Ψεύτικες Ταυτότητες, Ρόλεξ και ένα Πέρασμα από τη Μαφία: Η Ζωή μου ως Μυστικός Πράκτορας του FBI

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Ο Alex Perez ήταν ένας φυγάς από τη Φλόριντα, με αλογοουρά, τίγκα στο χρυσαφικό. Συνήθως, φορούσε τουλάχιστον δυο-τρεις αλυσίδες στον λαιμό και κάμποσα χρυσά μπρασελέ στους καρπούς. Ντυνόταν σαν κλασικός απατεώνας από τον Νότο και οδηγούσε τα ακριβά αυτοκίνητα που θα περίμενε κανείς – μια Mercedes 500SEL και μια Chrysler Imperial με φουλ έξτρα εξοπλισμό.

Μόνο που όλα τα κοσμήματα τα είχε κατάσχει από εμπόρους ναρκωτικών και, παρά τις πινακίδες της Φλόριντα, το αυτοκίνητο δεν είχε βρεθεί ποτέ πιο νότια απ' το Μπρούκλιν. Ήταν απλώς αντικείμενα που τον βοηθούσαν να υποδυθεί έναν ρόλο. Ο Alex σταματούσε το αυτοκίνητο, έβγαινε όλο μαγκιά και προτού καν ανοίξει το στόμα του, είχε πετύχει τον στόχο του κατά 90%. Όλοι πίστευαν ότι ήταν αυτός που έλεγε – ένας κακοποιός από την Ηλιόλουστη Πολιτεία.

Φυσικά, στην πραγματικότητα, ο Alex Perez ήταν μυστικός πράκτορας του FBI.

Ο Marc Ruskin χρειάστηκε περίπου έξι μήνες, για να κατασκευάσει μια τελείως φανταστική ταυτότητα που όχι μόνο θα ήταν πιστευτή, αλλά και εξαιρετικά δύσκολο να αποκαλυφθεί. Έπρεπε να είναι σχολαστικός, ιδίως σε περίπτωση που κάποιος «κάπο» της Μαφίας έδειχνε περιέργεια – οι σφαίρες δεν κάνουν διακρίσεις. Ο Ruskin βάδιζε στις σκιές ενός σκοτεινού κόσμου, ενός κόσμου όπου ο μόνος κανόνας ήταν να μην είσαι καρφί: η ζωή του λοιπόν εξαρτιόταν από το πώς θα έπαιζε τον ρόλο του.

Στο νέο του βιβλίο The Pretender: My Life Undercover for the FBI, (εκδ. MacMillan) που μόλις κυκλοφόρησε, ο Ruskin περιγράφει αναλυτικά πώς κατασκεύαζε τις ψεύτικες ταυτότητες που τον βοήθησαν σε δεκάδες έρευνες, σε μια περίοδο δύο δεκαετιών. Περνούσε τον χρόνο του χτίζοντας σχέσεις με κάθε είδους εγκληματίες, από τη Wall Street μέχρι την Κόζα Νόστρα, εμπόρους όπλων, κομπιναδόρους και σπείρες διακίνησης ηρωίνης. Του μιλήσαμε τηλεφωνικώς και τον ρωτήσαμε πώς κατασκεύαζε αυτές τις ψεύτικες προσωπικότητες, όπως αυτήν του Alex Perez – και πώς κατάφερνε να παίζει τον ρόλο του.

VICE: Στα 27 χρόνια καριέρας στο FBI έχεις εμπλακεί σε πολλές μυστικές επιχειρήσεις. Πώς σου έρχονταν οι ιδέες για τις ψεύτικες ταυτότητες ή τους χαρακτήρες που υποδυόσουν;
Marc Ruskin: Το σημαντικό όσον αφορά τη δημιουργία μιας επινοημένης ταυτότητας είναι ότι πρέπει να είναι αλεξίσφαιρη. Ιδίως σήμερα, που όλοι μπορούν να μπουν στο Ίντερνετ, να σε γκουγκλάρουν και να τσεκάρουν ένα σωρό αρχεία, για να βεβαιωθούν ότι δεν ξεφύτρωσες πριν από δυο εβδομάδες. Για να είσαι πειστικός, πρέπει να κατασκευάσεις σχολαστικά μια επαληθεύσιμη ιστορία, να πας όσο πιο πίσω στο παρελθόν γίνεται. Πρέπει να έχεις πιστωτικές κάρτες, τραπεζικούς λογαριασμούς, δίπλωμα οδήγησης και κάρτα κοινωνικής ασφάλισης. Αληθινά, όχι ψεύτικα. Πρέπει να είναι αληθινά, από δημόσια υπηρεσία, απλώς με ψεύτικο όνομα. Αν είναι εφικτό, οι τραπεζικοί λογαριασμοί θα πρέπει να είναι επίσης παλιοί, ώστε να φαίνεται ότι υπάρχεις κάμποσο καιρό.

Σε μια από τις πρώτες υποθέσεις που δούλεψες ως μυστικός πράκτορας έπρεπε να διεισδύσεις σε μια αγορά αγαθών στη Wall Street. Μίλησέ μας για τις εκτενείς λεπτομέρειες που έπρεπε να φροντίσεις, προκειμένου να δημιουργήσεις μια πιστευτή ταυτότητα.
Ήταν μια έρευνα για απάτη στο χρηματιστήριο αγαθών. Μου πήρε περίπου έξι μήνες να κατασκευάσω την ταυτότητα για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Έπρεπε να σκεφτώ: τι θα μπορούσαν να ελέγξουν αυτοί οι άνθρωποι, για να διαπιστώσουν αν είμαι αληθινός; Μια ιδέα που είχα ήταν να είμαι γεννημένος και μεγαλωμένος σε άλλη χώρα, ώστε να είναι δύσκολο να επαληθευτεί αν ήμουν όντως αυτός που ισχυριζόμουν. Αν ήμουν γεννημένος στην Αργεντινή, τότε θα ήταν πολύ δύσκολο να βρει κάποιος εδώ, στη Νέα Υόρκη, το πιστοποιητικό γέννησής μου και τα σχολικά αρχεία μου. Για την περίπτωση αυτή, ο χαρακτήρας που υποδύθηκα είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας καθώς και τα πρώτα χρόνια μετά την ενηλικίωση στην Ευρώπη ή στο Πουέρτο Ρίκο.

Προκειμένου να στηρίξω αυτήν την επινοημένη ταυτότητα, ζήτησα από μια τράπεζα στο Πουέρτο Ρίκο όχι μόνο να μου ανοίξει λογαριασμό, αλλά και να τον καταχωρήσει ως ανοιγμένο προ δεκαετίας. Για να δημιουργήσουν αυτόν τον λογαριασμό που θα έδειχνε σε όποιον έψαχνε ότι υπήρχε 12 χρόνια, βάλανε έναν προγραμματιστή να παρακάμψει το ίδιο τους το πρόγραμμα. Στη Νέα Υόρκη, έβγαλα κάρτα κοινωνικής ασφάλισης και άνοιξα έναν λογαριασμό σε μια τοπική τράπεζα. Συμπλήρωσα τα έντυπα με όλα τα ψεύτικα στοιχεία μου. Ο υπάλληλος έριξε μια ματιά και με κοίταξε κάπως παράξενα. «Πώς είναι δυνατόν ένας άνδρας της ηλικίας σας να εξέδωσε κάρτα κοινωνικής ασφάλισης πριν από δύο μήνες;» ρώτησε.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι, αν και ο αριθμός κοινωνικής ασφάλισης ήταν γνήσιος, είχε μόλις εκδοθεί και απ' ό,τι φαινόταν μπορούσαν να το ανακαλύψουν. Δεν το περίμενα, αλλά σκαρφίστηκα μια μούφα ιστορία: είπα ότι πρόσφατα πέρασα ένα δύσκολο διαζύγιο, πως η γυναίκα μου κατέστρεψε την πιστοληπτική μου ικανότητα και πως, χάρη στον δικηγόρο μου, κατάφερα να εκδώσω καινούριο αριθμό κοινωνικής ασφάλισης, ώστε να κάνω μια καινούρια αρχή. Ο υπάλληλος με κοίταξε κάπως, σηκώθηκε, αλλά όταν επέστρεψε, ήταν όλα εντάξει. Μου άνοιξε τον λογαριασμό.

VICE Video: Ο Εισπράκτορας Χρεών

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά από τις ταινίες, όπου ένας μυστικός πράκτορας δίνει σε έναν άλλον ένα πακέτο με μια καινούρια ταυτότητα. Εσύ όμως έφτιαχνες δικούς σου χαρακτήρες και έριχνες πολλή δουλειά, έτσι δεν είναι;
Αυτό με το πακέτο είναι χαρακτηριστικό του πώς η τηλεόραση και οι ταινίες τα στρογγυλεύουν. Με τα χρόνια, το FBI έχει δημιουργήσει περισσότερες υποδομές, για να παρέχει ταυτότητες, αλλά ακόμη και έτσι, όταν έχεις μια συγκεκριμένη υπόθεση και συγκεκριμένους στόχους, είναι απαραίτητο να χτίσεις μια δική σου ταυτότητα. Δούλευα ως μυστικός σε μια υπόθεση με 20 εμπόρους όπλων στην Αφρική και για να κάνω το σενάριο πιστευτό, παρουσιάστηκα ως μια σκοτεινή μορφή του κόσμου του χρήματος, με βάση στη Γαλλία, δεσμούς με την Αφρική και ελάχιστες σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Εφόσον η βάση μου ήταν στο Παρίσι, έπρεπε να έχω γαλλική διεύθυνση email. Έπρεπε να έχω γαλλικούς τηλεφωνικούς αριθμούς – καθώς και αμερικανική διεύθυνση email και αριθμούς κινητών. Συν μια πραγματική επιχείρηση που έπρεπε να έχει βάση στο Παρίσι, σε πραγματική διεύθυνση. Χρειάζεσαι μια ταυτότητα που να είναι στερεή, την οποία την προσαρμόζεις μόνος σου. Πρέπει να μελετάς τους στόχους, να καταλαβαίνεις με ποιους θα ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν και τι θα ήταν αυτό που θα τους έκανε να σε δουν ως δικό τους.

Επίσης, εισχώρησες στην Κόζα Νόστρα. Πώς έγινες δεκτός σε έναν κλειστό κύκλο σκληρών μαφιόζων;
Αυτό έγινε το 2004 και το 2005. Είχαμε στο στόχαστρο τη φαμίλια των Genovese και τους συνεργάτες τους. Εφόσον είχα να κάνω με πραγματικούς Σικελούς, δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω με τίποτα ιταλικό όνομα – θα καταλάβαιναν αμέσως ότι δεν ήμουν δικός τους. Έτσι, έπρεπε να βρω κάποιον με τον οποίον θα ήθελαν να συνεργαστούν. Αποφάσισα να το παίξω διεθνής. Ένας άλλος μυστικός είπε στους μαφιόζους ότι είχε έναν συνεργάτη με βάση το Παρίσι και το Μπουένος Άιρες, ο οποίος όμως ερχόταν κάποιες φορές στη Νέα Υόρκη. Για αυτόν τον χαρακτήρα δημιούργησα ένα σοφιστικέ look. Δεν φορούσα πολλά χρυσαφικά, μόνο ένα ακριβό ρολόι, ένα Rolex 12.000 δολαρίων.

Φορούσα ακριβό μπλε κοστούμι, με γκρίζο πουκάμισο, αλλά χωρίς γραβάτα – θα τους ξένιζε. Έμοιαζα με κάποιον που θα μπορούσε να είναι δικός τους. Όταν επρόκειτο να τους συναντήσω, κανόνιζα οι πράκτορες που ασχολούνταν με την υπόθεση να μου τηλεφωνούν στο κινητό, δέκα λεπτά με ένα τέταρτο αφότου ξεκινούσε η συνάντηση. Απαντούσα και με άκουγαν να μιλάω τέλεια γαλλικά. Λίγο αργότερα, δεχόμουν άλλο ένα τηλεφώνημα και φώναζα κάτι στα ισπανικά. Το έκλεινα και έλεγα, «Κάνω μια μεγάλη δουλειά στο Μπουένος Άιρες και πρέπει να την παρακολουθώ». Εφόσον έριξα τόση δουλειά, για να φτιάξω τον χαρακτήρα, δεν χρειάστηκε ποτέ να προσπαθήσω να με φανταστώ ως αυτό το άτομο.

Το να παίζεις αυτούς τους ρόλους ως μυστικός πράκτορας προφανώς συνεπάγεται έναν κάποιον βαθμό εξαπάτησης εκ μέρους σου. Μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε έλεγες ψέματα και πότε ζούσες ένα ψέμα; Ήσουν διαρκώς στο πετσί του ρόλου;
Η πρώτη μου αποστολή ήταν στο Σαν Χουάν, στο Πουέρτο Ρίκο. Περίμενα ότι το FBI θα ήταν ένας μικρός οργανισμός με πολύ σφιχτή διαχείριση, αλλά ο προϊστάμενός μου, μού είπε: «Θα πρέπει να λες ψέματα, για να κάνεις καλά αυτήν τη δουλειά. Αλλά μην παρασυρθείς και το παρακάνεις, μη φτάσεις σε σημείο να λες ψέματα στον προϊστάμενο και την οικογένειά σου. Πρέπει να μάθεις πού λέγονται τέτοια ψέματα».

Πολλές φορές είχα ταυτόχρονα δύο ή τρεις ταυτότητες. Όταν έχεις αναλάβει μια μυστική επιχείρηση, στην ουσία πρέπει να είσαι αυτός ο άνθρωπος που υποδύεσαι. Δεν είναι ότι βγαίνεις έξω, λες μια ιστορία, γυρίζεις σπίτι και τέλος. Βιώνεις μια ύπαρξη που δεν είναι η δική σου, υποδύεσαι κάποιον άλλον, έχεις αποκτήσει μια άλλη ταυτότητα, με διαφορετικά στοιχεία συμπεριφοράς. Διαφορετικά, θα σε καταλάβουν γρήγορα και θα έχεις προβλήματα.

Περισσότερα για το βιβλίο The Pretender του Marc Ruskin's εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έκανα τη Βραδιά Πριν Από τις Πανελλαδικές

O Γιώργος Μαργαρίτης Είναι Ένας Μάγκας που Κάνει Γλέντια στις Φυλακές Επειδή «Κανείς Άνθρωπος δεν Περισσεύει»

H Συγκλονιστική Ιστορία του Γκάνγκστερ που Ξόδεψε Πάνω από ένα Εκατομμύριο Ευρώ σε Ναρκωτικά