Διάσημα Κομμάτια που θα Απαγορεύονταν στον Βωμό του «Politically Correct»

Ήταν η δεκαετία του '50 όταν ο κόσμος της μουσικής πέρασε τον δικό του «Μεσαίωνα». Ήταν τότε που αρκετοί καλλιτέχνες αποφάσισαν να συνδυάσουν μερικά μουσικά είδη -κάποια από αυτά απαγορευμένα για τη συντηρητική και… λευκή κοινωνία- και το αποτέλεσμα ήταν ένα: rock 'n' roll. Ένα μουσικό στυλ γρήγορο, έντονο, παθιασμένο και επαναστατικό για τους περισσότερους. Τόσο επαναστατικό που αρκετοί ήταν αυτοί που τρόμαξαν από τον ρυθμό του και θέλησαν να το κάνουν να σταματήσει στο πλαίσιο του «politically correct». Δεν είναι τυχαίο που αρκετές πόλεις των ΗΠΑ στα fifties απαγόρευσαν όλα τα κομμάτια της rock μουσικής. Δεν είναι τυχαίο που ο Elvis Presley κατά την εμφάνισή του στο Ed Sullivan Show δεν φαινόταν από τη μέση και κάτω, γιατί το κούνημα των γοφών του ήταν προκλητικό. Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, όπως το ABC και το BBC δημιούργησαν τις «μαύρες λίστες» τους, ώστε να μην γίνει το λάθος.

Τελικά αυτή η αντίδραση είχε διαφορετικά αποτελέσματα, καθώς ήταν η εποχή που η νεολαία έψαχνε τη δική της φωνή. Μια φωνή που τη βρήκε μέσα από τους ήχους και τους στίχους του rock 'n' roll. Και σύντομα από underground μουσικό κίνημα, το rock έγινε το πιο εμπορικό μουσικό είδος, που χάρισε πολλά εκατομμύρια στη μουσική βιομηχανία, πάντα στο αγαπημένο περιτύλιγμα της επανάστασης.

Αλλά είπαμε, αυτά έγιναν στις δεκαετίες του '50 και του '60. Γιατί μέσα στα επόμενα χρόνια ο κόσμος της μουσικής γνώρισε μια τρομακτική άνθιση και ελευθερία. Λογικό, μπορούμε να πούμε. Άλλωστε όσο περνάνε τα χρόνια και εξελίσσεται ο άνθρωπος, η γνώση και η λογική του. Ή μήπως όχι; Ή μήπως όχι στον βαθμό που θα έπρεπε.

Μάλλον το τελευταίο, αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ και μερικά χρόνια όλοι ζούμε κάτω από τη ταμπέλα του «politically correct». Ή για την ακρίβεια του δήθεν «politically correct». Εκεί που πλέον το σωστό και το λάθος έχει γίνει ταμπέλα, όχι ουσία.

Εκεί που μπορείς να ανταλλάζεις χειραψίες με φασίστες, αλλά αν τους καταδικάσεις μετά είσαι «καθαρός». Εκεί που μπορεί μια διαφήμιση-αντιγραφή να θεωρηθεί σεξιστική (απλά επειδή το είπαν πέντε άνθρωποι) και όχι κακή - όπως ήταν πραγματικά. Εκεί που αν δεν καταδικάσεις τη βία, απλά θεωρήσε τρομοκράτης. Τόσο άσπρο - μαύρο, ούτε στο μεσαίωνα.

Και θα μου πεις η μουσική τι σχέση έχει με αυτό; Απλά έτυχε πριν από λίγες μέρες να πέσω πάνω σε ένα άρθρο που καταδίκαζε το κομμάτι «Blurred Lines» του Robin Thicke ως μισογυνικό και σου έδινε ένα top10 για «σωστά τραγούδια σε πάρτι»! Ναι, ok, ούτε εμένα μου άρεσε το κομμάτι, αλλά sorry στην πυρά δεν θα το έριχνα, επειδή έχω άλλα γούστα. Και κάπως έτσι μου ήρθαν στο μυαλό τραγούδια-ύμνοι, που αποθεώθηκαν από όλους, αλλά αν κυκλοφορούσαν σήμερα θα δημιουργούσαν περισσότερες αντιδράσεις από πωλήσεις*.

Τελικά μήπως η εποχή της απόλυτης ελεύθεριας και δημοκρατίας δεν διαθέτει και τόσο… ελευθερία και δημοκρατία; Σίγουρα πάντως δεν διαθέτει και πάρα πολύ λογική, αλλά πολύ image και δήθεν.

Nirvana - Rape me

Κυκλοφόρησε: Δεκέμβριο του 1993 (και έφτασε μέχρι το Νο.32 των UK single charts)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Κατά πάσα πιθανότητα πολλές γυναικείες οργανώσεις θα κατηγορούσαν το συγκρότημα ότι ενθαρρύνει τους βιασμούς, θα ζητούσαν την απαγόρευσή του, ενώ η δισκογραφική εταιρία δύσκολα θα το έβαζε στο άλμπουμ. Δεν το συζητάμε αν θα παιζόταν στα μεγάλα εμπορικά ραδιόφωνα και τα μουσικά κανάλια.

Sex Pistols - Anarchy in the UK

Κυκλοφόρησε: Νοέμβριο του 1976 (και έχει μπει στη λίστα του Rolling Stone με τα 500 Καλύτερα Κομμάτια όλων των Εποχών)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Μέχρι και ο Αντώνης Σαμαράς θα είχε ζητήσει από τον Αλέξη Τσίπρα να το καταδικάσει - και το τραγούδι και κάθε μορφή βίας!

The Doors - The End

Κυκλοφόρησε: Ιανουάριο του 1967 (έχει μπει στη λίστα του Rolling Stone με τα 500 Καλύτερα Κομμάτια όλων των Εποχών και ακούγεται στη ταινία «Αποκάλυψη Τώρα»)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Σοβαρολογείς; Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις; Θέλει να σκοτώσει τον πατέρα του και το λέει. Θέλει να πηδήξει τη μητέρα του και το λέει. Άσε που το τέλος είναι ο καλύτερός του φίλος. Όλοι στους δρόμους θα ήταν.

The Rolling Stones - Sympathy for the Devil

Κυκλοφόρησε: Δεκέμβριο του 1968

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Δεν θα υπήρχε θρησκευτική οργάνωση που να μην έβγαινε στον δρόμο. Μάλλον θα ζούσαμε στιγμές «κάψτε το άλμπουμ και σωθείτε από τον διάβολο». Κάτι τέτοιο…

The Crystals - He Hit Me (It Felt Like a Kiss)

Κυκλοφόρησε: Το 1962

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Το απόλυτο σεξιστικό κομμάτι, που δεν θα αφήνε καμιά γυναικεία οργάνωση ασυγκίνητη.

The Cure - Killing an Arab

Κυκλοφόρησε: Δεκέμβριο του 1978 (και ήταν το πρώτο single που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Cure)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Ίσως μετά τις επιθέσεις στο Δίδυμους Πύργους να είχε γίνει μεγάλο hit στις ΗΠΑ. Αλλά σήμερα; Πιο ρατσιστικό δεν θα μπορούσε να είναι. Μέχρι και ιερό πόλεμο θα ξεσήκωνε.

Patti Smith - Rock 'n' Roll Nigger

Κυκλοφόρησε: Μάρτιο του 1978 (βρίσκεται στη λίστα του Pitchfork με τα κορυφαία 500 κομμάτια από το 1997 έως το 2006)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπήρχε αφροαμερικανική οργάνωση του πλανήτη που δεν θα ήθελε την απαγόρευσή του.

The Velvet Underground - Heroin

Κυκλοφόρησε: τον Μάρτιο του 1967 (και έχει μπει στο Rock and Roll Hall of Fame's 500 Songs)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Θα ήταν ένα κομμάτι που ρίχνει τα παιδιά μας στα ναρκωτικά. Τόσο απλά.

Madonna - Like a Prayer

Κυκλοφόρησε: τον Μάρτιο του 1989 (και έφτασε στο Νο.1 των Chart Singles στις περισσότερες χώρες)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Φαντάσου ότι προκάλεσε αντιδράσεις το 1989. Άρα μάλλον σήμερα ίσως να ήθελαν να κάψουν και την Madonna ως μάγισσα.

Rolling Stones - Stray Cat Blues

Κυκλοφόρησε: τον Δεκέμβριο του 1968 (και το κομμάτι βρίσκεται μέχρι και στο videogame Guitar Hero: Warriors of Rock)

Αν κυκλοφορούσε σήμερα: Σεξ ενός μουσικού με μια 15χρονη; Η απόδειξη ότι το rock είναι η μουσική του Σατανά.

* Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα κομμάτια, γιατί η λίστα μοιάζει ατελείωτη…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.