Τα Next Big Things της Ελληνικής Μουσικής

Κάθε χρόνο εμφανίζονται εκατοντάδες νέα ονόματα στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Από underground μπάντες μέχρι τραγουδιστές που κινούνται σε πιο «εμπορικά» μονοπάτια. Σε όποια από τις παραπάνω -και τις ενδιάμεσές τους-  κατηγορίες και αν ανήκουν, οι πιθανότητες να πετύχουν είναι λίγες. Ο ανταγωνισμός γίνεται όλο και πιο σκληρός, ενώ το επίπεδο των καλλιτεχνών και των δίσκων που κυκλοφορούν έχει ανέβει κατακόρυφα. Το πρόβλημα που καλούνται όμως να αντιμετωπίσουν είναι ο αργός θάνατος της μουσικής βιομηχανίας και η περιορισμένη αγορά που, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν μπορεί να στηρίξει τις προσπάθειες όλων των νέων μουσικών. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες εκεί έξω, που δεν σου επιτρέπουν να τους αγνοήσεις. Η μουσική και το performance τους έχει αυτό το «κάτι» που τους κάνει να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε εκατοντάδες συναδέλφους τους. Πολλοί εξ' αυτών μάλιστα, καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας και να κερδίσουν την αναγνώριση και στο εξωτερικό. Με αφορμή την έλευση του νέου χρόνου, ήρθα σε επαφή με κάποιους καλλιτέχνες που πρόκειται να μας απασχολήσουν σύντομα. Ιδού τι είπαμε.

Αν και έχει ήδη κάποια «χιλιόμετρα» στη πλάτη της, πρόσφατα δήλωσε ότι θεωρεί πως τώρα πραγματικά ξεκινάει την πορεία της. Η νεαρή τραγουδίστρια από τη Λευκωσία της Κύπρου, έγινε γνωστή μέσω του πρώτου κύκλου του ελληνικού Greek Idol από το οποίο έφυγε ως νικήτρια. Αργότερα, εμφανίστηκε δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και η Άννα Βίσση. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο single από τον επερχόμενο δίσκο της, το οποίο έχει τον τίτλο «Σε Νικώ». Μιλώντας μαζί της, είχα, επιτέλους, την ευκαιρία να λύσω μια τεράστια απορία μου. Πώς μπορεί να νιώθει ένας συμμετέχοντας ενός talent show κατά τη διάρκεια αυτών των βασανιστικών λεπτών που περιμένει να μάθει από τον παρουσιαστή αν έχει κερδίσει; «Είχαμε αγκαλιαστεί με τη Νικόλ -την άλλη κοπέλα που έφτασε στον τελικό- και απλώς περιμέναμε. Σκεφτόμουν, "άντε πες το, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει". Από τη μία ήθελα να κερδίσω, από την άλλη θα ήμουν χαρούμενη ακόμη και αν τελικά κέρδιζε η Νικόλ που είναι μια εξαιρετική κοπέλα. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Όταν περνάς τόσο καιρό με τον άλλον, δένεσαι. Προσωπικά, δεν είμαι ανταγωνιστικό άτομο, εκτός και αν παίζω Monopoly».

Η Βαλάντω, μου έδωσε να καταλάβω πως αισθάνεται πολύ καλά με την έκβαση των ηχογραφήσεων του δίσκου της. «Φτιάχνουμε ένα άλμπουμ στο οποίο όλες οι ηχογραφήσεις  είναι ζωντανές. Έχω έναν ήχο στο μυαλό μου που θεωρώ πως ταιριάζει πολύ σε εμένα, αλλά και στην εγχώρια δισκογραφία. Βέβαια, έχει μια διαφορετικότητα, ένα δικό του στίγμα. Στο τελευταίο single που κυκλοφόρησα για παράδειγμα, το "Σε Νικώ", η παραγωγή είναι επηρεασμένη από τους solo δίσκους του Mark Knopfler των Dire Straits, ενώ τα πνευστά έχουν κάτι από Calexico. Θα σου πω κάτι πολύ κλισέ, τα καλά τραγούδια μπορούν να προέρχονται από οποιοδήποτε ρεπερτόριο». Όταν η κουβέντα έφτασε στα ακούσματα, μου είπε πως έχει περάσει σχεδόν από όλα τα είδη. Όντας παιδί των 90s, έχει ακούσει Spice Girls και Michael Jackson, όμως στα εφηβικά της χρόνια έκανε και ένα μικρό πέρασμα από το metal. Αυτή η λεπτομέρεια είναι που κατά την άποψη μου την κάνει να διαφέρει από τους υπόλοιπους τραγουδιστές του είδους που υπηρετεί. Αντλεί έμπνευση από παντού. Μου λέει πως ένα από τα βασικά στοιχεία που αναζητά σε ένα τραγούδι, είναι οι καλοί στίχοι, «θέλω τα κομμάτια μου να έχουν όμορφους στίχους ώστε να μπορώ να τους αποδώσω σωστά και όχι να κάνω ένα απλό performance».

Η συμμετοχή της στο Greek Idol την εντάσσει -σχεδόν αυτόματα- σε ένα mainstream περιβάλλον. Γεγονός που με έκανε να αναρωτηθώ αν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου της, αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις με σκοπό την εμπορικότητα. «Αυτό που θέλω, είναι να μου αρέσει το αποτέλεσμα. Να το ακούω μετά από δέκα χρόνια και να αισθάνομαι περήφανη για αυτό που έχω φτιάξει. Η εμπορική επιτυχία βέβαια εννοείται πως είναι καλοδεχούμενη. Όσο περισσότερο κόσμο αγγίξουν τα τραγούδια μου, τόσο το καλύτερο. Η μουσική είναι ο τρόπος μου να επικοινωνώ με τον κόσμο και να εκφράζω τα συναισθήματά μου». Λίγο προτού κλείσουμε το τηλέφωνο, τη ρωτάω αν θεωρεί πως κέρδισε κάτι από τη συμμετοχή της στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό πρόγραμμα. «Κοίτα, πιστεύω πως η συμμετοχή σε ένα talent show βοηθά πολύ στην αναγνωρισιμότητα. Όμως τώρα στα 28 μου, δεν ξέρω αν θα είχα την αντοχή να το κάνω. Θέλει πολλή αφοσίωση. Πρέπει να είσαι εκεί για τρεις μήνες non stop».

Μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της εγχώριας dream pop σκηνής. Το σχήμα αποτελείται από δύο αδέρφια, την Αγγελική και τον Serafim Tsotsoni. Δισκογραφούν μέσω του αμερικανικού label Hush Hush Records και σύντομα θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αξίζει να αναφέρω πως ο Serafim είναι ήδη γνωστός στα μουσικά δρώμενα, μιας και μετρά χρόνια πορείας ως μουσικός και παραγωγός - έχει κυκλοφορήσει τρεις δίσκους, ενώ έχει γράψει μουσική για τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και διαφημιστικές παραγωγές. Θέλοντας να μάθω περισσότερα για τους Ocean Hope όμως, ήρθα σε επαφή με την Αγγελική. Η πρώτη ερώτηση που της έκανα είχε να κάνει με το όνομα τους: «Έχουμε μεγαλώσει στη θάλασσα, φαντάσου στο σπίτι στη Κόρινθο, όπου έχω και το στούντιο μου, τον χειμώνα το νερό φτάνει μέχρι και το υπόγειο μου. Εντάξει, μπορεί να μην είναι ωκεανός, αλλά κάπως έτσι προέκυψε το όνομα».

Μέσα στα δύο χρόνια παρουσίας τους, έχουν καταφέρει να ακουστούν εντός και εκτός της χώρας, με το τραγούδι τους «By Your Side» να κερδίζει τις εντυπώσεις. Βέβαια, όλα ξεκίνησαν σχεδόν τυχαία, «το project ξεκίνησε μετά από τζαμάρισματα που κάναμε μαζί. Δεν είπαμε ποτέ πως πάμε να ξεκινήσουμε ένα γκρουπ. Είχα αρχίσει να γράφω κάποια κομμάτια, άρεσαν στον Serafim και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε κάποια πράγματα πάνω σε αυτά». Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη τακτική δείχνει να δουλεύει για τους Ocean Hope. Στην απορία μου σχετικά με το αν η σύνθεση μέσω τζαμαρίσματος ουσιαστικά «ακυρώνει» τις επιρροές τους, η Αγγελική μου απάντησε ότι «δεν μας αρέσει να ακουγόμαστε σαν κάτι άλλο, θέλουμε η μουσική μας να είναι αυθεντική. Γι' αυτό ξεκινάμε από το μηδέν, δεν πάμε να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο». Η αλήθεια πάντως είναι πως σε μεγάλο βαθμό έχουν όντως καταφέρει να ακούγονται ξεχωριστοί και αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα.

Η ιδιαιτερότητα του ήχου τους βέβαια, δεν είναι αποτέλεσμα αμιγώς μουσικό, αλλά οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις ικανότητες που έχουν τα δύο μέλη του σχήματος στην παραγωγή. Το να μπορεί ένας καλλιτέχνης να ελέγξει και τεχνικά την κατεύθυνση του έργου του είναι πραγματικά σημαντικό. «Η παραγωγή είναι και αυτή ένα είδος τέχνης, διαμορφώνεις τον ήχο και την αισθητική που θέλεις. Δεν μπορείς να την αφήνεις στα χέρια του καθενός». Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Πολλές φορές ο κόσμος, δεν καταλαβαίνει το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο παραγωγός σε έναν δίσκο, πιστώνοντας την όποια επιτυχία ή αποτυχία αποκλειστικά στον ερμηνευτή. Ευτυχώς, στην περίπτωση των Ocean Hope, τα πάντα περνάνε από το χέρι τους. Βέβαια, τα περισσότερα αδέρφια που ξέρω, ενώ αγαπιούνται πολύ, δεν θα μπορούσαν να δουλέψουν μαζί. «Σε μια υγιή σχέση υπάρχουν και οι τσακωμοί, όμως πάνω στην δουλειά δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ. Το όμορφο είναι πως, όταν δουλεύουμε πάνω σε ένα κομμάτι, απλά κοιταζόμαστε και ξέρουμε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Ίσως αυτό να έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαστε αδέρφια».

Το 2016 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για την Angelika Dusk. Το όνομα της ακούστηκε αρκετά, ενώ κυκλοφόρησε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα singles της χρονιάς, το «Scream». Αυτό που μου αρέσει στη μουσική της είναι πως δείχνει να μην θέτει όρια στον ήχο, διατηρώντας όμως μια συγκεκριμένη αισθητική προσέγγιση. Επίσης, ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στην ποιότητα των παραγωγών της. Έχει συνεργαστεί με κάποιους από τους καλύτερους παραγωγούς στον κόσμο, όπως ο Jonny Lattimer (Ellie Goulding, Sam Smith, Tom Odell, Ella Eyre) και οι Red Triangle Productions (One Direction, Olly Murs, Little Mix), δίνοντας στο κοινό της δουλειές με κοινό παρονομαστή την επαγγελματική προσέγγιση. Με τη πρώτη ευκαιρία λοιπόν, της ζήτησα να θυμηθεί την εποχή που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική, αλλά και τις θυσίες που χρειάζεται να κάνει για να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. «Ουσιαστικά, ήμουν απολύτως δυστυχισμένη που δεν ασχολούμουν με τη μουσική και έτσι πήρα την απόφαση. Γι' αυτό ονόμασα το πρώτο μου άλμπουμ "Marionette", μέχρι τότε ένιωθα πως έκανα πράγματα για τους άλλους και όχι για τον εαυτό μου. Τώρα, για τις θυσίες, σε ποια δουλειά δεν απαιτούνται αν θέλεις να πας μπροστά;  Έχω επιβάλλει στον εαυτό μου κάποιους περιορισμούς στην προσωπική μου ζωή. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να βγαίνω στα μπαρ, να μιλάω δυνατά και να πίνω για μια ολόκληρη εβδομάδα πριν από τα live μου. Οι φίλοι μου στην αρχή με κορόιδευαν, αλλά τώρα καταλαβαίνουν».

Συνήθως, οι μεγάλες θυσίες, σε συνδυασμό με μια μικρή -ή και μεγάλη- δόση τύχης φέρνουν και τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Έτσι και στην περίπτωση της Angelika, αν και για αυτή, μάλλον τα καλύτερα είναι μπροστά της. Ποια είναι όμως μέχρι στιγμής η πιο έντονη μουσική της ανάμνηση; «Μια πολύ έντονη εμπειρία που έζησα, ήταν η στιγμιαία παράλυση που αισθάνθηκα όταν έπρεπε να βγω και να τραγουδήσω μπροστά σε τέσσερις χιλιάδες κόσμου στη συναυλία της Kovacs. Έχω όμως και μια πολύ αστεία ανάμνηση. Τραγουδούσα με τη μπάντα μου σε μια συναυλία εξωτερικού χώρου, κάτω από τα δέντρα. Ήμασταν όλοι ντυμένοι καλά, τα αγόρια με κοστούμια και γραβάτα, εγώ με ένα μακρύ, μαύρο φόρεμα. Ξαφνικά, ένιωσα κάτι να πέφτει στο κεφάλι μου. Γύρισα και κοίταξα τον κιθαρίστα μου διότι ήμουν σίγουρη ότι κάτι μου είχε πετάξει, δεν ξέρω γιατί, μάλλον για πλάκα. Αυτός όμως, με κοίταξε με έκπληξη. Μέτα από λίγο έπιασα τα μαλλιά μου και συνειδητοποίησα ότι με είχε κουτσουλίσει ένα περιστέρι. Νομίζω πάντως, ότι πήγαινε ωραία με το outfit και στάθηκε λίγο καλύτερα το μαλλί μου (γέλια)».

Αυτή την εποχή η τραγουδοποιός έχει ήδη κλείσει μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Αν σας αρέσει η σκοτεινή πλευρά της pop, θα σας πρότεινα να παρευρεθείτε σε κάποια από αυτές. Οι στόχοι της για το επόμενο διάστημα; «Να μη με πατήσει κανένα τρένο, να συνεχίσω να γράφω τραγούδια, να κάνω πολλά live και να περνάω χρόνο με τους φίλους μου». Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως η Angelika θα μείνει μακριά από γραμμές τρένου για να συνεχίσει να μας τροφοδοτεί με καλή μουσική και λόγους να βγούμε από το σπίτι μας κατευθυνόμενοι προς κάποιο live venue που εμφανίζεται.

Εδώ και δεκαετίες, πικραμένοι αυτοαποκαλούμενοι γκουρού της rock ανά τον κόσμο, μας τα πρήζουν με την ατάκα «το rock πέθανε». Αγνοούν βέβαια το γεγονός ότι το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα έχει την μαγική ικανότητα να ανασταίνεται. Πώς το πετυχαίνει αυτό; Χρησιμοποιώντας φυσικά τις ψυχές νέων συγκροτημάτων όπως οι The Wrinkled Suits. Η μπάντα συστάθηκε το 2015 έπειτα από ένα τζαμάρισμα: «Ήταν ένα μουντό απόγευμα. Σε ένα break του Ηλία -του ντράμερ μας- ξέσπασε μια μανιασμένη καταιγίδα, η οποία μας έδωσε τις υπερδυνάμεις μας. Από τότε είμαστε δεμένοι για πάντα. Ο ιδιοκτήτης του στούντιο αγνοείται». Έχοντας παρακολουθήσει τη πορεία τους, μπορώ να πω ότι πρόκειται για ένα σύνολο μουσικών που σε κάθε τους εμφάνιση γίνονται όλο και καλύτεροι, γεγονός που αποδεικνύει πως οι τύποι δουλεύουν σοβαρά. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι κολασμένες, ενώ κάπου στο βάθος του stage, μπορεί να δεις το φάντασμα του Lemmy να σου κάνει κωλοδάχτυλο.

Αυτή την εποχή μιξάρουν τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες. Αυτή η πληροφορία μου έδωσε τη «πάσα» που χρειαζόμουν για να ζητήσω τη γνώμη τους σχετικά με τα συστατικά που απαιτούνται για ένα καλό τραγούδι. «Θα μπορούσε να πει κανείς το groove, ένα πιασάρικο hook, ένα riff που σου κολλάει, μια ωραία ιστορία. Όλα αυτά και τίποτα. Ένα τραγούδι είναι καλό όταν σε κάνει να κουνάς τους γοφούς σου λες και έχεις καταπιεί τον Elvis, όταν σε κάνει να θες να παίξεις ξύλο, να κάνεις άγριο σεξ και γενικά να θέλεις να κατακτήσεις τον κόσμο». Δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ με αυτή την άποψη. Νομίζω πως μέσα της κρύβει και την όλη ιδεολογία της rock μουσικής που σε προστατεύει από επιτηδευμένους αφορισμούς και ανούσιους μινιμαλισμούς. Βέβαια, η μουσική είναι ένα «σπορ» που βασίζεται στην υποκειμενικότητα, οπότε ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Όταν αποτελείς μέρος ενός συνόλου και ιδιαίτερα ενός μουσικού συγκροτήματος, είναι σημαντικό να έχεις παρόμοιες βλέψεις για την πορεία του όλου εγχειρήματος. Βασικότατος παράγοντας για να συμβεί αυτό, είναι η θέσπιση κάποιων κοινών στόχων. Ποιοι είναι λοιπόν οι στόχοι των Wrinkled Suits; «Δεν νομίζω ότι μπορούμε να τους ορίσουμε ακόμη. Μόλις ηχογραφήσαμε έναν δίσκο που βγήκε οργανικά, χωρίς πολλά λόγια και συζητήσεις. Δεν είναι σίγουρο ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε στοχεύοντας σε κάτι συγκεκριμένο. Απλώς πέτα μας σε ένα στούντιο με μπίρες και Metaxa και στο τέλος θα μάθουμε όλοι μαζί τι έγινε». Τίμια απάντηση. Έχοντας φτάσει στο τέλος της κουβέντας μου μαζί τους αποφάσισα να τους ρωτήσω πώς τους ήρθε η ιδέα για το όνομα τους: «Σαν αστείο για την συνήθεια του Κωνσταντίνου -frontman του γκρουπ- να πετάει τα σακάκια του όπου βρει. Μετά από λίγο καιρό το αστείο κόλλησε και έμεινε το όνομα». Προσωπικά, προτείνω να βρεθείτε στις 5 Ιανουαρίου στο ΑΝ club όπου θα γίνει η επόμενη ζωντανή εμφάνιση της μπάντας και δεν θα χάσετε.

Περισσότερα από το VICE

Ο Χειρουργός που Ανεβάζει Βίντεο Επεμβάσεων στο Snapchat

Όταν το Mαγαζί που Δουλεύεις Αποδεικνύεται πως Είναι «Βιτρίνα» για Εμπόριο Ναρκωτικών

Η Ελληνίδα που Έζησε στη Βόρεια Κορέα (και της Άρεσε)