Έκοψα το Κάπνισμα, Όμως η Γεύση που Περίμενα Δεν Επανήλθε Ποτέ

Έχουν περάσει 40 ημέρες και το μήλο εξακολουθεί να έχει μια απλή γεύση μήλου. Από τότε που έκοψα το κάπνισμα, δεν έχω βιώσει ακόμη αυτήν τη θριαμβευτική επιστροφή της γεύσης και έχω απογοητευτεί πολύ.

Είμαι ειδική στη γαστρονομία κατ’ επάγγελμα. Αυτό σημαίνει ότι εδώ και χρόνια, ο κόσμος με πρήζει για το κάπνισμα, το οποίο υποτίθεται ότι «θα καταστρέψει τον ουρανίσκο σου». Το ίδιο ισχύει και για τις παρατηρήσεις που μου κάνουν οι συνάδελφοί μου, όταν βγαίνω από ένα εστιατόριο και ανάβω τσιγάρο («Αχ, καπνίζεις;»), ενώ αντίστοιχα σχόλια ακούω από τον πατέρα μου τα Χριστούγεννα («Τι κρίμα να καπνίζεις τσιγάρο μετά από αυτό το εξαιρετικό κρασί») - για να μην αναφερθώ στους πρώην καπνιστές –τους νεομουτζαχεντίν της υγιεινής ζωής- που φαίνεται να έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι σωστός άνθρωπος, από τότε που άδειασαν το τελευταίο τους τασάκι. Εν ολίγοις, για χρόνια μου θύμωνε ο κόσμος με το που έβγαζα το πακέτο με τα τσιγάρα στο τραπέζι. Καθώς είμαι πεισματάρα –όχι όμως και ηλίθια– στο τέλος, αναρωτήθηκα: Τι θα συμβεί αν, εξαιτίας των τσιγάρων, χάνω τόσο καιρό την πραγματική γευστική εμπειρία;

Όλα ξεκίνησαν 15 ημέρες προτού σταματήσω το κάπνισμα, όταν ξύπνησα έχοντας προσωρινή αγευσία. Ναι, σωστά το διαβάσατε: αγευσία. Ούτε εγώ ήξερα τη λέξη. Είναι απαίσιο και τρομακτικό, ακριβώς όπως αυτό που περιγράφει: Η απώλεια της ικανότητας της γλώσσας να αντιλαμβάνεται γεύσεις. Αν και είναι εξαιρετικά σπάνια πάθηση, μάλλον προήλθε από τη γαστρεντερίτιδα που είχα πάθει την προηγούμενη μέρα.

Φυσικά, ένα τέτοιο πρόβλημα έχει ακόμη πιο πολύ «πλάκα», όταν η δουλειά σου περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη μαγειρική σε τηλεοπτική εκπομπή. Ξαφνικά, έπρεπε να ζητάω από τον βοηθό μου να δοκιμάζει τα πάντα, επειδή δεν είχα την ικανότητα να αντιληφθώ το παραμικρό. Μέχρι και κρεμμύδι δάγκωσα, για να δω τι θα γίνει: τίποτα. Δεδομένου ότι ενός κακού μύρια έπονται, εννοείται ότι όλα αυτά έγιναν τη μέρα που είχαμε έναν σούπερ σεφ στην εκπομπή - τον τύπο που μπαίνει στην κουζίνα σου με 25 υλικά που πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να δοκιμάσεις. Με κάθε μπουκιά που μου προσέφερε, έδινα ρεσιτάλ υποκριτικής, λέγοντας συνεχώς «μμμμ» και «καταπληκτικό». Δεν μου πήγαινε η καρδιά να του πω ότι ακόμη και σκατά να μου έδινε, δεν θα είχε καμιά διαφορά.

Την επόμενη μέρα, η αγευσία υποχώρησε. Το κατάλαβα με το που άναψα ένα τσιγάρο. Η φρίκη ήταν απερίγραπτη - νόμιζα ότι είχα καταπιεί ένα τασάκι. Ήταν σαν να ξύπνησαν οι γευστικοί μου κάλυκες, φωνάζοντας: «Δεν μιλάμε εδώ και χρόνια, αλλά ως εδώ και μην παρέκει. Σόρι, αλλά είναι σκέτη αηδία». Πράγματι, έπρεπε να το παραδεχτώ: αυτή η φριχτή αίσθηση στη γλώσσα μου είχε επηρεάσει την αντίληψη της γεύσης μου. Έτσι, αποφάσισα να το κόψω.

Τώρα, κάθε μέρα που περνάει χωρίς τσιγάρο, με φέρνει πιο κοντά στον απόλυτο στόχο: να ξεκινήσω να αντιλαμβάνομαι την πραγματική γεύση του φαγητού. Όλες οι ιστοσελίδες υπόσχονταν το ίδιο πράγμα: «Σε δυο-τρεις μέρες, οι πρώην καπνιστές θα ανακτήσουν πλήρως την αίσθηση της γεύσης». Ήμουν σαν παιδί που περιμένει τα Χριστούγεννα. Νόμιζα ότι τρεις μέρες μετά το σβήσιμο του τελευταίου μου τσιγάρου, θα έβαζα τα κλάματα δαγκώνοντας μια ντομάτα. Πέρασαν δύο μέρες. Τρεις. Πέντε. ΑΚΟΜΑ ΤΙΠΟΤΑ. Έπειτα, ένα πρωί, ένιωσα τη διαφορά: ένα μείγμα κάτουρου, καπνού τσιγάρων και καυσαερίων έκανε άγρια επίθεση στα ρουθούνια μου. Ζούσα πέντε χρόνια στο Παρίσι και ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η πόλη μύριζε θάνατο. Τώρα, η όσφρησή μου μπορούσε να συναγωνιστεί σκυλί Αγίου Βερνάρδου. Ζήτω.

Μετά από έναν μήνα χωρίς κάπνισμα, ξεκίνησα να θολώνω. Όλοι γύρω μου είχαν τις δικές τους θεωρίες: «Πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον τρεις μήνες / έξι μήνες / τρία χρόνια». «Είναι επειδή ζεις σε μια τόσο μολυσμένη πόλη» ή, το αγαπημένο μου από όλα, «Βουρτσίζεις τη γλώσσα σου;».

VICE Video: Σπάσ´ τα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Στην πραγματικότητα, η εξήγηση ήταν απλή: ο λόγος που δεν βίωνα μια γευστική αποκάλυψη, ήταν επειδή οι κάλυκές μου δεν είχαν πληγεί και τόσο από τον καπνό. Δεν ήμουν εγώ που έδωσα αυτήν την εξήγηση, αλλά η Anne Borgne, ειδική στους εθισμούς, η οποία εργάζεται στο Κέντρο Victor Ségalen, στο Κλισί της Γαλλίας. Της διηγήθηκα την ιστορία μου στο τηλέφωνο με τον μελοδραματισμό απατημένης έφηβης και νομίζω ότι τη διασκέδασα λίγο.

Τελικά με ρώτησε: «Αλλά, προτού σταματήσεις το κάπνισμα, ένιωθες να μην έχεις καλή γεύση;». Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν την περίμενα αυτήν την ερώτηση. Η αλήθεια ήταν ότι ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Αλλά επειδή όλοι έδειχναν να συμφωνούν ότι το κάπνισμα ήταν ο απόλυτος εχθρός της γεύσης και επειδή κάπνιζα για 12 χρόνια, είχα καταλήξει να το πιστεύω και εγώ και να μην εμπιστεύομαι τις αισθήσεις μου.

Ως καλή γιατρός –αλλά γιατρός, παρ’ όλα αυτά- η Borgne, μου επιβεβαίωσε ότι ο καπνός (και πιο συγκεκριμένα, ο καπνός που καίγεται) καταστρέφει τους γευστικούς κάλυκες. Ωστόσο, πρώτον, έχουμε περίπου 8.000 τέτοιους κάλυκες στο στόμα μας, επομένως έχουμε περιθώριο και δεύτερον, η ζημιά γίνεται σταδιακά. Τέλος, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι γευστικοί κάλυκες αναπλάθονται αμέσως μόλις σταματήσει κάποιος το κάπνισμα για λίγες μέρες.

Έτσι, στην περίπτωση των σκληροπυρηνικών καπνιστών, ναι, οι γευστικοί κάλυκες καταστρέφονται, όμως σε πολλές περιπτώσεις η ζημιά είναι ανεπαίσθητη. «Όταν καπνίζεις, το δύσκολο είναι να διακρίνεις λεπτές διαφορές. Δεν είσαι τόσο καλός στο να αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ γλυκού και αλμυρού ή μεταξύ των διαφορετικών αρωμάτων», εξηγεί η Borgne. Ο καπνιστής έχει γεύση, αλλά είναι πιο δύσκολο να καταλάβει τι είναι τι. Αλλά αυτό που είπε στη συνέχεια μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: «Οι καπνιστές τρώνε πιο αλμυρά και λιπαρά φαγητά, επειδή έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ενισχυτές γεύσης. Ως εκ τούτου, η διακοπή του καπνίσματος σημαίνει επίσης και αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες».

Αυτό ήταν λοιπόν. Αποκάλυψη. Όχι η αποκάλυψη που περίμενα, όμως ήταν μια αποκάλυψη. Είχα τέτοια εμμονή με την ιδέα του να ανακαλύψω έναν ολοκαίνουργιο γευστικό κόσμο, που δεν είχα παρατηρήσει καν τις μικρές λεπτομέρειες που είχαν αλλάξει από τότε που έκοψα το κάπνισμα. Για 40 μέρες, είχα σταματήσει να βάζω επιπλέον αλάτι στο φαγητό μου. Απολάμβανα γλυκά που προηγουμένως δεν μου άρεσαν. Έτρωγα λιγότερα λιπαρά φαγητά, χωρίς να νιώθω ότι μου λείπει κάτι. Το βασικότερο; Μπορούσα να πάω σε μαραθώνιο δοκιμής μπίρας (42 σε ένα απόγευμα, χωρίς πλάκα), χωρίς να εξουθενώνονται οι γευστικοί μου κάλυκες. Αν μη τι άλλο φίλοι μου, αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος να κόψεις το κάπνισμα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο MUNCHIES France.

Περισσότερα από το VICE

«Η πιο Μικρή Φραγκάτη Φιγουρατζού του Αιώνα»: Η Νέα Πραγματικότητα των Παιδιών-Σταρ

Πώς ο Ανδρέας Έγινε ο Μοναδικός Έλληνας Σεφ σε Εστιατόριο του Gordon Ramsay

Πέντε Βίντεο με Ανθρώπους που Έκαναν Καλύτερες «Ζημιές» στα Μπουζούκια από τον Ιβάν Σαββίδη