Βλέποντας από Μέσα τον Κόσμο των Συνθετικών Ναρκωτικών στη Νέα Ζηλανδία

​Στις 8 Μαΐου, η Νέα Ζηλανδία ολοκλήρωσε το πείραμα των 294 ημερών νόμιμης πώλησης συνθετικών ναρκωτικών. Σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα, η χώρα αποφάσισε ότι ήθελε μια μετρημένη, σύγχρονη απάντηση στις διογκούμενες πωλήσεις ουσιών όπως η Κ2, τα άλατα του μπάνιου και της συνθετικής κάνναβης. Κατέληξαν στο νόμο Psychoactive Substances Act of 2013 (Νόμος για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες 2013). Η ιδέα ήταν ότι το υπουργείο Υγείας θα ήλεγχε και θα ενέκρινε νέα φάρμακα, που στη συνέχεια θα πωλούνταν σε ενήλικες από εγκεκριμένα καταστήματα με ειδική άδεια. Όμως τα ΜΜΕ κήρυξαν πόλεμο στο νόμο που έκανε νευρικούς αρκετούς πολιτικούς, και έτσι τα ναρκωτικά ξαναέγιναν παράνομα.

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το χρονολόγιο των γεγονότων. Ήθελα να μάθω πώς τα συνθετικά ναρκωτικά και οι νόμοι που τα διέπουν επηρέασαν τους παγιδευμένους σε αυτά Νεοζηλανδούς. Έτσι μίλησα σε ένα τύπο που λέγεται Mike Reeves, που πουλούσε συνθετικά ναρκωτικά πριν να εθιστεί ο ίδιος. Όταν μιλήσαμε, μάζευε τα πράγματά του για να μπει σε πρόγραμμα εντατικής αποτοξίνωσης 18 εβδομάδων. Αυτή είναι η ιστορία του.

Η πορεία μου προς τον εθισμό είναι η συνηθισμένη, αν και το να ζω στη Νέα Ζηλανδία έκανε τα πράγματα ευκολότερα. Γεννήθηκα από ένα ζευγάρι ανθρώπων με έντονους χαρακτήρες. Η μαμά μου ήταν από μια μεγάλη οικογένεια Καθολικών με πολλά λεφτά. Αυτοκτόνησε πριν από δέκα χρόνια. Ο πατέρας μου έπασχε από Άσπεργκερ, αλλά ήταν ευφυής ηλεκτρολόγος μηχανολόγος. Πήγα στα καλύτερα σχολεία αλλά τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν. Άρχισα να καπνίζω, να πίνω και να παίρνω σπιντ όταν ήμουν 12 ετών. Από εκεί και μετά ήμουν εφιάλτης.

Με την πάροδο του χρόνου έμαθα για τη χίπικη κουλτούρα που με οδήγησε στο μονοπάτι των ενθεογενών. Στη συνέχεια προχώρησα στη βιοχημεία πίσω από τα συναισθήματα-ντοπαμίνη, σεροτονίνη, νορεφεδρίνη, εφεδρίνη και αδρεναλίνη. Άρχισα να ασχολούμαι με το διαδίκτυο, το 1990, και χρησιμοποίησα τις μηχανές αναζήτησης για να ψάξω για ναρκωτικά. Έτσι, όταν τα έβλεπα, γνώριζα τι ήταν.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή που παρατήρησα τον ψεύτικο κόσμο των ναρκωτικών στη Νέα Ζηλανδία.

Ξύπνησα στον καναπέ ενός φίλου και το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου είχε παραδοθεί στις φλόγες. Παρακολουθούσαμε και πίναμε μπύρα φορώντας τα μποξεράκια μας. Με πλησίασε εκείνος ο τύπος. Ας τον πούμε Ρίτσαρντ. Είχε ένα χαρτοφύλακα από τον οποίο έβγαλε λίγα BCP (αντισυλληπτικά) και 5-Hydroxytryptophan (5-υδροξυτρυπτοφάνη). Αυτά ήταν νόμιμα ναρκωτικά σε εκείνη τη φάση. Παρά το ότι η χημική τους σύσταση ήταν γνωστή στη χώρα τα κιτ ελέγχου της αστυνομίας δεν τα ανίχνευαν. Απλά δεν ήταν αυτά που η αστυνομία έψαχνε. Πολύ λίγοι άνθρωποι τα γνώριζαν.

Αργότερα, πιθανώς το 2008, συνάντησα έναν άλλον τύπο που έκανε εισαγωγή ουσιών. Στην πρώτη εισαγωγή είχε δυο χημικές ενώσεις, τις MDPV (μεθυλενοδιοξυπυροβαλερόνη) και Methylone (μεθυλόνη). Τις δοκίμασα συνδυαστικά μια φορά και τις λάτρεψα. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Έτσι κόλλησα από δίπλα του και όλη την επόμενη χρονιά εγώ και οκτώ φίλοι μου κυριολεκτικά χαθήκαμε μέσα στην ουσία.

Όντας μέσα στη φούσκα ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ. Όπως πολλά πρεζάκια ηρωίνης που νομίζουν ότι η ζωή τους είναι πλήρης όταν μπλέκουν για πρώτη φορά, ήρθα πιο κοντά με τους φίλους μου. Παίρναμε το πράμα και κάναμε όργια. Είχαμε τα λεφτά και το φαγητό που χρειαζόμασταν, αλλά παίρναμε μεγάλο ρίσκο με τη ζωή μας χρησιμοποιώντας ναρκωτικά ενδοφλεβίως για να γίνουμε λιώμα.

Είχαμε ένα σπίτι στη φοιτητική συνοικία στο Ουέλινγκτον και έγινε ο τόπος όπου τα κάναμε όλα αυτά. Είχαμε μαντιλάκια με οξύ, κομμάτια κρακ. Έρχονταν στο σπίτι μας για να πουλήσουν μεθ, κόκα και χόρτα. Είχε πολύ πλάκα για ένα διάστημα, αλλά για να το βάλουμε σε ένα οικείο πλαίσιο, αυτό το ναρκωτικό λαμβάνεται σε αναλογίες κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης. Μέχρι το τέλος εκείνου του χρόνου παίρναμε ένα γραμμάριο την ημέρα.

Τελικά το παρεάκι διαλύθηκε. Ο τύπος που έκανε την εισαγωγή του πράματος, είδε πόσο με επηρέαζε και με έκοψε. Έτσι έκανα ωτοστόπ και πήγαινα βόρεια, βαρούσε ενέσεις νερού γιατί ήξερα πως δεν μπορούσα να απαλλαχθώ από τη συμπεριφορά και από το ναρκωτικό την ίδια στιγμή. Ήμουν σκατά αλλά ακόμα είχα λίγα χρήματα, οπότε αγόρασα ένα σκάφος. Έκανα το γύρο της Νέας Ζηλανδίας δυο φορές και απομονώθηκα για χρόνια. Θεωρούσα πως είχα καθαρίσει από τα ναρκωτικά επειδή δεν είχα χώσει βελόνα στα μπράτσα μου για χρόνια.

Όταν βγήκα από το σκάφος, το εμπόριο νόμιμων ναρκωτικών ήταν στο ζενίθ του στη Νέα Ζηλανδία. Αυτό συνεχίστηκε όλο το 2009, το 2010 και το 2012, με τα νόμιμα ναρκωτικά να γίνονται όλο και λιγότερο καθαρά. Τα συστατικά που χρησιμοποιούνταν ήταν υψηλού κινδύνου, μη δοκιμασμένα και καινούρια.

Φέτος το Μάιο, η κυβέρνηση ξανάγραψε το Νόμο για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες. Αιφνιδίως έφτιαξαν μια λίστα από τεστ που πρέπει να περάσει ένα ναρκωτικό για να θεωρείται ασφαλές. Μερικά από αυτά τα τεστ απαιτούν πειράματα σε ζώα, ώστε να ληφθεί ένα αρκετά μεγάλο μεγέθους δείγμα. Για αυτό χρειάζεσαι ένα τεράστιο και εξαιρετικά ακριβό εργαστήριο που οι περισσότερες εταιρίες δεν μπορούν να έχουν. Με αυτό τον τρόπο σκότωσαν τον κλάδο, αλλά είχα ένα σχέδιο.

Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει είναι ότι πολλές από τις χημικές ουσίες έχουν ελεγχθεί από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η ιδέα ήταν ότι θα έπαιρνα ένα οργανικό συστατικό στο οποίο θα είχαν γίνει όλοι οι έλεγχοι και θα το συσκεύαζα. Η επιχείρησή μου ονομάστηκε Clone 42. Αγόρασα μερικά μεγάλα τούβλα αυτών των ναρκωτικών και πρέσα χαπιών και ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στην αγορά. Στη συνέχεια, πριν από λίγους μήνες, έπρεπε να πάω με το αυτοκίνητο 10 γραμμάρια προμήθειας σε έναν τύπο στο Όκλαντ. Τότε ήταν που έχασα τον έλεγχο.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο δρόμο σταμάτησα στο σημείο αντικατάστασης συριγγών. Αυτό είναι το πρεζάκι μέσα μου. Μέχρι να φύγω από το Ουέλινγκτον ήμουν φτιαγμένος. Χάλια. Μέχρι να φθάσω στα μισά του δρόμου οδηγώντας προς βόρεια, είχε αρχίσει να χιονίζει πολύ, οπότε σταμάτησα το αυτοκίνητο. Έπειτα σε ένα χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων εξακολουθούσα να κάνω χρήση, να φτιάχνομαι όλο και περισσότερο. Όταν κάποια στιγμή έφθασα στο Όκλαντ, σκέφτηκα «δε γαμιέται» και βάρεσα ότι είχε απομείνει, που ήταν περίπου 1.000 mg. Έπαθα καρδιακή προσβολή. Όταν παίρνεις αυτό το ναρκωτικό, αποδυναμώνεις τον καρδιακό μυ σου, ενώ η καρδιά γίνεται ένα κομμάτι δέρμα. Πήγα στο νοσοκομείο και εκεί νόμιζαν ότι έκανα χρήση meth. Με γέμισαν βενζοδιαζεπίνες ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω ότι δεν είχα κάνει χρήση αυτού του ναρκωτικού. Αφού επέζησα αυτού, συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν βοήθεια.

Ξέρετε τον Saul Williams; Είναι ένας φανταστικός ποιητής και οι φίλοι του, του συνέστησαν να πάρει DMT για να διευρύνει το μυαλό του. Έτσι το δοκίμασε και είπε «Ε, και; Το γνώριζα ήδη αυτό». Και κάπως έτσι αισθάνομαι τώρα. Γάμα τα ναρκωτικά φίλε. Με απογοητεύει ότι η χώρα μου προσπαθεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στο όλο θέμα, επειδή εξακολουθούμε να τα κάνουμε όλα μούσκεμα.

Ο τρόπος που οι άνθρωποι μαθαίνουν να παίρνουν ναρκωτικά είναι να πάνε στο κατάστημα και να φτιαχτούν. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, την κατάλληλη στιγμή. Οι πρωτοπόροι της χρήσης ναρκωτικών έψαχναν μια ιδιαίτερη εμπειρία και την βρήκαν μετά από ένα ταξίδι. Τώρα μπορείς απλά να πας στον προορισμό και να χάσεις το ταξίδι. Πιστεύω ότι αυτό είναι μεγάλο λάθος. Οπότε όχι, δεν πιστεύω ότι αυτό το πράγμα πρέπει να πωλείται στα καταστήματα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.