Selfies, Μπάχαλα και Ναρκωτικά - To Savoir Vivre της Συναυλίας

Η συναυλία είναι μια ιεροτελεστία. Ένα πάρτι στο οποίο κοινό και καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν με τέτοιο τρόπο, που μια λεπτομέρεια μπορεί να κάνει τη διαφορά. Βέβαια, πολύ σημαντική είναι και η συμπεριφορά των θεατών μεταξύ τους, μιας και πολλές φορές έχω γίνει μάρτυρας περιστατικών που στην καλύτερη θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω ως τραγελαφικά. Για παράδειγμα, μια φορά που βρισκόμουν σε συναυλία αγαπημένης μου μπάντας, μια τύπισσα που ήταν ακριβώς από πίσω μου και δεν με ήξερε, με έπιασε από τους ώμους προσπαθώντας να με σπρώξει λίγο πιο δεξιά από το σημείο που στεκόμουν επειδή δεν τη βόλευε. Προφανώς γύρισα και της έριξα ένα βλέμμα τύπου «τι σκατά νομίζεις πως κάνεις»; Η ίδια δεν έδειξε σημάδια μεταμέλειας, ακόμα και όταν της εξήγησα πως δεν μου αρέσει να με αγγίζουν άγνωστοι. Εννοείται πως παρέμεινα στην αρχική μου θέση όλο το βράδυ, αναγκάζοντάς τη να φύγει από πίσω μου.

Με αφορμή, λοιπόν, τις εμπειρίες που έχω ως θεατής -αλλά και ως μουσικός- όλα αυτά τα χρόνια, δημιούργησα κάποιους άτυπους κανόνες συναυλιών. Ναι, η ηλίθια συμπεριφορά σου μπορεί πολλές φορές να χαλάσει τη διάθεση όλων.

Αν είσαι οπαδός του metal ή του hip hop, αγνόησε τη συγκεκριμένη παράγραφο, μιας και ανήκεις σε μια κατηγορία που είναι πραγματικά άξια θαυμασμού σε ό,τι αφορά τη συνέπεια. Οι υπόλοιποι έχουμε την ηλίθια συνήθεια να αργούμε τραγικά, όταν πάμε σε κάποιο live. Όταν ο διοργανωτής έχει ορίσει ώρα έναρξης τις 9:30, το κάνει για κάποιο λόγο. Εμείς, κλασικά, θα σκάσουμε στο μαγαζί γύρω στις 11 με ύφος χιλίων καρδιναλίων, αφού η αρχοντιά μας έχει αναγκάσει όλους τους εργαζόμενους της συναυλίας να δουλέψουν δύο παραπάνω ώρες από τις προβλεπόμενες, επειδή την έχουμε δει ωράριο τύπου μπουζούκια. Δεν ξέρω αν το αυγό έκανε την κότα ή το αντίστροφο, δηλαδή, αν αυτό το έθιμο ξεκίνησε από τους διοργανωτές ή το κοινό, αλλά η αλήθεια είναι πως έχει κουράσει λίγο.

Καταλαβαίνω πως δεν έχεις πάει να δεις την μπάντα που ανοίγει τη συναυλία, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να τους καταστρέψεις την ψυχολογία με το να κάθεσαι στην πρώτη σειρά με πλάτη στη σκηνή και να κουτσομπολεύεις σαν την κυρά Μαρίκα από το χωριό. Επίσης, μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά ίσως κάποιοι να θέλουν να τους ακούσουν. Γι' αυτό πήγαινε να αράξεις έξω και κάνε ό,τι θες. Ως μουσικός, έχω βιώσει ένα από τα χειρότερα σκηνικά απαξίωσης στα εγχώρια χρονικά: Πριν από λίγα χρόνια, η μπάντα μου άνοιγε την συναυλία ενός γνωστού μουσικού και εν μέσω ενός κομματιού άρχισα να ακούω κάποιες δυνατές φωνές να τραγουδούν μελωδικά. Από μέσα μου σκέφτηκα, «τέλειο, υπάρχουν κάποιοι που γνωρίζουν έστω και ένα κομμάτι μας και μάλιστα, το τραγουδάνε μαζί μας». Όμως, όχι: στην πορεία κατάλαβα πως οι τύποι είχαν βγάλει μια τούρτα και τραγουδούσαν το «Να ζήσεις [γελοίε] και χρόνια πολλά» στον φίλο τους. Ναι, την ώρα που έπαιζα, οι τύποι γκάριζαν στον φίλο τους να γίνει μεγάλος με άσπρα μαλλιά. Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή ένιωσα πιο σκουπίδι και από χρησιμοποιημένο προφυλακτικό σε χωματερή (ελπίζω να τους πείραξε η τούρτα και να πέρασαν το υπόλοιπο βράδυ στην τουαλέτα). Τέλος πάντων, με δυο λόγια, στηρίξτε την τοπική σας μουσική σκηνή. Οι τύποι που βλέπετε στο stage είναι οι μόνοι που δεν πληρώνονται και το μόνο που ζητούν είναι την προσοχή σας για μισή ώρα.

Αυτό που αναφέρω και στην αρχή του κειμένου. Αυτό το πράγμα, μου έχει συμβεί κυρίως σε συναυλίες μεγάλων συγκροτημάτων, στις οποίες πάνε πολλά άτομα που δεν έχουν σχέση με την όλη φάση. Ναι, δεν φταίω που είμαι πιο ψηλός από εσένα, ούτε που έχεις καθίσει από πίσω μου και σου κρύβω τη θέα. Μη με σκουντάς ζητώντας μου να πάω «λίγο πιο 'κει» για να βλέπεις. Δεν πρόκειται να συμβεί. Αν θες να έχεις οπτική επαφή με τη σκηνή, έλα στην ώρα σου για να πιάσεις καλή θέση ή αγόρασε ξυλοπόδαρα.

Αν πας να δεις τους Anthrax, προφανώς θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο pit, μέσα στο οποίο θα γίνεται χαμός. Αν δεν είσαι έτοιμος/η για κάτι τέτοιο, υπάρχει αρκετός χώρος προς τα πίσω, για να παρακολουθήσεις το live με ασφάλεια και χωρίς να γκρινιάζεις για τα σπρωξίματα και τις αγκωνιές. Ξέρεις πόσα μπάχαλα σταματάνε κάθε χρόνο, έπειτα από συστάσεις ανθρώπων που βρέθηκαν στη μέση του κυκλώνα, χωρίς να το θέλουν; Κανένα - και έτσι πρέπει. Ωστόσο, αν κάποιος πέσει κάτω, τον σηκώνεις.

Είτε το περάσεις λαθραία, κρύβοντάς το σε κάποια τσάντα, είτε το αγοράσεις από μέσα κανονικά και με τον νόμο, καλό είναι να μη γίνεις χάλια. Κανείς δεν θέλει να κουβαλάει μετά τη συναυλία τον φίλο του που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, πόσο μάλλον όταν αυτός ξερνάει σε έναν χώρο γεμάτο κόσμο.

Δεν είμαι ο τύπος που θα σου πει να μην κάνεις ναρκωτικά σε μια συναυλία, όμως το να την πίνεις μέσα στη μούρη μου και να ντουμανιάζεις τους γύρω σου -ειδικά σε συναυλίες που γίνονται σε κλειστό χώρο- είναι κάπως εγωιστικό και μαλακία. Κανείς δεν είναι αναγκασμένος να μυρίζει τους μπάφους σου, ούτε να σε ανέχεται σε περίπτωση που φρικάρεις από το MDMA. Κάνε ό,τι γουστάρεις, χωρίς να ξεφεύγεις ενοχλώντας τους γύρω σου.

Έχω έναν φίλο που σε κάθε φεστιβάλ και μεγάλη συναυλία είναι στην πρώτη σειρά και συνήθως κατουράει μέσα στο ποτήρι της μπίρας του και το πετάει προς τα πίσω. Λυπάμαι που θα σας το πω, αλλά, αν έχετε βρεθεί στις πρώτες σειρές μεγάλων events τα τελευταία χρόνια, πιθανότατα θα έχει λούσει και εσάς με τα ούρα του. Μην γίνετε σαν τον φίλο μου, δεν είναι ωραία φάση να κάνεις τέτοια καφριλίκια.

Δεν με νοιάζει αν το γκρουπ που έχεις πάει να δεις είναι punk, metal ή οτιδήποτε. Το να πετάς κουτάκια μπίρας, κέρματα και ό,τι άλλο βρεις μπροστά σου, για να δείξεις πως δεν γουστάρεις ή επειδή για κάποιο λόγο το θεωρείς «αληθινό», είναι τραγικό. Πρώτον, με αυτόν τον τρόπο δείχνεις -ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις- ασέβεια προς τον εκάστοτε μουσικό και δεύτερον, μπορεί να προκαλέσεις ζημιά στον εξοπλισμό του ή, ακόμη χειρότερα, στον ίδιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν αποχωρήσει καλλιτέχνες από τη σκηνή επειδή τους πετπύσαν πράγματα. Μην γίνει ο τύπος που καταστρέφει τη βραδιά για όλους, επειδή θέλει να κάνει το κομμάτι του. Επίσης, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ανεβαίνουμε ποτέ στη σκηνή.

Καταλαβαίνω πως θες να βγάλεις μια φωτογραφία ή ένα μικρό βίντεο για να ανανεώσεις το Instagram σου. Όμως, το να παρακολουθείς μια συναυλία δύο ωρών μέσα από την οθόνη του κινητού σου, είναι σχεδόν ηλίθιο. Το βίντεο που θα βγάλεις είναι επιεικώς απαράδεκτο, ενώ την όλη φάση βιντεοσκοπούν καμιά εκατοσταριά άτομα ακόμη, δηλαδή δεν πρωτοτυπείς ούτε θα λιποθυμήσει κανείς από τη συγκίνηση για το «αποκλειστικό». Το μόνο που καταφέρνεις είναι να πιαστεί το χέρι σου, να χάνεις το μισό live και να γίνεσαι σπαστικός/η για τους γύρω σου.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σημαίνει να είσαι Agender και Νon Βinary Άτομο στην Ελλάδα του 2017;

Aπό τον Ντάισελμπλουμ στον Τραμπ ένα Τσιγάρο Δρόμος

Το Μεγάλο Ρωσικό Πλυντήριο των 21 δισ. Δολαρίων και η Ελλάδα