Τι Έμαθα για τον Εαυτό μου Παίζοντας τα πιο Κλασικά Παιχνίδια του Facebook

Όλοι έχουμε έναν τύπο που μας καλεί να παίξουμε Candy Crush Saga ή να του στείλουμε βοήθειες για να προχωρήσει πίστες σε κάποιο από τα παιχνίδια που παίζει στο Facebook. Προσωπικά, έχω τη μητέρα μου, η οποία με παίρνει τηλέφωνο για να με ρωτήσει αν μπορώ να μπω σε ένα παιχνίδι που παίζει για να της στείλω κάποια δώρα ή να κάνω accept σε κάποιες προσκλήσεις της ώστε να ξεκλειδώσει κάτι ή να έχει παραπάνω ζωές – δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι. Εγώ απλώς μπαίνω, παρακάμπτω την εισαγωγή, κλείνω τη σπαστική μουσικούλα που παίζει και κάνω το καθήκον μου ως γιος. Τις τελευταίες μέρες με έπιασε μια τρελή περιέργεια σχετικά με το τι βρίσκουν όλοι σε αυτά τα παιχνίδια και κολλάνε, με αποτέλεσμα να μας πρήζουν τον έρωτα με τις προσκλήσεις τους ή τις ενημερώσεις τύπου «ο Νίκος έφτασε στο level 35» ή «η Μαρία έλυσε την τάδε υπόθεση», λες και χέστηκε κανείς. Μπήκα λοιπόν στο συγκεκριμένο section και ξεκίνησα το μακρύ ταξίδι της αυτοκριτικής μέσω διασκέδασης.

Ξεκίνησα λοιπόν με κάτι όχι και τόσο γνωστό, που όμως το παίζουν πολλοί φίλοι μου. Λέγεται SongPop, ξεκινάς διαλέγοντας τις αγαπημένες σου μουσικές και παίζουν κάποια quiz στα οποία ανταγωνίζεσαι, με όπλο τις μουσικές σου γνώσεις, άτομα από όλο τον κόσμο. Ακούς δηλαδή κάποια κομμάτια και προσπαθείς, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, να βρεις ποια είναι αυτά. Παίζοντας λοιπόν αυτό το παιχνίδι, μπορώ με σιγουριά να πω ότι οι μουσικές μου γνώσεις κινούνται, ευτυχώς, σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο από τον μέσο όρο. Η πρώτη μου επαφή ήταν άκρως θετική και με έκανε να νιώσω ανώτερος από τα υπόλοιπα ανθρωπάκια που τόλμησαν να βρεθούν στο διάβα μου. Αυτοανακηρύχτηκα λοιπόν «βασιλιάς της μουσικής». Βέβαια, θα πρέπει να σας εκμυστηρευτώ πως τα τραγούδια που έπαιζαν ήταν του τύπου Wonderwall, οπότε, μεταξύ μας, δεν έκανα και κάτι τρομερό. Όπως και να έχει, πάντως, το ηθικό μου τονώθηκε. Αφού βαρέθηκα, αποφάσισα να συνεχίσω σε πιο mainstream παιχνίδια. Κινήθηκα λοιπόν προς το πολύ επικίνδυνο μονοπάτι του Candy Crush Saga. Σοβαρά τώρα; Όλος αυτός ο ντόρος, όλο αυτό το πρήξιμο, γίνεται για το πιο απλό concept στην ιστορία του gaming μετά το Super Mario και το Tetris; Κλασικό παιχνιδάκι, στο οποίο πρέπει να ταιριάξεις τρία ίδια γλυκίσματα για να φύγουν από τη μέση και να καθαρίσεις την πίστα. Βαρέθηκα υπερβολικά γρήγορα, δεν είμαι και μεγάλος fan του ροζ χρώματος, γεγονός που δεν άλλαξε παίζοντας Candy Crush. Μπορώ να πω ότι, για κάποιο περίεργο λόγο, όση ώρα έπαιζα το συγκεκριμένο παιχνίδι ένιωθα μια όμορφη ηρεμία να με διακατέχει. Ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω.

Ένα Psytrance Rave Πάρτι σε Ένα Δάσος

Δείτε ακόμα: Αυτός Είναι ο Αληθινός Ήρωας του «Better Call Saul»;

Έπειτα από δύο όχι και τόσο επιτυχημένες προσπάθειες να βρω το παιχνίδι της καρδιάς μου, χτύπησα bingo. Άνοιξα το 8 Ball Pool, έναν προσομοιωτή μπιλιάρδου που παίζουν αρκετοί φίλοι μου στο facebook. Η αλήθεια είναι πως συγκινήθηκα, μιας και μου θύμισε τις παλιές μέρες που έλιωνα στο Yahoo! Games παίζοντας μπιλιάρδο με άτομα από όλο τον κόσμο. Θυμήθηκα ατάκες του τύπου ASL (τα αρχικά των λέξεων Age, Sex και Location). Όταν σου πέταγε αυτό στο chat του παιχνιδιού ο αντίπαλος, εσύ του απαντούσες σχετικά με την ηλικία σου, αν είσαι αγόρι ή κορίτσι και πού μένεις, για να ξεκινήσει η κουβέντα. Εντάξει, το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι φυσικά πιο μπροστά από εκείνο που έπαιζα πριν από δέκα (ίσως και παραπάνω) χρόνια, αλλά επίσης κολλητικό. Αντίο ζωή, με βλέπω να σπαταλάω άπειρες ώρες βρίζοντας πάνω από την ηλεκτρονική τσόχα επειδή η μαύρη μπάλα σε συνεργασία με την τύχη μου παίζουν άσχημα παιχνίδια. Αυτή η ψυχική αναζήτηση γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.

Είμαι, λοιπόν, μπιλιαρδάκιας.

Για το ρεπορτάζ και μόνο, καλούμαι, για ακόμη μια φορά, να αντιμετωπίσω τη χαμηλή μου αυτοπεποίθηση όσον αφορά την επίλυση μυστηρίων και γρίφων. Με δύο λέξεις, Criminal Case. Όπως αναφέρω και λίγο πιο πάνω, αρκετά συχνά το newsfeed μου με ενημερώνει σχετικά με τις υποθέσεις που καταφέρνουν να λύσουν οι πιο παρατηρητικοί μου φίλοι. Εντάξει, δεν τα πήγα και άσχημα, αν και οι πρώτες αποστολές ήταν πολύ εύκολες. Όταν πήγαινα δημοτικό ήμουν φανατικός με το X-Files και τις έρευνες σχετικά με την ύπαρξη εξωγήινων. Λόγω αυτής μου της ενασχόλησης, όνειρό μου ήταν να γίνω πράκτορας του FBI, πράγμα το οποίο είναι καταγεγραμμένο σε όλα τα λευκώματα, δικά μου ή φίλων μου, εκείνης της εποχής. Δυστυχώς, αυτό το όνειρο γκρεμίστηκε μέσα σε 2 δευτερόλεπτα από έναν δάσκαλό μου που μου είχε πει πως, επειδή δεν είμαι Αμερικανός, δεν θα μπορέσω να γίνω αυτό που ήθελα, συμβουλεύοντάς με να βρω άλλο όνειρο. Παράτησα λοιπόν τα μαθήματα και το έριξα στην μπάλα, με αποτέλεσμα οι βαθμοί μου να πέσουν κατακόρυφα και να καταστραφεί η ακαδημαϊκή μου ζωή για πάντα. Αν είσαι καθηγητής ή δάσκαλος και διαβάζεις αυτό, έχω μια συμβουλή. Μη γίνεσαι μαλάκας, γιατί μπορεί να καταλήξουν και άλλα παιδιά στο μέλλον σαν εμένα, να κάνουν ψυχανάλυση μέσω παιχνιδιών στο Facebook. Ήδη αισθάνομαι καλύτερα, νομίζω πως αυτή η φάση ίσως να έχει πολύ μέλλον στον κόσμο της ψυχολογίας. Παρεμπιπτόντως, αυτό το παιχνιδάκι είναι γαμάτο.

Όπως γίνεται σε κάθε σωστή ψυχανάλυση, έτσι και με τη δική μου κατάφερα να φτάσω μέχρι και την παιδική μου ηλικία και να ξεθάψω μνήμες που θα με ακολουθούν για πάντα. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο ακόμα, μπορείς να βάλεις στο background να παίζει μια μελαγχολική μουσικούλα για να δώσει λίγο παραπάνω πόνο σε αυτά που γράφω. Τέλος πάντων, για να τελειώσει ήρεμα και με θετικές εικόνες η εσωτερική μου αναζήτηση, άφησα τελευταίο τον βασιλιά των παιχνιδιών στο Facebook. Το ιστορικό πλέον FarmVille. Επειδή στο παρελθόν είχα παίξει το πρώτο, αποφάσισα να ξεκινήσω από την αρχή το FarmVille 2 και να δω τι παίζει. Ειλικρινά, δεν υπάρχει πιο χαλαρωτικό παιχνίδι εκεί έξω. Είσαι αγρότης σε ένα πανέμορφο περιβάλλον και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να πάνε όλα καλά με τα ζωντανά αλλά και τις καλλιέργειές σου. Όλα γίνονται με ένα κλικ και για λίγη ώρα μεταφέρεσαι σε ένα μαγικό κόσμο δίχως ιδιαίτερες έγνοιες, κι ας είσαι στην πραγματικότητα μέσα στο κέντρο μιας άσχημης πόλης.

Έπειτα από τα βασικά βήματα που έκανα στο FarmVille 2 σταμάτησα να παίζω, έχοντας καταλάβει πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Κάποια από αυτά είναι πως ακόμα δεν γουστάρω το ροζ σαν χρώμα, ότι είμαι ακόμα πληγωμένος που δεν έγινα ένας πραγματικός Fox Mulder ή έστω ένας αγρότης δίχως άγχος σε κάποιο όμορφο τοπίο (φυσικά όχι στην Ελλάδα). Όπως και να έχει όμως, βρήκα πάλι ένα παιχνίδι μπιλιάρδου, που τόσο πολύ μου είχε λείψει, και νομίζω πως βλέπω τα πράγματα θετικά. Βλέποντας και κάνοντας. Πάω να παίξω και λίγο Football Manager για να στρώσω.

Περισσότερα από το VICE

Πόσα Λεφτά Μπορείς να Βγάλεις ως Αρχάριος στο Online Poker;

Εικόνες Μέσα από το Μεγαλύτερο Rap Battle του Καναδά

Τρώγοντας με Ένα Ευρώ στο Κέντρο της Αθήνας θα Παχύνεις Περισσότερο από όσο Νομίζεις