Οι Ιερόδουλες της Αγγλίας Βοηθούν τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες να Κάνουν Σεξ

Για πολλά άτομα με ειδικές ανάγκες, το σεξ είναι κάτι που απλά δεν υπάρχει ως επιλογή. Αν και πολλές από τις ανάγκες τους αντιμετωπίζονται με την βοήθεια κάποιου φροντιστή ή με την βοήθεια των γονέων τους, το σεξ είναι κάτι το οποίο αφήνεται εντελώς στην άκρη. Τώρα όμως, μια ομάδα εργαζομένων στον χώρο του αγοραίου έρωτα θέλουν να το αλλάξουν αυτό, γεμίζοντας το κενό που υπάρχει και επιτρέποντας στα άτομα με ειδικές ανάγκες να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες.

Είναι εύκολο να χαθεί ως ένα βαθμό η σεξουαλικότητα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, λόγω των κοινωνικών αντιλήψεων του τι σημαίνει να είσαι ένα άτομο με αναπηρίες. Όμως τα άτομα με ειδικές ανάγκες, έχουν και αυτά ανάγκες και «ορέξεις» όπως όλοι μας. «Το σεξ είναι το ίδιο σημαντικό με την τροφή, αλλά ο κόσμος το αντιμετωπίζει ως πολυτέλεια για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και όχι σαν δικαίωμα. Προσποιούμαστε πως δεν χρειάζονται τόσο το σεξ όσο οι υπόλοιποι από εμάς. Κάπως έτσι σκεφτόμουν κι εγώ ως ένα σημείο», μου λέει η Pru, μια ιερόδουλη η οποία ειδικεύεται στο να δουλεύει με άτομα με ειδικές ανάγκες εδώ και χρόνια.

Τα μάτια της Pru άνοιξαν πραγματικά όταν αντιλήφθηκε πως ένας συχνός σχολιαστής του blog της, σχετικά με τις εμπειρίες της ως συνοδός, ήταν ανάπηρος. Η πληροφορία αυτήν της κέντρισε το ενδιαφέρον και άρχισε να ψάχνει περισσότερα στοιχεία σχετικά με το τι θα χρειαζόταν για να ικανοποιηθούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

«Αποφάσισα να αφιερώσω μια σελίδα στο site μου για τα άτομα με θέματα αναπηρίας, θέλοντας να είμαι ξεκάθαρη σχετικά με το ότι καταλάβαινα τις ανάγκες τους και ήμουν διατεθειμένη να τους βοηθήσω να τις ικανοποιήσουν. Τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα είναι αυτά που προκαλούν δυσκολίες τελικά. Όταν έρθει ένας ξαναμμένος οικοδόμος και γδυθεί μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα, δεν σκέφτεται καν ότι για κάποιους ανθρώπους αυτή η απλή διαδικασία είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα. Πολλές φορές πρέπει να τους βοηθήσω να μετακινηθούν από το καροτσάκι τους, να τους γδύσω και μετά να τους βοηθήσω να ξαναντυθούν και να τους επιστρέψω στο καροτσάκι τους όταν τελειώσουμε. Είναι μια δύσκολη διαδικασία και μπορεί να είναι και ιδιαίτερα κουραστική».

H δουλειά όμως σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ πιο ανταποδοτική, λέει η Pru, καθώς σου δίνει την ευχαρίστηση του να έχεις βοηθήσει κάποιον να πραγματοποιήσει κάτι πραγματικά ζωτικό για εκείνον. Θυμάται μια χαρακτηριστική περίπτωση:

«Αν και ήταν πολύ αγχωμένος, κατάφερα να τον φέρω σε στύση και θυμάμαι να με ρωτάει αν τα είχε καταφέρει μιας και δεν είχε ιδιαίτερη αίσθηση. Του πήρα το χέρι και τον έβαλα να πιάσει το πέος του. Χάρηκε πάρα πολύ. Ήταν σε έναν ανυψωτήρα και έπρεπε να ανέβω πάνω του. Ήταν αρκετά άβολα αλλά τα καταφέραμε».

«Όταν τελειώσαμε και συνειδητοποίησε τι είχε γίνει -ότι τελικά το είχε κάνει- ξέσπασε σε κλάματα, μιας και νόμιζε ότι θα πεθάνει παρθένος. Ένα κομμάτι μου, μου έλεγε να φύγω εκείνη την στιγμή, αλλά ένα άλλο κομμάτι μου, μου έλεγε να συνεχίσω. Του σηκώθηκε και πάλι λοιπόν και το κάναμε για δεύτερη φορά. Ήταν απίθανο. Δεν επικοινώνησε ποτέ ξανά μαζί μου, αλλά με συγκίνησε το κλάμα του. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό».

Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα ρόδινα. Η Pru θυμάται μια περίπτωση που ο πελάτης της έπασχε από εγκεφαλική παράλυση. «Όταν κινήθηκε προς τις ρώγες μου τις δάγκωσε πάρα πολύ δυνατά και πόνεσα πολύ. Ήταν επειδή δεν μπορούσε να συντονίσει ιδιαίτερα τις κινήσεις του. Δεν του είχε ξανασυμβεί, αλλά έπειτα φοβόμουν λίγο κάθε φορά που με πλησίαζε εκεί. Ήταν λες και έβαζες το κεφάλι σου στο στόμα ενός κροκόδειλου».

Για μερικούς ανθρώπους το ζήτημα δεν είναι απλά μια ή δύο σεξουαλικές εμπειρίες. Ζητούν κάτι παραπάνω, να μάθουν δηλαδή περισσότερα για το σεξ και τις δικές τους ικανότητες. Ο Johnny Wheels είναι στα είκοσι-κάτι του και πάσχει από εγκεφαλική παράλυση. Πάσχει επίσης και από μια πάθηση που λέγεται CVI που επηρεάζει την όραση του, πράγμα που το κάνει δύσκολο για εκείνον να αναγνωρίζει άτομα και εκφράσεις του προσώπου, μια κατάσταση που δυσκολεύει πολύ την δημιουργία σχέσεων. Αποφάσισε να απευθυνθεί σε μια συνοδό στα 20 του, μετά τον χωρισμό του από την πρώτη του κοπέλα.

«Η δική της αναπηρία ήταν δέκα φορές χειρότερη από την δική μου, οπότε οποιαδήποτε σεξουαλική δραστηριότητα ήταν σχεδόν αδύνατη, ή τουλάχιστον εγώ έτσι το καταλάβαινα», μου λέει. «Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι και να σκέφτομαι ότι έχανα μια σημαντική εμπειρία. Σε εκείνο το σημείο της ζωής μου, ήθελα πάρα πολύ μια σεξουαλική εμπειρία».

Μπήκε λοιπόν στο διαδίκτυο και βρήκε μια συνοδό για να τον βοηθήσει να μάθει για την σεξουαλικότητά του. «Έχω μάθει τόσα πολλά από αυτήν. Δεν είναι απλά ένα γρήγορο πήδημα, είναι περισσότερο μια εκπαιδευτική εμπειρία. Την έχω μάθει και την εμπιστεύομαι και έχουμε χτίσει μια μορφή σχέσης», σχολιάζει σχετικά.

Από την μεριά του, ο Johnny θα ήθελε να βρει μια μακροχρόνια και όμορφη σχέση και πιστεύει πως τα «μαθήματά» του με την συνοδό τον έχουν βοηθήσει πολύ, μιας και του έχουν δώσει την αυτοπεποίθηση και τις γνώσεις που χρειάζεται για να πετύχει τον στόχο του.

Πλέον είναι πιο εύκολο για άτομα σαν τον Johnny να βρουν τέτοιου είδους υπηρεσίες. Η Tuppy Owens είναι μια ακτιβίστρια που μάχεται για τα σχεσιακά και σεξουαλικά δικαιώματα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και είναι η κινητήριος δύναμη του TLC Trust, μιας διαδικτυακής κοινότητας που συνδέει άτομα με αναπηρίες με τις κατάλληλες σεξουαλικές υπηρεσίες.

«Μερικοί άνθρωποι έχουν αποδεχτεί ότι δεν μπορούν να σχηματίσουν μια σχέση», μου λέει. «Νιώθουν ότι έχουν ήδη αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες και απογοητεύσεις στην ζωή τους. Συχνά βρίσκουν ένα άτομο στον χώρο του αγοραίου έρωτα με το οποίο νιώθουν άνετα και αισθάνονται καλυμμένοι απλά με αυτό. Γενικά όμως, είμαστε εδώ για να τους κάνουμε να το δουν ως μια εκπαιδευτική διαδικασία και από εκεί να περάσουν σε πιο ουσιώδεις, πιο πραγματικές σχέσεις».

Κινήσεις σαν και αυτές της Τuppy έχουν μέχρι στιγμής συναντήσει αντιστάσεις. Η Tuppy θεωρεί πως δεν χρειάζεται κάποια νομική αλλαγή στο Ηνωμένο Βασίλειο για αυτό το θέμα -η πορνεία θεωρείται νόμιμη, αλλά διάφορες δραστηριότητες γύρω και σχετικά με αυτή δεν είναι- αλλά μια αλλαγή νοοτροπίας.

Το θέμα έγινε είδηση όταν το 2013, μια εστία φροντίδας στο Eastbourne κατηγορήθηκε στα μέσα ενημέρωσης επειδή επέτρεπε σε συνοδούς να επισκέπτονται τους ένοικους της εστίας. Η media-ακή φασαρία οδήγησε σε μια έρευνα από το τοπικό συμβούλιο. «Η αντίδρασή τους ήταν τελείως υπερβολική. Κάθε φορά που υπάρχει κάποιο σχετικό θέμα, τα media αναφέρουν πως η πορνεία είναι παράνομη, ενώ στην πραγματικότητα ούτε είναι, ούτε ήταν ποτέ», λέει η Tuppy.

Είναι ήδη αρκετά δύσκολο -τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά- για τους γονείς ή τους φροντιστές των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες να δέχονται την ανάγκη για συναντήσεις των ανθρώπων τους με άτομα από τον χώρο του αγοραίου σεξ. «Θυμάμαι μια μητέρα που είχε πάρει την απόφαση να το κάνει αυτό για το γιο της και το πρόσωπο της ήταν λες και της έπαιρναν το σπίτι», θυμάται η Pru.

Όλα τα άτομα στα οποία μίλησα, θεωρούν ότι τέτοιου είδους υπηρεσίες πρέπει να υπάρχουν σε μια πιο ευρεία βάση. «Το πρώτο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να βρεθούν περισσότερες συνοδοί που να θέλουν να βοηθήσουν άτομα με αναπηρίες» λέει η Pru. «Ίσως να μην φτάσουμε στο σημείο που να είναι τόσο αποδεκτό όσο το delivery ενός γεύματος ας πούμε, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να γίνουμε επιτέλους πιο ανοικτοί σε αυτό».

Η Tuppy θαυμάζει όλες εκείνες τις γυναίκες που είναι κομμάτι του TLC Trust. Νιώθει πως πρέπει τουλάχιστον η προσφορά τους να αναγνωρίζεται περισσότερο. «Οι ιερόδουλες, ειδικότερα δε εκείνες που εργάζονται με άτομα με ειδικές ανάγκες, πρέπει να αναγνωρίζονται με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζονται και οι φροντιστές αυτών των ανθρώπων, πρέπει να αναγνωρίζεται η δουλειά που κάνουν. Σκεφτείτε αυτό που κάνουν. Εσείς θα μπαίνατε σε ένα δωμάτιο με κάποιον, θα βγάζατε τα ρούχα σας, θα ικανοποιούσατε τις σεξουαλικές του ανάγκες; Είναι τόσο γενναίες και το μόνο που ακούνε είναι αρνητικά σχόλια».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.