Electric Litany: «Χωρίς Ταξική Διαίσθηση Δεν Πάμε Πουθενά»

Λίγες εγχώριες μπάντες έχουν το εκτόπισμα των Electric Litany. Ενός γκρουπ που λειτουργεί και δημιουργεί με τους δικούς του κανόνες και χρόνους, χτίζοντας μέσα στα χρόνια έναν σταθερό πυρήνα οπαδών οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά το εκάστοτε επόμενο βήμα τους. Η μπάντα έχει ως βάση το Λονδίνο, ωστόσο τιμά δεόντως και την Ελλάδα, πατρίδα των δύο εκ των τεσσάρων μόνιμων μελών της. Έτσι, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ με τίτλο «Under A Common Sky», οι Electric Litany επέστρεψαν στην Αθήνα για να δώσουν μια καταιγιστική συναυλία στο Gagarin 205 που άφησε τους φίλους της μπάντας εκστασιασμένους.

Θα ακολουθήσουν δύο ακόμη εμφανίσεις, σε Ιωάννινα (31/10) και Θεσσαλονίκη (1/11), και στη συνέχεια το γκρουπ θα επικεντρωθεί στο promo του δίσκου που αναμένεται να βγει στις 22 Νοεμβρίου. Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες ανέβασαν στο διαδίκτυο το νέο τους κλιπ για το single «Refugee», το οποίο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ένα οπτικοακουστικό αριστούργημα. Πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, οι Electric Litany επιστρέφουν πιο πολιτικοποιημένοι από ποτέ και έτοιμοι να χαρίσουν στους φίλους τους ακόμη μια δουλειά που αξίζει μια θέση στη δισκοθήκη τους. Λίγες ώρες πριν ανεβούν στη σκηνή του Gagarin 205, ο Αλέξανδρος και ο Theo απάντησαν σε κάποιες ερωτήσεις που τους έκανα.

VICE: Μόλις κυκλοφορήσατε το νέο σας κλιπ, για το κομμάτι «Refugee». Θέλετε να μου πείτε λίγα λόγια για το πώς καταφέρατε να «δέσετε» τόσο όμορφα ήχο και εικόνα;
Electric Litany: Αυτά τα «δεσίματα» είναι πάντα αποτελέσμα συνεργασιών. Παραμένοντας ανοιχτοί στις διαφορετικές ιδέες των συνεργατών μας και με κοινό παρονομαστή την κοινή αισθητική, γεννιέται κάτι καινούργιο που είναι παράγωγο διαφορετικών προσεγγίσεων. Πλαισιώνοντας την συνεργασία με αυτήν την ποιότητα καταφέραμε να ξεπεράσουμε πολλά εμπόδια και δυσκολίες που προέκυψαν. Η εξαιρετική καθοδήγηση του σκηνοθέτη του «Refugee», Morgan Matyjasik, κατάφερε να μας εκπλήξει θετικά σε πολλά επίπεδα και να καταλήξει σε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα

Από τον τίτλο του άλμπουμ, «Under a Common Sky», μέχρι το δεύτερο single -«Refugee»- και την περιγραφή που το συνοδεύει στο Youtube, υπάρχει πολιτικός σχολιασμός. Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη να περνάει έμεσα ή άμεσα ένα μήνυμα μέσω της μουσικής του;
Είναι προσωπικό του κάθε καλλιτέχνη. Το να έχει τη θέληση δηλαδή να περνάει μηνύματα που δεν αφορούν μόνο τη μουσική του. Στην ιστορική φάση που ζούμε, πάντως, είναι κάπως «λίγο» να μιλάει κάποιος μόνο για τη μουσική του και τα μούτρα του και να κάνει «μόκο» για όλα τ’άλλα.

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το «Sealight», ένα ιδιαίτερα δυνατό single με ένα εξίσου προσεγμένο κλιπ. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η εικόνα στο «πακέτο» μιας σύγχρονης μπάντας;

Όταν η ισορροπία προβολής της εικόνας με την μουσική είναι κάπως ισορροπημένη και έχει συνοχή, τότε είναι σημαντική. Μόνο όταν οι φωτογραφίες και τα βίντεο ξεπερνάνε κατά πολύ την μουσική και εστιάζουν κυρίως στην εικόνα, τότε, πως να το κάνουμε; Είναι λίγο ξεφτιλίκι.

Με ποια κριτήρια επιλέξατε τους σκηνοθέτες των νέων κλιπ;
Τα μοναδικά κριτήρια ήταν το να γουστάρει και να εκτιμά ο ένας αυτό που κάνει ο άλλος. Με τους δυο αυτούς σκηνοθέτες συζητάμε καιρό και δουλέψαμε μαζί προσπαθώντας να χτίσουμε έναν ενιαίο κόσμο μεταξύ νοημάτων των τραγουδιών, σεναρίου και εικόνας.

Το άλμπουμ έρχεται τρία χρόνια μετά την τελευταία σας κυκλοφορία, το «Love» ΕΡ και πέντε χρόνια από το προηγούμενο -«Enduring Days Will Overcome». Σας αρέσει να παίρνετε τον χρόνο σας ανάμεσα στις κυκλοφορίες για να πειραματιστείτε;
Ο χρόνος αυτός είναι απλά το διάστημα που χρειαζόμαστε ώστε να δουλέψουμε -όσο χρειάζεται- το υλικό. Δεν μας πιέζει ποτέ κάποια εταιρεία, ή κάποια ανάγκη να βγάζουμε δίσκους συχνότερα απ' ό,τι θεωρούμε πως πρέπει.

Από τον Τάμεση και τα Docklands, στην Κέρκυρα και πίσω στο Λονδίνο. Θέλετε να μου μιλήσετε για το μουσικό ταξίδι στο οποίο αναφέρομαι;
Στα docklands γράψαμε τις βάσεις του δίσκου τα δύο πρώτα χρόνια. Το μέρος είναι σκοτεινό, κάπως άσχημο, πράγμα που μας βοηθά να κλεινόμαστε και να γράφουμε πιο αφοσιωμένα.Στην Κέρκυρα πήγαμε για να «καθαρίσουμε» τα κομμάτια με την ησυχία μας, κάνοντας παράλληλα τα μπάνια μας στην πιο ωραία παραλία της γης, την «Μπούκα».

Θα ήταν διαφορετικός ο ήχος σας αν μένατε όλοι στην Αθήνα και όχι στο Λονδίνο;
Το Λονδίνο είναι για εμάς η αφετηρία και ένα μέρος όπου ωριμάσαμε μουσικά. Τα ερεθίσματα από το κοινωνικό και το καλλιτεχνικό περιβάλλον του «επλασαν» τον ήχο μας. Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον ήχο μας αν ήμασταν στην Αθήνα, οπότε ναι, προφανώς και θα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό.

Αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι για μια μπάντα να μένει στη μουσική πρωτεύουσα της Ευρώπης και να κινείται σε ένα τόσο ανταγωνιστικό επίπεδο;
Δεν μας λέει τίποτα αυτό το ανταγωνιστικό και είναι λίγο χαζό και επικίνδυνο. Ανταγωνιστικό είναι να ανοίξεις μια επιχείρηση ή να πάρεις μέρος σε ένα τουρνουά τένις. Όχι η μουσική.

Τι στο καλό πάει στραβά και ενώ βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού -όσον αφορά την κλιματική αλλαγή και το περιβάλλον- συνεχίζουμε να μισούμε ο ένας τον άλλο και να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας;
Καλό είναι πρώτα να αρχίζουμε να λύνουμε τα κοινωνικά και την καθημερινή πολιτική και η κλιματική αλλαγή θα έρθει εκεί που πρέπει. Ούτως η άλλως, πρόκειται για ακόμη ένα αποτέλεσμα ανισότητας και παραγωγό της εκμετάλλευσης του ανθρώπου. Δεν μπορεί ρε παιδιά να νιώθουμε όλοι ένοχοι και να τρέχουμε να αγοράζουμε κάθε λογής κριθαρένια καλαμάκια, να μαζεύουμε καπάκια από πλαστικά και οι μεγάλες βιομηχανίες που κάνουν την συντριπτικά πολλαπλάσια ζημιά να μένουν στο απυρόβλητο.

Να νιώθουμε εμείς φταίχτες δηλαδή και αυτοί να βγάζουν φράγκα, όχι μόνο μολύνοντας τα πάντα, αλλά βάζοντας εμάς στο παιχνίδι της πράσινης ενέργειας. Από την οποία βγάζουν ξανά κέρδος. Χωρίς ταξική διαίσθηση δεν πάμε πουθενά. Μόνο πελάτες θα μείνουμε. Μόνο με μια κοινωνική επανάσταση θα ξεδιαλύνουμε και θα επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας μαζί και το ποσό μολύνουμε το περιβάλλον.

Υπάρχουν λύσεις ή είμαστε καταδικασμένοι;
Καταδικασμένος είναι αυτός που θέλει να είναι και που δεν κάνει κάτι γι' αυτό. Δυστυχώς: «no man is an island». Οι βασικές λύσεις δεν είναι τίποτα καινούριες. Οργάνωση, αντίσταση σε προσωπικό επίπεδο και στη συνέχεια σε συλλογικό. Είναι τόσος ο χώρος που έχει αφήσει αυτό το σάπιο κατεστημένο, που, αυτοοργανωμένα - θέλοντας και μη- μπορούμε να ρίξουμε «σπορους» και να «θερίσουμε» άμεσα. Με βασικό γνώμονα τον σεβασμό της ετερότητας και το «ξήλωμα» της εκμεταλευσης του ανθρώπου και της φυσης θα οδηγηθούμε, βήμα - βήμα, στο να τελειώνουμε με αυτόν τον κόσμο που ήδη παραπαίει.

Επόμενα σχέδια;
Πέραν των ελληνικών date, μερικές ακόμη συναυλίες σε Αγγλία και Ολλανδία. Παράλληλα, στήνουμε το ευρωπαϊκό tour -κοντά στα Χριστούγεννα.

Για προπαραγγελίες του νέου δίσκου των Electric Litany, «Under a Common Sky», μπείτε εδώ.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία της Βραζιλιάνας Τρανς που Αναγκάστηκε να Καταπιεί «Αυγά» Κόκας και Συνελήφθη στην Αθήνα

Ρετρό Φωτογραφίες Από 60 Χρόνια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Μουσική, Διαδικτυακό Bullying και Κατάθλιψη: Όλα όσα Έμαθα από τους Σταρ της K-Pop