FYI.

This story is over 5 years old.

Πρόσωπα

Πίνοντας Καφέ με τον Γιο ενός Διαβόητου Τρομοκράτη στο Κέντρο της Αθήνας

Ο Ζακ Εμπραχίμ μάς εξηγεί πώς ο πατέρας του έβαλε βόμβα στο Παγκόσμιο Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη.

5, Νοεμβρίου, 1990. Ένας άγνωστος άντρας εισβάλει σε ξενοδοχείο του Μανχάταν και δολοφονεί τον ακραίο ηγέτη του Συνδέσμου Εβραϊκής Άμυνας, ραβίνο Μάιρ Καχάνε. Η έρευνα της αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη, οδηγεί στα ίχνη ενός ένθερμου υποστηρικτή του Ισλάμ και χαρισματικού ομιλητή: του Αιγύπτιου μηχανικού Ελ-Σέιντ Νοσέρ. Στη δίκη που ακολουθεί ο Νοσέρ κρίνεται αθώος για τη δολοφονία του εξτρεμιστή ραβίνου, όμως δεν γλιτώνει τη φυλακή. Κάποιες λιγότερο σημαντικές κατηγορίες αρκούν για να τον συστήσουν στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η Αμερικανίδα σύζυγός του αρνείται να πιστέψει πως ο άνδρας της αποτελεί ενεργό μέλος ένοπλου ισλαμιστικού βραχίονα. Τον επισκέπτεται συχνά στη φυλακή μαζί με τον μικρό γιο της -το αγόρι δεν είναι μεγαλύτερο από οκτώ ετών. Η σχέση πατέρα και γιου ζυμώνεται σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον γεμάτο διαχωριστικά τζάμια.

Στις 26 Φεβρουαρίου 1993, όλα αλλάζουν. Ένα παγιδευμένο βαν, με περισσότερα από 680 κιλά εκρηκτικών, δημιουργεί ένα τεράστιο κρατήρα στο υπόγειο πάρκινγκ του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Από την τρομοκρατική επίθεση χάνουν τη ζωή τους έξι άνθρωποι, ανάμεσά τους και μία έγκυος γυναίκα. Συνολικά τραυματίζονται περισσότερα από 1.000 άτομα, ενώ περίπου 50.000 απομακρύνονται από το σύμπλεγμα των Δίδυμων Πύργων. Ο ταραγμένος γάμος τρομοκρατίας και θρησκείας συγκλονίζει την παγκόσμια κοινή γνώμη -μια εποχή ανασφάλειας και φόβου εδραιώνεται στις ΗΠΑ.

«Ο άνθρωπος πίσω από αυτή την ενέργεια ήταν ο Ελ Σέιντ Νοσέρ, ο πατέρας μου», λέει ο Ζακ Εμπραχίμ, ανακατεύοντας μηχανικά τον καφέ του. Τον συναντώ στο ημιώροφο του ξενοδοχείου Athens Plaza με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Γιος Τρομοκράτη: Η Αληθινή Ιστορία μιας Επιλογής», το οποίο κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες από την Key Books.

«Πόσα χρόνια έχεις να δεις τον πατέρα σου;», ανοίγω την κουβέντα. «Γύρω στα 15. Στις αρχές του 2010  προσπαθήσαμε να έχουμε ξανά κάποιου τύπου επικοινωνία μέσω mail, όμως δεν λειτούργησε καλά. Η επαφή αποδείχθηκε σύντομα τοξική -καταλήξαμε να καυγαδίζουμε». «Γιατί;», τον διακόπτω. «Διότι δυσκολεύεται να αποδεχθεί πως δεν είμαι μουσουλμάνος πια, αλλά άθεος», μου λέει χαμογελώντας ελαφρώς ειρωνικά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Εξαιτίας της επιλογής του πατέρα μου, υπήρξα θύμα bullying στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου

«Για ποιο λόγο συστήνεσαι ως γιος τρομοκράτη, θέλεις να συντηρήσεις τους δεσμούς με το παρελθόν;», ρωτώ τον Ζακ. «Θέλω να ξορκίσω τις παράλογες πράξεις του πατέρα μου. Να τραβήξω την προσοχή, να με ακούσει ο κόσμος. Αν μιλούσα ως Ζακ για τη βία, την τρομοκρατία και τη μισαλλοδοξία κανείς δεν θα έδινε σημασία -όταν είσαι ο γιος ενός διαβόητου τρομοκράτη όμως όλοι σε κοιτάζουν διαφορετικά. Εξαιτίας της επιλογής του πατέρα μου, υπήρξα θύμα bullying στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Υπήρχαν εποχές που η ζωή μου ήταν πραγματική κόλαση. Ήμουν απλώς ένα μικρό παιδί, δεν είχα κάνει τίποτα. Δεν ευθυνόμουν για τις πράξεις του πατέρα μου. Όμως καθημερινά πλήρωνα ένα βαρύ τίμημα».

Ο πατέρας μου, άρχισε να με εκπαιδεύει στα όπλα, με έπαιρνε μαζί του σε πεδία σκοποβολής για να μάθω να ρίχνω

«Δηλαδή;», ζητώ από τον Ζακ να μου εξηγήσει. Προς στιγμήν κομπιάζει. «Μέχρι τα 19 μου μόνο, είχα μετακομίσει 20 φορές. Δεν έκανα ποτέ φίλους. Κάθε φορά που προσαρμοζόμουν, έπρεπε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Στο σχολείο ήμουν καθημερινά θύμα εκφοβισμού -πότε γιατί αποκαλυπτόταν η ταυτότητα της οικογένειάς μου, πότε γιατί είχα αραβικό όνομα και πότε γιατί ήμουν απλώς το παχουλό καινούριο παιδί της τάξης. Για χρόνια αδυνατούσα να αναπτύξω κοινωνικές δεξιότητες -περνούσα τον χρόνο μου μέσα στο σπίτι διαβάζοντας και βλέποντας τηλεόραση. Το χειρότερο όμως είναι πως είχα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που έκρινε τους ανθρώπους με βάση τη φυλή ή τη θρησκεία τους. Χρειάστηκε να πάω στο κολέγιο και να γίνω φίλος με έναν Εβραίο για να καταρριφθούν τα στερεότυπα που είχα στο κεφάλι μου. Συνειδητοποίησα πως όσα μου έλεγαν περί φυσικής έχθρας δεν υπήρχαν, όλα ήταν ένα κατασκεύασμα. Όπως κατασκεύασμα ήταν και όσα διδαχθεί για τους γκέι και πόσο  αρνητική επιρροή είναι για τους μουσουλμάνους. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου η ομοφυλοφιλία ήταν ασυγχώρητη  αμαρτία. Κι όμως, εν τέλει συνάντησα γκέι ανθρώπους που μου φέρθηκαν εξαιρετικά και ήταν μάλιστα οι λιγότερο επικριτικοί μαζί μου».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

«Έχεις ευχάριστες αναμνήσεις από τη σχέση με τον πατέρα σου;», ρωτώ τον Ζακ. «Μέχρι και τα επτά μου, χρόνια, ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος -χαρισματικός στο λόγο και με εξαιρετικό χιούμορ. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα μου και εμένα. Πηγαίναμε συχνά στο λούνα παρκ και παίζαμε για ώρες. Έπειτα συνέβη ένα περιστατικό, μια άδικη κατηγορία που έπληξε το κύρος του στη μουσουλμανική κοινότητα και έκτοτε άρχισε να ριζοσπαστικοποιείται. Έγινε απόμακρος, σιωπηλός. Μας έλεγε πως ήθελε να πολεμήσει τους Ρώσους στο Αφγανιστάν  -αν μάλιστα δεν προέβαλε αντιρρήσεις ο παππούς μου πιθανώς να είχε φύγει. Σιγά, σιγά άρχισε να με εκπαιδεύει στα όπλα, με έπαιρνε μαζί του σε πεδία σκοποβολής για να μάθω να ρίχνω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μέρα στο Κάλβερτον, όπου πέτυχα κατά λάθος το πορτοκαλί φως πάνω από το στόχο με αποτέλεσμα να τυλιχθεί στις φλόγες. Ένας φίλος του πατέρα μου είπε στα αραβικά κάτι τύπου "είσαι πράγματι γιος του πατέρα σου". Όλοι γέλασαν, όμως εγώ δεν κατάλαβα το σχόλιο. Μου φάνηκε περίεργο. Όταν καιρό αργότερα ανατινάχθηκε το υπόγειο πάρκινγκ στο βόρειο πύργο του World Trade Center έγινε σαφές τι εννοούσε. Τι περίμεναν αυτοί οι άνθρωποι από εμένα…».

Γιατί αποκαλύφτηκα και πλέον μιλάω δημόσια για το παρελθόν; Για να δει ο κόσμος πως κανένας γιος δεν είναι ο πατέρας του

«Το Εμπραχίμ πώς προέκυψε ως επίθετο;», ρωτώ τον Ζακ, ενώ κατηφορίζουμε προς την πλατεία Συντάγματος. «Το άλλαξα όταν προσπαθούσαμε να ξεκινήσουμε μια καινούρια ζωή με τη μητέρα μου. Ήταν η ασπίδα μου. Θα μου πεις, τώρα, γιατί αποκαλύφτηκα και πλέον μιλάω δημόσια για το παρελθόν; Για να δει ο κόσμος πως κανένας γιος δεν είναι ο πατέρας του και πως η βία δεν είναι εγγενής στη φυλή, το φύλο ή τη θρησκεία».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

«Η Δύση φέρει ευθύνες για όσα συμβαίνουν στον αραβικό κόσμο;», ζητώ τη γνώμη του. Κουνά το κεφάλι καταφατικά. «Ασφαλώς, η εξωτερική πολιτική τόσο των ΗΠΑ όσο και άλλων δυτικών δυνάμεων συντηρεί αυτή την κατάσταση. Ποιοι στήριξαν και ενδυνάμωσαν εξτρεμιστικές ομάδες όπως το Ισλαμικό Κράτος ή η Αλ Κάιντα; Ποιων, τα συμφέροντα, εξυπηρετούσαν για καιρό; Τίποτα βέβαια δεν δικαιολογεί τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα. Η βία κατά την άποψή μου δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Θυμάμαι όταν μπήκε στη φυλακή ο πατέρας μου, υπήρχαν πολλοί μουσουλμάνοι που δικαιολογούσαν τη δολοφονία του ραβίνου, Μάιρ Καχάνε, διότι ήταν ένας ακραίος και επικίνδυνος άνθρωπος. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως εκείνη η δολοφονία το μόνο που πέτυχε ήταν να οδηγήσει σε ένα νέο κύκλο βίας -τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ με τη βία».

Περισσότερα από το VICE

Κάπως Έτσι Ήταν να Μεγαλώνεις σαν Αλβανάκι στην Ελλάδα του 1990

Κάπως Έτσι (Χάλια) Γίνεται η Ζωή σου Όταν το Αγόρι σου Είναι DJ

Εξομολογήσεις: Η Δύσκολη Ζωή μιας Swinger στην Αθήνα

Ακολουθήστε το VICE στο  Twitter ,   Facebook  και  Instagram.