Τα Xειρότερα Χριστουγεννιάτικα Δώρα που Πήραμε Ποτέ

Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μη σου πάρει κανείς τίποτα στις γιορτές, είναι να σου πάρει κάτι που δεν θέλεις. Κάτι που την ώρα που θα το δεις, την ώρα που ξετυλίγεις το περιτύλιγμα, θα νιώσεις ένα ξενέρωμα τόσο δυνατό που δεν μπορείς καν να υποκριθείς ότι χάρηκες. Τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να υποκριθούν. Δεν έχουν αναπτύξει την αίσθηση των συμβάσεων των καλών τρόπων κι έτσι. όταν αντικρίσουν ένα δώρο που δεν θέλουν, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το πουν. Ειδικά αν ξέρουν πως δεν τους το έφερε ο Άγιος Βασίλης. Θυμηθήκαμε τις στιγμές που κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, καταλάβαμε πως η ζωή είναι σκληρή.

Πετώντας Ένα Αυτοκίνητο από το Μπαλκόνι

Με δυο πράγματα είμαι εξόχως δύσπιστος: Τα μεγάλα δώρα και την ακραία ευγένεια. Αμφότερα διεγείρουν την καχυποψία μου - εισέρχομαι μηχανικά σε mode άμυνας, περιμένοντας κάποιο άβολο «αίτημα» να ξεπροβάλει από στιγμή σε στιγμή. Αυτό δεν είναι ένα «κουσούρι» που απέκτησα μεγαλώνοντας, τουναντίον εξίσου επιφυλακτικός ήμουν και στα χρόνια της παιδικής αθωότητας. Τα μεγάλα και ακριβά δώρα με γέμιζαν πάντα ενοχές, γεννούσαν προσδοκίες, ένιωθα πως έκρυβαν κάποιο αντάλλαγμα -«να 'σαι καλός μαθητής», «να 'σαι καλό παιδί», «να μην βρίζεις», «να μην τσακώνεσαι». Αισθανόμουν πως ήταν ένα είδος γονεϊκής «εξαγοράς», ένας τρόπος να με «δεσμεύσουν» στο  επιθυμητό για τους ίδιους μοντέλο συμπεριφοράς. Το χειρότερο δώρο που έλαβα ποτέ λοιπόν ήταν ταυτόχρονα και το καλύτερο: Ένα κόκκινο πλαστικό αυτοκίνητο με πετάλια το οποίο εκείνη την εποχή ήταν όνειρο για κάθε πιτσιρίκο που ήθελε να βολτάρει ανέμελα στο μπαλκόνι ή στο πάρκο. Φτούρησε για μια μέρα. Το διέλυσα το επόμενο πρωί, πετώντας το από το μπαλκόνι. Ο πατέρας μου, ο οποίος είχε σπαταλήσει ένα σκασμό λεφτά από το υστέρημα του για να μου το πάρει, ήρθε εκνευρισμένος μετά τη δουλειά να με μαλώσει. Είχε προηγηθεί η κατσάδα της μάνας μου. Αφού με καταχέρισε για τα καλά, μου εξήγησε αργότερα, πιο ήρεμος, πως δεν είναι πλούσιοι και ότι στερήθηκαν για να μου πάρουν κάτι τόσο ακριβό. «Είναι ανεπίτρεπτο αυτό που έκανες, άλλα παιδάκια δεν παίρνουν καν δώρα», κατέληξε. Αισθανόμουν άσχημα για την καταστροφή, αλλά παράλληλα απελευθερωμένος από τα «δεσμά» του ακριβού δώρου. Εν τέλει έμεινα χωρίς δώρο εκείνες τις γιορτές. Προσφέρθηκε, βέβαια, η μικρή μου αδερφή να μοιραστούμε το δικό της - γεγονός απείρως πολυτιμότερο από μια κόκκινη πλαστικούρα.
- Αντώνης Ντινιακός

Οι Πιτζάμες της Ντροπής

Όλοι έχουμε δεχτεί κατά καιρούς απαίσια δώρα. Είναι τόσο κακόγουστα που ζορίζεσαι ακόμη και να κρύψεις τη δυσαρέσκεια από το πρόσωπό σου την ώρα που σκίζεις το περιτύλιγμα.  Συνήθως προέρχονται από μακρινούς συγγενείς, που τους βλέπεις μόνο στις γιορτές και δεν έχουν ιδέα για το γούστο ή την ηλικία σου.  Δεν θέλω να μιλήσω όμως για αυτή την περίπτωση. Θέλω να μιλήσω για ένα δώρο που ενώ είχε τις καλύτερες των προδιαγραφών, τελικά αποτέλεσε μία από τις χειρότερες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Εκείνη τη χρονιά (υπολογίζω ότι ήταν στις αρχές των 00's) η γιαγιά μου είχε επισκεφθεί κάποιους συγγενείς μας στις ΗΠΑ και, φυσικά, είχε γυρίσει πίσω με καλούδια. Ένα από αυτά ήταν ένα σετάκι πολύχρωμες πιτζάμες. Εντάξει, δεν είναι το δώρο που ενθουσιάζει συνήθως τα παιδάκια, αλλά δεν με χάλαγε ένα ζευγάρι καινούργιες πιτζάμες. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν η μάνα μου άρχισε να επιμένει ότι δεν πρόκειται για πιτζαμάκια αλλά για ένα casual καθημερινό συνολάκι. Έτσι, στο καθιερωμένο βραδινό συμβούλιο που αποφασίζαμε από κοινού για το τι θα φορέσω την επόμενη ημέρα, η μητρική αυθεντία έπιασε τόπο και τελικά πείστηκα ότι είναι κάτι που μπορώ να βάλω στο σχολείο. Το επόμενο πρωί φόρεσα το δώρο μου με περηφάνια. Όλα έβαιναν καλώς, μέχρι που έπεσε το πρώτο υποτιμητικό σχόλιο: «Μα καλά, δεν είχες κανονικά ρούχα να φορέσεις; Έπρεπε να έρθεις στο σχολείο με τις πυτζάμες σου;». Η μέρα περνούσε και αυτού του είδους τα σχόλια είχαν γίνει πλέον πάρα πολλά για να μπορώ να τα απαριθμήσω. Τα παιδάκια είναι σε γενικές γραμμές αξιαγάπητα, αλλά θυμόμαστε όλοι ότι η καφρίλα σε αυτή την ηλικία δίνει και παίρνει. Το τελειωτικό σχόλιο ωστόσο, βγήκε από στόμα ενήλικα και συγκεκριμένα από τη δασκάλα των αγγλικών μου: «Κορίνακι, γιατί ήρθες με τις πιτζάμες σου σήμερα στο σχολείο;». Το απόγευμα της ίδιας ημέρας στο σπίτι ακολούθησε πόλεμος, αλλά τουλάχιστον ήταν μια καλή αφορμή αμφισβήτησης  της γονικής αυθεντίας.
- Κορίνα Πετρίδη

Πουκάμισο VS G.Ι. Joe = 1-0

Η αλήθεια είναι πως δεν μου έχουν κάνει πολλά δώρα που να μην μου αρέσουν. Μία από τις φορές που συνέβη κάτι τέτοιο πάντως, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Ας το πάρουμε από την αρχή. Όταν ήμουν μικρός είχα μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα ρούχα, τα βιβλία και οτιδήποτε άσχετο με παιχνίδι, δεν έμπαινε στην κατηγορία του «δώρου». Ήμουν περίπου τεσσάρων χρονών και η μητέρα μου είχε καλέσει στο σπίτι μας οικογενειακούς φίλους και συγγενείς με τα παιδιά τους για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Μια φίλη της έκανε το λάθος να μου φέρει για δώρο ένα πουκάμισο, γεγονός που με εξόργισε και είχε ως αποτέλεσμα να βγω εκτός εαυτού, και να προχωρήσω στο πιο ντροπιαστικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ μου. Άρπαξα λοιπόν το πουκάμισο φωνάζοντας «αυτό δεν είναι δώρο» και το πέταξα στα σκουπίδια. Δεν σταμάτησα εκεί, όμως. Επέστρεψα και δάγκωσα την αποσβολωμένη φίλη της μητέρας μου, με όλη μου τη δύναμη και χωρίς να την αφήνω. Θυμάμαι τους γονείς μου να με τραβούν, ενώ είχα σχεδόν «οριζοντιοποιηθεί» συνεχίζοντας το δάγκωμα. Αφού κατάφεραν να με ξεκολλήσουν, έφυγα τρέχοντας προς το δωμάτιό μου. Λίγο πριν από το τέλος της βραδιάς «χτύπησα» ξανά με μαφιόζικο τρόπο: Έκοβα βόλτες με το ποδήλατο στο σπίτι και «κατά λάθος» έπεσα πάνω της με ταχύτητα. Όπως καταλαβαίνετε, η γυναίκα -και με το δίκιο της- δεν μου πήρε ποτέ ξανά δώρο. Η ειρωνεία είναι πως αν μου πάρει κάποιος ένα πουκάμισο σήμερα, θα το θεωρήσω πολύ όμορφο δώρο. Ο τετράχρονος εαυτός μου, όμως, θα προτιμούσε μια φιγούρα G.I. Joe. 
- Αντώνης Κωνσταντάρας

Άλλο γάντια κι άλλο ΓΑΝΤΙΑ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ

Ως παιδί, ανήκα κι εγώ στους πιστούς της θεωρίας που λέει πως οτιδήποτε όπως ρούχα, βιβλία κ.λπ. δεν μπαίνει στην κατηγορία του «δώρου». Άρα, οτιδήποτε τέτοιο μου έχει προσφερθεί ποτέ ως χριστουγεννιάτικο -ή άλλο- δώρο, συγγνώμη αλλά δεν το θυμάμαι καν.

Αν δεν κάνω λάθος και δεν μπερδεύω την περίοδο των Χριστουγέννων με το Πάσχα ή με κάποια γιορτή/γενέθλια, τότε το χριστουγεννιάτικο δώρο που με έχει πικράνει περισσότερο ήταν ένα ζευγάρι γάντια.

Είχα περάσει το σοκ «δεν υπάρχει Άη Βασίλης» και απευθυνόμουν στους γονείς μου για το δώρο της νέας χρονιάς. Τότε, λοιπόν, περνούσα τη φάση «θα γίνω ποδοσφαιριστής» - συγκεκριμένα τερματοφύλακας. Ωστόσο, όπως κάποιοι «τραυματίζονται» σε μικρή ηλικία και έτσι χάνεται μια σπουδαία ποδοσφαιρική καριέρα, έτσι κι εγώ προτίμησα (βασικά, ο πατέρας μου προτίμησε) τα γράμματα, αφήνοντας αναπάντητη τη φοβερή πρόταση της ΑΕΚ Πύργου να με εντάξει στο δυναμικό της λίγα χρόνια αργότερα.

Τέλος πάντων, εκείνα τα Χριστούγεννα είχα ζητήσει από τη μητέρα μου ένα ζευγάρι γάντια τερματοφύλακα. Η μητέρα μου, που δεν φημιζόταν για τη φοβερή σχέση της με τα αθλητικά, για να είναι safe πήγε σε ένα κατάστημα που πωλούσε όλων των ειδών τα γάντια. Ενώ ακόμα και σήμερα παραμένει άγνωστο το τι είδους συνεννόηση έκανε με τον/την πωλητή/τρια του καταστήματος, έφυγε από εκεί με ένα ζευγάρι γάντια που δεν προσδιόρισα ποτέ τι ρόλο είχαν, ωστόσο ήταν κάτι ανάμεσα σε γάντια μοτοσικλέτας και γάντια για σκι.

Αν και σε καθετί στραβό η γκρίνια πήγαινε σύννεφο όταν ήμουν πιο μικρός, εκείνη τη στιγμή δεν παραπονέθηκα καθόλου για το δώρο μου. Μάλιστα, πήρα τα γάντια και πήγα να παίξω μπάλα όταν ξεκίνησαν και πάλι τα σχολεία, μερικές ημέρες αργότερα. Ωστόσο, αυτό δεν μειώνει το fail του δώρου.
-Παύλος Τουμπέκης

Περισσότερα από το VICE

Η Στιγμή που Μάθαμε ότι Δεν Υπάρχει Άγιος Βασίλης

Συνέντευξη με τον (Πικραμένο) Προπονητή που Ανακάλυψε τον Αντετοκούνμπο

Ρωτήσαμε Μερικούς Sapiosexual τι τους Ανάβει