Τι Απέγιναν οι Mετροσέξουαλ;

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Όταν ήμουν 13 ετών, μου άρεσαν πολύ τα προϊόντα για τα μαλλιά - βασικά οτιδήποτε υποσχόταν έλεγχο, κράτημα και όλα τα σχετικά. Υπήρξε μια περίοδος που έβαζα ολόκληρες χούφτες από αυτά τα πράγματα στο κεφάλι μου, ανακατεύοντας τα μαλλιά μου έτσι ώστε να επιτύχω το περίφημο look «επιμελώς ατημέλητο». Πιο κάτω από αυτό κομμωτικό υπερθέαμα, συνήθως έβρισκες έναν συνδυασμό από after-shave, ενυδατική κρέμα, παντελόνι Levi's και vintage μπλούζες.

Ήταν ένα απόλυτα γελοίο look για τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για έναν 13χρονο. Το σπυριάρικο δέρμα μου δεν χρειαζόταν περαιτέρω ενυδάτωση και δεν είχα καν ένα ξυραφάκι, οπότε η χρήση ενός ακριβού after-shave ήταν κάπως ηλίθια. Ήταν όμως ένα look, το οποίο δεν μου επιβλήθηκε από τους συμμαθητές μου, οι οποίοι «έσκαγαν μύτη» ακόμα με φανέλες Manchester United και αποσμητικά Axe στην τσέπη. Ήταν ένα look που μου επέβαλε ένα γκρουπ αρκετά μεγαλύτερων αντρών: οι metrosexuals.

O όρος metrosexual «εφευρέθηκε» από τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Mark Simpson το 1994, αλλά ο λεπτομερής ορισμός του το 2002 είναι αυτός που οριοθετεί την εν λόγω «φυλή» άψογα: «ο τυπικός metrosexual είναι ένας νεαρός άντρας που έχει λεφτά για να ξοδέψει και ο οποίος ζει μέσα ή κοντά σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, γιατί εκεί βρίσκονται τα καλύτερα μαγαζιά, κλαμπ, γυμναστήρια και κομμωτήρια. Μπορεί να είναι gay, straight ή bisexual, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει επειδή το ουσιαστικό ερωτικό του ενδιαφέρον είναι ο εαυτός του». Ουσιαστικά ήταν άντρες της εποχής τους: ανούσια στυλιζαρισμένοι, απίστευτα εγωιστές και ανείπωτα χαμένοι.

Με τα σημερινά δεδομένα στη ρευστότητα των φύλων και των σωματικών μετατροπών, οι metrosexuals δεν φαντάζουν και τόσο επαναστατικοί. Αλλά τότε ήταν κάτι το πρωτόγνωρο: «Πηδούσαν» αβέρτα αλλά φρόντιζαν το δέρμα τους, έβλεπαν μπάλα αλλά πρόσεχαν και το χτένισμά τους, έπιναν μπύρα αλλά φρόντιζαν και τα δόντια τους. Οδηγούσαν BMW Z3 και vintage βέσπες και είχαν εικόνες του Bobby Moore και του Michael Cain να κρέμονται στους τοίχους των εργένικων διαμερισμάτων τους. Έπιναν φρουτώδεις μπύρες, καμάκωναν γκόμενες από τον χώρο του PR και ήξεραν ότι για να μείνει η γεύση στα πορτσίνι έπρεπε να τα σκουπίζεις, όχι να τα πλένεις.

Υπήρχαν άφθονα παραδείγματα: οι καμπάνιες του Beckham με την εταιρία Police, η δουλειά του Gordon Ramsey - προτού αυτός γίνει ένας celebrity chef που έψαχνε να σώσει όλα τα άθλια εστιατόρια της Αμερικής, ο Ζοσέ Μουρίνιο πριν το χάσει, όλη η φάση του Tom Ford, o χαρακτήρας του Hugh Grant στο About a Boy και τόσα άλλα.

Η συμπεριφορά, η φιλοσοφία και η αισθητική του metrosexual άντρα ορίστηκε εξαιρετικά στο remake του Alfie το 2004, εκεί όπου βλέπουμε τον Jude Law να πηγαίνει πέρα-δώθε στο Manhattan πάνω σε ένα σκούτερ, ραγίζοντας καρδιές και ενυδατώνοντας την επιδερμίδα του. Όπως ακριβώς το Taxi Driver μίλησε στις καρδιές μιας νέας γενιάς αντρών, που έψαχνε να βρει μια κατεύθυνση μέσα σε μια αμερικάνικη κοινωνία που ακόμα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά το νοκ-αουτ του πολέμου του Βιετνάμ, έτσι και το Alfie μίλησε σε μια γενιά ανδρών που ανησυχούσε πως η επιδερμίδα τους ήταν κάπως πιο λιπαρή από το κανονικό.

Το metrosexual έγινε το αναγνωρισμένο standard του αντρισμού για αρκετό καιρό: παίκτες του ράγκμπι άρχισαν να κάνουν αποτρίχωση, πρωθυπουργοί άρχισαν να εμφανίζονται στο εξώφυλλο του GQ, ενώ ξεχάσαμε τις γραβάτες για καμιά δεκαετία. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που, θεωρητικά, θα μπορούσες να φας μπουνιές από κάποιον που χρησιμοποιούσε toner για τα μαλλιά του.

Όμως, μια μέρα, έτσι ξαφνικά, κάτι έγινε. Η ιδέα του απίστευτα smooth σέξι τύπου, με τις skinny γραβάτες, τα σκούτερ και τις συλλογές chillout, πάλιωσε. Ένα νέο είδος άντρα άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα: ο τύπος μπορεί-να-είμαι-και-αγρότης, με τα μούσια, το σοβαρό βλέμμα, που γούσταρε να τρώει χοιρινό ψημένο στη σχάρα, να φοράει τσακισμένα τζην, να βάζει έλαια στα μούσια και να πίνει ψαγμένες μπύρες.

Άλλαξαν και άλλα πράγματα: Οι Zero7 έγιναν Caribou και ο Jude Law έγινε Bon Iver. Πρώτα έστειλαν στη σύνταξη το Concorde και μετά ήρθε αυτό. Ήταν λες και το μέλλον που μας υποσχέθηκαν ήταν ένα ψέμα, ένα μάτσο άδεια λόγια και η πραγματικότητα ήταν ένα πολιτισμικό σκότος, στο οποίο βασίλευαν δυνάστες που «έτρεχαν» κουλ καφετέριες. Οι αληθινοί metrosexuals, στο μεταξύ, έβαλαν πλώρη για την πατρότητα, τη χρεοκοπία και τον χρόνιο εθισμό στην κόκα.

Βέβαια και τα δύο αυτά πλάνα «αντροσύνης» που περιγράψαμε είναι εξίσου γελοία, αλλά οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους μπορούν να μας πουν πολλά για το τι έχει συμβεί στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Παρά το καπιταλιστικό τους υφάκι, οι metrosexuals πίστευαν στη βιομηχανία, στη μαζική παραγωγή, στα brands: Nivea, BMW, HMV και Absolut Vodka. Στον αντίποδα, η νέα γενιά των δεν-είμαι-αγρότης-αλλά-μοιάζω-με είναι ουσιαστικά λουδίτες, οι οποίοι κοιτούν με καχυποψία οτιδήποτε δεν προέρχεται από «μικρή, τοπική παραγωγή», ενώ καταπιάνονται με την παραγωγή του δικού τους αλκοόλ, το οποίο και πωλούν στους «δικούς τους», λες και παίζουν μπάλα σε κάποια περίεργη σέχτα.

Οι metrosexuals, παρά τα στραβά τους, έβλεπαν τον εαυτό τους ως πολίτες του κόσμου, έστω κι αν αυτό συνέβαινε επειδή είχαν μια αφίσα του La Dolce Vita στο τοίχο τους και ήξεραν και πέντε κουβέντες σε μια τρίτη γλώσσα. Οι κάτι-σαν-αγρότες βλέπουν τους εαυτούς τους ως κάποιο νέο είδος «ντόπιου», που θεωρούν τιμή τους να περιορίζουν τις προσδοκίες που έχουν από τον κόσμο και τη ζωή στο «έχω καλύτερη μπύρα μικρής παραγωγής από τον άλλο που κάνει μπύρα μικρής παραγωγής». Το χωριό μου είναι καλύτερο από το χωριό σου.

Αν και καμία από τις δύο «τάξεις» δεν θα ήθελε να το ακούσει ή να το δεχτεί και οι δύο αποτελούν παράγωγα των κραταιών πολιτικών απόψεων της εποχής. Οι metrosexuals ήταν «παιδιά» του Tony Blair και των αντίστοιχών του, οι διεθνείς playboys που έκλειναν μεγάλες συμφωνίες στο εμπόριο όπλων, φορώντας κοστούμια Paul Smith και ακούγοντας «A Rush of Blood to the Head» στο iPod τους. Από την άλλη μεριά, οι χοιρινομουσάκηδες της εποχής μας είναι τα μπάσταρδα τέκνα μιας πιο διευρυμένης κοινωνίας, αυτής των «πολλών ευκαιριών και των πολλών ιδεών», άτομα που προσπαθούν απελπισμένα να αναπαραστήσουν τα σκηνικά του To Kill a Mockingbird στην καρδιά της μεγαλούπολης στην οποία ζουν, αρνούμενοι να επηρεαστούν ή να ανακοπούν από τις ανάγκες της εργατικής τάξης.

Είναι παντελώς άσκοπο να προσπαθήσει κανείς να πει ποια φυλή ήταν καλύτερη ή χειρότερη, μιας και οι δύο έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Αλλά αν και αυτήν τη στιγμή δεν μπορούμε να φανταστούμε τι αποτύπωμα θα αφήσουν οι-κάτι-σαν-αγρότες όταν φύγουν, πέρα από το να έχουμε μετατρέψει μεγάλα κομμάτια των πόλεων σε απλησίαστα και πανάκριβα καταστήματα με καφέ μικρής παραγωγής από την Γουατεμάλα, οι metrosexuals σίγουρα άφησαν τη σφραγίδα τους πάνω στην σύγχρονη κουλτούρα μας.

Μπορεί κανείς να δει την κληρονομιά τους, είναι οι καλογυμνασμένοι και καλομαθημένοι άντρες που βλέπει κανείς γύρω του όλο και περισσότερο. Φορούν guyliner, κατεβάζουν κρεατίνη, φοράνε λίγο spray-tan και κατεβάζουν πρωτεΐνη αμέσως μετά το γυμναστήριο. Ίσως να είναι μια μορφή ανδρισμού που είναι πολύ πιο ωμή και in-your-face από τον Jude Law και τη βέσπα του, ή τον Jamie Oliver και τα φαγητά του, αλλά χίλιες φορές αυτοί παρά ο ασυμπάθηστος τρίβλακας που θα πάρει ένα διαμέρισμα σε μια «ανερχόμενη» γειτονιά, θα σου πουλήσει πανάκριβο καφέ ή/και κοκτέηλ και θα πει σε όσους παραπονιούνται να πάνε να πηδηχτούν.

Είναι εύκολο να ξεγράψει κανείς τους metrosexuals, αλλά ίσως, παρά τα στραβά τους, να ήταν περισσότερο ονειροπόλοι από όσο μπορούσαν να φανταστούν και να δεχτούν ακόμα και οι ίδιοι, με μια κληρονομία και ένα πολιτιστικό αποτύπωμα που ξεπέρασε κατά πολύ τον κόσμο στον οποίο έζησαν. Ενυδατωμένοι και καλοχτενισμένοι, οι ονειροπόλοι με τις βέσπες ίσως τελικά είχαν βάλει πλώρη για μια αίσθηση ελευθερίας που μόνο τώρα έχουν αρχίσει πραγματικά να βρίσκουν.

Περισσότερα από το VICE

Ύποπτη Τζιχαντίστρια Βρίσκεται Καθηλωμένη στον Έβρο

«Όχι» από το Εφετείο στις Ιταλικές Αρχές για την Έκδοση των 2 εκ των 5 Ελλήνων Φοιτητών

Γνωρίστε την Παρέα Βρετανών που Διασχίζουν την Αμερική Κάνοντας Σεξ