Πραγματική Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση Σημαίνει να Μάθουμε στα Παιδιά να Λένε «Όχι»

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγησή μου περιορίζεται στην καταγγελία της έκτρωσης από μια καλόγρια 130 κιλών.

Μας μοίρασε μικροσκοπικές χρυσές καρφίτσες σε σχήμα πατουσών για να απεικονίσει το μέγεθος που θα έχει ένα μωρό εάν διακόψεις την κύηση στις 10 εβδομάδες. Πριν από αυτό, ο καθηγητής της Βιολογίας πρόβαλε βίντεο για το σπέρμα και στη συνέχεια με χάρη περάσαμε σε συζήτηση για την περίοδο. Τότε έκανα μια ερώτηση την οποία την επαναδιατυπώνω και τώρα: υπάρχει γυναίκα σε αυτό τον πλανήτη που σηκώνει το ένα της πόδι, το ακουμπάει στην μπανιέρα για να βάλει ταμπόν;

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ή Εκπαίδευση σε θέμα Προσωπικά, Κοινωνικά και Υγείας (PSHE) όπως είναι γνωστή σήμερα, έχει διανύσει πολύ δρόμο από τότε. Αλλά όχι όσο θα έπρεπε.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, η Stella Creasy η περίφημη βουλευτίνα των Εργατικών από το Walthamstow προήδρευσε του συνεδρίου «Τα Σώματά Μας, το Μέλλον Μας», στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να κάνει την PSHE υποχρεωτικό κομμάτι του εθνικού προγράμματος σπουδών που ξεκινά στο δημοτικό σχολείο. Ήταν μια καλή εκδήλωση, αφού μπορούσες να ακούσεις νεαρές γυναίκες να συζητούν τα πάντα, από τη σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο μέχρι τους αναγκαστικούς γάμους σε ηλικία που είμαι 100% σίγουρη πως σκάλιζα τα αρχικά της καψούρας μου με τον διαβήτη στο γόνατό μου.

Κάθε θέμα που συζητήθηκε εκείνη τη μέρα, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να διακριθεί για ένα κομβικό σημείο: την εκμάθηση της συναίνεσης. Το να μάθεις στα παιδιά τα πολύ βασικά του σεβασμού του σώματος του άλλου και τα όρια, πολύ πριν να βρεθούν σε μια ερωτική επαφή, φαίνεται παιχνιδάκι.

Οπότε γιατί δεν γίνεται έτσι;

Το περασμένο σαββατοκύριακο δεν ήταν η πρώτη φορά που η Creasy προωθούσε δημοσίως τη θέση της για να γίνει υποχρεωτική η PSHE. Το 2013, χρησιμοποίησε την παγκόσμια καμπάνια One Billion Rising για να ανοίξει τη συζήτηση στο Κοινοβούλιο, γιατί είναι γεγονός πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στη Βρετανία είναι στάσιμη. Επίσης το 1/4 των μαθητών σε ορισμένες περιοχές της Βρετανίας δεν λαμβάνουν καμία επίσημη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση κάτι που είναι σοκαριστικό. Σε αυτό να προσθέσω κι ότι, σύμφωνα με την έκθεση Youth Chances, του 2014, ένας στους τρεις γκέι άνδρες που βρέθηκε θετικός στον HIV το 2012 ήταν στην εφηβεία ή γύρω στα 20 καθώς κι ότι πάνω από τα 3/4 των αμφιφυλόφιλων νέων ανθρώπων δεν λαμβάνουν καμία πληροφορία ή εκπαίδευση από το σχολείο για τις ομοφυλόφιλες σχέσεις ή το ασφαλές ομοφυλόφιλο σεξ.

Η έλλειψη επαρκούς σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης σε αυτή τη χώρα με το πέρασμα του χρόνου έχει οδηγήσει στην κουλτούρα της πυρόσβεσης. Βομβαρδίζουμε τους νέους ανθρώπους με πληροφορίες για την αντισύλληψη, που είναι προφανώς επιτακτική ανάγκη, αλλά δεν εστιάζουμε αρκετά στο πώς να τους διδάξουμε τη δύναμη του «όχι». Το πόσο σημαντική λέξη είναι και πως όταν πρόκειται για σεξ πρέπει να συνηθίσουμε να την λέμε και να την ακούμε. Η πραγματικότητα φαίνεται ζοφερή, όταν σκεφτεί κανείς ότι η Βρετανία παραμένει η χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά εφηβικής εγκυμοσύνης και σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων στην Ευρώπη.

Η παθιασμένη ενασχόληση της Creasy με αυτό το θέμα είναι πολλά υποσχόμενη. Λέει ότι θα πάει τη συζήτηση σε όσο ανώτερο επίπεδο μπορεί να φθάσει. Ακούγοντας την να μιλάει, την πιστεύω. Ωστόσο υπάρχουν ομάδες που αντιτίθενται σθεναρά στο αίτημα της υποχρεωτικής PSHE. Κάποιες λόγω θρησκευτικών και πολιτισμικών αιτιών, αλλά και γονείς που δεν πιστεύουν ότι είναι δουλειά του δασκάλου να μιλήσει στα παιδιά τους για αυτό που ομολογουμένως είναι το πιο ευαίσθητο αντικείμενο συζήτησης στον κόσμο.

Ωστόσο το να γίνει υποχρεωτική η PSHE δεν θα διασφάλιζε ότι κάθε παιδί στη Βρετανία δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από τα μαθήματα εντελώς κι ότι θα σταματούσε τους γονείς από το να υπαγορεύουν το τι διδάσκεται. Στο συνέδριο, μια μητέρα περιέγραψε το πώς επετράπη να υποστεί λογοκρισία ένα βίντεο για την έναρξη της εφηβείας πριν να προβληθεί στα παιδιά. Άφησαν ένα κομμάτι που εξηγούσε με ήπιο τρόπο το άγγιγμα της προσωπικής περιοχής στα αγόρια αλλά όλες οι αναφορές στο άγγιγμα της ευαίσθητης περιοχής των κοριτσιών αφαιρέθηκε εντελώς. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από εμάς να προσπαθούμε να επιβάλουμε στα παιδιά μας τις αγωνίες μας. Δεν επιτρέπεται να γίνει συζήτηση με τα κορίτσια για το τι είναι η κλειτορίδα τους. Εάν θέλουμε οι νέες γυναίκες να μάθουν ότι το σεξ πρέπει να τις ικανοποιεί κι εκείνες, τότε η κατάργηση των αναφορών στο γυναικείο αυνανισμό είναι πρόβλημα.

Η ανάγκη για ειλικρινή, συναισθηματικά καθοδηγούμενη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, δεν θα έπρεπε να θεωρείται ως αφαίρεση ελέγχουν από τους γονείς. Μάλλον αποτελεί παραδοχή ότι οι πιέσεις που δέχεται κάθε γενιά μεγαλώνοντας είναι διαφορετικές και ότι είναι πιθανό πως ως γονιός ποτέ δεν θα έχει την πραγματική εικόνα του «πως ήταν η μέρα τους» όταν επιστρέφουν στο σπίτί.

Το 2012, δημοσκόπηση του YouGov έδειξε ότι σχεδόν το ένα τρίτο των κοριτσιών ηλικίας από 16-18 ετών είχε ήδη πέσει θύμα κάποιου είδους ανεπιθύμητου σεξουαλικού αγγίγματος ή εκφοβισμού στο σχολείο, με την NSPCC να προσθέτει ότι το ένα τρίτο των κοριτσιών ηλικίας 13-17 ετών που είχαν σχέση, είχαν βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία. Αυτά είναι επικίνδυνα αριθμητικά στοιχεία.

Είναι ύψιστης σημασίας να διαφοροποιηθούν οι νέοι άνδρες από την σπάνια ράτσα των βιαστών. Η συντριπτική πλειοψηφία των σεξουαλικών επιθέσεων δεν γίνονται από επιθετικούς αγνώστους που αρπάζουν γυναίκες στα σοκάκια, αλλά από ανθρώπους που συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Στην καθημερινότητα των εφήβων, στις πρώτες γεμάτες ανησυχίες σχέσεις τους.

Μία από τις πρώτες σχέσεις μου διαλύθηκε μετά από ένα νυχτερινό μεθύσι. Ξύπνησα όταν κατάλαβα ότι μου έβγαζαν τη φούστα. Συνέχισα να προσποιούμαι ότι κοιμόμουν, αλλά εκείνος με άρπαξε από τον καρπό και με ανάγκασε να ξαπλώσω ανάσκελα. Κι αν δεν ήταν το εφαρμοστό καλσόν με κορσέ που φορούσα, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.

Την επόμενη μέρα ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα κακό. Ρώτησα και ξαναρώτησα τον εαυτό μου εάν είχα αντιδράσει υπερβολικά, εάν ήταν ΟΚ ένας άνδρας -ο οποίος πίστευα ότι με σεβόταν-να αφήσει σημάδια στο σώμα μου ενώ προσπαθούσε να με αναγκάσει να ανοίξω τα πόδια μου. Η εμπειρία ήταν ένα από τα πολλά άσχημα περιστατικά που σημάδεψαν τη νεότητά μου και όπως τόσες πολλές από τις γυναίκες φίλες μου που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις, προσπάθησα να την διώξω από το μυαλό μου βαφτίζοντας την «κάτι που συμβαίνει». Αυτού του είδους η σεξουαλική επίθεση- το είδος που συχνά συμβαίνει σε κατά τα άλλα αξιοπρεπείς σχέσεις- θεωρείται από πολλούς ως σκοτεινή περιοχή. Είναι το είδος του γεγονότος για το οποίο πολλοί άνδρες φίλοι μου θα πουν «δεν είναι και τόσο χάλια».

Μόνο που είναι τόσο χάλια. Εκ των υστέρων, ξέρω ότι αυτές οι εμπειρίες ήταν μεγάλο λάθος. Αλλά χωρίς να έχουν οικοδομηθεί θεμέλια πριν και στη διάρκεια της θυελλώδους εφηβείας, είναι μη ρεαλιστικό να περιμένουμε τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις σεξουαλικές καταστάσεις όταν είναι νέοι ενήλικες. Χωρίς διαμορφωτική, μετρημένη παρέμβαση, μπορεί να υπάρξει μια στιγμή στη ζωή κάποιου όπου πολλές δυνάμεις θα κάνουν παιχνίδι ώστε να του περάσει το μήνυμα - είτε πρόκειται για αλκοόλ και χρήση ναρκωτικών, χαμηλή αυτοεκτίμηση ή σύγχυση για την σεξουαλικότητά σου.

Ένα ερώτημα που τίθεται όσο αφορά στην ανάγκη να γίνει υποχρεωτική η PSHE, είναι που αλλού θα μπορούσαμε να τα μάθουμε όλα αυτά εάν όχι στο σχολείο; Το σχολείο είναι ο τόπος που περνάμε πέντε μέρες την εβδομάδα, χωμένοι σε βιβλία Άλγεβρας και Ιστορίας. Γιατί να μην μπορούμε να μάθουμε πώς να διαχειριζόμαστε τις εναλλαγές της διάθεσης, πώς να προετοιμάσουμε το σώμα μας για τη σεξουαλική ζωή και τέλος πώς να το απολαμβάνουμε, ιδιαιτέρως οι γυναίκες;

Η ένδεια γύρω από το θέμα της κατανόησης της συναίνεσης έγκειται σε ό,τι μαθαίνουμε ή δεν μαθαίνουμε, από τους γύρω μας. Δεν βρίσκεται στις γυμνές φωτογραφίες που λαμβάνουμε στο Snapchat. Κάθε γενιά είναι αναπόφευκτο να επινοήσει νέους και ευφάνταστους τρόπους για να τα σκατώσει στο θέμα του σεξ. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε μια βάση για να κατανοήσουμε πως θα έπρεπε να είναι μια υγιής σχέση. Χωρίς αυτό, στέλνουμε τους νέους ενήλικες, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα κόσμο φρικτά μπερδεμένο και στη χειρότερη, επιζήμιο για την προσωπική τους ασφάλεια.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.