Η Κρίστι Είναι η Βασίλισσα του Τελευταίου Τρανς Μπαρ στον Βαρδάρη

Αυτή είναι η ιστορία της Κρίστι, όπως τη διηγήθηκε στον Κώστα Κουκουμάκα.

Κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη το 1990. Ήθελα να απελευθερωθώ, διότι καταλαβαίνεις ότι σε μια μικρή επαρχιακή πόλη δεν μπορείς να είσαι όσο άνετη θέλεις ούτε μπορείς να χαλαρώσεις. Βρήκα δουλειά ως υπεύθυνη σε σούπερ μάρκετ, όμως με απέλυσαν όταν έμαθαν ότι ήμουν γκέι. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση και στεναχώρια, με έριξε όλο αυτό. Από τη στιγμή που ήμουν εντάξει στη δουλειά μου, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι σεξουαλικές μου προτιμήσεις έπρεπε να παίζουν ρόλο.

Ντύθηκα πρώτη φορά γυναίκα στις Απόκριες, αφενός γιατί τότε υπάρχει μεγαλύτερη ανεκτικότητα και αφετέρου επειδή δεν ήμουν εντελώς σίγουρη. Ντύθηκα και είδα ότι με εξέφραζε, περνούσα καλά. Και το καθιέρωσα. Δυστυχώς, ειδικά εκείνη την εποχή, αυτό πήγαινε αναγκαστικά μαζί με την πορνεία. Και τώρα συμβαίνει το ίδιο, μπορεί και σε ποσοστό 80%. Μετά τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, τα πράγματα σίγουρα έχουν βελτιωθεί σημαντικά, ειδικά αν σε βοηθάει και η εμφάνιση, όμως προβλήματα υπάρχουν. Πολύ δύσκολα -ακόμη και σήμερα- μια τρανς θα πιάσει δουλειά, για παράδειγμα, ως πωλήτρια σε κατάστημα με ρούχα.

Τα πρώτα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, έκανα πεζοδρόμιο, κλασικά. Ήταν πολύ άγρια τα πράγματα, είναι από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις. Μπαίνεις σε ένα αυτοκίνητο ή ακολουθείς κάποιον άγνωστο, χωρίς να γνωρίζεις τι μπορεί να σου συμβεί. Κινδύνευσα να με σκοτώσουν. Αυτά, όμως, είναι μέσα στο πρόγραμμα, τα έχεις στο μυαλό σου όταν ξεκινάς να κάνεις κάτι τέτοιο. Το όνομα Κρίστι το σκέφτηκα από το κορίτσι που εμφανιζόταν στο τηλεπαιχνίδι Τροχός της Τύχης, με τον Γιώργο Πολυχρονίου.

Κάποια στιγμή, το 2000, άνοιξα ένα ladies club, ανδρικό στριπτίζ μόνο για γυναίκες. Ήταν στην Παπαναστασίου, στο συγκρότημα Αλυσίδα, στη Χαριλάου. Το μαγαζί λεγόταν Απόλλων. Είχαμε, όμως, προβλήματα με το διπλανό νυχτερινό κέντρο. Θεωρούσαν ότι θα έρχεται η αστυνομία για εμάς κι αυτοί στο μπουζουκτσίδικο ήθελαν να μπορούν να κλείνουν τα φώτα στις 3 και να δουλεύουν ως τις 6 το πρωί. Αναγκάστηκα να το κλείσω.

Ήταν μια σοβαρή οικονομική ζημία, αυτή η ιστορία μου κόστισε τότε 20 εκατομμύρια δραχμές. Είχα κάνει ανοίγματα, έπρεπε να πληρώσω μέχρι και ρήτρες στους χορευτές, που ήρθαν με συμβόλαια από το Λονδίνο. Αρχές του 2001, αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα για να μπορέσω να καλύψω τις υποχρεώσεις μου. Δεν τα βρήκα καθόλου εύκολα. Απλώς, η νύχτα στην Αθήνα έχει περισσότερες επιλογές και κυρίως δουλειά - στα νυχτερινά κέντρα και την πορνεία. Επανήλθα οικονομικά αρκετά γρήγορα.

Το 2006 άνοιξα στην Αθήνα το Pierros, ένα boys bar, για αγόρια που «ψωνίζονται». Εκεί δέχτηκα επίσης μεγάλο πόλεμο, επειδή μια τρανς είχε μπει στον κόσμο των γκέι. Υπάρχει μεγάλη αντιπαλότητα, την οποία δεν καταλαβαίνω. Επιλογή σου είναι, δεν κάνω κάτι που δεν μπορείς να κάνεις εσύ. Πεζοδρόμιο έκανα μόνο το πρώτο εξάμηνο, γιατί έπρεπε να στηρίξω το μαγαζί, το οποίο πήγε πολύ καλά. Το 2010 το πούλησα, γιατί είδα ότι τα πράγματα με την κρίση είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν. Ήδη από το 2008, η κατάσταση στην Αθήνα είχε αγριέψει πολύ. Οι μετανάστες είχαν αυξηθεί και ήταν το άλλοθι για Έλληνες, που χτυπούσαν ή έκλεβαν.

VICE Video: Η Πάολα Συναντά τη Δήμητρ@

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Φεύγω από την Αθήνα το 2012. Είχα κρατήσει επαφές στη Θεσσαλονίκη, είχα αγορασμένο σπίτι και πολύ καλές σχέσεις με την οικογένειά μου. Βρήκα μια πόλη αλλαγμένη. Ο κόσμος ήταν πιο ελεύθερος, λιγότερο συντηρητικός. Κι αυτό πάλι στους μετανάστες οφείλεται. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να συμπεριφέρονται καλύτερα στις μειονότητες. Αυτό που λέω, είναι ότι άλλαξε η γενιά, τα νέα παιδιά είχαν ακούσει ορισμένα πράγματα από τους γονείς τους. Βρήκα παιδιά στη γειτονιά, που τα άφησα 10 χρονών και τα βρήκα 20. Παλιότερα, μπορεί να με κοιτούσαν περίεργα, ενώ πλέον με χαιρετούσαν, άνοιγαν την πόρτα του ασανσέρ, αν με έβλεπαν με τα ψώνια.

Το TS14 το άνοιξε στον Βαρδάρη μια φίλη τρανς. Το όνομα είναι συντομογραφία της λέξης τρανς και το 14 η χρονιά που άνοιξε. Τον πρώτο καιρό, δούλευα στο μπαρ. Η φίλη μου το άφησε γρήγορα, το μαγαζί θέλει χρόνο, υπομονή και μυαλό, ειδικά σήμερα. Εγώ ήθελα να θυμίζει τον παλιό Βαρδάρη, να είναι underground, γι’ αυτό κι έχει στιλ Αλμοδοβάρ. Είναι ένα τρεβεστί μπαρ· η ιδιοκτήτρια, η σερβιτόρα, η dj είμαστε όλες τρανς. Αντίθετα, πελάτες είναι όλοι - στρέιτ ζευγάρια, γκέι αγόρια και κορίτσια, πολύς νεαρόκοσμος, Έλληνες, ξένοι. Γίνονται γλέντια, γίνονται διάφορα ωραία κάθε βράδυ.

Όταν είχα πρωτοέρθει στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος διασκέδαζε. Το θρυλικό Σεχραζάτ δεν το πρόλαβα για λίγο, είχε καεί δύο μήνες πριν έρθω. Υπήρχε όμως το γκέι μπαρ Αχού στην Ευζώνων, το Μπανάλ του Ηρακλή Δούκα στο κέντρο. Σήμερα, ο κόσμος δεν διασκεδάζει, βγαίνει μόνο για να δείξει τι φοράει, να κάνει το κομμάτι του και να βρει έναν ερωτικό σύντροφο για τη βραδιά. Τότε, σκεφτόμασταν «να του την πέσω;», «θα με γουστάρει;», «θα με απορρίψει;». Αυτό πια δεν συμβαίνει και είναι τρισάθλιο, με ξενερώνει. Τα πράγματα είναι πλέον πολύ ωμά.

Επιμένω στον Βαρδάρη, διότι μπορεί να έχει πέσει, όμως δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει το ερωτικό του στοιχείο. Οι οίκοι ανοχής έφυγαν κι αυτό ήταν ένα μείον για την ερωτική ατμόσφαιρα της περιοχής. Υπάρχει, όμως, ακόμη το τσοντάδικο, το Λαϊκόν, ακόμη κι αυτό που έχει μείνει, κρατά την παράδοση. Η Τρούμπα της Θεσσαλονίκης είναι ο Βαρδάρης. Όλοι τον ξέρουν κι όλοι έχουν περάσει από εδώ.

Κάθε δεύτερη Παρασκευή κάνουμε πάρτι. Με ρωτούν συχνά, γιατί δεν κάνεις εκείνο ή το άλλο. Είμαστε μια επιχείρηση με έξοδα, γι’ αυτό πρέπει να ξέρω τι ταιριάζει. Για παράδειγμα, το drag queen show πηγαίνει πιο πολύ σε γκέι μπαρ, παρά σε εμάς. Αντίθετα, σε εμάς πηγαίνουν καλύτερα οι βραδιές με go-go dancers. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλώς συμβαίνει. Κάποιες φορές, φέρνω χορευτές από τη Βουλγαρία, που είναι πολύ επαγγελματίες. Στην Ελλάδα δεν έχει πολλά ταλέντα, θα το καταλάβαινες αν παρακολουθούσες το Ελλάδα Έχεις Ταλέντο. Επίσης, διοργανώνουμε πολλά live, όπως πρόσφατα με την Αννούλα Φλωρινιώτη, που είναι φοβερό παιδί, και την Τζούλια Αλεξανδράτου. Αυτό που έγινε με την Τζούλια, δεν το ξανάδα, γέμισε το μαγαζί και είχε 50 άτομα απ' έξω. Επίσης, πρόσφατα έπαιξε μουσική η Τζένη Χειλουδάκη και ήταν από τα καλύτερα event. Ήρθε για μία μέρα κι έμεινε δύο, γιατί δεν πρόλαβε να τη δει όλος ο κόσμος.

Ασχολήθηκα ενεργά με τον LGBTQ ακτιβισμό, όμως μετά το 2015 απομακρύνθηκα. Δεν υπάρχει κάποιο προσωπικό θέμα, αντίθετα έγιναν πολύ σημαντικά βήματα, όπως το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, και έδωσα συγχαρητήρια σε όσους έτρεξαν πολύ γι' αυτό. Απλώς, υπήρχαν απόψεις που δεν με αντιπροσώπευαν και προτίμησα να αποχωρήσω. Ένα σωματείο είναι μια συλλογικότητα, όχι «αποφασίζουμε και διατάζουμε».

Τι όνειρα κάνω; Πιστεύεις ότι μας έχουν αφήσει περιθώριο για να κάνουμε όνειρα; Θα μπορούσα να πάω στους γονείς μου, να νοικιάσω το σπίτι μου και με την καβάτζα που έκανα, θα ζούσα άνετα. Όμως, θέλω να μείνει το μαγαζί, γιατί με κρατάει ζωντανή το γεγονός ότι έχω έναν χώρο που δεν έχει αλλάξει λόγω των καιρών. Είναι, ίσως, η τελευταία ροζ χρονομηχανή, ένα καταφύγιο. Θέλω να μείνει, διότι, αν κλείσει, δεν θα ανοίξει κάτι ανάλογο στον Βαρδάρη. Θέλει κότσια για να το κρατήσεις, παρ’ όλο που είναι μονοπώλιο. Καμία σχέση δεν έχει αυτό. Περισσότερο μας στηρίζει άσχετος κόσμος, παρά το είδος μας. Δεν λέω το συνάφι μας ή κάτι άλλο, εγώ το λέω είδος, έτσι μ’ αρέσει να το λέω.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Info: TS-14 Transvestite-Bar, Οδυσσέως 5, Πλατεία Δημοκρατίας (Βαρδάρης), Θεσσαλονίκη

Περισσότερα από το VICE

Ακροδεξιά και Εξέδρα: Η Περίπτωση του Παναθηναϊκού

«Ήταν μια Εξευτελιστική Οντισιόν» - Το Viral Βίντεο της Ηθοποιού που Δείχνει Όλα Όσα Πάνε Λάθος στο Ελληνικό Θέατρο

To πιο Ντροπιαστικό Πράγμα που Έχω Αναγκαστεί να Παραδεχτώ στους Γονείς μου