«Οι τηλεοπτικές σειρές είναι διασκέδαση. Περνάς ευχάριστα τον χρόνο σου, ενώ το ζευγάρι έρχεται πιο κοντά. Σκέψου να είσαι καναπέ με την άλλη, να βλέπεις τη σειρά, ωραία φάση» μου είχε πει κάποτε ένας κολλητός μου. Γενικά δεν λες ότι έχει άδικο, ειδικά αν βλέπεις τα πράγματα ρομαντικά. Τώρα θα σου δώσω και την άλλη πλευρά, την κάπως πιο ρεαλιστική. Να ένα παράδειγμα. Γυρνάς από τη δουλειά Δευτέρα βράδυ, που παίζει το νέο επεισόδιο του Walking Dead. Μπαίνεις στο σπίτι 5 λεπτά πάνω-κάτω πριν ξεκινήσει η σειρά και ενώ είσαι έτοιμος να πεις από το πιο σοβαρό επαγγελματικό θέμα μέχρι το πιο ηλίθιο αστείο –γιατί αν δεν το πεις σε αυτήν που μένει μαζί σου, σε ποιον σκατά θα το πεις;– ακούς ένα «σσς, αρχίζει τώρα και, ξέρεις, αυτό το επεισόδιο είναι που θα κρίνει το μέλλον». Όχι της σειράς, αλλά όλου του κόσμου.

Κι αν εσύ δεν είσαι fan, τι κάνεις; Καλή απορία. Για αρχή αρχίζεις να βλέπεις βίντεο στο Youtube που κοροϊδεύουν τις σειρές - αλήθεια τώρα, μπες στο Honest Trailers, θα γελάσεις πάρα πολύ.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πότε οι τηλεοπτικές σειρές έγιναν η νέα αγαπημένη μανία του κόσμου. Κι όταν λέω για τηλεοπτικές σειρές δεν εννοώ τα Τόλμη και Γοητεία, Μπέβερλι Χιλς και τις άλλες σειρές που πάντα –λίγο ή πολύ– έκαναν τον κόσμο να κολλάει μπροστά στην οθόνη. Μιλάω για εκείνα τα σίριαλ που οι παραγωγές τους θυμίζουν Hollywood, τα σενάριά τους είναι τόσο προχωρημένα και οι περισσότεροι παθαίνουν ψύχωση μαζί τους. Ίσως η αρχή να έγινε στα '90s με τα X-Files. Ίσως μια δεκαετία μετά, με το Lost και το Prison Break. Ποιος ξέρει;

Άλλη είναι η ουσία. Σήμερα βρομάει ο τόπος από τηλεοπτικές σειρές, που έχουν γίνει η απόλυτη εμμονή της νεολαίας. Κάθε μήνα θα ακούσεις για ένα νέο project που ετοιμάζεται και τα social media γεμίζουν με ατάκες του τύπου «είναι η καλύτερη σειρά που θα δεις». Και τα περισσότερα από αυτά τα projects κυκλοφορούν, με αποτέλεσμα κάθε μέρα να έχεις τουλάχιστον μία σειρά να δεις. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί εδώ θα πάω κόντρα στον κολλητό μου και θα πω ότι οι σειρές δεν φέρνουν το ζευγάρι πιο κοντά. Ιδιαίτερα όταν ο ένας είναι εμμονικός και ο άλλος δεν ξέρει καν ποιος είναι ο Rick από το Walking Dead.

Για να μην παρεξηγηθώ, βλέπω σειρές. Αλλά τις αντιμετωπίζω λίγο σαν τα βιβλία. Όπως δεν διαβάζω δύο βιβλία ταυτόχρονα (πες με χαζό, απλώς δεν γουστάρω), έτσι δεν βλέπω σειρές παράλληλα. Δικό μου το λάθος, το ξέρω, οι άλλοι είναι οι φυσιολογικοί. Το αποτέλεσμα είναι μέσα σε μια χρονιά να βλέπω τρεις σειρές (το Game of Thrones , το Sherlock και αν έχω τρελά κέφια το The Knick), την ώρα που η φίλη μου βλέπει 78 σίριαλ, ενώ μερικά από αυτά τα (ξανα)βλέπει και σε επανάληψη στις 2,5 ώρες που έχει ελεύθερες μέσα σε μια μέρα. Και όχι, αυτό το χόμπι δεν μας έχει φέρει πιο κοντά.

Να μερικά πράγματα που έμαθα για τις σχέσεις στις… σχέσεις, στα χρόνια των σειρών.

Η φάση μοιάζει λίγο χειρότερη από την εκκλησία. Δεν μιλάει κανείς, με το ζόρι αναπνέουμε, ενώ τα μάτια είναι καρφωμένα στην οθόνη – τα δικά μου λίγο έξω από το παράθυρο, που έχει ωραία θέα. Και μην τολμήσεις να ρωτήσεις κάτι («Σσς, να την έβλεπες να ήξερες») ή να πεις κανένα αστείο-καφρίλα («Αλήθεια, τώρα; Αλήθεια;»), μαύρο φίδι. Ναι, η αντίδραση μπορεί να αγγίζει αυτά τα επικά όρια.

Το μόνο που μπορεί να ακουστεί είναι ένα «ιιι» σε κάποια ανατροπή. Άντε και ένα μικρό πέταγμα στον καναπέ από την έκπληξη. Υπομονή, 45 λεπτά κρατάει το κάθε επεισόδιο – όλα μαζί, βέβαια, μια ζωή.

«Το είδες; Απίστευτο». «Καλά, δεν το περίμενα». «Πω, ρε πούστη μου, τι έκανε ο θεός» και άλλα τέτοια ωραία, που δεν ξέρεις σε ποιον αναφέρονται, αλλά ειλικρινά έχεις αρχίσει και τους θαυμάζεις. Αλλά μη χαίρεσαι, δεν πέρασε η μπόρα. Γιατί μετά το τέλος της σειράς θα εισβάλει στο ίντερνετ να διαβάσει κριτικές από την Αμερική, να δει αν συμφωνούν οι άλλοι για το πόσο γαμάτο ήταν το επεισόδιο –ε ρε και να διαφωνεί κάποιος–, θα δει βιντεάκια, θα ψάξει για gifάκια και φυσικά θα ποστάρει στα social media για όλα αυτά που έζησε.

Μη νομίζεις πως όταν βγαίνεις έξω η ζωή σου θα είναι κάπως καλύτερη. Ιδιαίτερα όταν συναντάς την υπόλοιπη παρέα, που κατά έναν περίεργο τρόπο βλέπει και αυτή Walking Dead, How to Get Away With Murder, Scandal, Vinyl, The Affair, House of Cards, Daredevil και η λίστα δεν έχει πάτο. Εκεί να δεις ομορφιές. «Σήμερα μοιάζεις με τον Fisk», πετάει ο ένας, γελάνε οι άλλοι και εσύ κοιτάς σαν χαζός. Ένα light παράδειγμα ήταν αυτό. Πλάκα πλάκα, τα nerds των τηλεοπτικών σειρών μπορούν να σου κάνουν χειρότερο bullying και από τον παλιό μάγκα του σχολείου.

Όπως βέβαια είναι τα αστεία, άλλο τόσο επώδυνα είναι και τα καρφιά. Ξέρεις, αυτά τα έμμεσα, που δεν ξέρεις από πού σου έρχονται. Δεν καταλαβαίνεις; Δες αυτό. Λες την Παρασκευή το βράδυ ότι θα βγεις έξω και θα γυρίσεις στο σπίτι κατά τις 2, γιατί θα πας με κάτι κολλητούς για ποτό. OK, το ένα ποτό φέρνει το άλλο και τελικά επιστρέφεις κατά τις 8 το πρωί. Τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά. Και εκείνη απλώς σε κοιτάει και πετάει ένα «αυτά έκανε και ο Noah και είδες τα αποτελέσματα». Και ουχί, δεν εννοεί τον Noah από την Παλαιά Διαθήκη. Το πρόβλημα είναι ότι εσύ δεν ξέρεις ποιος είναι ο Noah, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρεις τα αποτελέσματα. Ντου στο google για πληροφορίες.

Θυμάσαι τι είπαμε πιο πάνω, ε; Ότι στη σειρά δεν μιλάς, δεν λαλάς. Ποιος να μου το έλεγε ότι τελικά τα σίριαλ είναι πιο σημαντικά από τη δουλειά. Γιατί ναι μεν δεν βγάζεις κιχ εσύ όταν παίζει το House of Cards, αλλά αν τύχει μια μέρα να μείνεις μέχρι αργά στο γραφείο γιατί έπεσε πολλή δουλειά, τότε θα θυμηθεί να σε πάρει δέκα τηλέφωνα. Και θα σου τα πει όλα. Ακόμα κι ότι ανοίγει ένα νέο μπαρ δίπλα στο σπίτι, που ακόμα βέβαια δεν λειτουργεί, αλλά πέρασε από έξω και δείχνει πολύ ωραίο. Να πάμε, ε; Φυσικά, μωράκι. Δευτέρα, έκλεισε;

Περισσότερα από το VICE

Πώς θα Ήταν το Grand Theft Auto αν Διαδραματιζόταν στους Δρόμους της Αθήνας;

Το ΑΠΘ «Στήνει» τα Καλύτερα Πάρτι στη Θεσσαλονίκη

Ευτυχισμένοι Άνεργοι: Οι Άνθρωποι που Άφησαν τις Δουλειές τους για να Ζουν με Επιδόματα