«Βλέπω Συχνά στον Ύπνο μου ότι Σκοτώνω Ανθρώπους Ήρεμος» - Μερικά από τα Αλλόκοτα Όνειρά μας

Τι είναι αυτό που συνδέει τον Πλάτωνα, τον Freud και τις γιαγιάδες μας; Φαινομενικά, τίποτα. Στην πραγματικότητα, τους συνδέει το κοινό ενδιαφέρον για την ερμηνεία των ονείρων. Οι πρώιμοι προβληματισμοί του Πλάτωνα για την ψυχή και τη σημασία των ονείρων, η εισαγωγή της ψυχανάλυσης και οι πραγματείες του Freud, ο ονειροκρίτης στο κομοδίνο της γιαγιάς στο χωριό - όλοι αναζητούν μία εξήγηση, άλλοτε επιστημονικού και άλλοτε μεταφυσικού χαρακτήρα.

Μας γοητεύουν κι εμάς τα όνειρα. Μας αρέσει να τα συζητάμε και να τα μοιραζόμαστε με φίλους, επειδή θεωρούμε ότι έτσι θα αφαιρέσουμε τον αλλόκοτο χαρακτήρα τους, θα τα εκλογικεύσουμε και τελικά θα καταλάβουμε τους εαυτούς μας καλύτερα.

Ποιά είναι, όμως η διαδικασία παραγωγής ενός ονείρου; Ο Δρ Θανάσης Κανελλόπουλος, ψυχίατρος παιδιών, εφήβων και νέων, υποστηρίζει ότι «Σήμερα, δεν υπάρχει ξεκάθαρη ερμηνεία για τους λόγους που τα όνειρα παράγονται και το πώς επιλέγονται οι εικόνες που προβάλλονται σε αυτά. Τα όνειρα σύμφωνα με τη ψυχολογική ερμηνεία του Freud, αναδύονται από το ασυνείδητο και είναι ο πλέον ξεκάθαρος δρόμος, "η βασιλική οδός" προς αυτό. Τα όνειρα σίγουρα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Και αυτός είναι να επεξεργαστούμε ασυνείδητα τις πιο βαθιές ψυχολογικές μας συγκρούσεις, σε ένα σχετικά ασφαλές (το ονειρικό) περιβάλλον. Ίσως αν αυτό συνέβαινε στο συνειδητό, στην καθημερινότητά μας δηλαδή, ο ψυχισμός μας θα δυσκολευόταν να το διαπραγματευτεί. Σίγουρα στην ψυχαναλυτική θεραπεία αποτελούν βασικο εργαλείο κατανόησης των ασυνείδητων μας κινήτρων και επιθυμιών και πιθανά η ερμηνεία τους θα οδηγήσει στη θεραπεία των συμπτωμάτων».

Ζητήσαμε από διάφορα άτομα να μιλήσουν για ένα όνειρο που θυμούνται έντονα, είτε λόγω της διαρκούς επανάληψής τους είτε επειδή τους αναστάτωσε πολύ όταν το είδαν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι σχεδόν ποτέ τα όνειρα που βλέπω και το πιο κοντινό σε παρανοϊκό που μπορώ να περιγράψω είναι ένα όνειρο που το θυμάμαι καθαρά κι ας έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε. Τρίτη Λυκείου, λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι Πανελλαδικές. Άγχος όλη μέρα. Πέφτω για ύπνο και βλέπω το εξής. Είμαι σε μια πόλη εγκαταλελειμμένη, τριγύρω έχει σκοτάδι και φοβάμαι πολύ. Όπου και να κοιτάξω δεν υπάρχει ψυχή. Τρέχω, ψάχνω να βρω κάποιον γνωστό. Με βλέπω να τρέχω απεγνωσμένα και φτάνω σε ένα σημείο που γύρω μου έχει μάντρες αυτοκινήτων χωρίς αυτοκίνητα όμως, εγκαταλελειμμένες κι αυτές. Σταματάω. Νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου να με πιάνει από πίσω. Γυρνάω και εκεί που τρέμω για το ποιος θα είναι όταν γυρίσω, είναι ο πατέρας μου. Νιώθω τρελή ανακούφιση, μ' αγκαλιάζει και φεύγουμε τρέχοντας μαζί. Καθώς τρέχουμε,όμως, πέφτω. Γυρνάω να κοιτάξω τον πατέρα μου που στέκεται από πάνω μου και βλέπω πως με κοιτάει περίεργα σαν κάτι να 'χω πάθει στο πρόσωπο, ενώ εγώ δεν νιώθω τίποτα να μου' χει συμβεί. Ακουμπάω το πρόσωπό μου και αρχίζουν να πέφτουν στην άσφαλτο τα δόντια μου ένα-ένα. Βλέπω δόντια, πάρα πολλά, να πέφτουν από το στόμα μου και αίμα, πολύ αίμα, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σταματήσει. Κοιτάω τον πατέρα μου πανικοβλημένη και αυτός μου αποκρίνεται λέγοντας «Δεν είναι τίποτα. Μη φοβάσαι. Όλα καλά θα πάνε».

Ήταν η τελευταία χρονιά του σχολείου και είχα να παραδώσω άπειρες εργασίες. Όταν πέρασε το deadline και για τις επόμενες δύο βδομαδες, έβλεπα συνέχεια ότι με κυνηγούσε μία ευτραφής γυναίκα. Θεώρησα ότι αυτή η γυναίκα ήταν οι υποχρεώσεις μου και ότι εγώ προσπαθούσα να τρέξω μακριά τους. Σταμάτησα να βλέπω το όνειρο όταν παρέδωσα μέχρι και την τελευταία εργασία.

Το πιο παρανοϊκό όνειρό μου δεν το θυμάμαι, επειδή μάλλον επέλεξα να το ξεχάσω. Ωστόσο, μου έρχεται εύκολα στο μυαλό ένα όνειρο που μου είχε γίνει εμμονή για καιρό - το έβλεπα για μήνες ή και χρόνια μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις. Έβλεπα, λοιπόν, στον ύπνο μου πως ξημέρωνε η μέρα των εξετάσεων για τα μαθηματικά ή τη φυσική -ή και τα δύο (δεν θυμάμαι καλά)- και υποτίθεται πως δεν ήμουν έτοιμος. Δηλαδή, θα έγραφα χάλια. Θυμάμαι να πετάγομαι απ' το κρεβάτι μου με αυτό τον εφιάλτη ακόμα και ως φοιτητής. Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να σήμαινε αυτό το όνειρο, όμως η λογική μου λέει πως προφανώς ήμουν πολύ αγχωμένος για να τα πάω καλά στις πανελλήνιες. Μάλιστα, η αλήθεια είναι πως τόσο τα μαθηματικά όσο και η φυσική ήταν από τα δύσκολα μαθήματα. Οπότε, ίσως το στρες να είναι μια εξήγηση.

Πολλά καλοκαιρινά πρωινά που γυρνούσα από ξενύχτι έβλεπα ότι συνεχίζεται η φάση στο δωμάτιό μου, ενώ είχα ήδη ξαπλώσει. Ξυπνούσα στιγμιαία μέσα στον ύπνο μου από το άγχος μην έχουν φύγει τα σεντόνια από πάνω μου και με δουν με τις πιτζάμες όσοι υποτίθεται ότι βρίσκονται στο δωμάτιο. Ξανακοιμόμουν και στο όνειρο συνέχιζε να ακούγεται μουσική, ο κόσμος να πίνει ποτά δίπλα μου και να κάνουμε συζήτηση όσο ήμουν ξαπλωμένη.

Βλέπω συχνά στο όνειρό μου ότι σκοτώνω ανθρώπους όντας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, αλλά πάντα, μετά, το μετανιώνω. Έχω παρατηρήσει ότι είμαι πολύ ευρηματικός στο πώς θα καλύψω τα ίχνη μου για να μην το ανακαλύψουν και νιώθω περήφανος μάλιστα, όχι βέβαια ότι παύω να νιώθω τύψεις. Μια φορά θυμάμαι ότι έναν τον τεμάχιζα κλαίγοντας. Μετά, βέβαια, τον μαγείρεψα και τον έφαγα. Ξυπνάω πάντα μέσα στο άγχος αλλά όταν συνειδητοποιώ ότι είναι όνειρο, ανακουφίζομαι.

Κατά καιρούς βλέπω αρκετά περίεργα όνειρα. Συνήθως τα πιο τρομακτικά από αυτά είναι όταν με βλέπω να πέφτω από μεγάλα ύψη και για κάποιο λόγο ξυπνάω με ένα αίσθημα κενού και κομμένη την ανάσα. Αυτό συμβάινει πολύ συχνά μέσα στη χρονιά και ειδικά σε περιόδους έντονου άγχους. Το τελευταίο περίεργο όνειρο που είδα ήταν προχθές που είχα πυρετό και ήταν πολύ ζωντανό σαν παραισθήσεις. Ήταν λέει ο Σαββοπουλος μέσα στο σπίτι μου, του οποίου η μορφή εναλλασσόταν με του Μίκη Θεοδωράκη σε ένα κρεσέντο κριτικής για τον Αλέξη Τσίπρα. Πριν κοιμηθώ είχα 38,5 πυρετό.

Εγώ βλέπω ένα συγκεκριμένο όνειρο κάθε φορά που είμαι άρρωστος ή αρρωσταίνω. Είμαι σε μια τεράστια αίθουσα σαν σπηλιά και υπάρχουν γύρω μου κάτι απροσδιόριστα άτομα σαν σκιές. Όταν με πλησιάζουν συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για πρόσωπα γνωστών μου, οι οποίοι είναι πεθαμένοι. Σε εκείνο το σημείο καταλαβαίνω ότι κι εγώ έχω πεθάνει και με πιάνει ένα άγχος. Νιώθω ότι στενεύει η αίθουσα και ότι δεν εχω άλλο οξυγόνο. Αμέσως μεταφέρομαι κάπου ψηλά, σε κάτι που μοιάζει με γκρεμό και βλέπω πώς πέθανα. Πέφτω από ψηλά (δεν καταλαβαίνω ποτέ αν με ρίχνουν ή αυτοκτονώ και μου δημιουργεί περισσότερο άγχος) και πριν φτάσω στο έδαφος πάντα ξυπνάω απότομα και τότε καταλαβαίνω ότι δεν έχω πεθάνει και είναι όνειρο.

Περισσότερα από το VICE

Οι Ξενοδόχοι στη Λέσβο Δεν Θέλουν τα Λεφτά των Προσφύγων

Γι' Αυτό η Θεσσαλονίκη Πέρασε τον Παγετό με ένα Σεσουάρ Μαλλιών στα Χέρια

«Βρήκα το Κουτάβι Ψόφιο»: Η Απάνθρωπη Μαύρη Αγορά των Σκύλων Ράτσας