Το Λιώσιμο των Πάγων στην Αρκτική Οδήγησε στην Άγρια Επίθεση Αρκούδα σε Άνθρωπο;

​Οι κατασκηνωτές ξύπνησαν από τα ουρλιαχτά. «Βοηθήστε με! Βοηθήστε με!».

Ήταν 3.30 πμ στο φιορδ Nachvak, ένα πανέμορφο καταπράσινο κομμάτι στον καναδικό υποαρκτικό κύκλο και ο ήχος αντήχησε μέσα στη σιωπή σαν πυροβολισμός. Το φιορδ βρίσκεται περίπου 530 μίλια από τον Αρκτικό Κύκλο και δεν είναι ιδιαίτερα ζεστό. Για να φτάσει κανείς εκεί απαιτούνται πολλές πτήσεις με ελικοφόρα αεροσκάφη ή ένα 10ωρο ταξίδι με το πλοίο σε νερά γεμάτα παγόβουνα. Η κοντινότερη τράπεζα, μπαρ ή παντοπωλείο βρίσκονται σχεδόν 200 μίλια μακριά. Εκτός από αρκτοσαλβελίνους, μικρές πέστροφες, ο επισκέπτης εδώ μπορεί να δει ρυγχοφάλαινες που πέφτουν με παφλασμό στη θάλασσα, και υπόλοιπα μεσημεριανού φαγητού από τις περίπου 2.000 φάλαινες που ονομάζουν αυτό το σημείο σπίτι.

Ο Rich Gross, ο ξεναγός του Sierra Club που βοήθησε στη διοργάνωση του ταξιδιού, ταράχθηκε από τα ουρλιαχτά. Άρπαξε ένα πιστόλι και βγήκε από τη σκηνή.

Η Marta Chase, ο άλλος οδηγός της ομάδας, είναι ξαπλωμένη σε σκηνή κοντά σε εκείνη του Gross. Ήταν τρομοκρατημένη. Την ώρα που ο Gross έβγαινε από μέσα, κοίταξε από ένα μικρό παράθυρο και είδε μια πολική αρκούδα, μόλις λίγα μέτρα μακριά, να στέκεται πάνω από μια σκηνή πίσω από τη δική της. Τα μάτια της είναι στο ίδιο ύψος με τα μάτια της Chase. Είναι τεράστια και λευκή, εκτός από τα μαύρα μάτια και τη μύτη της. Γύρισε και την κάρφωσε στα μάτια.

«Rich!» ούρλιαξε.

Ο άνδρας της, ο Kicab Castañeda-Mendez, σύρθηκε έξω από τη σκηνή ενώ η Chase έψαξε για το όπλο της. Ο Gross στεκόταν στο γρασίδι, φορώντας το μακρύ εσώρουχό του και σημαδεύοντας με το όπλο την αρκούδα την ώρα που άρχισε να τρέχει μακριά. Ήταν ένας κινούμενος στόχος, περίπου 23 μέτρα μακριά, που έτρεχε προς την παραλία του φιορδ.

Η ώρα είχε πάει 3:31 ή 3:32 πμ. Η νύχτα δεν ήταν κατάμαυρη -όπως σε μια ταινία τρόμου- αλλά ήταν σκοτεινά. Όχι όμως τόσο ώστε ο Gross και η Chase να μην μπορούν να δουν ότι η πολική αρκούδα που μόλις είχε φύγει είχε κάτι στο στόμα της. Ήταν ένας από τους συνταξιδιώτες τους. Ο Matthew Dyer. Δεν ούρλιαζε πλέον «βοηθήστε με».

Εννέα μήνες νωρίτερα, ο Dyer είχε διαβάσει μια διαφήμιση στο περιοδικό Sierra που περιέγραφε ακριβώς το είδος της περιπέτειας που περίμενε σε όλη του τη ζωή: δυο εβδομάδες πεζοπορίας στα απάτητα χαμηλότερα τμήματα της καναδικής αρκτικής τούνδρας, με πιθανότητα να δει το μεγαλύτερο σαρκοφάγο της Γης, την πολική αρκούδα. Ο Dyer, 49 ετών δικηγόρος σε μια μικρή πόλη στο Μέιν, είχε αποταμιεύσει λίγα χρήματα, ενώ πάντα εντυπωσιαζόταν από τις αρκούδες.

Οι συμμετέχοντες έπρεπε να είναι σε καλή φυσική κατάσταση και έμπειροι πεζοπόροι, προειδοποιούσε η διαφήμιση. Θα έπρεπε επίσης να δεχθούν ότι υπήρχε και κάποιος κίνδυνος, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης πρόσβασης σε επείγουσα ιατρική φροντίδα. Ωστόσο η αποζημίωση θα ήταν μεγάλη.

Επικεφαλής της περιπέτειας «Πνεύματα και Πολικές Αρκούδες: Τρέκκινγκ στα Όρη Τορνγκάτ του Εθνικού Πάρκου» δυο έμπειροι οδηγοί του Sierra Club, οι Rich Gross και Marta Chase. Ο Gross, 61 ετών, εργάστηκε για μια μη κερδοσκοπική οργάνωση στο Σαν Φρανσίσκο. Όμως από το 1990 περνάει μία ή δυο εβδομάδες κάθε χρόνο κάνοντας τον οδηγό στα ταξίδια του Sierra Club, σε απομονωμένα μέρη του κόσμου. Η Chase, 60, σύμβουλος ιατρικής διάγνωσης ηγείται πεζοποριών από τότε που ήταν στο λύκειο. Αυτή και ο Gross, έχουν οδηγήσει μαζί 14 εκδρομές.

Η ιδέα να πάνε στα Τορνγκάτ, ένα από τα νεότερα εθνικά πάρκα ήταν ιδέα του Gross. Δεν είχε δει ποτέ άγρια πολική αρκούδα και τον έλκυε ο τόπος. Το πάρκο είχε πάρει το όνομά του από το Torngarsuk, ένα αρχαίο πνεύμα των Ινουίτ που μεταμορφώνεται σε πολική αρκούδα και ελέγχει τις ζωές των θαλάσσιων ζώων. Στην περιοχή πηγαίνουν μόνο λίγες εκατοντάδες άνθρωποι κάθε χρόνο και ο Gross ήθελε να είναι μέλος αυτής της κλειστής ομάδας.

Η Chase ήθελε επίσης να δει το πάρκο. Αλλά ανησυχούσε για την πεζοπορία στη χώρα της πολικής αρκούδας.

Μια μεγάλη αρσενική αρκούδα μπορεί να ζυγίζει 770 κιλά και όρθια να φθάνει τα 3 μέτρα ύψος. Παρόλο που κατά την εξελικτική διαδικασία, έχουν αρχίσει να τρώνε φώκιες, οι πολικές αρκούδες αντίθετα από τα περισσότερα είδη, κυνηγάει ανθρώπους σε συγκεκριμένες καταστάσεις -ιδιαιτέρως εάν δεν είναι σε θέση να κυνηγήσουν τη συνηθισμένη λεία τους. Όταν το καλοκαίρι λιώνουν οι πάγοι, οι αρκούδες έρχονται στη στεριά. Ο κατάλληλος χρόνος για να δει κανείς πολικές αρκούδες, είναι το κατακαλόκαιρο στα Torngats.

Παγκοσμίως ο πληθυσμός των πολικών αρκούδων μειώνεται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι θαλάσσιοι πάγοι, όπου οι αρκούδες κυνηγούν φώκιες μειώνονται λόγω της αύξησης των θερμοκρασιών και της αλλαγής του κλίματος, οπότε η περίοδος του κυνηγιού συρρικνώνεται. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι αρκούδες να αναπαράγονται όλο και λιγότερο και να πρέπει να μεταναστεύσουν όλο και πιο μακριά για να βρουν τροφή, ακόμα και σε πόλεις όπως η καναδική Arviat, που βρίσκεται πάνω από 1.000 μίλια από τα όρη Torngat. Η Arviat προσφάτως προσέλαβε ένοπλο παρατηρητή αρκούδων για να απωθεί τα ζώα μακριά.

Η αύξηση του αριθμού των αρκούδων στη στεριά έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των συναντήσεων με τους ανθρώπους. Τις δεκαετίες του '60 και του '70 καταγράφονταν οκτώ ή εννιά επιθέσεις ανά δεκαετία. Αυτή τη δεκαετία αναμένεται ο αριθμός να φθάσει τις 35.

Ο Matt Dyer έστειλε email στον Gross στις 17 Νοεμβρίου του 2012 για να τον ενημερώσει πως ήταν έτοιμος να πληρώσει 6.000 δολάρια για αυτό το ταξίδι στο άγνωστο και πως ήθελε να δηλώσει συμμετοχή. Όμως ο Gross δεν ήταν σίγουρος εάν ο Dyer ήταν έτοιμος για μια τόσο ακραία περιπέτεια.

«Το ταξίδι απαιτεί εμπειρία σε ταξίδια με σακίδιο πλάτης και δεν βλέπω κάτι τέτοιο στη φόρμα που συμπλήρωσες» έγραψε ο Gross σε email διαβάζοντας την αίτηση του Dyer. «Αυτό είναι ένα ιδιαιτέρως δύσκολο ταξίδι, και τα σακίδια θα είναι πολύ βαριά (23 κιλά +). Η περιοχή είναι απομακρυσμένη και η εκκένωση γίνεται μόνο με ελικόπτερο».

Ο Dyer είπε στον Gross ότι ήταν σε καλή φόρμα και πως έκανε πεζοπορία και κάμπινγκ στη Νέα Αγγλία χρόνια τώρα, ενώ είχε κάνει και πεζοπορία με το κλαμπ Appalachian Mountain Club.

«Δεν είμαι άνθρωπος της πόλης (μεγάλωσα σε ένα νησί περίπου 8 μίλια από τη στεριά), οπότε δεν θα έχω πρόβλημα» έγραψε ο Dyer. «Καταλαβαίνω απολύτως ότι δεν θέλεις να βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά με ένα πρόβλημα, αλλά νομίζω ότι μπορώ να το κάνω αυτό».

Ο Dyer συμφώνησε να ακολουθήσει αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης και ο Gross συμφώνησε να τον πάρει μαζί.

Στις 18 Ιουλίου 2013, ο Dyer έφθασε αγκομαχώντας με το σακίδιο των 23 κιλών στο ξενοδοχείο Quality Hotel Dorval στο Μόντρεαλ, όπου θα συναντούσε τους συνταξιδιώτες του και έπειτα όλοι θα πετούσαν βόρεια στα Torngats. Για να γλιτώσει χρήματα, είχε ταξιδέψει με λεωφορείο 12 ώρες τη νύχτα από το Lewiston του Maine και είχε περάσει το πρωί, περιπλανώμενος στο Μόντρεαλ. Έφαγε δυο πρωινά και κοιμήθηκε στο πάρκο, νιώθοντας «λίγο σαν αλήτης», μέχρι να περάσει η ώρα και να πάει στο ξενοδοχείο.

Όταν έφθασε ο Dyer, ο Larry Rodman μόλις έμπαινε στο λόμπι του ξενοδοχείου φρέσκος-φρέσκος, αφού είχε ταξιδέψει μόλις μισή ώρα με αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη. Ο 65χρονος Rodman ήταν δικηγόρος σε εταιρεία στο Μανχάταν. Οι τοίχοι στο γραφείο του ήταν γεμάτοι με φωτογραφίες από τα προηγούμενα ταξίδια του σε τόπους άγριας φύσης. Ωστόσο ποτέ δεν είχε δει πολική αρκούδα. Είχε δηλώσει συμμετοχή με το που είδε τη διαφήμιση για το ταξίδι στην ιστοσελίδα του Sierra Club.

Ευτυχώς με τον δικηγόρο ταίριαξαν αμέσως. Αγαπούσαν και οι δυο την όπερα και την ξιφασκία και είχαν ανάλογο χιούμορ. Ο Dyer ανακουφίστηκε. Ανησυχούσε λιγότερο για το δύσκολο ταξίδι από ότι για τους ανθρώπους με τους οποίους θα ήταν παγιδευμένος στην ερημιά.

Ο Gross και η Chase είχαν φθάσει με αεροπλάνο από την προηγούμενη μέρα, έτσι ώστε να αγοράσουν προμήθειες και να κάνουν ρυθμίσεις της τελευταίας στιγμής. Όταν είδαν τον Dyer τους φάνηκε έτοιμος όπως και οι υπόλοιποι για αυτό το ταξίδι.

Αργότερα εκείνο το βράδυ, οι Gross και Chase συγκέντρωσαν την ομάδα για να συζητήσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Ένα άλλο μέλος της ομάδας, ένας γιατρός από την Αριζόνα, ο Rick Isenberg έφθασε στο Μόντρεαλ μετά τα μεσάνυχτα και το επόμενο πρωί η ομάδα επιβιβάστηκε σε αεροπλάνο για να πάει στα βόρεια.

Υπάρχουν δυο βασικοί τρόποι για να πάει κανείς στα όρη Torngat. Ο πρώτος είναι μέσω του Ερευνητικού Σταθμού Torngat Mountains Base Camp, δηλαδή μιας μικρής σκηνόπολης και των παρακείμενων αυτής χώρων που χρησιμεύουν ως επίσημη πύλη στο πάρκο. Η καναδική κυβέρνηση το άνοιξε το 2006 αλλά το 2009 το παρέδωσε στην τοπική κυβέρνηση των αυτόχθονων Nunatsiavut που διοικεί το σταθμό ως χώρο υποδοχής ερευνητών, επισκεπτών και προσωπικού της υπηρεσίας πάρκων του Καναδά.

Ο άλλος είναι μέσω μιας ιδιωτικής περιοχής που ανήκει στην επιχείρηση Barnoin River Camp, περίπου 900 μίλια βόρεια του Μόντρεαλ. Όταν η Chase έστειλε email στους αξιωματούχους των αυτοχθόνων και δεν πήρε απάντηση, ήρθε σε επαφή με την Vicki Storey, μια ταξιδιωτική πράκτορα που διοργανώνει ταξίδια περιπέτειας στα Torngats εδώ και χρόνια. Η Storey έφερε την Chase σε επαφή με τον Alain Lagacé, τον ιδιοκτήτη του Barnoin River Camp, ο οποίος διοργανώνει εκδρομές για ψάρεμα και περιηγήσεις σε περιοχές με άγρια ζωή στα Torngats, δεκαετίες τώρα.

«Η σκέψη των πολικών αρκούδων εξακολουθεί να με απασχολεί» έγραψε η Chase σε ένα από τα email της προς τον Lagacé, πριν από το ταξίδι. «Έχω εμπειρία από μαύρες και καφές αρκούδες αλλά όχι με πολικές».

Ο Lagacé είπε ότι χρειάζονταν φωτοβολίδες, σπρέι πιπεριού και φορητούς ηλεκτρικούς φράχτες για να τους προστατέψουν όταν κοιμούνται.

«Όσο αφορά την προστασία από τις πολικές αρκούδες, τα έχουμε όλα» έγραψε ο Lagacé. «Τα όπλα διαμετρήματος 12 gauge έχουν εξαιρετικά καλή απόδοση, επίσης έχουμε το σπρέι πιπεριού και το σπρέι πιπεριού χειροβομβίδα και τον ηλεκτρικό φράχτη. Αυτά είχαν πολύ καλά αποτελέσματα στο παρελθόν, όμως υπάρχουν πάντα επιπλέον μέτρα προφύλαξης που πρέπει να λαμβάνονται. Ποτέ δεν μαγειρεύεις στη σκηνή σου, δεν αφήνεις σκουπίδια γύρω από το σημείο κατασκήνωσης, αποφεύγεις το κάμπινγκ κατά μήκος της ακτής της παράκτιας λίμνης, κλπ.».

Επίσης οι Chase και Gross είχαν διαβάσει ότι η υπηρεσία Πάρκων του Καναδά προτείνει οι επισκέπτες στα Torngats να προσλάβουν Ινουίτη, εξουσιοδοτημένο φύλακα από αρκούδες ο οποίος επιτρέπεται να φέρει όπλο στο πάρκο και είναι εκπαιδευμένος στο πώς να προστατεύει από τις πολικές αρκούδες. Όμως οι Chase και Gross λένε ότι όταν επιβεβαίωσαν τη διαδρομή που θα ακολουθούσαν και ενημέρωσαν την κυβέρνηση ότι θα ταξίδευαν μέσω της βάσης του Lagacé, που δεν απασχολεί φύλακες από αρκούδες για να προσλάβουν κάποιον, κανείς δεν τους ανέφερε ότι θα έπρεπε να το κάνουν. Οι μόνες απαιτήσεις για να επισκεφθούν την περιοχή ήταν να εγγραφούν στην είσοδο του πάρκου και να παρακολουθήσουν ένα DVD σχετικό με την προστασία από τις πολικές αρκούδες, το οποίο σύμφωνα με τον υπάλληλο της υπηρεσίας Πάρκων του Καναδά θα αποστελλόταν στον Lagacé.

Αντί ενός οπλισμένου φρουρού ειδικευμένου να φυλάει από τις αρκούδες, ο Gross επέλεξε δυο ηλεκτρικούς φράχτες από το Sierra Club, έναν να κυκλώσει το σημείο κατασκήνωσης και το άλλο για να προστατεύει την περιοχή όπου θα μαγείρευαν και θα αποθήκευαν το φαγητό. Οι οδηγίες δεν εσωκλείονταν, οπότε με τη βοήθεια ενός στενού φίλου, ο οποίος είναι ηλεκτρολόγος, ο Gross έκανε πρακτική για το πώς θα τους στήσει, έξω από το σπίτι του στο Σαν Φρανσίσκο.

Κάθε φράχτης είχε 76 εκ. ύψος και αποτελούνταν από τρία παράλληλα σύρματα που έβγαιναν από βάσεις ύψους 1,20 μέτρων. Παρόλο που τα σύρματα φαίνονταν αδύναμα, έφεραν φορτίο 5-7 κιλοβόλτ - όχι αρκετά για να τραυματίσουν σοβαρά την αρκούδα, αλλά αρκετά για να την κάνουν να τρέχει.

Πριν από το ταξίδι τους ο Gross έστειλε τη φωτογραφία του στημένου στην αυλή του φράχτη στον Castañeda-Mendez.

«Τι υποτίθεται ότι θα κάνει η πολική αρκούδα;» έγραψε ο Castañeda-Mendez. «Να πεθάνει ή να γελάσει;».

Στο Barnoin River Camp, ο Lagacé, ένας μεσήλικας άνδρας σε καλή φυσική κατάσταση με γκρι μουστάκι, βοήθησε την ομάδα να προσανατολιστεί, δείχνοντας που είναι τα μπάνια, η κουζίνα και οι κοιτώνες. Αφού τακτοποιήθηκε η ομάδα, ο Gross άρχισε να δοκιμάζει τον εξοπλισμό τους. Σε ένα καταπράσινο κομμάτι κοντά στα πεντακάθαρα νερά του ποταμού Barnoin έριξε φωτοβολίδα. Ο Lagacé τους είχε πουλήσει δυο πορτοκαλί όπλα φωτοβολίδας αλλά ο Gross δεν είχε ξαναρίξει με τέτοια ποτέ πριν, οπότε ήθελε να εξοικειωθεί με το όπλο.

Η Marilyn Frankel, μια 66χρονη φυσιολόγος από το Όρεγκος και το έβδομο και τελευταίο μέλος της ομάδας όταν είδε τις λάμψεις από το υπόστεγο όπου ξεχώριζε τα τρόφιμα τα οποία θα τους έριχναν αεροπορικά στα μέσα της πεζοπορίας τους, σκέφτηκε ότι όλα ήταν ΟΚ και πως τα όπλα θα λειτουργήσουν.

Γύρω στις 5-6 μ.μ η ομάδα πήγε για δείπνο σε ένα από τα βασικά κτίρια του κάμπινγκ. Οι Chase και Gross είχαν σχεδιάσει να δείξουν στην ομάδα το DVD για την προστασία από τις αρκούδες. Ωστόσο λένε ότι ο Lagacé τους είπε πως το DVD δεν είχε φτάσει (σε συνέντευξη ο εκπρόσωπος της υπηρεσίας Πάρκων του Καναδά ισχυρίστηκε ότι το DVD είχε σταλεί ταχυδρομικά στο κάμπινγκ). Εάν το είχαν παρακολουθήσει, θα είχαν μάθει ότι ο αριθμός των επαφών μεταξύ αρκούδων και ανθρώπων αυξάνεται, ότι το πιο συνηθισμένο μέρος για να συναντήσουν αρκούδα είναι η ακτή και πως είναι σημαντικό να γνωρίζουν τους περιορισμούς που υπάρχουν για να αποτραπεί η προσέγγιση μιας αρκούδας καθώς και να μην εφησυχάσουν νομίζοντας ότι είναι ασφαλείς απλώς και μόνο με αυτούς.

Αντί του βίντεο, ο Lagacé συμφώνησε να μιλήσει στην ομάδα για την ασφάλεια στη χώρα της πολικής αρκούδας και να μοιραστεί μαζί τους όσα είχε μάθει τις δεκαετίες που έφερνε ανθρώπους στα Torngats. (Όταν πήρα συνέντευξη από τον Lagacé για το βίντεο, είπε ότι το είχε δείξει στην ομάδα και έπειτα αρνήθηκε να απαντήσει σε περισσότερες ερωτήσεις).

Σύμφωνα με τους πεζοπόρους, ο Lagacé τους είπε να είναι σε εγρήγορση και προετοιμασμένοι ανά πάσα στιγμή. Προειδοποίησε ότι οι πολικές αρκούδες δεν είναι σαν τις καφέ με τις οποίες είχαν έρθει σε επαφή στο παρελθόν - είναι κυνηγοί. Οι αρκούδες ταξιδεύουν κατά μήκος του νερού, οπότε οι πεζοπόροι πρέπει να κατασκηνώσουν μακριά από τις ακτές του φιορδ. Και εφόσον κοιμούνταν εντός της περιμέτρου του ηλεκτρικού φράχτη, φέρεται να τους είπε ότι θα ήταν μια χαρά.

Ο πάγος στη θάλασσα της Αρκτικής έχει υποχωρήσει ταχύτατα με την αύξηση των θερμοκρασιών παγκοσμίως. Από το 1979, σύμφωνα με την επιστήμονα της ΝΑΣΑ Claire Parkinson έχουν χαθεί περίπου 695.000 τετραγωνικά μίλια θαλάσσιου πάγου, δηλαδή μια περιοχή του μεγέθους της Καλιφόρνιας, της Νεβάδας, του Όρεγκον, της Ουάσινγκτον, της Αριζόνας, της Γιούτα και του μεγαλύτερου μέρους του Άινταχο μαζί. Στο Στενό Davis όπου βρίσκονται τα όρη Torngat, κάθε δεκαετία μειώνεται κατά περίπου 15 μέρες ο χρόνος που είναι καλυμμένο το σημείο με πάγο. Από το 1979 ο χρόνος έχει μειωθεί συνολικά 50 μέρες. Για δυο μήνες το χρόνο, εκεί όπου ο επισκέπτης θα έβλεπε πάγο να καλύπτει τη θάλασσα, τώρα βλέπει νερό.

Νωρίς το απόγευμα της 21ης Ιουλίου 2013, η ομάδα ταξίδεψε ανατολικά με υδροπλάνο προς τα μπλε νερά της Θάλασσας του Λαμπραντόρ και το εθνικό πάρκο Torngat Mountains National Park. Ο Dyer παρακολουθούσε τα πάντα χωρίς να πάρει ανάσα καθώς το αεροπλάνο τους περνούσε ξυστά από τις βουνοκορφές μέχρι να προσγειωθεί στην ακτή. Η πράσινη βλάστηση που κάλυπτε τα βουνά και τους λόφους ήταν καινούρια στην περιοχή. Χρόνια πριν, οι λόφοι ήταν όλο βράχια, αλλά η αλλαγή του κλίματος οδήγησε στην ανάπτυξη νέων οργανισμών εκεί.

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε άψογα στο φιορδ Nachvak, κάνοντας προς τα πίσω στην ακτή ώστε να μπορούν να κατέβουν χωρίς να βραχούν τα πόδια τους. Ο Castañeda-Mendez κράτησε την εξέδρα του αεροπλάνου ενώ η υπόλοιπη ομάδα ξεφόρτωνε τον εξοπλισμό. Ο πιλότος γρήγορα είπε αντίο και έφυγε, αφήνοντας τους πεζοπόρους μόνους μόνο με το νερό που πάφλαζε ήρεμα στην ακτή.

Οι Chase και Gross άφησαν την ομάδα στην ακτή ενώ έψαχναν για το μέρος που θα κατασκήνωναν. Ο Lagacé τους είχε προειδοποιήσει να μην κατασκηνώσουν στην παραλία και να βρουν ένα ψηλό μέρος να κοιμηθούν επειδή οι πολικές αρκούδες είναι γνωστό ότι έρχονται μέχρι το φιορδ όπου προσγειώθηκαν.

Όμως όταν οι Chase και Gross βρήκαν το σημείο σαν αυτό που πρότεινε ο Lagacé - ένα υπερυψωμένο σημείο, περίπου 0,25 μίλια μακριά, ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχε εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Πιο κάτω, πιο κοντά στο σημείο όπου είχαν προσγειωθεί βρήκαν ένα σημείο που έμοιαζε ιδανικό: αρκετά επίπεδο για να κοιμηθούν άνετα και να μαγειρέψουν και με εύκολη πρόσβαση στο φρέσκο νερό. Ήταν λίγο πιο κοντά στην ακτή, αλλά και πάλι τουλάχιστον 135 μέτρα από την ακτή του φιορδ. Ήταν προφανές ότι άνθρωποι είχαν ξανακατασκηνώσει στο σημείο, επειδή είχαν αφήσει πίσω στοίβες από πέτρες και πασσάλους. Αλλά δεν γνώριζαν, σύμφωνα με την Judy Rowell, την επιστάτρια του πάρκου, ότι το σημείο ήταν ακριβώς μές τη μέση του «δρόμου ταχείας κυκλοφορίας των πολικών αρκούδων».

«Ε!» φώναξε ο Castañeda-Mendez το επόμενο πρωί. Ήταν 5:40 πμ και η ομάδα κοιμόταν μέσα στην περίμετρο του ηλεκτροφόρου φράχτη. Εκείνος βγήκε από τη σκηνή για να πάει να κατουρήσει, όταν είδε ένα τεράστιο λευκό αντικείμενο, κάτι σαν διασταύρωση μεταξύ μεγάλου σκύλου και χιονάνθρωπου, να παραμονεύει στην άκρη του νερού. «Πολική αρκούδα στην παραλία!».

Μια μητέρα και το αρκουδάκι της περπατούσαν κατά μήκος της ακτής, στο πρώτο φως του πρωινού. Η μαμά αρκούδα σήκωσε τη μουσούδα της και μύρισε στον αέρα.

Η Chase βγήκε κι αυτή από τη σκηνή της. Ο Dyer και οι άλλοι άρπαξαν τις φωτογραφικές μηχανές. Ήταν μπροστά τους. Σε ελάχιστη απόσταση βρίσκονταν μερικά από τα πιο βίαια αρπακτικά στον κόσμο, ωστόσο το σκηνικό ήταν απίστευτα ήρεμο. Ο Dyer ένιωσε έτοιμος να κλάψει από χαρά καθώς παρακολουθούσε τις αρκούδες να περπατάνε κατά μήκος της ακτής, το αρκουδάκι ακολουθούσε κατά πόδας τη μητέρα του.

Αργότερα, όταν ξανακοίταξαν τις φωτογραφίες τους και ζουμάρισαν στις αρκούδες, πήραν μια ιδέα για τη φυσική κατάσταση των ζώων. Ειδικοί που εξέτασαν τις φωτογραφίες επιβεβαίωσαν ότι η μητέρα φαινόταν λιποβαρής και ένας ντόπιος οδηγός είπε στην ομάδα ότι μάλλον είχε δει την ίδια αρκούδα πριν από εβδομάδες αλλά με δυο μικρά, οδηγώντας τους στο συμπέρασμα ότι μάλλον το ένα είχε πεθάνει.

Οι μαμάδες αρκούδες και τα μικρά τους φαίνεται να έχουν δυσοίωνο μέλλον σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή. Μελέτες έχουν δείξει ότι υπάρχει δεσμός μεταξύ του λιώσιμου των πάγων με την επιβίωση λιγότερων μικρών. Η βιολόγος Elizabeth Peacock μελέτησε τις πολικές αρκούδες στο Στενό Davis, και βρήκε ότι ενώ ο πληθυσμός αριθμητικά ήταν ισχυρός, τα μωρά φαίνονταν μικρότερα από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, με όλο και λιγότερα από αυτά να επιβιώνουν ως ενήλικες αρκούδες.

Ουσιαστικά η Peacock βρήκε ότι υπάρχει αφθονία πολικών αρκούδων στην περιοχή, αλλά όχι αρκετό από το φυσικό τους περιβάλλον -θαλάσσιος πάγος- για να στηριχθούν. Σε μια χρονιά που οι πάγοι σπάνε νωρίς και παγώνουν αργότερα, αυτό θα μπορούσε να αυξήσει τον αριθμό των πεινασμένων αρκούδων.

Ευτυχώς εκείνο το πρωινό, οι αλλαγές στο στρώμα πάγου δεν μεταφράστηκαν σε ενδιαφέρον προς τους πεζοπόρους από πλευράς μητέρας και παιδιού. Οι αρκούδες απλώς οσμίστηκαν τον αέρα, που είχε τη μυρωδιά των ανθρώπων και τελικά έφυγαν μακριά. Ο Dyer και οι άλλοι είπαν με θαυμασμό πόσο κοντά ένιωσαν στη φύση, πόσοι τυχεροί ήταν που έζησαν αυτή τη στιγμή μη όντας εκεί ούτε ολόκληρη.

Αργότερα, μετά το πρωινό, η ομάδα πακετάρισε τα απαραίτητα για τη μέρα και ετοιμάστηκε για πεζοπορία στην περιοχή. Ο Gross τοποθέτησε προσεκτικά το ένα όπλο μέσα στο σακίδιό του και η Chase πήρε το άλλο.

Κινήθηκαν ανατολικά για να εξερευνήσουν την περιοχή γύρω από τα φιορδ. Ο καιρός ήταν απρόβλεπτος, με βαριά σύννεφα να είναι στον ουρανό. Ο άνεμος και η βροχή άρχισαν να μαστιγώνουν την κατασκήνωσή τους.

Η ομάδα έκανε πεζοπορία μέσα από πρασινισμένους λόφους και απόλαυσε την εκπληκτική θέα στη Θάλασσα του Λαμπραντόρ.

Επέστρεψαν στις 3.30 μμ. Λίγο πριν την κατασκήνωση κάθισαν σε βράχους και έβγαλαν τις μπότες τους. Το παγωμένο και καθαρό νερό ξεκούρασε τα πόδια τους γρήγορα. Ο Castañeda-Mendez πλησίαζε το νερό, όταν ο Dyer κοίταξε πάνω και είδε ένα πλάσμα να τους πλησιάζει.

«Πολική αρκούδα» φώναξε ο Dyer.

«Έλα πίσω! Έλα πίσω!» φώναξε η Chase στο σύζυγό της. «Έχουμε αρκούδα!».

Το ζώο ήταν 135 μακριά και πλησίαζε. Ο Castañeda-Mendez βγήκε από το νερό και η ομάδα πλησίασε ο ένας τον άλλον, ακολουθώντας το πρωτόκολλο που τους είχε δείξει ο Lagace πριν να φύγουν από το Barnoin River Camp: Κάντε τους εαυτούς σας να φαίνονται μεγάλοι. Κάντε δυνατούς ήχους, ιδίως μέταλλο με μέταλλο.

Η αρκούδα ήταν μεγαλύτερη και είχε πιο φουντωτή γούνα από το θηλυκό που είχαν δει νωρίτερα. Αργά προχώρησε προς το μέρος τους, μύρισε τον αέρα και έβγαλε τη γλώσσα έξω, προφανώς προσπαθώντας να αξιολογήσει τα δίποδα πλάσματα τα οποία είχε συναντήσει.

Πάρα τις φωνές και το θόρυβο της ομάδας, η αρκούδα πλησίασε. Ο Castañeda-Mendez προσπάθησε να τη διώξει με τη φωτογραφική μηχανή. Ο Gross έβγαλε ένα από τα όπλα του.

«Θα πυροβολήσω» είπε στην Chase όταν η αρκούδα ήταν σε απόσταση 46 μέτρων.

«Νομίζω ότι αυτό είναι καλή ιδέα» είπε.

Την ώρα που το όπλο εκπυρσοκρότησε το ζώο συνέχισε να κινείται προς το μέρος τους. Όταν όμως η φωτοβολίδα προσγειώθηκε μπροστά στην αρκούδα προκαλώντας μια δεύτερη έκρηξη, το ζώο έκανε αναστροφή και πήρε δρόμο.

Η ομάδα ξέσπασε σε φωνές, χειροκροτήματα, γιορτάζοντας τη νίκη τους.

Όμως η αρκούδα δεν πήγε μακριά. Κάθισε σε απόσταση περίπου 270 μέτρων και περίμενε ήσυχα, παρακολουθώντας την ομάδα να περπατάει πίσω στην κατασκήνωση. Μέχρι να φθάσουν στις σκηνές τους, μέσα στην περίμετρο του ηλεκτροφόρου φράχτη, ήταν περίπου 4 μμ και έβρεχε πολύ. Οι περισσότεροι ήταν στις σκηνές τους όπου και έμειναν μέχρι την ώρα του δείπνου. Όμως ο Dyer ήταν ανήσυχος. Δεν μπορούσε να χαλαρώσει ενώ η αρκούδα ήταν εκεί κοντά.

«Θέε μου, υπήρχε εκεί έξω ένα τεράστιο σαρκοφάγο που μας παρακολουθούσε» είπε ο Dyer.

Καθώς έπεφτε η βροχή, ο Dyer έμεινε έξω από τη σκηνή του ακουμπώντας πάνω στα μπαστούνια πεζοπορίας και κοιτώντας την αρκούδα καθώς τους παρακολουθούσε. Μέχρι που κουράστηκε. Ρώτησε τους Gross και Isenberg εάν έβλεπαν την αρκούδα από τις σκηνές τους και όταν είπαν ναι, αποσύρθηκε να ξεκουραστεί και να διαβάσει το Leaves of Grass. Όταν ξαναβγήκε, η αρκούσα ήταν εκεί. Ξεκουραζόταν. Κι από μακριά έμοιαζε με μεγάλος σκύλος.

Στη δύση του ηλίου, η αρκούδα ήταν ακόμα εκεί και ο Dyer δεν μπορούσε να διώξει την αίσθηση της ανησυχίας. «Γιατί δεν ορίζουμε βάρδιες παρακολούθησης;» ρώτησε τον Gross μετά το δείπνο. Θα μπορούσαν να κάνουν δίωρες βάρδιες μέχρι να φύγει η αρκούδα.

Αλλά ο Gross δεν ανησυχούσε. «Για αυτό είναι ο φράχτης» είπε στον Dyer. Εξάλλου ο Gross είχε κάνει την έρευνά του, είχε μιλήσει με ειδικούς, οι οποίοι τον είχαν διαβεβαιώσει ότι θα ήταν μια χαρά. Για να είναι επιπλέον σίγουρος, έκανε έλεγχο στο φράχτη ξανά το βράδυ, διασφαλίζοντας ότι τα σύρματα ήταν τεντωμένα και η μπαταρία ενεργοποιημένη.

Ο Dyer συμφώνησε, σκεφτόμενος την εκπαίδευση στο Barnoin River Camp όπου θυμήθηκε τον Lagacé να τους λέει: Εάν η αρκούδα το ακουμπήσει, δεν χρειάζεται να ανησυχείς.

Το πρώτο πράγμα που είδε ο Dyer ήταν δυο γιγαντιαία χέρια να αγκαλιάζουν το πάνω μέρος της σκηνής του. Συνέβη δυο μέρες αργότερα, στις 3:30 πμ. Όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνταν, όπως κι εκείνος πριν από λίγα δευτερόλεπτα, όταν ξύπνησε για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο. Η αρκούδα τον έβγαλε σκίζοντας τη σκηνή. Τα σαγόνια της γρήγορα βυθίστηκαν στο κρανίο του Dyers. Καθώς απομακρυνόταν από την κατασκήνωση και ένιωσε τα δόντια της αρκούδας να χώνονται στο κρανίο του, σκέφτηκε «Αυτό ήταν-τώρα θα πεθάνεις».

Για να ανακαλύψετε πως επέζησε ο Matt και για να μάθετε περισσότερο για την επιστήμη πίσω από την κλιματική αλλαγή και τις πολικές αρκούδες, μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο Meltdown, από τον ιστότοπο InsideClimateNews.org.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.