Η Άνοδος των Nerds

Κάποτε, για να βρεις cool τυπάκια, πήγαινες σε ποδοσφαιρικές λέσχες ή στο «καπνιστήριο» κάποιου σχολείου. Τώρα, συχνάζουν σε net cafes, επιδεικνύοντας τα skills τους, και φτιάχνουν apps. Πώς έγινε αυτό -και μαζί μ' αυτό χάθηκε και η επαναστατικότητα των νιάτων;

Ο ήλιος είναι ψηλά, τα σχολεία έχουν κλείσει για καλοκαίρι, και ακολουθούν οι μήνες του μπουγέλου και του αράγματος. Πολλά παιδιά, όμως, παραμένουν μπροστά στους υπολογιστές τους. Και, σε περίπτωση που δεν το προσέξατε, έχουν πέραση τα nerds.

Μου είχε ανατεθεί να γράψω αυτό το άρθρο, οπότε τηλεφώνησα στον 15χρονο αδερφό μου. Είναι λίγο nerd. Ξέρει καλύτερα από 'μένα, όλες τις συντομεύσεις στο πληκτρολόγιο της Apple, παίζει πολύ X-Box, και μου φωνάζει «πάρ' τα» στη μούρη. Την Τετάρτη, ήταν η τελευταία του μέρα στο σχολείο -δεν ήρθε για μεσημεριανό, ήταν σε ένα πάρκο όλο το απόγευμα, και όταν γύρισε στο σπίτι, έκατσε στο X-Box. Αυτός ήταν ο διάλογός μας:

Εγώ: «Γράφω ένα άρθρο για τα nerds».

Bro: «Μα δεν υπάρχουν πια nerds».

Εγώ: «Τι εννοείς;».

Bro: «Όλοι nerds είναι».

Τον ρώτησα τι πιστεύει ότι ήταν τα nerds. Αυτό που μου είπε ήταν: «Όταν βγήκαν οι υπολογιστές, τα nerds ήταν αυτοί που ήξεραν τα πάντα γι' αυτά. Τώρα, όλοι χρησιμοποιούν υπολογιστές».

Η έννοια του nerd, είναι δεμένη με τους υπολογιστές. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, οι υπολογιστές έφεραν την επανάσταση στην αλληλεπίδραση των σχέσεών μας και στο πώς βλέπουμε τον εαυτό μας. Μετά την εισβολή του ίντερνετ, και την μετακίνηση των υπολογιστών μας, από το γραφείο μας στην τσέπη μας, ο αδερφός μου είχε δίκιο: κατά κάποιο τρόπο, όλοι είμαστε nerds.

Η ήρωες αυτής της ηλικίας (οι αστέρες της τεχνολογίας, των χρημάτων και των νιάτων) είναι, αντίστοιχα, nerds: Ο Mark Zuckerberg, ο Jack Dorsey και ο Sean Parker. Και οι σειρές που έχουν πέραση είναι το Sherlock και το Big Bang Theory. Ακόμα και ο Pharrell, έχει κάτι από nerd (είναι ο τραγουδιστής των N.E.R.D.) Την περασμένη εβδομάδα, το Comic Con convention, οργανωμένο από τους οπαδούς του sci-fi της δεκαετίας του '70, ήταν σαν κοσμική εκδήλωση: εκτός των άλλων, παραβρίσκονταν η Megan Fox η Benedict Cumberbatch και ο Matthew McConaughey.

Το Napoleon Dynamite, που έγινε 10 ετών φέτος, ήταν στην κεντρική σκηνή. Δεν έλειπαν οι απεγνωσμένοι χαρακτήρες του Anthony Michael Hall, στις ταινίες του John Hughes, ούτε οι ακοινώνητοι των Comic Book Guy, από τους Simpsons. Όλα ήταν μια προετοιμασία γι' αυτή τη γενιά. Πες σε έναν σημερινό 15χρονο, ότι σε κορόιδευαν για τα χοντροκομμένα παπούτσια και τα μεγάλα γυαλιά, και θα σε κοιτάει σαν να προσπαθείς να του εξηγήσεις τι ήταν το dial-up.

Τώρα, που η πλειοψηφία των κοινωνικοποιήσεων γίνεται online, ξενέρωτος γίνεσαι όταν δεν είσαι συνδεδεμένος. Γι' αυτούς που γεννήθηκαν την εποχή του broadband, υπήρχε πάντα ζωή στους υπολογιστές. Εκφράζεσαι στο Tumblr, φλερτάρεις μέσω Snapchat, και παίζεις μέσω Ask.fm. Και αν θες να είσαι βασιλιάς του παιχνιδιού, πρέπει να παίζεις σε όλες αυτές τις πλατφόρμες, όλη την ώρα.

Και τι γίνεται με την επανάσταση; Στατιστικές έδειξαν πτώση της «ιερής τριάδας», της κακής συμπεριφοράς των νέων, σε ηλικίες 11 έως 15 ετών: τσιγάρο, αλκοόλ, ναρκωτικά. Οι εξηγήσεις για το γιατί, είναι συγκεχυμένες: καλύτερη ανατροφή, περισσότεροι περιορισμοί στα 'κακά' πράγματα, ή παρακμή των ηδονιστικών '90s;

Τίποτα από αυτά δεν αντιπροσωπεύει τα παιδιά. Ο αδερφός μου, έχει τη δική του θεωρεία: «Δεν υπάρχουν ομάδες όπως παλιά. Οι κανόνες δεν είναι ξεκάθαροι» είπε, και οι κανόνες είναι απαραίτητοι σε μια επανάσταση. Χρειάζεσαι μια γραμμή για να την περάσεις και κανόνες για να τους παραβείς. Η προσωπική έκφραση είναι πλέον πιο ρευστή, οπότε τι σημαίνει «επαναστάτης», και σε τι επαναστατείς, εφόσον τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο παλιότερα.

Ο σκηνοθέτης Richard Linklater, μιλώντας για τη νέα του ταινία Boyhood -μια σύγχρονη ιστορία, που γυριζόταν τα τελευταία 12 χρόνια, 2002-2013- είπε ότι έχει μείνει έκπληκτος από το πόσο λίγο έχει αλλάξει το στιλ, και που όλοι ντυνόμαστε όπως ντυνόμασταν πριν 10 χρόνια. Αν είχε κάνει την ταινία μεταξύ 1970 και 1982, δεν θα ήταν το ίδιο. Γι' αυτόν, ο λόγος είναι σαφής: η τεχνολογία. Τα τελευταία χρόνια δημιουργούμε την ταυτότητά μας online, σε ένα, σχετικά, δημοκρατικό χώρο, όπου οι κολλητοί μας, οι γονείς, και οι χειρότεροι εχθροί μας, μπορούν, θεωρητικά, να δουν ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Επομένως, δεν υπάρχει τόση ανάγκη για εξεζητημένη αυτοπροβολή.

Πρόσφατα, πήρα συνέντευξη από τον Ice Cube –τον, κάποτε, Very Angry Man. Ρώτησα αν πειραματίζονται ακόμα τα παιδιά, και είπε κάτι που με καθήλωσε: τα social media κάνουν τους νέους να πιστεύουν ότι ακούγονται. Αν είσαι θυμωμένος, το γράφεις στο Facebook, και ο κόσμος –ή τουλάχιστον οι φίλοι και οι followers σου- το διαβάζει και ανταποκρίνεται. Δεν νιώθεις την ανάγκη να σπάσεις μια στάση λεωφορείου ή να βάλεις μια ταινία και να κλάψεις στον ώμο του κολλητού σου. Το παράπονο περνάει από επεξεργασία και ακολουθεί η κάθαρση.

Το Σεπτέμβρη, ο αδερφός μου θα επιστρέψει στο σχολείο, στο πρόγραμμά του και στον προγραμματισμό. Στη Βρετανία, θα είναι καλό για το βιογραφικό του. Η άνοδος των nerds, θα είναι ολοκληρωμένη. Καθώς μου αραδιάζει θεωρίες απ' το τηλέφωνο, για το πώς ήταν κάποτε τα πράγματα, τον ρώτησα κάπως σαστισμένος, πώς νομίζει ότι ήταν τα πράγματα πριν γεννηθεί. Ξεφυσώντας μου είπε: «Δεν ξέρω. Δεν ζούσα τότε» Μετά απ' αυτό, ένιωσα πολύ γέρος.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.