Η Σοφία Αλεξανιάν Κάποτε Έβλεπε την Ελλάδα σαν μια Νέα Ντίσνεϊλαντ

* Η Σοφία Αλεξανιάν διηγείται στο VICE την ιστορία της, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Η Ζωή Αύριο, η Ζωή Χτες» από τις εκδόσεις Κέδρος.

Με λένε Σοφία Αλεξανιάν. Γεννήθηκα τον Δεκέμβρη του 1983 στο Σουχούμι της Αμπαχαζίας, ένα πανέμορφο αυτόνομο κράτος στα νοτιοδυτικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Βρίσκεται δίπλα στη Γεωργία, η οποία ανέκαθεν δεν μπορούσε να δεχτεί την αυτονομία αυτού του μικρού κρατιδίου που έχει τροπικό κλίμα και πολλά τουριστικά αξιοθέατα. Έτσι, το 1992 αποφάσισε να καταστρέψει ό,τι όμορφο υπάρχει και να υποτάξει τους «αυτόνομους» κατοίκους υπό την ηγεσία της. Στους «αυτόνομους» κατοίκους ανήκαν οι καθαυτού Αμπχάζιοι, Γεωργιανοί, Ρώσοι, Αρμένιοι και Πόντιοι - γνωστοί στην ΕΣΣΔ ως «Έλληνες». Στην επίθεση αυτή δεν χάθηκαν μόνο στρατιώτες, αλλά και πολλοί άμαχοι - γέροι, γυναίκες και παιδιά. Ο πόλεμος δεν κοιτάει φύλο, ούτε και ηλικίες, οι βόμβες ισοπεδώνουν τα πάντα. Ο καθένας τους σίγουρα θα είχε και μια δική του ιστορία. Εγώ γράφω τη δική μου ιστορία και των ανθρώπων που έζησαν στο δικό μου περιβάλλον. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες, εκτελεστές και σωτήρες. Ο καθένας τους είχε παράξενη ζωή και οι επιλογές όλων επιδρούσαν σαν ντόμινο στις ζωές των άλλων και στην εξέλιξή τους.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στο Σουχούμι της Αμπαχαζίας ήταν υπέροχα, ζούσα με την αγαπημένη μου μητέρα και έπαιζα παιχνίδια στη γειτονιά με τη μία και μοναδική συνονόματή μου φίλη, τη Σοφία. Το 1992, πήγα διακοπές σε ένα βουνό που λέγεται Πετρόβκα, όταν τον Αύγουστο, στην καρδιά του καλοκαιριού, τα γεωργιανά στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη. Οι ντόπιοι πρόβαλαν αντίσταση, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο πόλεμος που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Σ’ αυτόν τον έναν χρόνο έγιναν τεράστιες αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων: Πέραν του ότι πολλοί τις έχασαν -τις ζωές τους-, οι υπόλοιποι έχασαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και κυρίως τους συγγενείς τους. Εγώ έχασα τη μαμά μου - δεν σκοτώθηκε, απλά χάθηκαν τα ίχνη της, τη φίλη μου τη Σοφία, τον παππού Πέππο, το σπίτι μου, τους άλλους ανθρώπους από το περιβάλλον μου και πολλά άλλα. Μετά τη λήξη του πολέμου, παρέμεινα στην Αμπχαζία, παρόλο που θα μπορούσα να είχα φύγει με το προσφυγικό πλοίο «Viscountnes», που ήταν μέρος της επιχείρησης «Το Χρυσόμαλλο Δέρας». Οι εχθροπραξίες, όμως, συνεχίστηκαν και μετά τη λήξη του πολέμου, ενθαρρύνοντας την απόφασή μας να εγκαταλείψουμε οριστικά τη χώρα – η αδελφή μου, ο άνδρας της και τα δυο τους παιδιά.

Κατόπιν πολλών προσπαθειών και προετοιμασίας ενός χρόνου, μετά από πολλά εμπόδια φτάσαμε στην Ελλάδα. Ήταν μεγάλο ταξίδι, πολύ δύσκολο και οδυνηρό. Έπρεπε ξανά να αποχωριστώ τη μητέρα μου για άγνωστο χρονικό διάστημα και δίχως πολλές ελπίδες για το αν θα ανταμώναμε ξανά. Με ένα καράβι, στο οποίο δεν μπήκαμε και αναίμακτα, μεταφερθήκαμε από τα παράλια του Σουχούμι, στα παράλια της Τουρκίας μέσω της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί, διασχίζοντας με το λεωφορείο την πανέμορφη, ανθισμένη Κωνσταντινούπολη και περνώντας ξυστά από τον επιβλητικό ναό της Αγια-Σοφιάς, φτάσαμε στις σιδηροδρομικές γραμμές που θα μας οδηγούσαν στα σύνορα της νέας μας γης. Βλέπαμε την Ελλάδα ως τη χώρα των ονείρων, μια νέα Ντίσνεϊλαντ.

To VICE Συναντά τη «Μάντισσα» Σάττι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Από το Διδυμότειχο, στην Ξάνθη. Ωραία η Ελλάδα. «Πολύ ντουλιά στα χωράφια και ντεν καταλαβαίνει ελληνικά», «Έχει φως και τηλεόραση, αλλά ντεν ξέρει ούτε λέξη». Μούγκα στη στρούγκα. Δεν ήξερα να πω ούτε μια λέξη, ούτε ένα γράμμα - και δεν είχα και σκοπό να τα μάθω, έχει πολύ δουλειά στα χωράφια. Εκεί θα μείνω για πάντα, τι άλλο να κάνω; Ένας δάσκαλος Δημοτικού στο χωριό Εύλαλο, ο κυρ Βασίλης μου είπε: «Έλα να μάθεις να μιλάς τουλάχιστον και να γράφεις το όνομα σου. Θα πας σε ένα φούρνο και δεν θα ξέρεις να του πεις “Θέλω ένα ψωμί”;» Δέχτηκα. Όταν έμαθα να μιλάω έστω και λίγο, συνέχισα τον δρόμο μου. Στην πραγματικότητα συνέβησαν πολλά προτού καταλήξω στο Γυμνάσιο, αλλά εδώ ένα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας: Η σφοδρή επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός και να πάρω την αγάπη και την αποδοχή όλου του κόσμου, ήταν η αφορμή να συνεχίσω τις σπουδές μου και να φτάσω εδώ σήμερα. Αν με ρωτήσεις, «Είσαι ευχαριστημένη;», θα σου πω «Όχι, έχω μεγαλύτερο στόχο». Πολλοί με χαρακτηρίζουν φιλόδοξη, λες και είναι κάτι κακό. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε απλώς για να επιβιώνει από τις δυσκολίες, αλλά για να απολαμβάνει τις δικές του χαρές από τη ζωή. Πράγμα που απαγορεύεται στις συνειδήσεις των περισσοτέρων, επειδή ο ανθρώπινος νους πρέπει να είναι ταγμένος στις ανάγκες του, στις οποίες απουσιάζει η χαρά.

Όσο για την υποκριτική μου καριέρα, δεν ντρέπομαι να πω πως σήμερα είναι πολύ μικρότερη, δυστυχώς, από τις προσδοκίες μου. Νομίζω πως έχασα πολύ χρόνο -περίπου κοντά στη δεκαετία-, μετά την αποφοίτησή μου από τη Δραματική Σχολή, παρακαλώντας τους παραγωγούς και τους σκηνοθέτες να μου δώσουν σημασία. Πλέον μέσα μου έχω πάψει να κρέμομαι από την καλή τους θέληση. Αν τους αρέσει η φύση μου, ας με πάρουν στη δουλειά τους, αν όχι, αδιαφορώ. Επειδή υπάρχει ήδη το κοινό που αποδέχεται τη φύση μου. Εξάλλου, την αποδοχή του κοινού επιθυμούσα πάντοτε και όχι της μικρής καλλιτεχνικής αριστοκρατίας. Έπειτα, έχω τη συνήθεια να μιλάω και να πιστεύω αυτό που λέω. «Όπως ψάχνεις εσύ τον κατάλληλο συνεργάτη, έτσι ψάχνει και εσένα εκείνος»: Ευελπιστώ πως αυτό που ψάχνω, ψάχνει και μένα και σίγουρα θα ανταμώσουμε.

Περισσότερα από το VICE

Ουσίες, Τεχνολογία, Γυμναστική, Ύπνος: Ένας Οδηγός Ψυχικής Υγείας για το 2019

Λουμπουτάν και Ζιβανσί: Μάθε να Προφέρεις Επιτέλους Σωστά 75 Μάρκες της Μόδας

Ένας Τούρκος Sifu στην Ελλάδα μάς Έδειξε το Καλύτερο Σύστημα Αυτοάμυνας