Η Καλλιτέχνιδα που Παραβίασε τους πιο Γελοίους Νόμους και Έβγαλε Φωτογραφίες

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE US.

Αν τύχει και περάσετε από τη Λεωφόρο Μάντισον στο Μανχάταν, να έχετε τον νου σας για έργα τέχνης ανάμεσα σε διαφημίσεις. Σε απόσταση ενός τετραγώνου από τα πολυτελή καταστήματα της 5ης Λεωφόρου, πάνω από ένα κατάστημα με τσάντες Fendi, η φωτογράφος Olivia Locher έχει μετατρέψει τέσσερα τζάμια –εκείνα του παραθύρου της στο στούντιο του δεύτερου ορόφου– σε μια αυτοσχέδια γκαλερί.

Καθημερινά και για δέκα μέρες, η φωτογράφος έβαζε μια νέα φωτογραφία από τα μεσάνυχτα της μίας ημέρας, μέχρι τα μεσάνυχτα της επομένης. Με τίτλο Moving, Everything Must Go, (Μετακομίζουμε, τα Πάντα Πρέπει να Φύγουν) το project είναι ο χαιρετισμός της Locher στην καπιταλιστική παιδική χαρά που έζησε και εργάστηκε τα τελευταία τρία χρόνια, προτού τα μαζέψει και μετακομίσει από το 159 της Λεωφόρου Μάντισον.

Η Locher είναι φαρσέρ. Οι φωτογραφίες της είναι πολύχρωμες και ηλιόλουστες, όμως κάτω από την επιφάνεια κρύβεται ο παραλογισμός. Φημίζεται για τη σειρά της I Fought the Law (Πολέμησα τον Νόμο), η οποία αποτελείται από φωτογραφίες ανθρώπων που παραβιάζουν παράξενους και απαρχαιωμένους νόμους των 50 πολιτειών των ΗΠΑ. Ένα παράδειγμα: Στο Κονέκτικατ, οι πίκλες πρέπει να αναπηδούν, για να αναγνωριστούν επίσημα ως πίκλες.

Το VICE μίλησε με τη Locher, για να μάθει τι αποτέλεσε την έμπνευση για την τελευταία της πράξη καλλιτεχνικής ανυπακοής και για την άποψη που έχουν οι γείτονές της για την αυτοσχέδια έκθεσή της.

VICE: Γιατί αποφάσισες να κάνεις αυτήν την έκθεση και τι σημαίνει ο τίτλος; Προσπαθείς να καθαρίσεις λίγο τον χώρο τώρα που μπαίνει η άνοιξη;
Locher: Ο τίτλος, Moving, Everything Must Go, προέκυψε επειδή αλλάζω στούντιο. Δουλεύω στο 159 της Λεωφόρου Μάντισον τα τελευταία τρία χρόνια και είχα προσέξει ότι οι περαστικοί έχουν μεγάλη περιέργεια για τον στρόμπο φωτισμό που βγαίνει, όταν τραβάω φωτογραφίες, γι’ αυτό και έχουν την τάση να σηκώνουν το κεφάλι και να κοιτάζουν στον χώρο μου. Λατρεύω να δέχομαι επισκέψεις στο στούντιο, όπως και να διασκεδάζω τον κόσμο, οπότε αυτό είναι το τελευταίο μου ραντεβού με ανθρώπους που δεν θα λάμβαναν μια επίσημη πρόσκληση, για να έρθουν μέσα. Οκτώ από τις δέκα φωτογραφίες τραβήχτηκαν στο στούντιό μου, γι’ αυτό και το βλέπω όλο αυτό ως μια πρόσκληση στο κοινό να δει τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν τον χώρο. Κανείς από τους γείτονές μου ή τους επιχειρηματίες από κάτω δεν έχουν κατανοήσει πλήρως τι κάνω, οπότε αυτή είναι η ευκαιρία τους.

Γιατί διάλεξες αυτές τις δέκα φωτογραφίες;
Ήθελα να λειτουργήσουν ως σημαίνον για τον δρόμο από κάτω. Οι εικόνες μου είναι όλες, με κάποιον τρόπο, διαφημίσεις, όμως δεν προωθούν τίποτα άλλο πέρα από ένα concept και μια ιδέα. Για να δημιουργήσω εικόνες που είναι ευκολοχώνευτες, συχνά διοχετεύω σε αυτές τις γνώσεις μου πάνω στη μακρά ιστορία της διαφήμισης και τη δύναμη της πειθούς που έχει. Έχω αποφασίσει να μην συμπεριλάβω άλλες πληροφορίες -τίτλους, το όνομά μου κτλ- στις εικόνες, έτσι ώστε οι περαστικοί να κρατήσουν τη δική τους ερμηνεία για την κάθε εικόνα.

Όταν επέλεγα τις φωτογραφίες, σκεφτόμουν πράγματα που μας είναι οικεία. Οι περισσότεροι βλέπουν μια φωτογραφία του David Bowie, όμως αν κοιτάξεις προσεκτικότερα και για περισσότερη ώρα, θα δεις ότι είναι ένα παιδί που ποζάρει ως David Bowie. Με εμπνέει η ένταση μεταξύ του κωμικού και του τραγικού και η αντίθεση μεταξύ υψηλού και χαμηλού.

Γιατί είναι σημαντικό να δείχνεις τη δουλειά σου με τους δικούς σου όρους;
Οποιοσδήποτε δημιουργεί μπορεί να δείξει τη δουλειά του με τους δικούς του όρους! Το background μου είναι έντονα επηρεασμένο από το DIY και το punk και στα νιάτα μου ερχόμουν διαρκώς σε επαφή με DIY εκθέσεις. Δεν μου επιτρέπεται να δείξω αυτήν τη δουλειά. Περιμένω τους ένοικους του κτιρίου μου να ξεκινήσουν να βαράνε την πόρτα μου και να σκίσουν τις φωτογραφίες από τα παράθυρα, όμως αυτό είναι που το κάνει ξεχωριστό όλο αυτό. Μέχρι στιγμής, η αντίδραση των ένοικων του κτιρίου ήταν θετική ή αδιάφορη.

Πολλές φορές στη ζωή, δεν χρειάζεται να πάρεις έγκριση. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να ακολουθείς τα ένστικτά σου. Είχα αυτήν την ιδέα για την έκθεση τα τελευταία δύο χρόνια και πάντα ήξερα ότι ο τελευταίος μου μήνας στο κτίριο θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να την υλοποιήσω. Έτσι, βρεθήκαμε εδώ που είμαστε.

Ποια είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ της έκθεσης στο παράθυρό σου και των βιτρινών των καταστημάτων στον δρόμο; Υπάρχει κάποιο συνειδητό σχόλιο πάνω στην καταναλωτική κουλτούρα;
Ναι, φυσικά. Το αστείο με τη Λεωφόρο Μάντισον είναι ότι όλοι προσπαθούν να διαφημίσουν. Όταν κοιτάζεις τα παράθυρα, υπάρχει παντού κάποια πινακίδα. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα δυνατά σενάρια. Θα δεις τη Citi Bank να κρεμάει τεράστιες αφίσες στα παράθυρά της, όπως και μια μικρή επιχείρηση δίπλα, η οποία κρεμάει απαίσιες πινακίδες και διαφημίσεις στα δικά της. Αυτό έχει τις ρίζες του στη μεγάλη ιστορία που έχει η διαφήμιση στον συγκεκριμένο δρόμο. Όλοι προσπαθούν να σε πείσουν να αγοράσεις κάτι που χρειάζεσαι ή που δεν χρειάζεσαι.

VICE Video: Τροφή, ο Χειρότερος Εχθρός μου

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Θέλω ο κόσμος να έχει τη σπάνια ευκαιρία να δει κάτι στη Λεωφόρο Μάντισον το οποίο δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό. Ελπίζω πως, αν μη τι άλλο, αυτή η δημόσια έκθεση θα φτιάξει τη μέρα κάποιου. Το τελευταίο εργοστάσιο του Andy Warhol ήταν ακριβώς απέναντι, στο 158. Ο θυρωρός μου, μού είπε κάποτε ότι ο Warhol συνήθιζε να πετάει έργα του από τα μεγάλα παράθυρα του στούντιό του, επειδή δεν χωρούσαν από την πόρτα. Αυτή η ιδέα μου κόλλησε στο μυαλό και οδήγησε σε αυτό που κάνω τώρα.

Εκτός από το να δει κανείς τις φωτογραφίες σου από κοντά και στο Instagram, υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να δει ο κόσμος τη δουλειά σου;
Ναι. Όταν τελειώσω με αυτό, θα κυκλοφορήσω ένα νέο φανζίν που έχει γραφτεί στο χέρι. Αυτήν τη στιγμή δουλεύω πάνω σε αυτό. Επίσης, εκθέτω έργα μου και επισήμως – με εκπροσωπεί η Steven Kasher Gallery. Τέλος, το πρώτο μου βιβλίο, το I Fought the Law, είναι διαθέσιμο μέσω της Chronicle Books.

Περισσότερα από το VICE

Οι Λατέρνατιβ Κάποτε Δεν Κοιμούνταν, Τώρα Έγιναν Δέκα Χρονών και Ξυπνούν Ξημερώματα

Ο Παναγιώτης Κάνει τα Πάντα στα Άκρα - Αυτήν την Εποχή Σώζει Κακοποιημένους Σκύλους

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν