου».

Καταφέραμε να αποσπάσουμε μια συνέντευξη από τον πλέον 85χρονο Alldread στο σπίτι του και ρίξαμε μια σπάνια ματιά στην πολύτιμη γκαρνταρόμπα του, στην οποία μπορείς να βρεις από ράφια με αντρικά παπούτσια (από τις μέρες που ήταν πωλητής παπουτσιών) μέχρι και χειροποίητα φορέματα που έφτιαξε ο ίδιος και φορούσε στα '50s και τα '60s, τότε που οι εμφανίσεις των drag queen ήταν ακόμα παράνομες. Επιστρέψαμε στη Γιορτή της Μητέρας με ένα μπουκέτο λουλούδια και βρήκαμε τη Michelle να ετοιμάζεται για την παράστασή της στο ετήσιο event «Queen Mother King Father» στο Erotico Lounge, κατά το οποίο το Imperial Court of Toronto υποδέχεται τους νεοσύλλεκτους ακτιβιστές.

Βγαίνοντας από το ασανσέρ εντοπίσαμε τον Alldread στο τέλος ενός μακρύ διαδρόμου. Φορούσε ένα καλοκαιρινό σορτσάκι και ένα εμπριμέ πουκάμισο με γιακά και ήταν σχεδόν αγνώριστος, αν εξαιρέσεις τη γνωστή του πόζα – τη στάση με το χέρι στον γοφό, την οποία είχε πάρει στη διάσημη πια φωτογραφία του στην ηλικία των εννέα, όταν τον πρωτοέντυσαν γυναίκα οι αδερφές του, στολίζοντάς τον με ένα τουρμπάνι, ένα μακρύ μαύρο φόρεμα κι ένα μενταγιόν σε σχήμα καρδιάς. Αυτό που δεν είχα προσέξει, όμως, ήταν ότι είχε φορέσει και μια περούκα με καστανά κοντά μαλλιά. Γελώντας πονηρά, μου είπε: «Σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα».

VICE: Πέρα από τη μεγάλη στήριξη και επιρροή που είχες από τις αδερφές και τις ξαδέρφες σου όσον αφορά το να εκφράσεις τη θηλυκή σου περσόνα και ταυτότητα, ποιοι άλλοι άνθρωποι είχαν αντίκτυπο πάνω σου;

Russell Alldread: Η μητέρα μου ήταν στη χορωδία της εκκλησίας. Με ξυπνούσε τα πρωινά παίζοντας πιάνο. Οι δυο μου αδερφές κι εγώ (βλέπε φωτογραφία) ντυνόμασταν γυναικεία, στηνόμασταν μπροστά από τη γυναικεία χορωδία και τραγουδούσαμε σε νοσοκομεία τα Χριστούγεννα όταν ήμουν μικρός. Ήμουν πάντα επί σκηνής! Ο μπαμπάς ήταν οξυγονοκολλητής. Όμως δεν ήταν ο κλασικός μπαμπάς που με έπαιρνε μαζί του σε παιχνίδια χόκεϊ και αγώνες ποδοσφαίρου. Ήταν ένας σκληρά εργαζόμενος άντρας που μόλις είχε επιστρέψει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλλον κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ μέσα [δείχνει το κεφάλι του]. Η μητέρα μου ήξερε πώς να τον χειριστεί. Θυμάμαι μια φορά με είχε πλησιάσει με πολύ άγριες διαθέσεις… και επενέβη η μητέρα μου. Ήταν ένας άντρας που δούλευε στο πίσω μέρος ενός μαγαζιού – μπορούσε να φτιάξει τα πάντα με το φλόγιστρο και το σφυρί του. Όλοι οι αγρότες τον λάτρευαν και η μητέρα μου του κρατούσε τα βιβλία… Γυρνούσε σπίτι καλυμμένος με γράσο και έκανε μπάνιο στην μπανιέρα με απορρυπαντικό ρούχων. Του άρεσε να πηγαίνει για ψάρεμα κι αυτό ήταν η διέξοδός του. Μπορούσα να καταλάβω γιατί συμπεριφερόταν όπως συμπεριφερόταν.

Σε είδε ποτέ ο πατέρας σου επί σκηνής;

Όπως είπα, ξεκίνησα στα εννέα μου. Δεν με είδε επί σκηνής, όμως η μητέρα μου με είχε καταλάβει. Η μητέρα μου ήταν κι αυτή πολύ αγαπητή στη μικρή μας πόλη… Την έχω πάντα μέσα μου.

Ξεκίνησες να παίζεις σε ένα κοινοτικό θέατρο ως Russell. Πώς πέρασες από εκεί στο drag; Είχες κάποιον μέντορα ή το ανακάλυψες μόνος σου;

Μαζί με έναν άλλο τύπο αποφασίσαμε να πάμε σε ένα σχολικό χορό ντυμένοι σαν Γάλλοι go-godancers του Pacha [το οποίο φημίζεται για την τρομερή μουσική, τη μόδα και τον ηδονισμό]. Δεν το έλεγαν «drag» τότε· ήταν απλώς μια ιδέα για κοστούμι. Στη δεκαετία του '50 άρχισα να ασχολούμαι με το μπαλέτο και το ερασιτεχνικό θέατρο. Ανέβηκα στο σανίδι με ένα θίασο κορυφαίων ηθοποιών του Τορόντο των '50s, σε ένα θεατρικό που ονομαζόταν Οι Απίθανοι της WimpoleStreet.

Έπαιζα τον νεαρό Οκτάβιο – μου ταίριαζε γάντι αυτός ο ρόλος! Στη δεκαετία του '60 ήμουν στον θίασο 511 club , ο οποίος ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι μου. Τον διηύθυνε ο Ray Merkin, ένας άνθρωπος του θεάτρου από την Αγγλία, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός με τον τρόπο λειτουργίας του. Είχε και καμαρίνια στο πίσω μέρος… Υπήρχε και ένα τούνελ κάτω από τη σκηνή για να μην έρχεσαι σε επαφή με το κοινό πριν από την παράσταση. Κάναμε πρόβες τα βράδια της Τρίτης και της Πέμπτης και παρουσιάζαμε ερασιτεχνικά θεατρικά του Broadway. Κάποτε είχα παίξει τον Buffalo Bill φορώντας λευκή γενειάδα. Οπότε όλα εκείνα τα χρόνια έμαθα πολλά γύρω από την ηθοποιία.

Θα ήθελες ποτέ να επιστρέψεις στο κοινοτικό θέατρο και να δώσεις παραστάσεις είτε ως Michelle είτε ως Russell;

Τα τελευταία χρόνια είμαι ικανοποιημένος που χρησιμοποιώ τη ζωή μου ως drag καλλιτέχνης για να συγκεντρώσω χρήματα για φιλανθρωπίες. Με γεμίζει αυτό.

Τη δεκαετία του '50 και του '60, οι drag καλλιτέχνες έπρεπε να έχουν μια ταυτότητα την ημέρα και μια άλλη τη νύχτα, κυρίως λόγω της απειλής της αστυνομίας και του φόβου παρενοχλήσεων. Εδώ, στο Τορόντο, έχω ακούσει ότι οι μπάτσοι συλλάμβαναν κατά καιρούς άτομα της queer κοινότητας –συμπεριλαμβανομένων των drag queen– και τα πήγαιναν στην παραλία Cherry Beach για να τα χτυπήσουν. Σου ήταν δύσκολο να έχεις διπλή ζωή; Φοβόσουν ποτέ έξω τη νύχτα, ακόμα κι αν ήσουν με άτομα της κοινότητάς σου;

Τη δεκαετία του '50 κάναμε underground παραστάσεις. Η αστυνομία ερχόταν και μας ενοχλούσε, προσπαθώντας να βεβαιωθεί ότι φοράγαμε αντρικά εσώρουχα [ο Russell βγάζει μια φωτογραφία που τον δείχνει ως dragqueen]. Αυτή είναι από το Halloween. Φορούσα ασημένιες πούλιες και ξανθιά περούκα. Όταν βγήκα έξω, μου πέταξαν μελάνι. Όμως γύρισα σπίτι, έβαλα μια κόκκινη περούκα και ξαναβγήκα! Τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει από αυτό που ήθελα να κάνω.

Πότε πρωτοείδες κάποια αλλαγή; Πότε άρχισες να μπορείς να κυκλοφορείς έξω ως Michelle χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε παρενοχλήσει η αστυνομία ή ότι θα κάνει τα στραβά μάτια αν σου πετούσε ο κόσμος πράγματα (αυγά, μελάνι κ.λπ.) δημόσια;

Η μητέρα μου έλεγε: «Μην πας στο κέντρο ντυμένος σαν αλήτης!» Έτσι, τη δεκαετία του '50 η ημερήσια περιβολή μου ήταν κουστούμι και γραβάτα. Ο κόσμος δεν ήξερε τίποτα για την gay ζωή μου. Έμενα σε ένα μικρό δωμάτιο στην ChurchStreet στα '50s πριν παντρευτώ, και είχα μια συλλογή από παπούτσια επειδή δούλευα σε κατάστημα υποδημάτων. Θυμάμαι ένα μαύρο pencil φόρεμα που μου είχε φτιάξει ο Murray [Burbidge]. Επίσης, είχα μια εσάρπα από γούνα άσπρης αλεπούς και ντυνόμουν μέσα στη μέρα για να περπατήσω στη YongeStreet. Είχα πάει να δω μια ταινία στο κέντρο και κάθισα στον εξώστη. Μόλις τελείωσε η ταινία, σκόνταψα στις σκάλες και έσπασα το τακούνι μου. Ένας τύπος έπιασε το τακούνι μου στο κάτω μέρος της σκάλας και μου είπε: «Ορίστε το τακούνι σας, κυρία μου», δίνοντάς το μου. Γύρισα κουτσαίνοντας στο σπίτι. Έκανα αυτό που ήθελα.

Ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στην drag κοινότητα, από αισθητικής και πολιτικής άποψης;

Οι σημερινοί περφόρμερ είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς των '60s και των '70s. Εμείς προσπαθούσαμε να μοιάζουμε «αληθινές». Πολλά παιδιά σήμερα έχουν πολύ περίεργο look και δεν πειραματίζονται με διαφορετικά look. Διαμορφώνουν ένα στιλ και μετά μένουν κολλημένα σε αυτό. Όμως το σήμερα είναι σαν ένα ανοιχτό βιβλίο. Είναι υπέροχο. Είμαστε στο 2016 και μπορείς να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι και να φοράς αυτό που θέλεις –ειδικά στον Καναδά–, όχι απαραίτητα σε άλλα μέρη του κόσμου. Είμαστε πολύ τυχεροί που είμαστε στον Καναδά.

Το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής σου έζησες στο Gay Village του Τορόντο. Μου ανέφερες ότι, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι , κάποια πράγματα ήταν καλύτερα για τα queer άτομα στα '50s, τα '60s και τα '70s. Τι είναι καλύτερο τώρα και τι ήταν καλύτερο τότε;

Τα πράγματα είναι χειρότερα τώρα για τα νέα παιδιά. Νομίζω ότι το κάνουν για να βγάλουν μερικά χρήματα. Δεν σκέφτονται απαραίτητα να συμμετάσχουν σε κάποιο γκρουπ και να βοηθήσουν να συγκεντρωθούν χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Είναι δύσκολο να ζεις στο σήμερα. Η gay ζωή διαρκώς διευρύνεται. Μπορείς να είσαι στη δυτική πλευρά ή και στην ανατολική (του Τορόντο). Δεν είναι απαραίτητο να είμαστε συγκεντρωμένοι στο gayvillage για να είμαστε ασφαλείς. Όμως έχουμε χάσει και εξακολουθούμε να χάνουμε διάφορα venues (toColby's, toSt. CharlesTavern κ.ά.).

Εκείνη την εποχή «έβγαιναν» άτομα σαν εμένα και άτομα σαν τις μεγαλειώδεις dragqueens του Βανκούβερ. Οι άνθρωποι μπορεί πλέον να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία να ντύνονται όπως θέλουν και να ζουν εκεί που θέλουν, όμως δεν είμαστε πια «δεμένη» κοινότητα. Σε αποδέχονται και οι gay και οι straight… Δεν έρχονται στα show σου επειδή είσαι gay, αλλά επειδή έχεις ταλέντο.

Υπάρχουν διακρίσεις λόγω ηλικίας στον κόσμο των dragqueens; Πώς νιώθεις που ακόμα και τα Ρεκόρ Γκίνες εστίασαν στο ότι είσαι η «Γηραιότερη Ενεργή Drag Queen στον Κόσμο»;

Το λατρεύω! Μου έδωσαν έναν τίτλο Γκίνες και θα τον χρησιμοποιήσω! Πλέον με συστήνουν με αυτό τον τίτλο. Ο κόσμος λέει: «Ήξερες ότι η Michelle είναι η γηραιότερη ενεργή dragqueen στον κόσμο;» Και μου δίνουν φιλοδωρήματα! Μερικές φορές βγαίνω έξω με 25 δολάρια και επιστρέφω με 35. Αλλά αφήνω κι εγώ φιλοδωρήματα. Μ' αρέσει να δίνω πέντε δολάρια σε κάποιους περφόρμερ –τη Miss Carlotta Carlisle, την Georgie Girl– για να τους δείχνω την εκτίμησή μου. Εκτιμούν το γεγονός ότι τους αφήνω εγώ φιλοδωρήματα, λόγω της σημασίας μου στην κοινότητα. Μου έδωσε βραβείο, επίσης, και το City Park. Ο πρόεδρος του City Park μου είπε ότι δεν του άρεσε το βραβείο Γκίνες που είχα πάρει γιατί δεν ήταν αρκετά λαμπερό, κι έτσι μου έδωσε ένα με στρας. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί την ηλικία μου. Πάντα λέω στον κόσμο: «Δεν ζεις στο χθες. Δεν ζεις στο αύριο. Μπορείς να ζεις μόνο μία μέρα τη φορά. Αυτό κάτι σημαίνει, έτσι δεν είναι;» Υπήρχε κάποτε ένα υπέροχο τρίο που ονομαζόταν Freaks. Μία από αυτές έκανε comeback μετά την απόσυρσή της, για μια παράσταση στο μπαρ Statler's και όλοι είχαν τρελαθεί που ήρθε. Είμαι πραγματικά ευλογημένος. Το γεγονός ότι είμαι συμπαθής στην κοινότητά μου είναι νομίζω η παρακαταθήκη μου.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada

Περισσότερα απο το VICE

Πόσο Παραπάνω θα Ζήσεις αν Σταματήσεις να Τρως Κρέας

Το Γκουρμέ «Μενού Εξορίας» στη Μακρόνησο Είναι το Χειρότερο Πράγμα που θα Δεις Σήμερα στο Ίντερνετ

Πώς Είναι να Ζεις σε Ένα Σπίτι 19 τ.μ. στο Κέντρο της Αθήνας