Τελικά, Μπορείς να Κάνεις CrossFit Χωρίς να Φαίνεσαι Γελοίος

To άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Είναι δύσκολο να μη δεις το CrossFit σαν μια αίρεση από ιδρωμένους, ανεγκέφαλους αθληταράδες. Κατά γενική ομολογία, θεωρείται μια δραστηριότητα για κόπανους ή τύπους που παραείναι γυμνασμένοι, για να έχουν καλύτερα χόμπι. Αυτή η αντίληψη μπορεί να σε κάνει να τυφλωθείς από οργή. Γαμώτο, πάλι αυτοί οι ματαιόδοξοι ούγκανοι μπροστά μου, σκέφτεσαι. Απ' την άλλη όμως εγώ, όπως και εσύ, δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ το CrossFit καλή τη πίστει. Ήξερα ότι το μισώ. Απλώς δεν μπορούσα να κατανοήσω ακριβώς το γιατί. Όταν λοιπόν ένας φίλος, μου είπε ότι θα πήγαινε σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό CrossFit που ονομάζεται Battle of the Beasts (Η Μάχη των Θηρίων), σκέφτηκα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία – του CrossFit, όχι του φίλου μου.

Ο διαγωνισμός γινόταν σε έναν τεράστιο χώρο συντήρησης αεροσκαφών στο Κόλτσεστερ, μια μεγαλούτσικη πόλη της Αγγλίας, που δεν θα επισκεπτόσουν ποτέ αν δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος. O διάδρομος για να μπεις στο event ήταν μπουκωμένος από φουσκωτά κορμιά ανά δυάδες, που στηρίζονταν πάνω σε διογκωμένες γάμπες. Μέσα, περιφέρονταν στον χώρο οι οπαδοί, στον ρυθμό ενός γνωστού τραγουδιού γυμναστηρίου που κανείς δεν ξέρει πώς λέγεται. Κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί είχε ώμους που μπορούσαν να σηκώσουν έναν άνδρα, μια γυναίκα και ένα παιδί. Ταυτόχρονα. Ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις τους πραγματικούς fan από τους δήθεν, μιας και οι περισσότεροι πραγματικοί οπαδοί του CrossFit φορούν αθλητικά ρούχα με το λογότυπο «CrossFit».

Εκείνη την ώρα, σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν αντίστοιχο με έναν οπαδό του ποδοσφαίρου με ρούχα που γράφουν «Ποδόσφαιρο». Έτσι, γενικά. Η μέρα ήταν χωρισμένη σε πέντε κοπιαστικά εικοσάλεπτα σετ ασκήσεων, όπου άνδρες και γυναίκες διαγωνίζονταν για να γυμνάσουν το σώμα τους στον μέγιστο ανθρώπινο βαθμό. Κάθε σετ αποτελούνταν από μια επιλογή ασκήσεων που ήταν σχεδιασμένες για να βρουν την αδυναμία στο γραμμωμένο τους σώμα. Τα αρρωστάκια που θα περνούσαν στον ημιτελικό και μετά στον τελικό, θα έπρεπε να κάνουν άλλα δύο σετάκια-μπόνους.

Αναμένοντας την απογείωση, ήπια μια γουλιά από το μοναδικό αλκοολούχο ποτό που κυκλοφορούσε στην αρένα. Σε αντίθεση με τα περισσότερα αθλητικά event, το συγκεκριμένο δεν είχε κυλικεία όπου μπορούσες να αγοράσεις μπίρα και χοτ-ντογκ, για να τα απολαύσεις στην κερκίδα. Ο κόσμος εδώ ήθελε να έχει την καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση και αυτός ο στόχος γενικά υπονομεύεται, όταν κατεβάζεις τη μία μπίρα μετά την άλλη. Ρούφηξα τη δική μου σιωπηλά. Όλα τα καθίσματα ήταν στραμμένα σε ένα old school γυμναστήριο που μπορούσες άνετα να μπερδέψεις με χώρο που προορίζεται για μαζικούς απαγχονισμούς. Μερικοί από τους διαγωνιζόμενους του CrossFit μπήκαν στην αρένα ημίγυμνοι, δείχνοντας ότι καθένας από τους κοιλιακούς τους είχε γεννήσει άλλους τόσους. «Να τα μας», σκέφτηκα, προσπαθώντας να πνίξω την επιθυμία μου για χλευασμό. Όταν, όμως, ξεκίνησαν, μου κόπηκε η όρεξη για κοροϊδία.

Κάθε άσκηση έμοιαζε με βασανιστήριο, είτε έβλεπες τους διαγωνιζόμενους να σηκώνουν αφύσικες ποσότητες μετάλλου πάνω από το κεφάλι τους στα όρθια είτε να σηκώνουν το βάρος του σώματός τους, ξαπλωμένους στον πάγκο. Για να καταφέρουμε να κάνουμε μια «επανάληψη» -το οποίο στο μυαλό μου είναι μονάδα μέτρησης του πόνου- εγώ και εσύ θα έπρεπε να πασχίζουμε για χρόνια.

Στην πρώτη προσπάθεια, θα είχαμε πολλαπλούς τραυματισμούς σε κάποιο σημείο του σώματος που δεν ξέρουμε καν πώς λέγεται. Αυτοί οι περίεργοι τα κάνουν ένα τρισεκατομμύριο φορές. Συνέχισαν απτόητοι, ανεβοκατεβάζοντας τα φορτωμένα με βάρη άκρα τους με την ίδια κίνηση. Πηδούσαν πάνω σε πράγματα με τον πιο άβολο τρόπο. Σήκωναν το βάρος του σώματός τους ξανά και ξανά, μέχρι που ο πόνος ξεκινούσε να διαγράφεται στο πρόσωπό τους, σε σημείο που ένιωθες ότι θα ήταν πιο εύκολο, αν έσπρωχναν τον πλανήτη προς τα κάτω.

Σύντομα, όλοι οι μύες τους δονούνταν συγχρονισμένοι ζητώντας συλλογικά λίγη ξεκούραση. Όταν παρακολουθείς από κοντά πώς αυτοτραυματίζονται και ξεζουμίζουν τον εαυτό τους, δεν μπορείς εύκολα να τους κοροϊδέψεις. Δεν βλέπεις απλώς μια φευγαλέα φωτογραφία ή ένα διαφημιστικό βίντεο. Εξουθενώνεσαι και μόνο κοιτώντας τους. Δεν είχαμε αρκετά γυμνασμένα πνευμόνια, για να μπορούμε να ζητωκραυγάζουμε καθ' όλη τη διάρκεια των ασκήσεων, ούτε αρκετά μυώδη χέρια, για να χειροκροτούμε ασταμάτητα. Περίπου στη μέση της εκδήλωσης, αναγκάστηκα να σταματήσω να τους εμψυχώνω και άρχισα να τους ικετεύω νοερά να σταματήσουν. Μετά από 20 βασανιστικά λεπτά, ακούστηκε μια κόρνα και οι αθλητές σωριάστηκαν στο πάτωμα. Έμειναν ξαπλωμένοι και ανεβασμένοι από τις ενδορφίνες, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Είχαν φτάσει τα σχεδόν μεταλλαγμένα σώματά τους στα άκρα, σε σημείο που όλο αυτό σταματούσε να είναι ευεργετικό για την υγεία.

Όμως αυτός ήταν μόλις ο πρώτος διαγωνισμός της ημέρα – ένας εκ των επτά, για όσους θα έφταναν μέχρι τέλους. Το CrossFit είναι αυτό που θα προέκυπτε αν συνδύαζες τα στρατόπεδα υποχρεωτικής εργασίας με τη φιλοδοξία. Δεν μιλάμε για σπριντ. Ούτε καν για μαραθώνιο. Είναι ένα σπριντ που κάνεις σε έναν μαραθώνιο, ο οποίος είναι τμήμα ενός άλλου κατορθώματος ανθρώπινης αντοχής, είναι κάτι το οποίο –όπως η γέννα– είναι ακατανόητο, για όσους δεν το έχουν κάνει. Παρακολουθώντας τους διαγωνιζόμενους, μου φάνηκε ότι όλο αυτό δεν είχε τόσο να κάνει με την επίδειξη, όσο με μια συλλογική ανάγκη όσων ασχολούνται να φτάσουν την ανθρώπινη φυσική κατάσταση σε νέα επίπεδα. Οι αθλητές του CrossFit δεν είναι μια φάρα εκδικητικών, φουσκωτών ποζεράδων. Είναι αλήθεια, η ικανότητά τους να περπατάνε με τα χέρια ξεπερνάει την ικανότητα που έχουν οι περισσότεροι να περπατάνε με τα πόδια, ενώ σκαρφαλώνουν σε σκοινιά σε dt. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι είναι τίποτα γελοίοι. Ίσα-ίσα, όταν τους βλέπεις πώς ζητωκραυγάζουν για τους αντιπάλους τους την ώρα που κάνουν τις τελευταίες μαρτυρικές τους επαναλήψεις, σου φαίνεται γλυκό.

Οι αθλητές του CrossFit ήταν ωραίοι τύποι, φυσιολογικοί άνθρωποι που θα ήθελαν απλώς να κάνουν γυμναστική μέχρι θανάτου, αν τους το επέτρεπε το σώμα τους. Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι λίγο σαν ψιλοαίρεση - όμως υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα για να λατρεύεις από την αδιάκοπη γυμναστική. Ίσως μου έκαναν μια ήπια κατήχηση. Ίσως οι κινήσεις των διαγωνιζόμενων να με υπνώτισαν. Ή, ίσως τελικά να είναι δυνατόν να σου αρέσει το CrossFit, χωρίς να είσαι μαλάκας. Αυτό το λέω εγώ, που πήγα στον διαγωνισμό ψάχνοντας έναν καλό λόγο για να τους μισήσω, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Φεύγοντας από ένα event CrossFit, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τις δυνατότητες που έχει το σώμα σου. Με ενέπνευσε τόσο μάλιστα (εμένα, έναν ορκισμένο τεμπελχανά) που, ειλικρινά, για πολλές εβδομάδες αργότερα, σκεφτόμουν να πάω γυμναστήριο.

Περισσότερα από το VICE

Ναι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα Αυτονόητα

Κανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία Ομονοίας

Πίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν