Πήγα να Ακούσω Trash και Συγκινήθηκα

Είναι μια ακόμα από αυτές τις μέρες. Αυτά τα Σάββατα ή Κυριακές που έχεις βγει την προηγούμενη μέχρι αργά, έχεις πιει κάτι παραπάνω και έχεις ξυπνήσει στην γλυκιά ώρα των 17:30. Τότε ξεκινάς να τοποθετείς σε σωστή σειρά όσα έκανες το βράδυ. Tι σκατά σε κράτησε έξω μέχρι τις 6; Στην δικιά μου περίπτωση, αυτό που έκανα, με δικαιολογεί αμέσως στον εαυτό μου.

Πήγα στα 10α γενέθλια των Trashformers. Μιας ομάδας φίλων που οργανώνουν εδώ και 10 χρόνια πάρτυ με Trash μουσική. Ξεκίνησαν από την Πάτρα και άλλες πόλεις όπως τον Πύργο και το Άργος και έφτασαν τελικά τον Δεκέμβριο 2008 στην Αθήνα, για να δώσουν στο Αθηναϊκό κοινό, αυτό που του έλειπε. Μια βραδιά με λατρεμένη 80’s και 90’s μουσική. Γιατί για τα παιδιά (Jimfast, Gizmo, Aρείων και Ιταλός), trash δεν σημαίνει κακιά μουσική. Σημαίνει αναμνήσεις από την παιδική και εφηβική μας εποχή. Αναμνήσεις ελαφρώς σκονισμένες, αλλά ποτέ 100% ξεχασμένες. Είναι πάντα εκεί, περιμένοντας να μας προκαλέσουν το «Πωπω, που το θυμήθηκε αυτό; Το χόρευα στα νιάτα μου», όταν ακούμε τα τραγούδια που παίζουν στα πάρτυ τους.

Μίλησα με τον Αρείωνα και τον Ιταλό ( μαζί με την πατερίτσα του, που απέκτησε μετά από ένα πάρτυ), πριν ξεκινήσει η όλη φάση. Ο Αρείωνας είναι το μυαλό της κατάστασης και μου εξηγεί τι ακριβώς παίζει με τους Trashformers.

«Είναι πηγή ενέργειας και ευχαρίστησης» μου λέει πρώτα απ’ όλα, «και οι τέσσερις έχουμε άλλες δουλειές. Δεν το κάνουμε σκεπτόμενοι ότι αυτή είναι μια δουλειά και για αυτό το κάνουμε και όπως ακριβώς θέλουμε». Το κάνουν γιατί τους αρέσει και γουστάρουν να ξυπνάνε την επόμενη μέρα και να σκέφτονται « Πόσο γάμησε χθές;», «Πόσο ωραία ήταν;». Και αν με ρωτάς, αυτός είναι ο καλύτερος λόγος για να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή σου.

Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικό ένα trash πάρτυ; Αρχικά, γιατί τα παιδιά ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν αυτό το είδος στην Ελλάδα, το 2004. Το πιο ξεχωριστό όμως είναι, ότι τα πάρτυ τους περιλαμβάνουν, πάντα, την live εμφάνιση κάποιου καλλιτέχνη. Και μιλάμε για καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Λεμπέσης. Απόλυτα iconic και με τραγούδια, για τα οποία, όλοι έχουμε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.

Χθες, για την επέτειο των 10 χρόνων, εμφανίστηκαν μπροστά στα θνητά μάτια μου: η Σοφία Αρβανίτη, η Μπέσσυ Αργυράκη (άκουσα το «κορμί και αλάτι» από κοντά), ο Γιάννης Σαββιδάκης και ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, από τους One (Fangirl Moment 2014). Και ήταν υπέροχα.

Είναι εντυπωσιακός ο διαφορετικός τρόπος που λειτουργούν στην σκηνή αυτοί οι καλλιτέχνες. Βλέπεις την άλλη εποχή. Την εποχή της πραγματικής ντίβας και του ροκά με το συνθεσάιζερ. Η κινησιολογία ήταν άφταστη. Πέταγμα φουστανιού, μικρό παλαμάκι και τίναγμα μαλλιού.

Σιγά το πράγμα θα μου πεις, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ένα flashback, σαν αυτά από τις ταινίες, αλλά συμβαίνει μπροστά σου. Ήταν σχεδόν συγκινητικό. Και αστείο και σουρεάλ. Ένας καλός συνδυασμός συναισθημάτων για μια βραδιά.

Μετά το τέλος των live εμφανίσεων, ξεκίνησε το κυρίως πάρτυ. Και μετά από 3 ώρες χορού, που δεν πολυκαταλαβαίνεις πως περάσανε, αντιλαμβάνεσαι γιατί τα παιδιά έχουν γίνει γνωστά για τα πάρτυ τους. Το ένα χιτάκι μετά το άλλο, Mακαρένα, Εσούνα Μπόμπα και «Στα συντρίμμια της ζωής μου τα κομμάτια της ψυχής μου». Με λίγα λόγια, καλά έκανα και εγώ και όλοι οι άλλοι, που μείναμε εκεί μέχρι το πρωί. Άξιζε το hangover.

Κάπως έτσι μετά από 4,7 μήνες συνολικής, ατελείωτης μουσικής, αυτοί οι τέσσερις τύποι που ξεκίνησαν να παίζουν «trash» στην Πάτρα, έχουν φτάσει να δηλώνουν ότι έχουν φιλικές σχέσεις με αυτές τις τεράστιες μορφές της ελληνικής showbiz - όσο παλιός και αν είναι αυτός ο όρος σήμερα, είναι ίσως ο πιο περιγραφικός για αυτούς τους ανθρώπους.

Και εγώ, ως ένα μέρος του κοινού, έφυγα λίγο πιο γεμάτη. Έφυγα γνωρίζοντας ότι η Μπέσσυ Αργυράκη έχει κρυφό καημό να κατεβαίνει και να τραγουδάει ανάμεσα στο κοινό. Έμαθα πως δεν είναι κακό να έχεις μια σιδερώστρα με τα λόγια μπροστά σου, αν είσαι σταρ του βεληνεκούς της. Αλλά κυρίως έμαθα ότι όλα τα ξένα τραγούδια των 80’s, έχουν την απόλυτα cult, ελληνική διασκευή τους. Και είναι πραγματικά εξαίσια.