Με τα μακριά μυτερά νύχια του αγκαλιάζει το πολυκαιρισμένο κλαδί – πότε κοιτά τις gothic αφίσες στον μαύρο τοίχο και πότε το στενάκι της Καλλιμάχου, όπου ένας λιπόσαρκος μακρυμάλλης άντρας καπνίζει ανέμελα, εκπνέοντας «δαχτυλίδια» στον ζεστό αέρα. Τα χέρια του είναι σημαδεμένα με τατουάζ 30ετίας και βάλε – κληροδότημα μιας εποχής όπου το μελάνι στο δέρμα ήταν το «στίγμα» των περιθωριακών και των ναυτικών. Σήμερα, η δερματοστιξία είναι μια βιομηχανία με έσοδα που το 2014 άγγιζαν παγκοσμίως τα 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ με ρυθμό ανάπτυξης στο 2,9%. Βέβαια, οι νέες τάσεις εσχάτως αναπτύσσουν με εκρηκτικούς ρυθμούς μια αντίρροπη «βιομηχανία»: αυτή της αφαίρεσης τατουάζ. Ποια θα επικρατήσει εντέλει, θα το μάθουμε στο εγγύς μέλλον – το βέβαιο είναι ένα: πως αυτός ο τύπος στη γωνιά Ριζάρη και Καλλιμάχου δεν πρόκειται ποτέ να αφαιρέσει ούτε μια στάλα μελάνι από πάνω του. Για τον ίδιο το τατουάζ δεν είναι ευκαιριακή μόδα ούτε επάγγελμα, αλλά μια ανεξίτηλη «γραφή» που νοηματοδοτεί βιώματα, αναμνήσεις, συναισθήματα και πρόσωπα που χάθηκαν στο παζλ μιας πολύπλοκης ζωής.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Έχεις κολλήσει με τον Ζαφείρη, ε;» μου λέει μπαίνοντας στο μαγαζί. Το καφετί ιγκουάνα, σκαρφαλωμένο στο κλαδί, εκπέμπει μια ηρεμιστική αύρα στον χώρο μόλις τον βλέπει. «Δεν έχω ξαναδεί ποτέ από κοντά…» απαντώ, κάπως αμήχανα, πλησιάζοντας το γυάλινο κλουβί. Ο Τάκης Καπεολδάσης, ιδιοκτήτης του Lizard Tattoo Studio, ανοίγει την ευρύχωρη γυάλα και παίρνει το ιγκουάνα στην αγκαλιά του. Του ψιθυρίζει τρυφερά λόγια και το χαϊδεύει με απαλές κινήσεις. Προς στιγμήν «παγώνω» μπρος στο εκφοβιστικό κίτρινο βλέμμα μιας σαύρας που ξεπερνά το μισό μέτρο. Ο Τάκης γελάει: «Μη φοβάσαι, τα ιγκουάνα είναι φυτοφάγα και πολύ ήρεμα ζώα». Στο «φυτοφάγα» ξαναβρίσκω το χρώμα μου. Κάνω μια ήρεμη κίνηση να τον χαϊδέψω και εγώ – δείχνει να το απολαμβάνει. Καθόμαστε στον καναπέ και πιάνουμε την κουβέντα, ενώ ο Ζαφείρης τριγυρίζει στα πόδια μας. Ο λόγος που έχω έρθει να συναντήσω τον Τάκη είναι γιατί θεωρείται ένας από τους «παλιούς», τίμιους τατουατζήδες στη σκηνή της χώρας μας.
«Έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωή μου στη Δραπετσώνα, αλλά βασικά μεγάλωσα στη Φρεαττύδα…» μου λέει αρχικά. Τον ρωτώ πότε «χτύπησε» το πρώτο του τατουάζ. «Το 1986, στα 15 μου, έπειτα από ξενύχτι. Δεν είχαμε ιδέα από τατουάζ τότε, αλλά μας άρεσε η φάση. Τότε υπήρχε μόνο ο "Τζίμης" ως τατουατζίδικο στην Αθήνα. Επειδή όμως δεν είχαμε λεφτά, αποφασίσαμε να το κάνουμε μόνοι μας. Πήρε ένας φίλος δυο βελόνες, τις έδεσε, βρήκαμε και σινική μελάνη και άρχισε να "χτυπάει". Του πήρε δυο ολόκληρες ώρες για να φτιάξει τον "Άγιο", το ανθρωπάκι από τη θρυλική σειρά με τον Simon Templar. Το αίμα στο χέρι μου έρεε ποτάμι, άσε που μετά ήταν πρησμένο για εβδομάδες. Ούτε αλοιφές υπήρχαν τότε ούτε τίποτα. Γενικά εκείνα τα χρόνια πολλοί "χτυπούσαν" έτσι χύμα, σε σπίτια, σε καταλήψεις. Το επόμενο που έκανα ήταν το '89 και αυτήν τη φορά πήγα στον Τζίμη. Θυμάμαι είχα κάνει δύο: το ένα ήταν ένα κεφάλι τίγρης, μόνο περίγραμμα, και είχα πληρώσει 7.000 δρχ. και άλλες 4.000 δρχ. για ένα άλλο το οποίο, το κάλυψα αργότερα. Εκείνη την εποχή οι 11.000 δρχ. ήταν μεγάλο ποσό». Ρωτώ τον Τάκη γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί ο ίδιος με την τέχνη του τατουάζ. «Η ζωγραφική ήταν ανέκαθεν το πάθος μου. Ζωγράφιζα από παιδί. Όταν ήρθα σε επαφή με το τατουάζ, είδα ένα μονοπάτι που μου ταίριαζε. Θέλησα να το εξερευνήσω. Πέρασα και κάμποσα χρόνια στην Καλών Τεχνών και έπειτα άρχισα να ψάχνομαι μόνος μου. Στην αρχή έπρεπε να βρω κάποιον να μου δείξει τα βασικά. Με πήρε κοντά του το '97 ο συγχωρεμένος Αντρέας Μαρνέζος, στο Βarcode. Μου έδειξε κάποια πράγματα, αλλά εγώ ήθελα να το εξελίξω περισσότερο, να το πάω ένα βήμα παραπέρα. Έτσι έφυγα στο εξωτερικό. Μάζεψα ό,τι λεφτά είχα και πήγα Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ολλανδία. Παρακολούθησα αρκετά σεμινάρια γνωστών tattoo artist, επισκέφτηκα φεστιβάλ και ζούσα όσο πιο λιτά γινόταν. Έμενα σε hostel, πότε πότε με φιλοξενούσαν γνωστοί και φίλοι, αλλά το θέμα ήταν πως ήμουν εκεί και ζούσα στη φάση, ρουφούσα τη γνώση σαν σφουγγάρι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα 8ωρο σεμινάριο του Guy Aitchison, που μας είχε δείξει απίστευτα πράγματα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τον ρωτώ πώς βίωσε ο ίδιος την άνθηση της σκηνής του τατουάζ στην Ελλάδα. «Κοίταξε, μετά τα μέσα των '90s ξεκίνησε να παίρνει πιο επαγγελματική μορφή ο χώρος. Άνοιξαν μαγαζιά, βγήκαν νέοι καλλιτέχνες σιγά-σιγά και όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και αυξάνονταν τόσο η ζήτηση όσο και η ποιότητα. Μέχρι και τα μέσα των '90s, αν εξαιρέσεις τον Τζίμη, ο κόσμος χτυπούσε τατουάζ μέσα σε καταλήψεις, σε σπίτια, ήταν άλλη φάση τελείως. Πολλοί έκαναν και μόνοι τους. Μιλάμε για "αρχαία" σχέδια, τελείως απλά πράγματα, γραμμικά, χωρίς τεχνοτροπίες. Κάνα καραβάκι, γυναίκες, σημαίες, περιγράμματα ζώων – το '90 ξεκίνησαν τα tribal σχήματα και μετά το 2000 εξελίχθηκε πάρα πολύ η σκηνή, σήμερα έχουν ξεφύγει τελείως τα πράγματα. Υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα, έχουμε ανέβει επίπεδο. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι μόνο να έχουμε καλά χέρια αλλά και καλά μυαλά». Τον ρωτώ τι εννοεί. «Πολλά νέα παιδιά τη βλέπουν κάπως και δεν μου αρέσει αυτό. Σαν νοοτροπία δεν μου ταιριάζει. Να μπαίνει ο άλλος στο μαγαζί σου και να τον αντιμετωπίζεις λες και είσαι καρδιοχειρουργός – τατού "βαράς" ρε φίλε, δεν σώζεις ζωές. Μην τη "βλέπεις", τύπου "εγώ είμαι και κανένας άλλος". Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν καλά νέα χέρια που εξελίσσουν τη σκηνή στη χώρα».
Ρωτώ τον Τάκη ποιο είναι το χειρότερο τατουάζ που του έχουν ζητήσει να «χτυπήσει». «Συνήθως τους τουμπάρω αν είναι κάτι που διαισθάνομαι ότι ο άλλος θα το μετανιώσει. Βασικά προσπαθώ να τους μεταπείσω. Γενικά είμαι της κουβέντας μέχρι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Τώρα αν δω ότι κάποιος το έχει αποφασίσει, για τελείως προσωπικούς λόγους, σταματάω την προσπάθεια. Μια κοπέλα, για παράδειγμα, μου είχε φέρει ένα δικό της σχέδιο, το οποίο ήταν πολύ κακό. Προσπάθησα να της αλλάξω γνώμη, αλλά δεν με άκουγε με τίποτα. Τελικά της το έκανα. Στεναχωριέμαι όμως όταν βλέπω τέτοιου τύπου τατουάζ ή όταν είναι κακοχτυπημένα, με "σκαμμένα" δέρματα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Λίγο προτού φύγω από το μαγαζί, ο Τάκης παίρνει στην αγκαλιά του τον Ζαφείρη. «Τελικά έπειτα από 20 χρόνια στον χώρο, έχεις καταλήξει τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους να σημαδέψουν το κορμί τους;» «Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, καθένας έχει τα κίνητρά του. Αυτό που έχω καταλάβει σίγουρα είναι πως πίσω από κάθε τατουάζ κρύβεται μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ».
