Ήλιος, Σεξ και Θάλασσα: Δουλεύοντας σε Έναν Καλοκαιρινό Παράδεισο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.

Η παρακάτω ιστορία είναι του Jean-Pierre, όπως την είπε στον συνεργάτη του VICE, Félix Macherez:

Η ιδέα του χωριού διακοπών γεννήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1950. Το Club Mediteranee, που έγινε ευρύτερα γνωστό ως Club Med, ήταν μια από τις πρώτες ξενοδοχειακές αλυσίδες που επένδυσαν στην ιδέα του all-inclusive, χτίζοντας έναν ξεδιάντροπα «ονειρικό» κόσμο διακοπών, εκεί όπου όλα είναι πάνω-κάτω ένα open bar. Η αλυσίδα ήξερε από την αρχή τι μπορούσε να προσφέρει αυτός ο δυνατός συνδυασμός καλοκαιρινού σεξ και δωρεάν ποτών και για χάρη του δημιούργησε ένα νέο είδος τουρισμού, εστιάζοντας κυρίως σε αυτές τις δύο πηγές ευτυχίας, με την όλη ιστορία να διαδραματίζεται σε ένα περιβάλλον που έμοιαζε με χαλαρό, παραθαλάσσιο γυμναστήριο.

Η δική μου πορεία ξεκίνησε σε ένα λεωφορείο στα νότια της Γαλλίας και συγκεκριμένα στη Μασσαλία. Πήγαινα προς το παλαιό λιμάνι, όταν είδα τον ξάδερφό μου να μπαίνει στο πίσω μέρος του λεωφορείου, τον οποίο είχα να δω περίπου έναν χρόνο. Τα είπαμε για λίγο και μου είπε ότι δούλευε ως GO στο Club Med κάπου στην Ελλάδα και ότι ήταν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «το τέλειο καταφύγιο».

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας με το λεωφορείο, η οποία διήρκεσε τριάντα λεπτά, μου εξήγησε τι ακριβώς έκανε εκεί: φρόντιζε τους τουρίστες, συνοδεύοντας τα γκρουπ όταν έβγαιναν έξω, φροντίζοντας να περνάνε καλά στα γεύματά τους και να τους ετοιμάζει τη βραδιά που είχαν μπροστά τους. Πρέπει να μου είπε άπειρες φορές πόσο συγκλονιστικά περνούσε, ενώ μου μίλησε και για τα κορίτσια που «καμάκωνε» και τις ονειρικές παραλίες στις οποίες έκανε ηλιοθεραπεία. Ο ξάδερφός μου πάντα ήταν λίγο της υπερβολής, αλλά αυτήν τη φορά φαινόταν να λέει την αλήθεια, μέχρι και για την παραμικρή λεπτομέρεια. Στη χειρότερη, και το 1/3 μόνο να ίσχυε, πάλι θα με ενδιέφερε.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν και ότι η ζωή μου πήγαινε και συγκλονιστικά. Ήμουν 22 χρονών και ζούσα ακόμα με τους γονείς, ενώ το μόνο πτυχίο που είχα ήταν ένα επαγγελματικό δίπλωμα φυσικής αγωγής. Το να γίνω γυμναστής σε ένα παραδεισένιο ξενοδοχείο και σε μια χώρα που μόλις είχε μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση μου φαινόταν η καλύτερη επιλογή που είχα. Είχα ήδη ταξιδέψει λίγο, αλλά ποτέ έξω από τα όρια της Γαλλίας. Όσο το σκεπτόμουν τόσο έλεγα στον εαυτό μου πως ο ξάδερφός μου είχε δίκιο. Αυτή η δουλειά ήταν το σχέδιο του αιώνα.

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη φήμη περί κακογουστιάς που έχει το Club Med πλέον, αλλά πριν από 25 χρόνια η αλυσίδα ήταν στην κορυφή. Η ζωή που μου πρότεινε η πιθανή συνεργασία μου ήταν ήρεμη και «ανώμαλη» ταυτοχρόνως. Τελικά αποφάσισα να «σαλπάρω» προς τη νέα περιπέτειά μου, συναντώντας τον υπεύθυνο του Club Med στα γραφεία τους στην πρωτεύουσα, οπότε και έκλεισα ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Παρίσι. Μία μόλις εβδομάδα μετά το πρώτο μου τηλεφώνημα σε αυτούς, είχα ήδη συνέντευξη για τη δουλειά.

Εκείνο το πρωί ενημερώθηκα για την ιστορία του Club Med, για τις εργασίες του, το πνεύμα και τους κανόνες του. Μου έκαναν μια εισαγωγή σχετικά με τη ζωή στο «χωριό», τις κλασικές ημέρες εργασίες (6 ημέρες την εβδομάδα, με ένα ρεπό) και τον μηνιαίο μισθό, που τότε ήταν κοντά στα 5.000 γαλλικά φράγκα, 800 ευρώ περίπου. Όμως μας έδιναν ένα μέρος να μείνουμε, μας τάιζαν και μας φρόντιζαν, οπότε δεν υπήρχε και κάτι που να με χάλαγε. Εκείνο το απόγευμα, η συνέντευξή μου πήγε καλά. Οι ερωτήσεις που με ρώτησαν ήταν σχετικά απλές (για να μην πω τίποτα άλλο πιο προσβλητικό) και είχα και τα σωματικά προσόντα που χρειάζονταν γι' αυτήν τη δουλειά. Την οποία και πήρα.

Αναχώρησα για την Ισπανία την επόμενη εβδομάδα. Ήμουν και επίσημα ο «lands sports leader» (βασικός υπεύθυνος αθλημάτων ξηράς ή κάτι τέτοιο) και πήρα τον ρόλο μου ΠΟΛΥ σοβαρά. Ήταν, άλλωστε, η πρώτη μου πραγματική δουλειά.

Οι ισπανικές ακτές είναι πανέμορφες. Το ξενοδοχείο φάνταζε μεγαλοπρεπές, αποτελούμενο από μια σειρά από μικρότερα κτίρια. Ο ξάδερφός μου είπε πως αυτά τα κτίρια είχαν το «καλύτερο vibe». Καλά ξεκινούσε το πράγμα. Όταν έφτασα, μου έδωσαν τα ρούχα εργασίας καθώς και το δωμάτιο διαμονής μου. Θα έπιανα δουλειά δύο ημέρες αργότερα. Πριν ξεκινήσω επισήμως, γνώρισα τους μελλοντικούς μου συναδέλφους: μερικούς Βέλγους, κάτι Γάλλους και μερικούς Γερμανούς. Εν συνεχεία ήρθα σε επαφή με μερικούς GM (Gentils Membres ή Καλά Μέλη αν προτιμάτε. Τι να κάνουμε, έτσι τους ονόμαζαν) προτού κατευθυνθώ στην αίθουσα συναυλιών για να μάθω συγκεκριμένα χορευτικά νούμερα. Στο Club Med Village, οι GOs δίνουν μία παράσταση κάθε βράδυ.

Αυτή η σκατένια performance διαρκεί 30 με 45 λεπτά και ίσως ήταν το μοναδικό πράγμα που με τσάντισε όταν υπέγραψα το συμβόλαιό μου.

Ως GO, λοιπόν, έπρεπε να μάθω τις βασικές χορευτικές κινήσεις και να μην τα κάνω σκατά επί σκηνής μπροστά στο αφεντικό μου, τον Village chief. Συνολικά, οι χορευτικές φιγούρες ήταν κομμάτια μερικών άθλιων χορογραφιών και δεν ήταν κάτι παραπάνω από κουνήστε-χέρια-πόδια-και-λεκάνη. Αυτό ήταν το «πνεύμα του Club Med». Οι GOs ήταν υπεύθυνοι για την προσέλευση του κοινού και τη διατήρηση της ατμόσφαιρας μέσα στον χώρο. Στάθηκα για λίγο και είπα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να κάνω αυτές τις μαλακίες ώστε να βγάλω καμιά γκόμενα στο κλαμπ του ξενοδοχείου. Αυτή ήταν η φάση και μου φάνηκε δίκαιη.

Εκείνον τον καιρό, μια τυπική ημέρα εργασίας στο Club Med πήγαινε κάπως έτσι: στις 9 το πρωί είχε αφύπνιση, μετά πρωινό, στη συνέχεια οργάνωση των δραστηριοτήτων της ημέρας, παιχνίδια και καφές, μετά μεσημεριανό στο πόδι, οργάνωση απογευματινών αθλητικών δραστηριοτήτων, απεριτίφ, απογευματινή παράσταση και τέλος της ημέρας με μια ώρα πανηγυριού στο κλαμπ. Ήταν δύσκολο. Όταν η μέρα ήταν πολύ κουραστική, πήγαινα για ύπνο κατά τη 1 το πρωί, προσπαθώντας να κοιμηθώ όσο το δυνατόν περισσότερο. Τις περισσότερες φορές, όμως, όπως κάθε 22χρονος που σέβεται τον εαυτό του, έμενα στο κλαμπ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Χρησιμοποιούσα τον ρόλο μου ως GO για να πιάσω γκόμενες και να τις πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Ήταν ένα καλό σχέδιο που έπιανε.

Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της καλοκαιρινής μου δουλειάς που κατάλαβα ότι τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες είναι μηχανές του σεξ. Η κατάσταση άλλωστε ήταν δεδομένη: όλοι ήταν εκεί για διακοπές μιας εβδομάδας, όλοι περνούσαν καλά, έκαναν σεξ όλοι και δεν ήθελαν η κάθε φάση να συνεχίζει και για πολύ. Ήταν καθαρά το σεξ για το σεξ. Επιπλέον, ο περισσότερος κόσμος κυκλοφορούσε σε μονίμως ημίγυμνος οπότε οι γνωριμίες γίνονταν πολύ πιο εύκολα. Ο ήλιος ζέσταινε το δέρμα και τις φλέβες μας: όλοι και όλες ήμασταν ξαναμμένοι.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τόσο κόσμο να πηδιέται παντού, ειδικά στην παραλία. Όσο για μένα, νομίζω ότι έσπασα όλα τα ρεκόρ στα επτά μου χρόνια εκεί. Ήμουν με δύο γκόμενες περίπου την εβδομάδα. Αν «απλώσεις» αυτό το στοιχείο σε βάθος επτά σεζόν, βγαίνουν ΠΟΛΛΕΣ. Ουσιαστικά μιλάμε για πάνω από 100 γκόμενες κάθε χρόνο, συνολικά κάπου κοντά στις 750. Επειδή όλα ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη φόρμα στο Club Med (στολές, τρόπος ζωής, αμοιβές), ο μόνος τρόπος για να συγκριθείς με τους υπόλοιπους GOs ήταν να αθροίσεις τις γκόμενες που «έτρωγες». Ήταν βασικά το κύριο παιχνίδι μας. Τώρα που το σκέφτομαι, μιλάμε για παράλληλο σύμπαν, όχι αστεία.

Το Club Med με βοήθησε επίσης να καταλάβω και κάτι ακόμα: τα λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία. Αρχικά, τα λεφτά δεν μπορούσαν να σου αγοράσουν κάτι άλλο εκεί, μιας και όλα ήταν all-inclusive. Όσο περνούσαν μάλιστα οι μέρες, αντιλαμβανόσουν ότι όσο τα λεφτά έπαιζαν όλο και μικρότερο ρόλο στην εξίσωση των διακοπών και της εμπειρίας τόσο καλύτερα αισθανόσουν. Προσωπικά, έβγαζα τον βασικό μισθό, αλλά ήταν η πιο διασκεδαστική φάση της ζωής μου, ακόμα και αν ο φόρτος της καθημερινής εργασίας ήταν βαρύς.

Είναι αλήθεια βέβαια πως έπειτα από κάποιο διάστημα γινόταν πολύ δύσκολο να κρατήσεις τους υψηλούς ρυθμούς εργασίας. Το πλάνο απαιτούσε να εκμεταλλεύεσαι με τον καλύτερο τρόπο τα ρεπό σου. Όταν δεν δούλευα, ήμουν ερείπιο και δεν έκανα σχεδόν τίποτα. Βασικά κοιμόμουν, πήγαινα στην πισίνα, περπατούσα στην παραλία, άραζα στην παραλία και μετά κοιμόμουν πάλι. Δεν ήξερα και δεν έμαθα σχεδόν τίποτα για τις πόλεις στις οποίες βρίσκονταν τα χωριά διακοπών. Έμενα απλώς μέσα στη φούσκα μου.

Το 1990 έμεινα για τέσσερις μήνες σε ένα ξενοδοχείο στην Ισπανία. Συνήθως, οι GOs μένουν από τέσσερις μέχρι επτά μήνες σε ένα ξενοδοχείο προτού αλλάξουν μέρος. Μετά την Ισπανία πήγα στην Ελλάδα, από εκεί στην Τουρκία, στις Μπαχάμες, στη Σενεγάλη, προτού επιστρέψω στην Τουρκία για να τελειώσω πανηγυρικά.

Η Τουρκία το 1997 ήταν το πιο τρελό μέρος που είχα πάει ποτέ. Έμεινα εκεί για 9 μήνες συνολικά, με μια μικρή στάση στο Παρίσι ανάμεσα στα δύο περάσματά μου από εκεί. Το Club Med ήταν στην Αλικαρνασσό, που είναι κάτι σαν τουρκικό San Tropez. Οι πελάτες γούσταραν τα πάντα και τα απογεύματα όλοι ήθελαν να παρτάρουν στα κλαμπ του ξενοδοχείου. Από μεριάς μου, ύστερα από έξι χρόνια στον χώρο ήξερα το προφίλ κάθε πελάτη, κάθε είδος, ήξερα τους κώδικές τους και όλα τα καλά κόλπα. Με άλλα λόγια, ήξερα πώς να κινηθώ μέσα σε αυτό το περιβάλλον και να αποκομίσω τα καλύτερα για μένα. Ήξερα πώς να διασκεδάσω τους νέους το πρωί και να καμακώνω τις μάνες τους το βράδυ. Έφερνα χαρά σε δύο διαφορετικές γενιές μέσα σε διάστημα 24 ωρών.

Αν και δεν αναγνωρίζω πλήρως τον εαυτό μου με τη συμπεριφορά μου εκεί, με κάνει και χαμογελάω όταν το σκέφτομαι πλέον. Ήμουν νεαρός και εκμεταλλευόμουν όλες αυτές τις ευκαιρίες που είχα για να περάσω καλά. Το Club Med είναι ένα περίεργο μέρος, όπου όλα φαινομενικά επιτρέπονται, πράγμα που μάλλον οφείλεται στο ότι περνάς τον χρόνο σου με άτομα που ψάχνονται με λύσσα για μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό που ψάχνουν οι τουρίστες όταν πάνε εκεί είναι να κλείσουν τον διακόπτη της εργασίας και να περάσουν καλά: παραλία, πισίνα, τζάμπα ποτά, αθλήματα στον καθαρό αέρα, ήλιος και φυσικά άφθονο σεξ.

Συνολικά, έπειτα από επτά χρόνια κατά τα οποία πληρώθηκα ως GO για να πάω σε διάφορα μέρη του κόσμου, είχα «φάει» αρκετά. Η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί και εγώ ήθελα να δω κι άλλα πράγματα. Αν ζήσεις για πολύ καιρό σε μια φούσκα όπως το Club Med, είναι πιθανό να μη βγεις ποτέ από εκεί, ή να μη σου έρθουν ποτέ άλλες προτάσεις για δουλειά. Τα επτά χρόνια ήταν το ανώτατο όριό μου. Ήμουν 29 ετών και έπρεπε να βρω μια δουλειά με μέλλον. Όταν ήρθε στα χέρια μου μια πρόταση εργασίας από το Παρίσι, τη δέχτηκα χωρίς να το σκεφτώ.

Οι αλλαγές στη ζωή σπανίως είναι εύκολες και αυτή η συγκεκριμένη ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Το να επιστρέψω στην ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΖΩΗ έπειτα από τόσο καιρό που πέρασα με το Club Med να με φροντίζει ήταν προβληματικό. Όταν γύρισα στη Γαλλία, πολλοί φίλοι μου με κοίταζαν με βλέμμα όλο νόημα και μου έλεγαν: «Πρέπει να τα πέρασες ΠΟΛΥ καλά ως GO». Εγώ όμως έπρεπε να συνηθίσω ότι πλέον ήμουν σπίτι, να θεραπεύσω τον εαυτό μου από αυτά που είχε αφήσει πάνω μου αυτή η ξέφρενη επταετία και να βρω μια ισορροπία.

Από τότε που έφυγα από το Club Med δεν έχω ξαναπατήσει το πόδι μου σε κανένα από τα ξενοδοχεία της αλυσίδας. Κακά τα ψέματα, όταν περάσεις κάποια ηλικία, πρέπει να τις κόψεις τις μαλακίες.

Περισσότερα από το VICE

Κραιπάλες, Καφρίλες και Σεξ στις Πενταήμερες των Nineties στην Ελλάδα

Το Πρώτο Βράδυ στον Στρατό Είναι το πιο Δύσκολο

Το Ιταλικό Πορνό που Όλοι Αγαπήσαμε