To Τέλος της Εποχής των Θρύλων

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Sports.

Τι συνδέει τον Steven Gerrard, τον Francesco Totti και τον Antonio Di Natale; Η απάντηση τόσο απλή όσο και άδικη: στα μάτια του μανιακού κοινού του 21ου αιώνα και οι τρεις τους θεωρούνται αποτυχημένοι. Όχι αντικειμενικά βέβαια. Η λίστα με τα τρόπαια του Gerrard δεν είναι δα και άδεια, ενώ ο Totti έχει να δείξει και ένα μετάλλιο Παγκοσμίου Κυπέλου το οποίο κατέκτησε με την εθνική ομάδα της Ιταλίας. Ο Di Natale από την άλλη, μπορεί να σου δείξει απλά τα ρεκόρ που κατέχει: ο παίκτης της Ουντινέζε με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα, ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου και ο κορυφαίος σκόρερ της Ιταλίας (λέγε με και χρυσό παπούτσι) για τις σεζόν 2009/10 και 2010/11. Τα παραπάνω συνθέτουν ένα από τα παράδοξα του αθλητισμού στο κορυφαίο του επίπεδο: στα μάτια ενός εικοσάρη με όνειρα ποδοσφαιρικής επιτυχίας τα οποία δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτύχει γιατί «κάτι του λείπει», οι παραπάνω αποτελούν λαμπερά παραδείγματα επιτυχίας. Στα μάτια του ευρύτερου ποδοσφαιρικού κοινού όμως, όχι και τόσο.

Κανένας εκ των προαναφερθέντων δεν υπήρξε μέλος κάποιας ιδιαίτερα παντοδύναμης ομάδας. Μεταξύ τους έχουν πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα, αν και θα μπορούσαν να έχουν πολλά παραπάνω. Ο Gerrard ειδικότερα, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει μέλος της ομάδας που συναρμολόγησε ο πολύς Jose Mourinho, στο πρώτο του πέρασμα από τον πάγκο της Chelsea.

Εγώ όμως Stevie, όταν σκέφτομαι εσένα και την καριέρα σου, σκέφτομαι πάντα εκείνη την κεφαλιά σου εναντίον της Μίλαν, μια κεφαλιά η οποία αντιπροσώπευε όλη την τεχνική σου αρετή, αλλά και όλο το πάθος και όλα τα συναισθήματα που έχεις μέσα σου για την ομάδα σου.

Αντίστοιχα, οι οπαδοί της Ρόμα κάνουν παρόμοιες σκέψεις όταν φέρνουν στον νου τους όλα τα σουτ, τις λόμπες και τις προσποιήσεις του μεγάλου τους αρχηγού. Όλες τους είναι σκέψεις που δεν μπορεί με τίποτα να δημιουργήσει ένας παίκτης που βλέπει μια ομάδα ως άλλο ένα κεφάλαιο στην καριέρα του.

Κι όμως, οι περισσότερες ομάδες του σήμερα, κάπως έτσι λογίζονται από τους παίκτες. Ως κεφάλαια. Περάσματα. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η Λίβερπουλ να θεωρείται ένα εμπόδιο για τον Raheem Sterling, μια ενοχλητική διαδικασία που θα πρέπει να υποστεί για μια ακόμη σεζόν. Κάπως έτσι υπάρχει η αντίληψη πως ο Paul Pogba θα παραμείνει στη Γιουβέντους μέχρι να βρεθεί ένα κατάλληλα μεγαλύτερο κλαμπ, ικανό να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες του. Το συμπέρασμα είναι απλό: τα πάντα είναι θέμα χρημάτων. Ο Edinson Cavani έχει συνηθίσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και δεν έχει καμία διάθεση να πιάσει τα 50 και να αναγκαστεί να ζήσει διαφορετικά. Το παραπάνω σίγουρα έχει μια γερή δόση αλήθειας, αλλά πιστεύω πως ειδικά για την νεότερη γενιά των Twitter-ικών παικτών, υπάρχει και κάτι άλλο και αυτό το κάτι άλλο είναι το ότι παίκτες σαν τον Antonio Di Natale, αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Όταν περάσουν τα χρόνια, πώς θα πείσει τον κόσμο ότι κάποτε ήταν ποδοσφαιριστής; Που είναι τα σύμβολα και τα αντικείμενα εκείνα που δείχνουν ότι ανήκει στην ποδοσφαιρική ελίτ;

Ο τελικός του Champions League ήταν ο ιδανικός αποχαιρετισμός, σε μια εποχή που πρέπει να ονομαστεί η Εποχή των Θρύλων. Μια εποχή όπου κάθε ομάδα, είχε τουλάχιστον έναν παίκτη, που είχε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός θρύλου, που δεν είναι άλλο από αυτό που λέει: «έμεινε με μια ομάδα». Εκείνοι λοιπόν που έμειναν. Που περίμεναν. Αν κοιτάξει κανείς την Μπαρτσελόνα πριν από την παντοδυναμία της στα μέσα των 00ς, θα δει έναν Xavi που δεν σήμαινε και τόσα πολλά στην ομάδα, έναν παίκτη που οι ίδιοι οι φίλαθλοι της ομάδας αποκαλούσαν «Mr Sideways» (Ο κύριος Πλάγιος). Πέρασαν πέντε χρόνια, μέσα στα οποία δεν σήκωσε κανένα τρόπαιο, μια περίοδο που η ομάδα φλέρταρε με την πτώχευση, με τις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας, με την μηδενική επιτυχία στο Champions League και ένα σωρό προπονητές.

Αυτά βέβαια δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτά που έζησε ο Gigi Buffon στην Γιούβε. Πρέπει και ο ίδιος να αισθανόταν περίεργα όταν γυρνούσε σπίτι, μετά από το τέλος των παιχνιδιών που έπαιζε στην Serie B, σε στάδια ακόμα και 9,000 θέσεων και να αντικρίζει το μετάλλιό του από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σίγουρα του είχαν δοθεί πάμπολλες ευκαιρίες για να «δραπετεύσει» από την Γιουβέντους. Έμεινε όμως και την ακολούθησε στην δεύτερη κατηγορία.

Θα μπορούσε κάποιος να πει σαφώς, ότι έμειναν γιατί έβλεπαν μπροστά, ότι ήξεραν ότι λίγο πιο κάτω ο ουρανός ανοίγει. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως ο Gerrard ήξερε πως το 2005 η Λίβερπουλ θα πραγματοποιούσε την θαυμαστή της πορεία προς το τρόπαιο του Champions League. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως τόσο ο Xavi, όσο και ο Buffon ήξεραν ότι οι ομάδες τους θα επέστρεφαν σύντομα στην κορυφή. Αλλά εγώ δεν πιστεύω πως οι ποδοσφαιριστές έχουν τέτοιες ικανότητες. Δεν είναι μέντιουμ.

Εγώ πιστεύω πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι καλύτερο και πιο σημαντικό από κάτι τέτοιο. Αυτοί οι άνθρωποι ένιωθαν δεμένοι με τις ομάδες τους. Τόσο που δεν μπορούσαν να τις εγκαταλείψουν. Έβαλαν λοιπόν μπροστά την συναισθηματική τους σχέση με τον σύλλογο, ένα αντικειμενικά επικίνδυνο στοίχημα, όπως άλλωστε θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος κοιτώντας την άδεια τροπαιοθήκη του Di Natale.

Ξέρετε όμως ποιος κέρδισε πολλά, όταν ακολούθησε τον έξυπνο δρόμο; Ο Fernando Torres. Κέρδισε το Champions League. Και σίγουρα, όταν τελειώσει η καριέρα του, θα έχει την διαχειριστική ικανοποίηση ότι έχει στην συλλογή του όλα εκείνα τα σύμβολα που πρέπει να έχει ένας ποδοσφαιριστής. Αλλά εν τέλει, για να χαρείς πραγματικά μια επιτυχία σου, χρειάζεσαι και την παρουσία της καρδιάς και της ψυχής, και κοιτάζοντάς τον να πανηγυρίζει έξαλλα το γκολ του εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, έχοντας πλέον ξαναφορέσει την φανέλα της αγαπημένης του Ατλέντικο, ένα πράγμα έγινε ξεκάθαρο: η καρδιά του δεν ήταν στο Stamford Bridge. H ουσία λοιπόν έχει ως εξής: μπορείς να ακολουθήσεις τον σίγουρο δρόμο και να μείνεις ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Ή μπορείς να ρισκάρεις, να μείνεις, να περιμένεις και αν είσαι τυχερός να νιώσεις ότι έζησες μια καριέρα και μια ζωή ολοκληρωμένη. Αναρωτιέμαι καμιά φορά σε επίπεδο συναισθηματισμού πως στέκεται το μοναδικό Scudetto που κατέκτησε ο Totti με την κτηνώδη συλλογή τροπαίων του Zlatan. Ποιος από τους δύο τελικά κέρδισε τα περισσότερα;

Σε όλα τα ποδοσφαιρικά σημεία της Ευρώπης, οι παλαιοί φάροι τους αθλήματος, είτε έσβησαν, είτε ετοιμάζονται να το κάνουν. O Giggs και ο Scholes, ο Raul, o Zanetti, o Gerrard, o Puyol, o Casillas, o Totti, o Di Natale, o Xavi. To μεγάλο κορμί του John Terry σίγουρα θα «λυγίσει» σε κάποιο σημείο της επόμενης σεζόν, μετά την υπερπροσπάθεια της φετινής. Ο Schweinsteiger και ο Ιniesta λογικά θα πουν το «αντίο» τους την ίδια περίπου περίοδο, ενώ ο Phillip Lahm, με τις λογικές και απόλυτα ζυγισμένες ποδοσφαιρικές αποφάσεις του, θα συνεχίσει τις «περιπολίες» για μερικά χρόνια ακόμα. Και κάπως έτσι θα μείνουμε με ένα τελευταίο, λαμπερό μέλος αυτής της λίστας.

Στον τελικό απέναντι στην Γιούβε, έδειξε ένα από τα χαρακτηριστικά του που τον κάνουν τόσο αγαπητό σε όλον τον κόσμο: ότι δεν μπορεί κανείς να τον ρίξει κάτω. Είναι ένα εβδομήντα και δεν τον λες και «χτιστό», αλλά και πάλι δεν μπορείς να τον «κατεδαφίσεις». Τα «επαγγελματικά» φάουλ των αντιπάλων του σπανίως πετυχαίνουν τον στόχο τους, καθώς εκείνος τα αποφεύγει και πατάει γκάζι. Ναι, το ποδόσφαιρο αγαπάει τον Messi.

Σίγουρα θα θέλει να μείνει για να οδηγήσει την Μπάρτσα σε αυτήν την νέα εποχή παντοδυναμίας που απλώνεται μπροστά της. Η πραγματική δοκιμασία όμως για τον Αργεντινό θα έρθει όταν η μηχανή του αρχίζει και χάνει στροφές και οι σύλλογοι που θα του προσφέρουν την ευκαιρία για τα «τρελά» λεφτά, αρχίζουν και του χτυπάνε την πόρτα. Θα ήθελα πάρα πολύ να ολοκληρωθεί αυτή η Εποχή των Θρύλων, με τον Messi να δηλώνει πως το μόνο πράγμα που ήθελε στην ζωή του, ήταν να είναι ο καλύτερος στην Μπαρτσελόνα, για την Μπαρτσελόνα. Kαι τίποτε άλλο. Θα ήταν το ιδανικό τέλος για μια λαμπρή ποδοσφαιρική γενιά.