Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.Όταν ήμουν δέκα χρονών, το αγόρι που μου άρεσε στο σχολείο με είπε παχουλή. Εκείνη την ημέρα αποφάσισα να σταματήσω να τρώω. Το ύψος μου ήταν 1,47 και περίπου μέσα σε οκτώ μήνες έχασα 18 κιλά – φτάνοντας τα 29 κιλά. Ήμουν πετσί και κόκαλο. Όσο λιγότερο χώρο έπιανα, σκεφτόμουν, τόσο το καλύτερο.Παρά την ολοένα και εντονότερη ανησυχία των γονιών μου, εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπέφερα. Ένιωθα ότι οι εκκλήσεις των γύρω μου για να φάω, ήταν απόπειρες να μου σαμποτάρουν την επιτυχία. Πάσχιζα ώστε το φαγητό μου να μην ξεπερνά τις 500 θερμίδες ημερησίως. Κρατιόμουν για να μην πιω ακόμη και νερό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τελικά, η μαμά μου με πήγε στον γιατρό, ο οποίος της είπε: «Πήγαινε να αγοράσεις μια μπριζόλα. Μαγείρεψέ τη με λίγο αλάτι και πιπέρι και βαλ' την να τη φάει». Στην ηλικία των δέκα, δεν μπορείς παρά να κάνεις αυτό που σου λένε κι έτσι την έφαγα με το ζόρι.Με μια πρώτη ματιά, θα έλεγε κανείς ότι ανέκαμπτα. Όταν έγινα 14 είχα βάλει 13,6 κιλά και όταν έκλεισα τα 21 ήμουν 22,6 κιλά βαρύτερη (εκείνο το διάστημα ψήλωσα μόνο 2,5 εκατοστά). Ανέβαζα φωτογραφίες με την πρόοδό μου στο Instagram.Στην πραγματικότητα όμως, ένιωθα ότι υπήρχε η πίεση να δείχνω λεπτή και να έχω αυτοπεποίθηση. Όμως όσο λεπτή και αν έδειχνα, δεν είχα ίχνος αυτοπεποίθησης. Δεν ήμουν χαρούμενη ούτε και υγιής – απλώς αντιστάθμιζα την ανορεξία μου με τη βουλιμία. Τη μία μέρα έτρωγα όσο πιο λίγο μπορούσα, μέχρι που με έπιανε τέτοια πείνα που καταβρόχθιζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Η πρώτη μπουκιά ήταν ικανοποιητική, όμως χόρταινα πολύ γρήγορα, νιώθοντας αηδία και ντροπή για τον εαυτό μου. Όταν δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, πήγαινα κατευθείαν για ύπνο – αυτός είναι ο λόγος που έτρωγα μετά βουλιμίας μέσα στη νύχτα. Ο ύπνος ήταν μια διαφυγή από τα συναισθήματά μου. Μισούσα τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να αντέξω τη σκέψη ότι τα είχα κάνει μαντάρα.
Το πρωί ξυπνούσα με απέχθεια για το σώμα μου και τον εαυτό μου και αποφάσιζα να διορθώσω τα βραδινά μου «όργια» κάνοντας ακόμη πιο αυστηρή δίαιτα. Κάποιες μέρες κοιμόμουν όσο πιο πολύ μπορούσα, επειδή ήξερα ότι δεν μπορούσα να πλακωθώ στο φαγητό την ώρα που κοιμόμουν. Έκανα γυμναστική δύο ώρες την ημέρα. Είχα αποκτήσει εμμονή με το να καίω ό,τι τρώω. Όπως ακριβώς με τον ύπνο, αυτό μου επέτρεπε να μη νιώθω τίποτα και να μην εστιάζω στο φαγητό ως πρόβλημα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έκτοτε, έχω βάλει τέσσερα με επτά κιλά – δεν παρακολουθώ πλέον το βάρος μου, το υποθέτω απλώς. Αλλά δεν νομίζω πλέον ότι είμαι χοντρή και αηδιαστική. Τι άλλαξε; Ο τρόπος σκέψης μου.Πριν από δύο χρόνια, μετά από μια επίσκεψη στο συμβουλευτικό κέντρο του πανεπιστημίου μου, όπου προσέφυγα για βοήθεια για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, με έστειλαν σε μία τοπική ψυχοθεραπεύτρια. Μου είπε ότι έπασχα από διατροφική διαταραχή. Παρ' όλο που έδινα μάχη με το βάρος και το φαγητό για περισσότερο από μία δεκαετία, δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ. Κανείς δεν μου το είχε πει.Η αποδοχή της διαταραχής μου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι η λύση σε όλα μου τα προβλήματα δεν ήταν το να φτάσω σε ένα συγκεκριμένο βάρος και να αποκτήσω μια συγκεκριμένη σιλουέτα. Η απώλεια βάρους δεν θα με βοηθούσε να γίνω χαρούμενη και να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Έπρεπε να αγαπήσω τον εαυτό μου – ανεξάρτητα από το βάρος μου.Στα 23 μου, μετά από δύο χρόνια ψυχοθεραπείας, εξακολουθώ να πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα. Ο στόχος είναι να μη μισώ τον εαυτό μου. Όταν επιστρέφω στις παλιές μου συνήθειες, νιώθω ότι μέσα μου είμαι ακόμα υγιής και έτσι προχωράω. Δεν τα βάζω με τον εαυτό μου, ούτε προσπαθώ να αντισταθμίσω τα πολλά παγωτά που έφαγα, με το να λιμοκτονώ.Μεγάλο κομμάτι της θεραπείας μου περιλάμβανε τη σύνδεση με το σώμα μου. Στο παρελθόν, δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι βρισκόμουν μέσα σε αυτό το σώμα. Ήθελα να το ελέγχω, να το διορθώνω, αλλά όχι να νιώθω συνδεδεμένη μ' αυτό. Πίστευα ότι ήμουν σιχαμερή. Μια μέρα, η ψυχολόγος μου μού ζήτησε να αγγίξω απλώς την κοιλιά μου. «Προσπάθησε να ακουμπήσεις το χέρι σου στην κοιλιά σου τώρα – και να μην τη ρουφήξεις. Νιώθεις περίεργα έτσι; Έως και άβολα».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
