Πώς Είναι να Ξυπνάς στο Χειρουργικό Τραπέζι Κατά τη Διάρκεια μιας Επέμβασης;

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Όταν πήγα στο γιατρό πριν από λίγους μήνες, λόγω του επίμονου πόνου που είχα στην κοιλιά, μου είπε ότι, με βάση το σημείο που του έδειχνα, θα μπορούσε να πρόκειται για πέτρες στη χολή. Μου είπε ότι δεν ήταν σπουδαία υπόθεση, αλλά έπρεπε πιθανώς να κάνω έναν υπέρηχο για προληπτικούς λόγους. Όπως γνωρίζει κάθε καλός υποχόνδριος, μια δημοφιλής θεραπεία για τη χολολιθίαση είναι η χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση της χοληδόχου κύστεως. Αλλά εγώ είμαι τρομοκρατημένος από το ενδεχόμενο της χειρουργικής επέμβασης.

Ο φόβος μου να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση δεν πηγάζει τόσο από το ίδιο το μαχαίρι, όσο από το γεγονός ότι μπορεί να νιώσω το μαχαίρι να μπαίνει μέσα μου και να το θυμάμαι για πάντα. Αυτό συμβαίνει γιατί σαν άπληστος αναγνώστης των ταμπλόιντ, έχω γεμίσει το κεφάλι μου με φρικτές ιστορίες τρόμου για κάτι που λέγεται ακούσια διεγχειρητική εγρήγορση - είναι επίσης γνωστή ως ξύπνημα στο χειρουργικό τραπέζι, συχνά έχοντας παραλύσει από τα φάρμακα και όντας αναγκασμένος να βιώσω ξύπνιος όλο τον εφιάλτη.

Οπότε, πόσο πιθανό είναι το συγκεκριμένο να συμβεί σε μένα εάν πρέπει να βγάλω τη χολή μου;

«Νομίζω ότι είναι κάτι που συχνά, ή ακόμα και συνεχώς, το σκεφτόμαστε» είπε ο Dr. Ronald Pearl σε συνέντευξή του. Ο Pearl είναι πρόεδρος στο τμήμα της αναισθησιολογίας στη Σχολή Ιατρικής του Στάνφορντ.

Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν ως προς το πόσο πιθανό είναι ένας ασθενής να ξυπνήσει πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Σύμφωνα με έκθεση του 2011, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Duetsches Arzteblatt, 1-2 άτομα ανά 1.000 ασθενείς που χειρουργούνται βιώνει κάποια μορφή εγρήγορσης. Σύμφωνα με υπολογισμούς του τμήματος ειδήσεων του CBS, αυτό σημαίνει συνολικά περίπου 100 άτομα την ημέρα στις ΗΠΑ. Σε μια δραστικά λιγότερο τρομακτική μελέτη της περσινής χρονιάς σε ασθενείς στη Βρετανία και την Ιρλανδία, από το Royal College of Anaesthetists και την Association of Anaesthetists of Great Britain and Ireland, διαπιστώθηκε ότι μόνο ένας στους 19.000 ασθενείς βίωνε εγρήγορση.

Βοηθάει επίσης το ότι δεν είμαι παιδί. Σύμφωνα με τη μελέτη στην επιθεώρηση Duetsches Arzteblatt, ο κίνδυνος είναι οκτώ έως δέκα φορές υψηλότερος στα παιδιά λόγω του «ανεπαρκούς βάθους» της αναισθησίας. Δεν είναι ατύχημα το ότι η αναισθησία στα παιδιά δεν λειτουργεί το ίδιο «βαθιά» όπως στους ενήλικες. «Γνωρίζουμε ότι το πολύ βαθύ επίπεδο της αναισθησίας, δυνητικά, έχει μερικές πολύ αρνητικές συνέπειες» είπε ο Pearl. Εξήγησε ότι οι αναισθησιολόγοι προσπαθούν συνεχώς να βρουν τη σωστή ισορροπία μεταξύ της μείωσης του πόνου του ασθενούς από τη μία πλευρά και της παράτασης της ανάνηψης ή του κινδύνου βλάβης στον εγκέφαλο από την άλλη.

Αλλά, έστω κι αν το να ξυπνήσεις είναι απίθανο, η απομακρυσμένη πιθανότητα της εγρήγορσης είναι πολύ τρομακτική όταν σκεφτείς τις ολέθριες συνέπειες. Δεν βιώνουν όλοι οι ασθενείς πόνο, αλλά σε κάποιους συμβαίνει. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη, στη Βρετανία και την Ιρλανδία, το 51% των ασθενών που βίωσαν διεγχειρητική εγρήγορση εμφάνισαν εξάντληση και το 41% είχε μακροπρόθεσμα ψυχολογικά προβλήματα.

Σε μία περίπτωση, πριν από οκτώ χρόνια στη Βρετανία, μια γυναίκα, η June Carson, δήλωσε στη βρετανική ταμπλόιντ The Sun ότι ξύπνησε στη διάρκεια της διαδικασίας στείρωσης. «Ένιωθα το μαχαίρι να κόβει το στομάχι μου. Νόμιζα ότι θα πέθαινα επιτόπου. Είναι αδύνατο να περιγράψω τον πόνο, αλλά ένιωσα ότι με βασάνιζαν».

Το 1998, η Αμερικανίδα Carol Weihrer υποβάλλονταν σε εγχείρηση στο μάτι όταν άρχισε να νιώθει τα πάντα. «Άκουγα "κόψε βαθύτερα, τράβα πιο δυνατά"» είπε στο CBS news, το 2003. Όπως γίνεται με τους περισσότερους ασθενείς που ξυπνούν στη διάρκεια της επέμβασης, της έδωσαν φάρμακα που την παρέλυσαν. «Δεν έχεις κανέναν έλεγχο» δήλωσε στους ρεπόρτερ. «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Η γυναίκα είπε ότι το ψυχολογικό τραύμα της ήταν τόσο σοβαρό που φοβόταν να ξαπλώσει στο κρεβάτι - κοιμόταν σε μια καρέκλα.

Η Weihrer, στη συνέχεια, ίδρυσε την οργάνωση Anesthesia Awareness Campaign και δημιούργησε online ομάδα υποστήριξης που σήμερα, ωστόσο, δεν υπάρχει στο Διαδίκτυο. Προσπάθησα να την εντοπίσω μέσω mail αλλά έλαβα αυτόματη απάντηση που με πληροφορούσε πώς «Η AA Campaign δεν λειτουργεί πια».

Αλλά πόσο δύσκολο είναι για έναν χειρουργό να καταλάβει εάν ο/η ασθενής του έχει ξυπνήσει; Δεν παρακολουθούνται οι ζωτικές λειτουργίες του ασθενή; Δεν θα υπήρχε κάποιος προειδοποιητικός ήχος εάν υπήρχε μια ασυνήθιστη αλλαγή; Σύμφωνα με τον Dr. Pearl, δεν συμβαίνει πάντα αυτό. «Η αρτηριακή πίεση μπορεί να πέσει χαμηλά. Τότε μειώνουμε την ποσότητα του αναισθητικού φαρμάκου που χορηγούμε και δίνουμε φάρμακο για να αυξήσουμε τον καρδιακό ρυθμό και την αρτηριακή πίεση, επειδή είναι χαμηλή. Όταν ο καρδιακός ρυθμός και η αρτηριακή πίεση αυξηθούν, τότε θα υποθέσεις ότι έχει προκληθεί από το φάρμακο που χορήγησες και όχι πως έχει προκληθεί εγρήγορση».

Ωστόσο, παρά την τρομακτική πιθανότητα, σύμφωνα με τον Pearl, οι γιατροί τελικά καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. «Είναι ασυνήθιστο για κάποιον να βρίσκεται σε διεγχειρητική εγρήγορση για μεγάλα χρονικά διαστήματα πριν να τους χορηγηθεί κάποιο φάρμακο».

Είναι κάπως παρήγορο να γνωρίζουμε ότι μερικές φορές τα χειρουργεία είναι εξοπλισμένα με ανιχνευτές εγρήγορσης, δηλαδή συσκευές που ανιχνεύουν τα εγκεφαλικά κύματα τα οποία σχετίζονται με τη συνείδηση και ειδοποιούν τον χειρουργό ή τον αναισθησιολόγο ότι κάτι πάει λάθος, όμως «κάποιοι τους χρησιμοποιούν, άλλοι όχι» σύμφωνα με τον Pearl.

Φαίνεται ότι η πιθανότητα εγρήγορσης είναι ένα μόνιμο θέμα στον χώρο εργασίας στα χειρουργεία.

Η απάντηση, σε όλο αυτό, μπορεί να βρίσκεται στην ικανότητα διαγραφής της μνήμης του ασθενούς. «Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε τρόπους να ανατρέψουμε το γεγονός της περιόδου εγρήγορσης κάποιου ασθενούς» είπε ο Pearl, σημειώνοντας ότι μια μέρα, ίσως στο βαλιτσάκι με τα εργαλεία των αναισθησιολόγων να προστεθεί ένα εργαλείο σαν το neuralizer, που είχαν οι πράκτορες στην ταινία «Οι Άνδρες με τα Μαύρα», το οποίο διέγραφε τη μνήμη όσων χρειαζόταν. Όσο τρελό και να ακούγεται, η επιθεώρηση American Psychological Association, νωρίτερα φέτος, δημοσίευσε μια εργασία στο πλαίσιο της οποίας φαίνεται πως διαγράφηκαν οι αναμνήσεις πειραματόζωων. Οπότε, ίσως η κατασκευή ενός διαγραφέα αναμνήσεων να μην είναι μακριά. Όμως μέχρι εκείνη τη μέρα, σύμφωνα με τον Pearl, ο άνθρωπος και οι αναμνήσεις του θα πηγαίνουν παρέα.

Η χειρουργική επέμβαση ακόμα με τρομοκρατεί. Έχω πάει στην κηδεία κάποιου που πέθανε από χειρουργικές επιπλοκές. Χρησιμοποίησα το πρακτικό κομπιουτεράκι του American College of Surgeons για να μετρήσω τον χειρουργικό κίνδυνο και διαπίστωσα ότι, εάν πράγματι υπήρχε ανάγκη να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση στη χολή, η πιθανότητα μείζονος επιπλοκής ήταν 2%. Παρόλο που αυτό στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο τρομακτικό από τη 1 στις 19.000 πιθανότητες να ξυπνήσεις, η διεγχειρητική εγρήγορση στη διάρκεια της επέμβασης με τρομάζει με έναν παράλογο τρόπο. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται ποτέ να κάνω χειρουργείο που δεν είναι απολύτως αναγκαίο.

Αλλά θα κάνω εκείνο τον υπέρηχο.

Περισσότερα από το VICE

Ο Βαρόνος των Ναρκωτικών που Έκανε Κουμάντο στην Μεγαλύτερη Φτωχογειτονιά του Ρίο

Πράγματα που Δεν Ήξερες πως Μπορείς να Κάνεις Μέσω Ίντερνετ

Στην Αμερική μια Eικόνα GIF Μπορεί να Οδηγήσει στη Σύλληψή σου