«Δεν με Ένοιαζε να Βρω Λεφτά για να Φάω» - Η Ιστορία Ενός Πρώην Χρήστη Ηρωίνης

Η παρακάτω ιστορία είναι του Αντώνη*, όπως τη διηγήθηκε στην Κορίνα Πετρίδη.

Πρώτη φορά δοκίμασα στα 17. Μου είπε «έλα να πάρουμε τίποτα». Αφήσαμε την παρέα μας στο πάρκο και μπήκαμε στον προθάλαμο της εκκλησίας. Καθίσαμε στο πάτωμα για να μη φαινόμαστε από το τζάμι της ξύλινης πόρτας. Σήκωσε το χαλί και το «έσπασε» στο μάρμαρο. Δεν ήξερα καν τι είναι αυτό. Δεν είχα ιδέα πώς έμοιαζε η ηρωίνη.

Δύο ώρες αργότερα μου τηλεφώνησε ο πατέρας μου, επειδή είχε βρει στο δωμάτιό μου έναν αναπτήρα. Έτσι ήταν ο πατέρας μου, ούτε να καπνίζω δεν με άφηνε. Επέστρεψα στο σπίτι. Ήμουν πολύ ιδρωμένος, έκλειναν τα μάτια μου και ένιωθα μία ευχάριστη εξάντληση στο σώμα μου.

Βαριόμουν πολύ. Θυμάμαι να μου μιλάει και να μην δίνω σημασία σε αυτά που μου έλεγε. Απλά βυθιζόμουν σε αυτή την αίσθηση. Εκείνο το βράδυ δεν κατάλαβε τίποτα.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα όπως κάθε άλλο πρωινό. Πέρασαν τέσσερις μέρες μέχρι να νιώσω την έλλειψη. Δεν έμοιαζε με τα στερητικά που είχα αργότερα, μετά από μήνες χρήσης. Ήταν περισσότερο σαν φαγούρα, σαν μια ελαφριά ενόχληση. Ήταν στο μυαλό μου πιο πολύ.

Έκανα τέσσερις ή πέντε φορές μέχρι να κολλήσω. Ξυπνούσα τα πρωινά και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν αυτό.

Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη μπορούσα να βρω ηρωίνη με 5 και 10 ευρώ. Στην πόλη που έμενα, μία μικρή επαρχιακή πόλη, το ένα γραμμάριο κόστιζε 40 ευρώ. Όσο περνούσε ο καιρός, αναγκαζόμουν να αγοράζω όλο και μεγαλύτερες ποσότητες, για να καλύπτω τη στέρηση.

Για να ρίξω την τιμή, αγόραζα την δόση μου κατευθείαν από τους παραγωγούς, εκεί που την μαγείρευαν. Έπαιρνα το αμάξι και έκανα ταξίδι τριών ωρών για να τους συναντήσω. Εκεί μου έδιναν το γραμμάριο με 7 ευρώ. Αγόραζα μεγάλες ποσότητες σε αυτή την τιμή και τις μετέφερα στην πόλη μου, όπου τις πουλούσα στους εμπόρους για 10 ευρώ. Εκείνοι την πουλούσαν στη συνέχεια για 40.

Είχαν περάσει περίπου δύο χρόνια από την πρώτη φορά που δοκίμασα, όταν βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου. Δεν βρίσκαμε ηρωίνη και σνιφάραμε κάτι σπασμένα χάπια. Ένιωθα σα να χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.

Μπήκα στο αμάξι και άρχισα να οδηγώ. Το επόμενο πρωί, χωρίς να έχω αναμνήσεις από το προηγούμενο βράδυ, ξύπνησα στον καναπέ του πατέρα μου. Μου είπε: «Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς». Τότε με ρώτησε τι συμβαίνει και του εξήγησα.

Ήμουν τυχερός γιατί οι γονείς μου στάθηκαν στο πλευρό μου. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ακριβώς τι περνάω ή πώς μπορώ να βγω από αυτή την κατάσταση, αλλά ήταν πολύ υποστηρικτικοί.

VICE Video: Μπήκαμε με την Κάμερα του VICE στην Πιάτσα Όπου Διακινείται η πιο Επικίνδυνη Ηρωίνη στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Εκείνη την περίοδο αποφάσισα για πρώτη φορά ότι θέλω να κόψω. Πήγα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος μου διέγνωσε ψυχωτική κατάθλιψη. Ξεκίνησα αγωγή με αντικαταθλιπτικά και αυτό με βοήθησε να σταματήσω την ηρωίνη για ένα διάστημα, όμως μετά ξανακύλησα. Θυμάμαι να μην παίρνω το χάπι του γιατρού για να πάρω την δόση μου.

Σε μια προσπάθεια να σωθώ, έφυγα από την πόλη μου. Εκεί ήταν οι φίλοι μου και οι γνωστοί μου. Ήξερα ακριβώς πού να βρω κάτι όταν το θελήσω, σε ποιον να απευθυνθώ. Ήξερα ποιοι είναι μπλεγμένοι, μπορούσα να κάνω δουλειές με διάφορους, να βρω οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή. Νομίζω ότι θα είχα πεθάνει αν είχα μείνει εκεί.

Πήρα το τρένο και πήγα Θεσσαλονίκη. Είχα πάνω μου 80 ευρώ και μία βαλίτσα με ρούχα. Εκεί έζησα σαν άστεγος για περίπου τέσσερις μήνες. Συνέχισα να κάνω χρήση κι εκεί. Πουλούσα χαρτομάντηλα για να βγάλω την δόση μου. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ είχα μπει στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας για να περάσω το βράδυ.

Δεν με ένοιαζε να βρω λεφτά για να φάω ή να καπνίσω. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βγάλω τη δόση μου. Καθόμουν και σκεφτόμουν: «Είμαι σε ένα υπόγειο μόνος μου, χωρίς κανένας να ξέρει πού είμαι, έχω πιει και δεν έχω τίποτα άλλο». Και την επόμενη μέρα έκανα πάλι το ίδιο.

Νιώθω ότι υπήρχαν μέρες που διέγραφα χαρακτηριστικά του εαυτού μου. Σκέφτομαι τα πράγματα που έκανα για να εξασφαλίσω την δόση μου και ήταν σαν να τα έκανε άλλος άνθρωπος. Ο μόνος σκοπός ήταν να πάρω τη δόση μου. Ήταν τόσο έντονη η επιθυμία μου που όλα τα υπόλοιπα ξεθώριαζαν, δεν είχαν κανένα νόημα. Είχα χάσει τελείως τον εαυτό μου.

Μέσα σε όλα αυτά, όμως, υπήρξε κόσμος που με βοήθησε και με φρόντισε χωρίς να με ξέρει.

Όταν κοιμόμουν σε εκείνο το υπόγειο στη Θεσσαλονίκη, οι κάτοικοι έρχονταν συχνά και με έδιωχναν το βράδυ από την πολυκατοικία. Ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσαν να μου κάνουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεις μετά τα μεσάνυχτα πολυκατοικία ανοιχτή για να διανυκτερεύσεις.

Ένα από αυτά τα βράδια, όμως, μία κοπέλα που έμενε στην ίδια πολυκατοικία με έβαλε στο διαμέρισμά της, μου έφερε φαγητό και κουβέρτα και μου είπε «μπορείς να κοιμηθείς εδώ». Εκείνη την ώρα ένιωσα σα να μου είχαν δώσει χιλιάδες ευρώ στο χέρι. Δεν ήταν τόσο αυτό που μου έδωσε, όσο ότι κάποιος σκέφτηκε να μου δώσει κάτι.

Τώρα, είμαι 25 χρονών. Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει αρκετές προσπάθειες να κόψω. Συνήθως έμενα καθαρός για κάποιους μήνες και μετά ξανακυλούσα.

Η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο. Το ξέρουν οι περισσότεροι χρήστες αυτό. Η σωματική στέρηση κρατάει για κάποιες μέρες. Το πιο δύσκολο είναι να βγάλεις την ηρωίνη από το μυαλό σου.

Τις προάλλες καθόμουν στο σπίτι μου. Είχαν περάσει μέρες χωρίς να πιω και τα βασικά συμπτώματα της στέρησης είχαν περάσει. Οι πόνοι και οι εμετοί είχαν σταματήσει. Και ξαφνικά, ένιωσα κάτω από την μύτη μου την μυρωδιά της ηρωίνης. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα ένιωθα αν έπινα εκείνη την στιγμή. Ανατρίχιασα σε όλο μου το σώμα, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο.

Εγώ το ονομάζω αυτό «κρίση των 15 λεπτών». Τόσο κρατάει συνήθως. Προσπαθώ να κάνω εκείνη την ώρα κάτι άλλο, να πάρω το μυαλό μου από αυτό. Είναι πολύ δύσκολο.

Μου ζητούν να τους πω πώς είναι το στερητικό σύνδρομο, αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει. Μπορώ να τους περιγράψω τι συμβαίνει στο σώμα μου, αλλά αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μου εκείνη την ώρα είναι δέκα φορές χειρότερο.

Τώρα είμαι καθαρός εδώ και καιρό. Η ψυχολογία μου είναι πεσμένη, αλλά προσπαθώ να σκέφτομαι τα πράγματα που θα κάνω στο μέλλον. Θέλω να ασχοληθώ ξανά με την μουσική και να πιάσω μία δουλειά που να μου αρέσει. Έχω την κοπέλα μου που με αγαπάει και την αγαπάω. Γνωριστήκαμε όταν ήμουν άστεγος και ήταν η μόνη που πίστεψε σε μένα. Για αυτήν τα κάνω όλα.

Θέλω να μείνω καθαρός, δεν θέλω να ενδώσω ξανά σε αυτό. Και θέλω να πω σε όποιον περνάει το ίδιο ότι ελπίζω να ξεμπλέξει. Και να ξέρει ότι, όσο απίθανο και να φαίνεται, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι δίπλα του να τον στηρίξουν. Και ότι αν θέλει να αλλάξει ζωή, πραγματικά μπορεί να το κάνει.

*To όνομα έχει αλλαχθεί για λόγους προστασίας της ανωνυμίας

Περισσότερα από το VICE

Αστυνομικοί Από την Ευρώπη θα Διαδηλώσουν με τις Στολές τους στο Pride Θεσσαλονίκης

«Δεν Είναι μία Δουλειά που Κάνεις Μέχρι τα 75» - Μια Ελληνίδα Σεξεργάτρια στη Γερμανία

Γιώργος Βέλτσος: Η «Μεταγωγή», οι Καταλήψεις και η Βραδιά με τον Ντεριντά στην Πόλυ Πάνου