Οι Άνθρωποι των Σπηλαίων της Γρανάδας

Οι λόφοι της Γρανάδας είναι γεμάτοι με ανθρώπους που αποφάσισαν ότι αντί να δηλητηριάζουν την ψυχή και τους πνεύμονές τους ζώντας σε μεγάλες πόλεις, προτιμούσαν να μετακομίσουν σε μια σπηλιά στη νότια Ισπανία. Οι περισσότερες από αυτές τις σπηλιές βρίσκονται στις περιοχές Αλμπαϊσίν και Σακρομόντε της Γρανάδας - περιοχές που έχουν ανακηρυχθεί Mνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Το 1963, οι κάτοικοι αυτών των σπηλαίων εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους από τη δικτατορία του Franco, καθώς οι έντονες βροχοπτώσεις προκάλεσαν κατολισθήσεις και πλημμύρες στην πόλη. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, αυτές οι εγκαταλελειμμένες σπηλιές έχουν επανακαταληφθεί. Ορισμένες οικογένειες έχουν υποβάλει επιτυχώς αιτήσεις να αποκτήσουν νόμιμη άδεια κατοικίας, ωστόσο πολλοί δεν έχουν μπει σε αυτόν τον κόπο.

Η κοινότητα των σπηλαίων του Αλμπαϊσίν αποτελείται κατά κύριο λόγο από μετανάστες και από όσους θέλουν να ακολουθήσουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής – και όλοι τους καλωσορίζουν τους ξένους που αναζητούν ένα βραχυπρόθεσμο κατάλυμα.

Το Σακρομόντε, εν τω μεταξύ, χωρίζεται σε δύο κοινότητες – η μία φιλοξενεί οικογένειες που ζουν εκεί για πολλές γενιές, ενώ η άλλη αποτελείται από ταξιδιώτες και ελεύθερα πνεύματα. Ανεξάρτητα από το πού μένεις, όμως, θα έχεις την πολυτέλεια να δεις μερικές από τις καλύτερες εικόνες της Γρανάδας και κάποια από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της Ισπανίας.

Ο Enrique Carmona είναι Ρομά και επαγγελματίας χορευτής φλαμένκο. Είναι ιδιοκτήτης του Maria La Canastera, ενός παραδοσιακού φλαμένκο-μπαρ στο Σακρομόντε που προσελκύει Ισπανούς και τουρίστες εδώ και μισό αιώνα. Ο Enrique έκανε τα πρώτα του χορευτικά βήματα δίπλα στη μητέρα του, María - μια διάσημη προσωπικότητα στην κουλτούρα του φλαμένκο. Το σπήλαιο Canastra, το οποίο πήρε το όνομά του από τη μητέρα του, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη της περιοχής.

Σκοπός του Enrique είναι να διατηρήσει το άρωμα και την αυθεντικότητα του φλαμένκο από το Σακρομόντε - αποφεύγει να τοποθετεί προβολείς και να χρησιμοποιεί μικρόφωνα, για να ενισχύσει τον ήχο των χορευτών, οι οποίοι προτιμά να χορεύουν απευθείας πάνω στο πάτωμα του σπηλαίου, χωρίς σκηνή, πάντα κοντά στο κοινό.

Ο τραγουδιστής Curro Albaicín τρέχει στους διαδρόμους των σπηλαίων του Αλμπαϊσίν από τότε που ήταν παιδί, στη δεκαετία του 1950. Εκείνη την εποχή, η κοινότητα καλωσόριζε ηθοποιούς και προσωπικότητες του Χόλιγουντ στις φημισμένες φλαμένκο παραστάσεις της.

«Έτσι μάθαμε», λέει ο Curro, «Βλέποντας, ακούγοντας και τραγουδώντας». Ο τρόπος με τον οποίο η κοινότητα συνδύαζε το πάθος της για τον πολιτισμό με την καθημερινή ζωή, προσθέτει ο Curro, ήταν αυτό που έκανε το μέρος αυτό τόσο ξεχωριστό.

Σήμερα, ο Curro μαθαίνει σε πολλούς νέους τις παραδόσεις της κοινότητας και της σκηνής του φλαμένκο, μετατρέποντας τη σπηλιά του σε ένα ζωντανό μουσείο μνήμης και τέχνης. «Ακόμη κι αν οι νέοι αφήσουν το δικό τους σύγχρονο αποτύπωμα, το σημαντικό είναι ότι δεν θα έχουν ξεχάσει τις παραδόσεις, καθώς δεν έχουν απομείνει πολλοί από εμάς. Αν πεθάνουμε, αυτές θα χαθούν για πάντα, εκτός και αν μεταλαμπαδεύσουμε την κουλτούρα μας», εξηγεί ο Curro.

Ο Ibulay είναι από τη μικρή πόλη Πάσι της Σενεγάλης. Ο 46χρονος έζησε 17 χρόνια στην Ισπανία και τώρα εργάζεται ως οδηγός. «Η ζωή είναι πιο ήρεμη στις σπηλιές», μου λέει. «Δεν δέχομαι τόσο ρατσισμό, όσο στην πόλη και μένω σε μια κοινότητα με ανθρώπους από τη χώρα μου».

Αισθάνεται λυπημένος για την αδυναμία ενσωμάτωσης που υπάρχει σε ολόκληρη τη χώρα και ομολογεί ότι όταν έφτασε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, δεν φανταζόταν ποτέ ότι η ζωή στην Ισπανία θα ήταν έτσι. Αλλά εδώ στο Αλμπαϊσίν, ο Ibulay είναι πολύ χαρούμενος που κάθε σπήλαιο λέει με υπερηφάνεια μια διαφορετική ιστορία.

Ο 34χρονος Mbacke, είναι από το Τούμπα, 190 χιλιόμετρα από το Ντακάρ. Εισήλθε παράνομα στην Ισπανία το 2015 και εξακολουθεί να περιμένει να λάβει έγκριση για τη διαμονή του. Οι φίλοι του έσπευσαν να μου πουν ότι η ζωή του είναι δύσκολη τα τελευταία χρόνια, καθώς μετακινείται μεταξύ Μπιλμπάο, Μαδρίτης και Αλμερίας, αλλά στάθηκαν στο πλευρό του και πλέον αισθάνεται μέρος της κοινότητας. «Προστατεύουμε τους εαυτούς μας και κρατάμε συντροφιά ο ένας στον άλλο», εξηγεί ο Mbacke.

Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι ζουν συνεχώς με τον φόβο του διωγμού. «Έγιναν κάποιες εξώσεις από το σπήλαιο το 2013», λέει η Lola Boloix, εκπρόσωπος της Ένωσης Γειτονιάς του Αλμπαϊσίν. Η κοινότητα, προσθέτει η Lola, δεσμεύεται να βρει μια μακροπρόθεσμη λύση: «Καταλαβαίνουμε ότι λόγω της φύσης των ανθρώπων που προσελκύουν τα σπήλαια, είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι Αρχές ποιος ζει εδώ και γιατί».

Πέρυσι, ο Miguel Angel Fernandez -ο τοπικός αρμόδιος σύμβουλος για τον πολεοδομικό σχεδιασμό– ισχυρίστηκε ότι η περιοχή προορίζονταν για πολλαπλές χρήσεις, αλλά, όπως συνηθίζεται στην ανδαλουσιανή πολιτική, δεν έχει γίνει τίποτα προκειμένου να ενημερωθεί η κοινότητα για το τι σημαίνει αυτό για το μέλλον της. Ακόμη και η κυβέρνηση έχει υποστηρίξει ότι το καθεστώς προστασίας που απολαμβάνει καθιστά δύσκολο κάθε μελλοντικό σχέδιο για την οικοδόμηση της περιοχής.

Στο μεταξύ, οι κάτοικοι των περίφημων σπηλαίων της Γρανάδας λένε ότι θα συνεχίσουν να αντιμάχονται τις κατηγορίες που θέλουν την κοινότητα να είναι άντρο βίας, γεμάτο τοξικομανείς και λυσσασμένα σκυλιά. Θέλουν να μάθει ο κόσμος ότι παρόλο που το κάθε άτομο φροντίζει τη σπηλιά του με τον δικό του τρόπο, υπάρχει μια ισχυρή και μεγάλη κοινότητα που καθιστά τη ζωή σε αυτές τις σπηλιές πολύτιμη και άξια προστασίας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Spain.

Περισσότερα από το VICE

Νέο Ιατροδικαστικό Πόρισμα - Καταπέλτης στην Υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου

Ο Πάνος Φραγκιαδάκης Μετά το «Ταξικό» Τραγουδάει «Τζετέ κι Ερωτικά»

«Καθαρίζουμε με Υπευθυνότητα» - H Επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη που Απασχολεί Ψυχικά Ασθενείς