Και Έτσι μια Πρόκριση Δίχασε μια Χώρα

Βράδυ της Τρίτης που πέρασε. Στα περισσότερα σπίτια είχαν μαζευτεί από νωρίς παρέες, όπως άλλωστε γίνεται σε αυτές τις διοργανώσεις. Η Εθνική έπαιζε το τελευταίο της χαρτί για μια καλή εμφάνιση και νίκη απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού, που με τον κατάλληλο συνδυασμό αποτελεσμάτων θα μας οδηγούσε και στην επόμενη φάση του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Η αλήθεια να λέγεται - ίσως και ο πιο τρελός οπαδός της Εθνικής δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να γίνει, με βάση τις εμφανίσεις της ομάδας στα δύο πρώτα παιχνίδια. Και όμως οι παίκτες του Φερνάντο Σάντος τα έδωσαν όλα, έπαιξαν καλύτερα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια και κατάφεραν το απίστευτο: νίκη με 2-1 και πρόκριση στους «16» για πρώτη φορά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ναι, στο γκολ του Γιώργου Σαμαρά από τα περισσότερα σπίτια ακούστηκαν φωνές χαράς, κάποιοι το πήγαν παραπέρα ρίχνοντας και κανένα βεγγαλικό, ενώ αρκετοί το τερμάτισαν βγαίνοντας στους δρόμους να πανηγυρίσουν. Τραβηγμένο αυτό το τελευταίο αν σκεφτείς ότι δεν κερδίσαμε και το Μουντιάλ. Αλλά η αντίδραση χαράς ήταν φυσιολογική, όπως σε κάθε χώρα, που βλέπει την Εθνική να προκρίνεται και ακόμα περισσότερο να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο. Γιατί αυτή είναι η ουσία - μιλάμε για ποδόσφαιρο, για ένα άθλημα που αν σου αρέσει θέλεις να βλέπεις και ωραία μπάλα. Τέλος.

Αλλά η αλήθεια δεν είναι τελικά μόνο αυτή. Γιατί την ίδια ώρα στα social media ξεκίνησε «πόλεμος» για το κατά πόσο πρέπει να χαρείς για αυτή τη νίκη. Και αν χαίρεσαι τότε τι είσαι: προφανώς από μνημονιακός μέχρι φασίστας. Ok, ίσως να φταίνε και κάποια γραφικά tweets όπως αυτό.

Αλλά είναι δυνατόν να θεωρείσαι από μια μερίδα κόσμου «ζώο» και «μαλάκας» επειδή χάρηκες για τη νίκη της Εθνικής; Προφανώς στην Ελλάδα του σήμερα, που έχουμε χάσει τη μπάλα και έχουμε μπερδέψει πράγματα και καταστάσεις, είναι δυνατόν.

Εδώ που αντιμετωπίζουμε το άθλημα με τη πολιτική ως το ίδιο πράγμα. Και όχι διαφωνώ με όσους μου λένε «και στη Βραζιλία διαμαρτύρονται». Εκεί οι άνθρωποι το κάνουν για τα έξοδα της διοργάνωσης, όχι για το παιχνίδι. Δεν βρίζουν την Εθνική τους ομάδα και όσους την υποστηρίζουν. Με τη κυβέρνηση τα βάζουν, που ξόδεψε δισεκατομμύρια για να στήσει τη διοργάνωση, ενώ υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα. Και έχουν δίκιο σε αυτό το θέμα οι Βραζιλιάνοι.

Εμείς όμως με ποιους τα βάλαμε το βράδυ της Τρίτης; Με τον διπλανό μας επειδή χάρηκε. Γιατί στο μυαλό ορισμένων τελικά, αν χαίρεσαι τη νίκη τότε υποστηρίζεις και τη Τρόικα. Τρελό; Ελληνικό, μάλλον.

Εδώ ορισμένοι ενοχλήθηκαν που το γκολ νίκης το έβαλε ο Σαμαράς.

Και αν έμπλεκες σε αυτόν τον «πόλεμο» μόνο χαμένος θα έβγαινες και μάλλον θα καιγόντουσαν και τα τελευταία κύτταρα του μυαλού σου.

Ok, δεν δεν είναι όλοι έτσι. Υπήρχαν και πάρα πολλές φωνές λογικής στα social media που διαχώριζαν τον αθλητισμό από την πολιτική.

Που διαχωρίζουν τη χαρά της νίκης της Εθνικής από τον φασισμό, την τρόικα και την αδικία, όπως είναι και το λογικό.

Όπως είχε γράψει και ο Ευγένιος Λένορμαν πριν από λίγο καιρό στο Vice: «Αν δούμε το Μουντιάλ είμαστε αδιάφοροι για τη ζωή στις φαβέλες; Είμαστε χορτασμένοι δυτικοί βολεμένοι άνθρωποι που απλά θέλουν να δουν πλούσιους τύπους να κλωτσάνε μια μπάλα; Τίποτα από τα παραπάνω. Με την κατάλληλη κοινωνική συνείδηση, ξεπεράστε τις ενοχές σας και δείτε μπάλα σαν αυτό που είναι: Απλά μπάλα. Η ανισότητα θα είναι εκεί και πριν και μετά».

Για κλείσιμο πάντως δεν θα μείνω στα ελληνικά social media, αλλά στον λογαριασμό που έχει στο Twitter ο Novak Djokovic. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί χάρηκε τόσο, αλλά αν πω ότι δεν το γούσταρα θα έλεγα ψέματα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.