Πώς οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ Χρησιμοποιούν τη Μουσική, για να Καταργήσουν τα Σύνορα

Σε αντίθεση με το Τελ Αβίβ, το οποίο απολαμβάνει διεθνή φήμη ως μια πόλη με ακμάζοντα κλαμπ και dance σκηνή, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η Παλαιστίνη είναι κυριολεκτικά αποκλεισμένη κυριολεκτικά από σύνορα. Ουσιαστικά, οι Παλαιστίνιοι δηλώνουν εδώ και χρόνια ότι τελούν υπό κατοχή και ως εκ τούτου ήταν δύσκολο να αναπτυχθεί ο παλαιστινιακός πολιτισμός. Ένα οδόφραγμα στη Δυτική Όχθη εμποδίζει τα ταξίδια - θεωρείται από τους Παλαιστίνιους ένα τείχος τύπου απαρτχάιντ και δικαιολογείται από τις ισραηλινές Αρχές με το σκεπτικό ότι πιστεύουν ότι προστατεύει τους πολίτες της χώρας από την τρομοκρατία. Έτσι, όσοι ζουν στη Δυτική Όχθη είναι επί της ουσίας αποκλεισμένοι - διαχωρισμένοι από τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ, οι οποίοι έρχονται επίσης αντιμέτωποι με νομικές και de facto διακρίσεις. Πώς καταφέρνει, λοιπόν, η μουσική να ενώσει τους Παλαιστίνιους και από τις δύο πλευρές, ενώ ταυτόχρονα να τους επανασυνδέσει με τους 7,2 εκατομμύρια πρόσφυγες που αποτελούν την παγκόσμια παλαιστινιακή διασπορά;

Αυτό είναι κάτι που το Boiler Room επιχείρησε να εξερευνήσει στο ντοκιμαντέρ Palestine Underground (δείτε παρακάτω). Ρίχνει μια ματιά στη μουσική σκηνή που ανθίζει στην περιοχή και τους βασικούς παίκτες πίσω από αυτή - πολλοί από τους οποίους είναι η τρίτη γενιά που βρίσκεται υπό ισραηλινή κατοχή, η οποία ξεκίνησε το 1948. Στην ταινία παίρνεις γεύση μιας Παλαιστίνης που είναι κάτι περισσότερο από τη σκονισμένη πολεμική ζώνη που είναι αποτυπωμένη στη δημόσια φαντασία. Όπως και σε κάθε μέρος που υπάρχει νεολαία, εδώ υπάρχει ζωή και οι νέοι προσπαθούν να κάνουν όλα όσα κάνουν οι νέοι σε όλον τον κόσμο: να ακούν δυνατά μουσική και να χορεύουν.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι εύκολο όταν τελείς υπό στρατιωτική κατοχή μέσα σε μια συντηρητική κουλτούρα. Οι κάτοικοι της Ραμάλα (μια παλαιστινιακή πόλη στη Δυτική Όχθη) έχουν συνάψει μια συμφωνία με την κυβέρνηση, η οποία απαγορεύει τη δυνατή μουσική δημοσίως μετά τα μεσάνυχτα, πράγμα που σημαίνει ότι μεγάλο κομμάτι της νυχτερινής ζωής ανθίζει στα σπιτικά πάρτι -ή τα after- και όχι στα κλαμπ. Οι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης χρειάζονται επίσης άδεια, για να ταξιδέψουν εντός της χώρας, που συνήθως δεν τους παραχωρείται. Ως εκ τούτου, είναι ευκολότερο για τους διοργανωτές στο Ισραήλ να καλέσουν διεθνείς καλλιτέχνες, παρά να φέρουν έναν καλλιτέχνη από την Παλαιστίνη, όμως όσοι έχουν ισραηλινά διαβατήρια μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα στα παλαιστινιακά εδάφη.

Στην πρώτη γραμμή της παλαιστινιακής μουσικής σκηνής, ειδικά της νυχτερινής της ζωής, είναι το Jazar Crew - μια κολεκτίβα πέντε φίλων από την ισραηλινή πόλη Χάιφα, που ξεκίνησε να διοργανώνει πάρτι το 2011 λόγω της «ανάγκης για τη δημιουργία ενός χώρου όπου οι άνθρωποι θα χορεύουν, θα έρχονται κοντά ο ένας με τον άλλο και θα βρίσκονται σε ένα μέρος στο οποίο θα αισθάνονται ασφαλείς και ότι ανήκουν εκεί». Μουσικά, τα set τους συνδυάζουν την κληρονομιά τους με πιο σύγχρονες επιρροές: παραδοσιακά αραβικά samples μιξάρονται με διάφορα είδη, από glitchy electronica, μέχρι liquid DnB. Τα πάρτι φιλοξενούνται στο Kabareet - το πρώτο club με Παλαιστίνιο ιδιοκτήτη στη Χάιφα – και τα μέλη του Jazar Crew εφαρμόζουν μια αυστηρή πολιτική για να διατηρήσουν τον χώρο ασφαλή. Χρησιμοποιούν guest list, αλλά το κάνουν μόνο για λόγους ασφαλείας, όχι αποκλειστικότητας. «Η έννοια του dancefloor και της διασκέδασης στην καθημερινή ζωή δεν ήταν συνηθισμένη [για τους Παλαιστίνιους]», λέει ο Ayed, μέλος του Jazar Crew, καθώς συζητάμε πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ στο Λονδίνο. «Για να προστατεύσουμε το dancefloor και να κάνουμε το κίνημα πραγματικά ισχυρό, ήταν πολύ σημαντικό να το προστατέψουμε εξ αρχής από τον σεξισμό, τον σοβινισμό, την ομοφοβία, τη φαλλοκρατία κτλ». Μπορεί να έρθει όποιος θέλει στα πάρτι. Μοναδική προϋπόθεση είναι να στηρίζει τον παλαιστινιακό αγώνα: «Περνάμε ένα μήνυμα για έναν αγώνα ανθρωπιάς και δικαιοσύνης», συνεχίζει: «Υπάρχουν πολλοί Ισραηλινοί στις πίστες μας. Οι Ισραηλινοί που είναι δίπλα μας συμφωνούν και αυτοί με το μήνυμά μας, στηρίζουν την ατζέντα μας και στέκονται στο πλευρό μας για τη δικαιοσύνη».

Πίσσα, Χώμα και Πούπουλα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Η ζωή στη Χάιφα έχει τα σκαμπανεβάσματά της για τους Άραβες καλλιτέχνες - όλοι τους ανήκουν στην πληθυσμιακή μειονότητα των 1,8 εκατομμυρίων Παλαιστινίων που ζουν σε αυτό που αποκαλούν Κατεχόμενη Παλαιστίνη (Ισραήλ). Τα ισραηλινά διαβατήριά τους, τους παραχωρούν το προνόμιο του ταξιδιού και της σχετικής ελευθερίας στη μετακίνηση, αλλά ταυτόχρονα τους καθιστούν ξένους στη χώρα τους. «Η ισραηλινή μουσική σκηνή υπήρχε πάντα, αλλά ποτέ δεν ήμασταν μέρος της και δεν θέλαμε ποτέ να αποτελέσουμε μέρος της», λέει ο Ayed. Ο Hilal, ένα άλλο μέλος, περιγράφει το να μεγαλώνεις ως Παλαιστίνιος στο Ισραήλ ως «σχιζοφρενικό» - «Μεγαλώνεις σε ένα μέρος, μπαίνεις βαθιά στην κουλτούρα του, αλλά σιγά-σιγά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι δική σου», εξηγεί. «Είσαι πάντα σε σύγκρουση με τον εαυτό σου. Είναι πολύ δύσκολο όταν αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητά σου, την αλήθεια σου και συνειδητοποιείς ποιο είναι το περιβάλλον σου. Αυτό σε κάνει να ξεκινάς από την αρχή, αναζητώντας τον εαυτό σου».

Παρόλα αυτά, έχουν χρησιμοποιήσει το σχετικό προνόμιο που τους παραχωρούν τα ισραηλινά τους διαβατήρια, για να ενώσουν την παλαιστινιακή μουσική σκηνή, καθώς και τη Χάιφα με τη Ραμάλα μέσω της νυχτερινής ζωής. Είτε σαμπλάροντας παραδοσιακά αραβικά τραγούδια και χαρακτηριστικούς ήχους της πόλης στην οποία ζουν, είτε απλά διοργανώνοντας πάρτι σε μέρη στα οποία έχουν πρόσβαση όλοι οι Παλαιστίνιοι, η σκηνή έχει γίνει ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ των Παλαιστίνιων καλλιτεχνών και της κληρονομιάς τους – και φέρνει ταυτόχρονα κοντά τον έναν με τον άλλο. Ωστόσο, οι καλλιτέχνες του Jazar Crew δεν είναι οι μοναδικοί που καταργούν τα σύνορα και φέρνουν την Παλαιστίνη και πάλι στο πολιτισμικό προσκήνιο.

Υπάρχουν και άλλοι καλλιτέχνες που κάνουν το ίδιο: ο Odai, ένας DJ με τατουάζ και piercing, ο οποίος φαίνεται να πηδάει το τείχος που χωρίζει το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, για να παίξει σε μια συναυλία στην αρχή του ντοκιμαντέρ. Η Sama, μια techno DJ και παραγωγός που ανακάλυψε την αγάπη της για την ηλεκτρονική μουσική σε μια συναυλία του Satachi Tomiie, όταν ζούσε στο Λίβανο. Οι Saleb Wahed, ένα rap συγκρότημα που χρησιμοποιεί τη μουσική του, μια διάλεκτο της Ραμάλα και την αργκό για να απευθυνθεί στην κοινότητά του. Τέλος, ο Muqata’a, ο «Νονός» του παλαιστινιακού hip hop και ένας ράπερ του οποίου το όνομα σημαίνει «παρέμβαση» ή «μποϊκοτάζ».

Το ντοκιμαντέρ δείχνει τη Sama να παίζει τα χαρακτηριστικά hard techno set της, καθώς και να πρωτοστατεί σε ένα μουσικό project δύο εβδομάδων, δουλεύοντας με τους συναδέλφους της πάνω σε samples που προέρχονται από ένα τεράστιο αρχείο με παλιά παλαιστινιακή μουσική – στο οποίο οι καλλιτέχνες αυτοί δεν είχαν ποτέ πρόσβαση στο παρελθόν. «Η σκηνή μεγαλώνει… τώρα έχουμε περίπου 15 DJ, ενώ πριν από δέκα χρόνια δεν υπήρχε κανείς, λέει στην ταινία, με ορθάνοιχτα μάτια. Αναλύει τη σημασία που έχει η σκηνή, μέσω ενός email που μου στέλνει από το μικρό προάστιο του Παρισιού στο οποίο μένει τώρα: «Για εμάς έχει σημασία, επειδή μας δίνει το κλειδί της ελευθερίας στη φυλακή μας. Για τον υπόλοιπο κόσμο έχει σημασία, επειδή έτσι μας βλέπουν λίγο σαν ανθρώπους… Όταν μας βλέπει η Ευρώπη να χορεύουμε στους ίδιους ρυθμούς με εκείνην, υποθέτω ότι μπορεί να ταυτιστεί λίγο μαζί μας». Για τον Muqata’a, η σημασία του κινήματος έγκειται στην κοινότητα που χτίζεται γύρω από αυτό και το γεγονός ότι «δημιουργούν έναν χώρο σε ένα μέρος όπου ο δημόσιος χώρος έχει αρπαχθεί». Έχει προσπαθήσει ανεπιτυχώς να παίξει στη Χάιφα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά δεν μπορεί να πάρει την απαραίτητη άδεια να ταξιδέψει εκεί ως κάτοικος της Δυτικής Όχθης. Η μουσική γι’ αυτόν είναι μια ανάκτηση: «Η σκηνή, με τις διάφορες μορφές της, συμβάλλει στο να επαναφέρει την Παλαιστίνη στον χάρτη, η οποία απειλείται με αφανισμό,» λέει.

Από το φαγητό μέχρι τη μουσική, οι Παλαιστίνιοι αισθάνονται ότι ο πολιτισμός τους έχει κλαπεί και συστηματικά διαγράφεται υπό την ισραηλινή κατοχή. Το σαμπλάρισμα αραβικής μουσικής στα set των DJ και το ραπάρισμα στη διάλεκτό τους είναι ένας τρόπος για τους Παλαιστίνιους να αντισταθούν, με την έννοια ότι η καταγραφή αποτρέπει τον πλήρη αφανισμό τους. Η σημασία αυτής της ακμάζουσας σκηνής ίσως συνοψίζεται καλύτερα από τον Muqata’a, ο οποίος, όταν τον ρωτώ πού ελπίζει ότι θα τον πάει η μουσική του, μου απαντά απλά: «Στο σπίτι».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Noisey

Περισσότερα από το VICE

Τα Όνειρα Μπορούν να μας Βοηθήσουν να Αντιμετωπίσουμε τη Θλίψη και τον Χωρισμό

Υπάρχει Ένας Όρος για το Μίσος Απέναντι στους Vegan και Λέγεται «Vegaphobia»

Τα Χρονικά Περιθώρια για να Αντιστρέψουμε την Κλιματική Αλλαγή Έχουν Σχεδόν Παρέλθει