Τολμηρές Φωτογραφίες της Underground Νυχτερινής Ζωής στην Πόλη του Μεξικού

Για περισσότερο από 20 χρόνια, ο Μεξικανός φωτογράφος José de Jesús «Chucho» León Hernández απαθανατίζει ξέφρενες στιγμές που θα μπορούσαν να συμβούν μόνο μέσα στην άγρια νύχτα, όταν οι καθημερινοί κάτοικοι της Πόλης του Μεξικού αποσύρονται επιτέλους για ύπνο. Ο Chucho περιπλανιέται με την κάμερά του, μπαίνει σε υπόγεια κλαμπ και σκοτεινά σοκάκια, συλλαμβάνει με τον φακό του ωμές εικόνες χρήσης ναρκωτικών, σεξ, εξαθλίωσης, οργίων και θανάτου.

Εμπνευσμένος από τον δραματικό χαρακτήρα της μεξικανικής καθολικής εικονογραφίας και την αίγλη της φωτογραφίας μόδας, ο Chucho μας οδηγεί στον περίεργο κόσμο που τον κάνει να αισθάνεται άνετα. Δείχνει στους θεατές την εκστατική κορύφωση της σκηνής των πάρτι της Πόλης του Μεξικού, καθώς και την κατακόρυφη προσγείωση, όταν τελειώσει το πανηγύρι.

«Δεν με ενδιαφέρει η τεχνική πλευρά της φωτογραφίας», δήλωσε ο Chucho στο VICE σε πρόσφατη τηλεφωνική συνέντευξη. «Με ενδιαφέρει η ιστορία της και βλέπω τον εαυτό μου ως συντάκτη εικόνων». Αυτή η προσέγγιση του επιτρέπει να μέσα στη στιγμή, την ώρα που εκτυλίσσονται ξέφρενες στιγμές και συχνά, πρέπει να έρθει η άλλη μέρα και να ξεκινήσει να κοσκινίζει τις φωτογραφίες του, για να ανακαλύψει σπουδαίες εικόνες που έχει τραβήξει.

Συνθέτοντας ένα κράμα από πορτρέτα, γυμνό και ντοκιμαντέρ, ο Chucho δημιουργεί έναν δικό του οπτικό ρυθμό, τον οποίο παρομοιάζει με «μια ιστορία μιας πόλης - οποιασδήποτε πόλης στον κόσμο». Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, Vida (Edition Patrick Frey), το VICE συναντήθηκε με τον Chucho, για να ακούσει για τις περίεργες συναντήσεις που είχε μέσα στα χρόνια.

VICE: Πώς σε έχει επηρεάσει ο Καθολικισμός ως καλλιτέχνη;
José de Jesús «Chucho»León Hernández: Μεγάλωσα με δύο καθολικές θείες και το σπίτι μας ήταν γεμάτο θρησκευτικά αντικείμενα: ψυχές που καίγονταν στο Καθαρτήριο, εικόνες από τα Πάθη του Χριστού με το αίμα να κυλάει στο σώμα Του, κεριά. Πάντα φοβόμουν τη συντέλεια του κόσμου, τις προφητείες, την Αποκάλυψη. Αργότερα, ανακάλυψα πανέμορφα μπαρόκ παρεκκλήσια στο κέντρο της πόλης. Με ενθουσίασε η χρήση του φωτός στο ιερό τους, οι θρύλοι και οι μαύροι Χριστοί.

Όταν ήμουν έφηβος, έκανα την επανάστασή μου απέναντί σε όλα αυτά και ξεκίνησα να δουλεύω με σατανικές και πορνογραφικές εικόνες –πάντρευα το gore με τις θρησκευτικές απεικονίσεις σε fanzines και άκουγα garage, punk, jazz και κλασσική μουσική. Ξεκίνησα να βγαίνω νύχτα, ψάχνοντας για σεξ, πάρτι και φιλίες. Ένιωθα σαν ένα παιδί που είχε χαθεί σε μια αίθουσα του σινεμά ή σε μια εκκλησία: ενθουσιασμένος και τρομοκρατημένος με τη ζωή, ταυτόχρονα

Πώς ασχολήθηκες με τη φωτογραφία και τι σου άρεσε περισσότερο;

Όταν ήμουν 17 χρονών, ξεκίνησα με μια φωτογραφική μηχανή Polaroid που μου είχε δώσει το αγόρι μου. Βγάζαμε γυμνές φωτογραφίες σε ερείπια που είχαν μείνει στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού μετά τον σεισμό του 1985. Πειραματιζόμασταν, επίσης με το φως και την κίνηση. Ήταν μια όμορφη και ρομαντική εποχή, όταν ανακάλυψα τη φωτογραφία. Αργότερα, ξεκίνησα να πηγαίνω σε ερωτικά σινεμά, για να φωτογραφίζω τα απομεινάρια στο πάτωμα: λεκέδες από αίμα και σπέρμα, κάθε λογής σκουπιδάκι, χρησιμοποιημένα προφυλακτικά και σκιές. Έβγαζα, επίσης, φωτογραφίες από εκκλησίες και Χριστούς που αιμορραγούσαν. Με όλα αυτά και τις θρησκευτικές αναφορές, δημιουργούσα κολλάζ και fanzines. Πάντα με γοήτευαν τα περιοδικά και το γεγονός ότι μπορείς να πεις τη δική σου πλευρά των πραγμάτων τεκμηριώνοντας μια πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα αλλοιώνοντάς την και επανεφευρίσκοντάς την.

Ποια είναι τα περιοδικά μόδας και τα βιβλία που σε ενέπνευσαν;
Έχω ακραία περιέργεια ως άνθρωπος, γι’ αυτό αποφάσισα να διερευνήσω τη φωτογραφία μέσω βιβλίων των Anna Piaggi, Diana Vreeland, Alexey Brodovitch, Terry Jones, Patrick Frey και Walter Keller. Μου άρεσαν περιοδικά όπως το RayGun, το Nest, το Interview, το The Face και τασκοτεινά cult μεξικανικά περιοδικά, όπως το La Regla Rota και το La Guillotina

Μπορείς να περιγράψεις τη σκηνή της νυχτερινής ζωής της Πόλης του Μεξικού πριν από 20 χρόνια, όταν ξεκίνησες να την καταγράφεις;
Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών που κήρυξε ο μαλάκας πρώην Πρόεδρος Felipe Calderón δεν είχε ξεκινήσει ακόμη, οπότε δεν υπήρχε τόση βία στην πόλη. Έμενα σε ένα διαμέρισμα στη γειτονιά των Ρομά και σχεδόν κάθε βράδυ αράζαμε εκεί, για να ακούσουμε μουσική, να γίνουμε λιώμα και να βγάλουμε περισσότερες φωτογραφίες.

Αυτό το έκαναν επίσης και διάφοροι καλλιτέχνες, μουσικοί και ποιητές από το ίδιο κτίριο. Τα underground κλαμπ, όπως το Los Ojos και το Amsterdam ήταν ανοιχτά μέχρι τις εννιά το πρωί, είχε πορνογραφικά show στις τέσσερις το ξημέρωμα σε γκέι κλαμπ και έπαιζαν διάφορα punk συγκροτήματα σε φτηνές καντίνες στο κέντρο της πόλης, οι οποίες έχουν κλείσει τώρα λόγω αστικής ανάπλασης - και κανείς δεν τα φωτογράφιζε όλα αυτά!

Μπορείς να μιλήσεις λίγο για τον θάνατο και τον τρόπο που επηρεάζει την ιστορία που διηγείσαι στο Vida;
Δεν ήθελα να κάνω ένα βιβλίο για τη νυχτερινή ζωή που να δείχνει μόνο την απόλαυση του να είσαι νέος και ευτυχισμένος. Το βρίσκω εξαιρετικά βαρετό. Ήθελα να δείξω και την απειλητική της πλευρά: μαγεία, νεκρά ζώα, γραφεία κηδειών, ροζ κασέτες, θλίψη, νοσοκομεία, η αναπόφευκτη κατάρρευση, το hangover -σαν μια καλή ταινία του von Stroheim ή του Fassbinder- όπως και την αναγέννηση κάθε σαββατοκύριακο.

Όταν ήμουν μικρότερος, ανακάλυψα το Sanborns, ένα μεγάλο κατάστημα περιοδικών γεμάτο με τεύχη της γαλλικής και της ιταλικής Vogue, του Artforum, του Cahiers du Cinéma, του i-D, του The Fac e κτλ, όπου μπορούσες να τα ξεφυλλίζεις για ώρες. Ήταν ένα σημαντικό σημείο συνάντησης γκέι για περιστασιακό σεξ στις τουαλέτες.

Ήταν το ιδανικό μέρος για ένα 15χρονο παιδί που είχε μεγαλώσει σε μια πόλη που επικρατούσε το «notaroja»- μια δημοφιλής μορφή εντύπων που φιλοξενούσαν φωτογραφίες που απεικόνιζαν τη βία, την εγκληματικότητα, τις βεντέτες, τα τραγικά δυστυχήματα, τους αστυνομικούς που κορόιδευαν τις τραβεστί, ενώ στην επόμενη ακριβώς σελίδα έβλεπες κουτσομπολίστικες στήλες για αστέρες του κινηματογράφου και στήλες για τα ζώδια. Εικόνες από διαμελισμένα σώματα φιγουράριζαν καθημερινά στα περίπτερα του δρόμου – με τον ίδιο τρόπο που εμφανίζονται σήμερα σωριασμένα πτώματα στους δρόμους της πόλης και σε όλη τη χώρα μέσα σε μια νύχτα. Οπότε, δεν υπάρχει αίσιο τέλος

Μίλησέ μου για κάποιες στιγμές που θα σου μείνουν αξέχαστες από τη συγκεκριμένη δουλειά. Μιας και τα κλαμπ είναι σχεδόν πάντα σκοτεινά, δεν βλέπω πολλές λεπτομέρειες την ώρα που δουλεύω. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να τσάκωσα μια περίεργη σκηνή, όταν κατεβάζω τις εικόνες στον υπολογιστή μου. Για παράδειγμα, ένα κορίτσι με είδε καθώς έμπαινα σε μια καντίνα και στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Αργότερα, επέστρεψε με έντονο μακιγιάζ στο πρόσωπο. Την επόμενη μέρα, όσο επεξεργαζόμουν τις νέες εικόνες, την εντόπισα σε μια φωτογραφία μου: ήταν χτυπημένη, με μαυρισμένα μάτια. Η φωτογραφία ήταν γεμάτη ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και το μακιγιάζ έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Επίσης, υπήρχαν φήμες ότι οι θαμώνες ενός διάσημου κλαμπ εξασκούσαν τη Σαντερία (σ.σ. παγανιστική θρησκεία με προέλευση από την Αφρική). Είναι κάτι που συνηθίζεται σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα, για να φέρει καλή τύχη. Χορεύαμε και ξαφνικά αισθάνθηκα το πάτωμα να κολλάει. Έβγαλα φωτογραφίες και όταν τις είδα, συνειδητοποίησα ότι ήταν γεμάτο αίμα. Ψηλά, κοντά στο ταβάνι υπήρχε ένας βωμός. Στη συνέχεια, φωτογράφισα σφαγμένα ζώα, όπως κοτόπουλα και περιστέρια ή ακόμη και ένα μοσχάρι, τα οποία είδα στον δρόμο, καθώς επέστρεφα σπίτι. Παράξενες συναντήσεις.

Μπορείς να μας μιλήσεις για κάποια από τα σημαντικότερα κλαμπ της Πόλης του Μεξικού;
Δεν υπάρχει ιδανικό κλαμπ για εμένα. Έχω παρευρεθεί σε πολύ καλά πάρτι σε διαμερίσματα και σε κάποιες ωραίες βραδιές που γίνονται κάθε μήνα σε ορισμένα κλαμπ. Τώρα τελευταία, οργανώνω ωραία πάρτι στο σπίτι του γκαλερίστα μου και προσκαλώ τους αγαπημένους μου ανθρώπους –ένα κράμα από νέους και μεγαλύτερους, καλλιτέχνες, εκδιδόμενους, μοντέλα, ντίλερ κτλ– όμως η κουλτούρα των κλαμπ ή εξωπραγματικά μέρη δεν υπάρχουν εδώ. Περισσότερο παραθέτω μια αντιπαράθεση μεταξύ ανθρώπων και πράγματων – είναι η αναπαράσταση της νυχτερινής ζωής στην Πόλη του Μεξικού μέσα από πορτρέτα.

Πότε συνειδητοποίησες ότι το nightlife ήταν κάτι που θα κατέγραφες για πολύ καιρό;

Μου αρέσει να καταγράφω τα κινήματα που γεννιούνται, τους καινούργιους ανθρώπους με μεγάλες ιδέες, τα φρέσκα πρόσωπα, καθώς και να κάνω νέους φίλους. Η νύχτα είναι πολύ περισσότερα πράγματα από την κουλτούρα των κλαμπ. Η υπέροχη χορογραφία του φωτός και της σκιάς και οι χαμένοι άνθρωποι σαν και εμένα που περπατούν στους δρόμους, με κάνουν να αισθάνομαι σαν να βρισκόμαστε σε ένα κινηματογραφικό πλατό, όπου τα κτίρια, οι πόρνες και τα ψόφια ζώα είναι επίσης πρωταγωνιστές.

Νιώθω ασφαλέστερα τη νύχτα, από κάθε άποψη. Μου έχουν αποκαλυφθεί μυστικά, όσο περπατούσα σε αυτήν την πόλη. Οι πιο δημιουργικές και ήρεμες στιγμές μου συμβαίνουν τη νύχτα, όταν οι γραφειοκράτες κοιμούνται. Μου αρέσει να βγαίνω έξω τη νύχτα με το ποδήλατό μου ακούγοντας παράξενη και όμορφη μουσική σε μια υπνωτισμένη κατάσταση. Είμαι πλάσμα της νύχτας και συχνά περιτριγυρίζομαι από φαντάσματα και παράνοια.

Ποια είναι μερικά από τα πράγματα που έχουν παραμείνει σταθερά στη νυχτερινή ζωή τα τελευταία 20 χρόνια;
Έχω τη θεωρία ότι κάθε περίπου δέκα χρόνια εμφανίζεται ένα νέο κίνημα. Όταν συμβαίνει αυτό, εμφανίζονται άνθρωποι με νέες ιδέες και εναλλακτικές απόψεις - νέοι ποιητές και μουσικοί. Το έχω δει και το έχω καταγράψει με τον φακό μου. Θα συμβεί και πάλι.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Φραγκιαδάκης Μετά το «Ταξικό» Τραγουδάει «Τζετέ κι Ερωτικά»

«Καθαρίζουμε με Υπευθυνότητα» - H Επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη που Απασχολεί Ψυχικά Ασθενείς

After Dark: Οι Ήρωες της Νυχτερινής Αθήνας