Το Πρόβλημα με Άτομα Όπως η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας που Θεωρούν τα Μπουζούκια «Ροκ»

Την Παρασκευή που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε η πολυσυζητημένη κοινή εμφάνιση της Άννας Βίσση με τον τραγουδιστή των Soundgarden και των Audioslave, Chris Cornell. Η απόφαση του Αμερικανού μουσικού να εμφανιστεί με τη φίλη και κουμπάρα του -έχει βαφτίσει τον μικρότερο γιο του- προκάλεσε τις αντιδράσεις και τον χλευασμό μερίδας του εγχώριου «underground» κοινού. Το κράξιμο που έπεσε, αν θέλετε τη γνώμη μου, ήταν απολύτως λογικό. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που μαζί με τον Kurt Cobain, τον Eddie Vedder και κάποιους ακόμη, γαλούχησαν αρκετές γενιές ανθρώπων μέσω του μουσικού ιδιώματος της grunge, προτρέποντάς τους να πηγαίνουν κόντρα στο σύστημα και τα «θέλω» της εκάστοτε συντηρητικής κοινωνίας και να ακολουθούν τη δική τους ιδεολογία. Προφανώς, ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τι εστί μπουζούκια και υποθέτω πως έφαγε τρελό πρήξιμο από την κουμπάρα του, για να συμμετάσχει στο πρόγραμμά της. Ωστόσο, θεωρώ πως δεν θα ήταν πολύ δύσκολο να μάθει τι πάει να κάνει. Το να βγαίνει λοιπόν ολόκληρος Cornell και να τραγουδάει δίπλα στη Βίσση, είναι κατάντια για το rock.

Τα μπουζούκια και όλο αυτό το σινάφι που περιλαμβάνουν, πρεσβεύουν ακριβώς το αντίθετο από την ιδεολογία του grunge. Επίσης, για πολύ κόσμο αποτελούν ένα είδος βιτρίνας της διαφθοράς, αλλά και των συμπεριφορών που οδήγησαν τη χώρα μας στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια: Από τα ζεϊμπέκικα υπουργών και βουλευτών στις «χρυσές» εποχές, μέχρι τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε αυτούς του «πρώτο τραπέζι» και των υπόλοιπων κοινών θνητών, που θα έκαναν τα πάντα, για να μπορούν και αυτοί να χαλάσουν χιλιάδες ευρώ πετώντας δίσκους με βρώμικα λουλούδια στην πίστα. Είτε σας αρέσει είτε όχι, οι εμφανίσεις της Άννας Βίσση στο εν λόγω μαγαζί αποτελούν απλώς μια εκλεπτυσμένη εκδοχή των παραπάνω. Εκεί τραγούδησε, λοιπόν, ο Chris, φωνάζοντας ένα τεράστιο «Fuck off» στους Έλληνες fans του. Με δυο λόγια, χέστηκε για την αγορά της χώρας μας. Στην τελική και κανένα δίσκο να μην πουλούσε στην Ελλάδα, πάλι θα ήταν αυτός που είναι. Ακόμη και στις καλές εποχές της δισκογραφίας, η αγοραστική μας δύναμη ήταν πολύ μικρή, για να ενδιαφερθεί ο κάθε rock star να συμπεριλάβει τη χώρα μας στην περιοδεία του και να φτάσει τη μουσική του ως εδώ. Οπότε, όσα γράμματα και να του γράψετε, ο τύπος πιθανότατα δεν νοιάζεται για εσάς. Θα κάνει το χατίρι της Βίσση χωρίς καμία ντροπή. Στο μυαλό του θα είναι σαν να τραγούδησε σε κάποιο karaoke μπαρ, ενώ ήταν για διακοπές στην Αθήνα.

Όμως ας αφήσουμε τον Cornell και ας δούμε κάτι άλλο. Δηλαδή, πώς λειτουργεί η τοπική μουσική «βιοτεχνία». Όχι, δεν θα την πω βιομηχανία, επειδή φοβάμαι μήπως πέσει κανένα πιάνο από τον ουρανό και με πλακώσει. Μέσα από τα σπλάχνα της έχουν ξεπεταχτεί αρκετά άτομα όπως η Άννα Βίσση και ο πρώην σύζυγός της, Νίκος Καρβέλας, οι οποίοι, αν και είχαν -πιθανότατα και να έχουν ακόμη- rock ακούσματα, επέλεξαν τον εύκολο δρόμο του χρήματος και της φήμης, σπαταλώντας το ταλέντο τους σε fast food μουσικές και όχι σε κάτι που θα μπορούσε να είναι ποιοτικό. Πώς να το κάνουμε, ρε παιδί μου; Το rock 'n' roll δεν πληρώνει όσο τα μπουζούκια στην Ελλάδα, ούτε ενδιαφέρεται πραγματικά κάποιος σοβαρός οργανισμός -όπως μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία- να το σπρώξει με σωστές βάσεις. Στη μικρή μας χώρα, λοιπόν, η συγκεκριμένη μουσική εκπροσωπείται από ανθρώπους που την αγαπούν πραγματικά, χωρίς να έχουν στο μυαλό τους το κέρδος, όπως πιθανότατα δεν το είχαν όλοι οι διάσημοι rock stars, όταν ξεκινούσαν. Η Βίσση και ο Καρβέλας, πάντως, δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Ωστόσο, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες -και αρκετοί συνάδελφοί τους- χρησιμοποίησαν τη λέξη «rock», για να προωθήσουν τις δουλειές τους και να νιώσουν καλύτερα με τους εαυτούς τους. Τι σου κάνουν οι τύψεις, ε;

Ωραία, θα μου πείτε, η «απόλυτη Ελληνίδα σταρ» υποστηρίζει πως είναι rock, εσένα τι σε νοιάζει; Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, όμως, θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα διαφημιστικά τρικ είναι εξαιρετικά προσβλητικά προς τους ανθρώπους που κάνουν δύο δουλειές, ώστε να μπορούν να παίζουν σε μια μπάντα, την ίδια στιγμή που η Άννα τραγουδά το «Ερωτευμενάκι» και ο Καρβέλας βρίζει το κοινό του και γράφει κομμάτια για τα Παρατράγουδα. Αυτή η «ό,τι δηλώσεις, είσαι» λογική προκύπτει από το γεγονός πως η mainstream σκηνή απαρτίζεται κυρίως από ανθρώπους οι οποίοι γλείφουν ο ένας τον άλλο, χωρίς να υπάρχει έστω ένας κριτικός που θα γράψει αυτό που βλέπει και ακούει και όχι αυτό που του ζητάνε. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν τομέα στον οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει κάτι καλό, επειδή, ούτως ή άλλως, ό,τι και να σερβίρουν στο κοινό θα παρουσιαστεί ως διαμάντι. Έχουμε ξεπεράσει σε επίπεδα μάρκετινγκ και την Αμερική. Τουλάχιστον εκεί, αν βγάλει μια «πατάτα» ένας αντίστοιχος λαϊκός καλλιτέχνης -όχι παιδιά, η Βίσση δεν είναι pop, ξεκολλήστε- όπως ο Keith Urban για παράδειγμα, θα υπάρξουν και αρνητικές κριτικές. Εδώ, ο Notis θα διαφημίζει τη Χρυσή Αυγή και θα συνεχίζει να γεμίζει μαγαζιά, ενώ ο Βο θα θεωρείται rapper και οι Μέλιssεs ικανές να διασκευάσουν Beatles στο Μέγαρο Μουσικής. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.

Βλέποντας, λοιπόν, το βίντεο της κοινής εκτέλεσης του «Black Hole Sun» από Βίσση και Cornell, ξενερώνω. Όχι με κάτι συγκεκριμένο, αλλά από την όλη φάση. Από τη χλιαρή αντίδραση του κοινού -που σιγά μην είχε ιδέα ποιον έβλεπε μπροστά του-, τον ερασιτεχνισμό της Ελληνίδας τραγουδίστριας που κρατούσε ένα χαρτί στο χέρι αδυνατώντας να αποστηθίσει τους στίχους ενός κουπλέ -ενώ κάθε εβδομάδα κρίνει τους νεαρούς τραγουδιστές του Star Academy που καλούνται μέσα σε λίγες μέρες να μάθουν ένα κομμάτι από την αρχή- και γενικά, την μπουζουκοποίηση που έκανε μέχρι και τον τραγουδιστή των Soundgarden να φαίνεται λες και είναι ο Νίνο. Για το performance δεν μπορώ να πω και πολλά, μια προχειράντζα της μιας πρόβας που έμοιαζε περισσότερο με σκετς σε σχολική γιορτή ήταν, παρά με επαγγελματική εμφάνιση.

Για να μην το κουράζω, θα πω το εξής: Η Άννα Βίσση και οι περισσότεροι άνθρωποι που αναφέρονται στο παρόν κείμενο, έχουν καταφέρει να χαράξουν μια πορεία, να γίνουν γνωστοί και να πουλήσουν εκατομμύρια δίσκους σε μια μικρή αγορά, όπως η δική μας. Αυτό από μόνο του είναι ένα αρκετά σημαντικό κατόρθωμα για το οποίο μπορούν να είναι υπερήφανοι. Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ την εμπορικότητα των κομματιών του Νίκου Καρβέλα ή τη λαϊκο-πόπ του Σταμάτη Γονίδη, όμως, παιδιά, ηρεμήστε λίγο. Μπορεί οι κόλακες που σας περιβάλλουν να σας έχουν κάνει να πιστεύετε πως μπορείτε να απλώσετε τα χέρια σας όπου γουστάρετε, αλλά στην πραγματικότητα -και λυπάμαι πολύ που σας το χαλάω- η σχέση σας με το rock είναι η ίδια με αυτή που έχει ο σκύλος με τη γάτα. Καλά θα κάνετε λοιπόν να αράξετε στα κυβικά σας και να αφήσετε το rock ήσυχο. Ασχοληθείτε με τις πίστες και τα τσιφτετέλια που τα κατέχετε.

Περισσότερα από το VICE

Documenta 14: Πήγαμε στα Εγκαίνια των Ολυμπιακών Αγώνων της Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα

Αυτόν τον Χειμώνα οι Διαχειριστές Ήταν μια Κόλαση

Λαμπάδα «Φραπόγαλο» VS Λαμπάδα «Γύρος απ' Όλα» - Τι θα Φορεθεί Φέτος στην Ανάσταση