FYI.

This story is over 5 years old.

Διασκέδαση

O Jimi Hendrix Πίσω από τη Μουσική

Ο Andre 3000 των Outkast προσπαθεί να αναδείξει τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο.
James Franco
Κείμενο James Franco

Υπάρχει μια νέα ταινία με θέμα τον Jimi Hendrix, από τον τύπο που έγραψε το Twelve Years a Slave, βασισμένο στα απομνημονεύματα του Solomon Northup. Βέβαια ο τίτλος, Jimi: All Is by My Side, δεν σε βοηθάει και ιδιαίτερα.

Προσωπικά υπήρξα μεγάλος οπαδός του Hendrix στο λύκειο. Άκουγα ξανά και ξανά τους δίσκους στο σπίτι του φίλου μου του Ken (η ηχογράφηση από το Monterey Pop Festival παραμένει η αγαπημένη μου) και εξακολουθώ να μην πολυκαταλαβαίνω τον τίτλο της ταινίας. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαιτέρως εσωτερική ματιά στον Jimi, οπότε ίσως και να δικαιολογείται.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

H ταινία χρησιμοποιεί περίεργους τίτλους για να μας γνωρίσει τους χαρακτήρες της ιστορίας, ενώ θεματικά παραμένει προσκολλημένη στην περίοδο της ανόδου των παιδιών των λουλουδιών. Οι τίτλοι νιώθεις ότι θα μπορούσαν να είναι αυτοί ενός ντοκιμαντέρ, ενώ οι ερμηνείες, ειδικά ο Andre Benjamin (o Andre 3000 των Outkast) είναι ιδιαίτερα πειστικές.

Ο φωτισμός και ο σχεδιασμός παραγωγής είναι στυλιζαρισμένα σε σημείο φαντασιακό. Μπορεί ο κόσμος που περιγράφεται να έχει μια ισορροπία μεταξύ του ρεαλιστικού και του φαντασιακού βέβαια, έτσι ώστε να περιγραφεί επαρκώς ο μεγαλύτερος θρύλος της κιθάρας που υπήρξε ποτέ, αλλά οι δημιουργοί της ταινίας δεν αποφεύγουν μερικά από τα προβλήματα που προκύπτουν με τις κινηματογραφικές βιογραφίες, πόσο μάλλον από την στιγμή που λείπουν και τα δικαιώματα της μουσικής. Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά ναι, η ταινία δεν κατάφερε να αποκτήσει τα δικαιώματα της μουσικής του Jimi.

Είναι κρίμα βέβαια, γιατί η ταινία σίγουρα άξιζε να εμπλουτιστεί από την μουσική του. Ο Benjamin απλά παίζει μια χούφτα αναγνωρίσιμα τραγούδια, όπως για παράδειγμα όταν ο Jimi έπαιξε το “Sergeant Pepper’s Lonely Heart Club Band” στο Λονδίνο με τους Beatles παρόντες. Όπως και στην ταινία για τον Francis Bacon, όπου δεν χρησιμοποιήθηκαν οι πίνακές του, ή σε αυτήν με θέμα τον Jean-Michel Basquiat ή ακόμα και αυτή με θέμα τον Jackson Pollock (που ενσάρκωσε ο Ed Harris), έτσι και εδώ θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως η τέχνη που αναπαράγεται είναι επαρκής, έτσι ώστε να μείνει συμπαγές το σώμα της διήγησης χωρίς τρανταχτά κενά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η ταινία λειτουργεί σε επίπεδο ερμηνειών. Όλοι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν άψογα τους ανθρώπους πίσω από τα προσωπεία των καλλιτεχνών. Αλλά τι σημαίνει να μην εκπροσωπείται τελικά η τέχνη, ειδικά όταν η τέχνη αυτή είναι τόσο αναγνωρίσιμη όσο τα τραγούδια του Jimi Hendrix;

Γιατί είναι άλλο πράγμα να αναπαράγεις έναν πίνακα του Jackson Pollock (κάτι που ο Ed Harris κάνει εξαιρετικά πρέπει να πούμε) και άλλο να προσπαθείς να παίξεις σαν τον Jimi Hendrix. Στην πρώτη περίπτωση αποδεχόμαστε την αναπαραγωγή ενός πίνακα ως ακριβώς αυτό και ακόμα κι αν είμαστε ειδικοί πάνω στην τέχνη του Pollock και ξέρουμε ότι η εκδοχή του πίνακα που βλέπουμε στην ταινία δεν είναι ακριβής το δεχόμαστε, όπως δεχόμαστε για παράδειγμα μια μαϊμού να μιλάει αν το κινηματογραφικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται την υποστηρίζει επαρκώς. Αλλά όταν ακούμε μια μουσική που σχεδόν μοιάζει με αυτή του Jimi σε αλλεπάλληλες σκηνές, αλλά ποτέ δεν εξελίσσεται στα ακριβή κομμάτια του καλλιτέχνη, απλά περιμένουμε. Και περιμένουμε. Και περιμένουμε.

Η ταινία όμως αντιμετωπίζει τις καλλιτεχνικές της «χειροπέδες» με έναν αρκετά ενδιαφέρον τρόπο. Αντί να ακολουθεί τον δρόμο που ακολουθούν πολλές βιογραφίες, οι οποίες τελικά απλά μας σερβίρουν ένα κάρο πράγματα που ήδη ξέρουμε, προσπαθεί να μας παρουσιάσει μια άλλη προσέγγιση και να μας αποκαλύψει τον μυστικό Jim, τον αυθεντικό Jimi, τον Jim που υπήρχε πίσω από την μουσική. Το πρώτο τρίτο της ταινίας ανήκει στην Imogen Poots (που ενσαρκώνει την Linda Keith, την γυναίκα που ανακάλυψε τον Jimi και ήταν το αμόρε του Keith Richards), με τον Jimi να μιλάει ελάχιστα, καθώς τον καθοδηγεί μακριά από τις ρόλους του μουσικού κομπάρσου που είχε στο Greenwich Village και τον οδηγεί στο να στήσει την δική του μπάντα στο Λονδίνο. Εκεί, όπως η Lana Del Rey θα έκανε τέσσερις δεκαετίες αργότερα, τα κατάφερε. Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει στο κοινό να έρθει πιο κοντά στον Jimi και να τον μάθουν καλύτερα, όπως ακριβώς κάνει και ο χαρακτήρας της Imogen. Είναι η δύναμη που οδηγεί την ταινία στην αρχή της, μια γυναίκα συνδεδεμένη με δύο διάνοιες της μουσικής, έστω και αν η ίδια δεν είναι μουσικός (αξίζει να σημειωθεί ότι η Kathy Etchingham, μια σχέση του Hendrix από την Αυστραλία που απεικονίζεται να δέχεται έναν σοβαρότατο ξυλοδαρμό από τον καλλιτέχνη, έχει αρνηθεί κατηγορηματικά την εγκυρότητα του γεγονότος).

Όταν πλέον τον βλέπουμε στο Λονδίνο, ο Jimi αρχίζει και αναλαμβάνει τον ρόλο του βασικού αφηγητή, καθώς τον βλέπουμε να γνωρίζει γυναίκες και να θεμελιώνει την σκηνική του παρουσία. Σε αυτό το κομμάτι της ταινίας, τον ακούμε να παίζει, αλλά όχι να τραγουδάει. Ο Andre 3000 είναι τόσο καλός στο να κάνει τον Jimi, απο την φωνή του μέχρι την ψυχολογία του, που πιστεύουμε ότι είναι ο Jimi, χωρίς να χρειάζεται να ακούσουμε τα τραγούδια. Είναι ο Jimi που περιμένουμε να δούμε. Η απουσία των τραγουδιών του Hendrix καταλήγει να κάνει την ταινία πιο αυθεντική, αφαιρώντας την Χολιγουντιανή τακτική που θα έβαζε τα τραγούδια του σε βολικά για την ταινία σημεία, γιατί μας δίνεται η εντύπωση πως βλέπουμε μια απεικόνιση των γεγονότων, όπως ακριβώς έγιναν. Άλλωστε o Jimi δεν έπαιζε τις επιτυχίες του στη αρχή της καριέρας του.

Φτάνουμε στο κρεσέντο της ταινίας όταν τελικά ο Jimi τραγουδά, πράγμα που είναι λίγο περίεργο βέβαια, καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός για το τραγούδι του και λέγεται πως μισούσε τον ήχο της φωνής του. Σε αυτήν την ταινία όμως, επειδή το κοινό περιμένει αυτήν την εξέλιξη σχεδόν από την έναρξη του έργου, η φωνή αποτελεί το κατάλληλο κρεσέντο που ολοκληρώνει τελικά τις προσδοκίες που χτίστηκαν από την αρχή. Κατάλαβα πως ήταν το τελικό κομμάτι που περιμέναμε, η τελευταία δοκιμασία που έπρεπε να περάσει ο Andre 3000 και ολόκληρη η ταινία: μοιάζει και μιλάει σαν τον Jimi, ντύνεται σαν τον Jimi, αντιλαμβάνεται το μυαλό του Jimi, αλλά μπορεί να τραγουδήσει σαν τον Jimi; Δεν μας ενδιαφέρει αν μπορεί να παίξει κιθάρα σαν τον Jimi, επειδή δεν ξέρουμε καν αν παίζει ο ίδιος στις σκηνές που βλέπουμε, αλλά το τραγούδι μπορούμε να το κρίνουμε και όταν πλέον ακούμε την φωνή του και είναι αυτό που θέλουμε, προς το τέλος πλέον της ταινίας, ρωτάμε αναδρομικά: μήπως θα ήταν καλύτερο να είχαμε ακούσει αυτήν την φωνή πιο νωρίς; Όχι, είναι η απάντηση. Όχι σε αυτήν την ταινία. Αν θέλετε τις γνωστές επιτυχίες, μπορείτε να αγοράσετε τους δίσκους.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter Facebook και Instagram.