Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.Στον χώρο της λεγόμενης «junkie λογοτεχνίας», έχουμε τον William S. Borroughs, τον Hubert Sellby Jr και βεβαίως τον Irvine Welsh. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, ο Σκοτσέζος συγγραφέας του επιδραστικού, κλασικού βιβλίου του 1993, Trainspotting (εκδ. Οξύ), έχει να επιδείξει τίτλους που περιλαμβάνουν τα Η Τέχνη της Λεπίδας (εκδ. Οξύ), The Sex Lives of Siamese Twins (εκδ. Vintage Publishing) και Πορνό (εκδ. Οξύ), καθένα εκ των οποίο εξερευνά τον βρόμικο κόσμο των ναρκωτικών του Εδιμβούργου και όχι μόνο. Εξοικειωμένος με τις αντιδράσεις, ο Welsh είναι ένα σύγχρονο λογοτεχνικό είδωλο, ένας συγγραφέας που νιώθει άνετα τόσο στο μυθιστόρημα, όσο και στα θεατρικά του (Babylon Heights), στα μικρά διηγήματα (Reheated Cabbage – εκδ. Vintage) και στα σενάρια (The Acid House).
Irvine Welsh: Καθόλου, απλώς χάρηκα που τελείωσα το βιβλίο. Κρατούσα σημειώσεις πολύ καιρό και δεν είχα κάνει τίποτα και απλώς αποφάσισα να προσπαθήσω να τις τελειώσω. Δεν είχα γράψει τίποτα προηγουμένως, έτσι απλώς ένιωσα ανακούφιση που το τελείωσα και το πήγα σε έναν εκδότη. Δεν περίμενα να εκδοθεί. Δεν περίμενα να πάει καλά. Όλα ήταν σαν μπόνους και το πιο σημαντικό ήταν ότι το έκανα και το τελείωσα. Αλλά τα παιδιά είναι σχεδόν οικουμενικά, είναι κατά κάποιο τρόπο αρχέτυπα – όλοι ξέρουμε κάποια παραλλαγή τους, βασικά.
Το Glue (εκδ. Vintage) είναι κατά κάποιες έννοιες καλύτερο βιβλίο από το Trainspotting. Νομίζω ότι αν έβγαινε πρώτα το Glue, μάλλον θα τα πήγαινε εξίσου καλά με το Trainspotting, αλλά μερικές φορές δεν κάνει επιτυχία το καλύτερο βιβλίο, αλλά το πρώτο που βγαίνει. Νομίζω επίσης ότι το Marabou Stork Nightmares (εκδ. W. W. Norton & Company) είναι καλύτερο βιβλίο από το Trainspotting, αλλά δεν έχει διαβαστεί τόσο, ούτε είναι τόσο γνωστό, οπότε ποτέ δεν ξέρεις. Μάλλον είναι όπως όταν έχεις πολλά παιδιά – είσαι περήφανος για όλα. Το πιο πετυχημένο θα γίνει π.χ. ηθοποιός και ένας σταρ του σινεμά θα είναι γνωστός, ενώ το άλλο θα γίνει ξυλουργός, αλλά ο ξυλουργός μπορεί να είναι καλύτερος άνθρωπος.Τι να περιμένουν λοιπόν οι fan από το Dead Men’s Trousers?
Αν το Trainspotting ήταν για τη φιλία και την προδοσία, το Dead Men’s Trousers έχει να κάνει με τη λύτρωση. Είναι εκείνη η εποχή της ζωής που αναπολούν τα προηγούμενα, όχι απαραίτητα με θλίψη, αλλά επανεξετάζουν τα λάθη που έκαναν στη ζωή. Προσπαθούν να φτάσουν σε κάποιου είδους λύση, κάποιου είδους λύτρωση, αλλά παραμένουν αισιόδοξοι και παράξενοι τύποι. Επομένως, δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως θέλουν.Θα έλεγες ότι η ωρίμανσή τους είναι αντανάκλαση της δικής σου;
Υπέθετα ότι είχα ωριμάσει με πολλούς τρόπους. Είναι λάθος στιγμή για την ερώτηση, επειδή χθες βράδυ ήμουν έξω μέχρι αργά και φερόμουν κάπως ανεύθυνα, αλλά γενικά είμαι πολύ πιο ώριμος και υπεύθυνος τώρα. Αυτοί οι τύποι δεν είναι έτσι. Αν οι άνθρωποι ωριμάζουν, τα πράγματα γίνονται βαρετά. Είναι άνθρωποι –περισσότερο από μένα– με τις ματαιοδοξίες τους και τα ηθικά ελαττώματά τους.Όταν ξεκίνησες να γράφεις, περίμενες την επιτυχία;
Για πολύ καιρό ασχολιόμουν με τη μουσική. Δεν έβγαλε πουθενά, αν και νόμιζα ότι θα γινόμουν επιτυχημένος. Δεν περίμενα να γίνω επιτυχημένος στο γράψιμο. Όταν είσαι πιο νέος, έχεις απίστευτο εγώ. Πιστεύεις ότι θα πετύχεις, παρόλο που δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό. Ήμουν από εκείνους που πιστεύουν ότι «Θα κάνω κάτι που θα έχει επίδραση». Αλλά δεν ήξερα τι θα ήταν αυτό.Νόμιζα ότι θα ήταν η μουσική. Έγραφα μπαλάντες και οι μπαλάντες είναι απλώς ιστορίες μέσα σε τραγούδια. Σκεφτόμουν, «Ξεφορτώσου τη μουσική, γράψε ιστορίες και συνέχισε από εκεί». Μου ήρθε εύκολο, επειδή στο γράψιμο δεν χρειάζεται να μάθεις τίποτα. Όλοι μπορούν να γράψουν, βασικά. Η τεχνολογία του γραψίματος είναι πολύ εύκολη. Κάνεις αυτό που είναι να κάνεις, με τον δικό σου ρυθμό και ακολουθείς τις ιδέες σου. Δεν υπάρχει κανένας συμβιβασμός ουσιαστικά, οπότε αυτό μου ταίριαζε.Κατά πόσο είναι αληθινός και κατά πόσο επινοημένος ο Francis Begbie;
Δεν ξέρεις ποτέ, επειδή είμαι από τους συγγραφείς που αφήνουν το υποσυνείδητο να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Κάθεσαι και γράφεις. Δεν ξέρεις από πού έρχονται όλα αυτά. Όταν το σκέφτεσαι εκ των υστέρων, βλέπεις ομοιότητες, δύο ή τρεις άνθρωποι ταιριάζουν σε κάθε τύπο. Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού σου, ίσως καταπιεσμένα στοιχεία διαφορετικών χαρακτήρων σου. Για μένα, είναι περισσότερο συναισθηματικές καταστάσεις στις οποίες φαντάζεσαι τον εαυτό σου και από εκεί χτίζεις. Βρίσκω ότι η μουσική βοηθάει να χτίζεις χαρακτήρες. «Τι μουσική θα άκουγε αυτός; Τι θα άκουγε ένας γυναικάς; Τι θα άκουγε ένας ψυχάκιας; Τι θα άκουγε ένας διανοούμενος;». Κάνω διαφορετικές playlist και τις ακούω, όταν γράφω και αυτό με βοηθάει.
VICE Video: Drag Νύχτες στην Αθήνα
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook
Στο Η Τέχνη της Λεπίδας, ο Begbie μιλάει διαρκώς για το άλμπουμ των Guns n’ Roses, Chinese Democracy. Έτσι προέκυψε αυτό;Κάποια στιγμή, ήμουν στο αεροπλάνο και άκουγα μουσική και το Chinese Democracy ήταν ένα από τα άλμπουμ. Σκέφτηκα, «Αυτό θα άρεσε στον Begbie, επειδή όλοι οι άλλοι το μισούν». Το άκουσα μια-δυο φορές και σκέφτηκα ότι θα ήταν καταπληκτικό, αν του άρεσε πολύ αυτό το άλμπουμ, σε σημείο να έχει εμμονή μαζί του. Βασικά, μια σύγχρονη εμμονή, επειδή οι περισσότερες εμμονές είναι 80s, έτσι ανανέωσα ελαφρώς την εμμονή. Έχει κάτι αυτό το άλμπουμ –δεν το κοροϊδεύω–, αλλά καταλάβαινα βασικά γιατί θα άρεσε σε κάποιον σαν κι αυτόν.
Το απόλαυσα. Ήταν υπέροχο που μαζευτήκαμε ξανά όλοι μαζί. Νομίζω ότι μια τρίτη ταινία θα ήταν υπερβολή. Όταν σκέφτεσαι τις ταινίες, σε όλους άρεσε ο Νονός, σε όλους άρεσε ο Νονός 2, αλλά κανείς δεν έδωσε δεκάρα για τον Νονό 3. Το ίδιο και με τον Εξολοθρευτή 1 και τον Εξολοθρευτή 2. Ο Εξολοθρευτής 3 ήταν αξιοπρεπής, αλλά όχι στην ίδια κατηγορία. Νομίζω ότι από κινηματογραφικής άποψης, είναι καλύτερα να σταματήσουμε όσο κερδίζουμε. Επίσης, θέλει ο John (σ.σ. Hodge, σεναριογράφος του T2) να περάσει έναν χρόνο της ζωής του με το σενάριο; Ο Danny (σ.σ. Boyle, σκηνοθέτης) θέλει να περάσει δυο χρόνια από τη ζωή του με άλλο ένα Trainspotting; Θα ήταν έκπληξη, αν καταφέρναμε να συναντηθούμε για ένα τρίτο μέρος.Πώς νιώθεις για την πρόσφατη πρόταση του Trump να τιμωρούμε τους εμπόρους ναρκωτικών με θανατική ποινή; Θα λύσει την κρίση με τα οπιούχα ναρκωτικά;
Είναι η μεγαλύτερη γελοιότητα που έχω ακούσει. Όλοι αυτοί οι δεξιοί πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που παίρνουν ή πουλάνε ναρκωτικά. Δεν έχουν πάρει ποτέ ναρκωτικά, δεν έχουν συναντήσει ποτέ κανέναν έμπορο ναρκωτικών και δεν έχουν καμία σχέση με ναρκωτικά. Εύκολα τους επηρεάζει η προσοχή. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Ο πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά, στην τρομοκρατία, στο έγκλημα, στην κοινή γνώμη. Ανοησίες.
Ζούμε σε καιρούς με έντονη πόλωση. Οι αλλαγές στην οικονομία πρόκειται να δυσκολέψουν πολύ τους ανθρώπους να κερδίσουν χρήματα. Δύσκολα έχεις μισθό, δύσκολα βγάζεις κέρδος. Όταν σταματήσουν να πληρώνονται οι μισθοί, κανείς δεν θα ακούει πια αυτές τις μαλακίες. Ούτε καν οι πλούσιοι, επειδή η οικονομία της βιομηχανίας βυθίζεται, εξαφανίζεται. Αυτό εξαφανίζει και τους διαχωρισμούς. Όλες οι ατζέντες και οι διαχωρισμοί του παλιού ιμπεριαλισμού και όλοι οι φυλετικοί και εθνικοί διαχωρισμοί καταρρέουν. Είναι σαν να είμαστε σε μια θέση όπου υπάρχει πόλωση στα πάντα και όλοι οι διαχωρισμοί που ανάγονται στην αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τον Αμερικανικό Εμφύλιο εμφανίζονται ξανά και μοιάζουν πιο έντονα από ποτέ. Όλα τα έθνη και οι λαοί τους αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν αυτό το ιμπεριαλιστικό παρελθόν και τους παλιούς θεσμούς εκείνης της εποχής. Δεν υπηρετούμε πλέον ανθρώπους, μπαίνουμε σε διαφορετικού τύπου οικονομία, διαφορετικού τύπου κοινωνία. Νομίζω ότι η Αμερική περνάει τέτοιου είδους κρίση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Dead Men’s Trousers (εκδ. Jonathan Cape). Το βιβλίο παρουσιάζει ξανά τους αγαπημένους ήρωες του Trainspotting, τους Mark Renton, Begbie, Sick Boy, Spud και Begbie, σε μετέπειτα φάση της ζωής τους. Ο Renton έχει μια πετυχημένη καριέρα ως μάνατζερ DJ, ο Begbie είναι πετυχημένος καλλιτέχνης, ο Sick Boy νταβατζής και ο Spud ζητιάνος. Υπάρχει οργή, reunion, ακόμη και ένας θάνατος (το 2017, οι χαρακτήρες επέστρεψαν και στη μεγάλη οθόνη, στο T2 Trainspotting). Μίλησα με τον Welsh στο τηλέφωνο, για να μάθω τι περιμένουν οι fan από το Dead Men’s Trousers.VICE: Πίστευες ποτέ ότι οι χαρακτήρες του Trainspotting θα αποκτούσαν δικές τους ζωές; Ότι θα εξακολουθούσες να λες τις ιστορίες τους δεκαετίες αργότερα;
Irvine Welsh: Καθόλου, απλώς χάρηκα που τελείωσα το βιβλίο. Κρατούσα σημειώσεις πολύ καιρό και δεν είχα κάνει τίποτα και απλώς αποφάσισα να προσπαθήσω να τις τελειώσω. Δεν είχα γράψει τίποτα προηγουμένως, έτσι απλώς ένιωσα ανακούφιση που το τελείωσα και το πήγα σε έναν εκδότη. Δεν περίμενα να εκδοθεί. Δεν περίμενα να πάει καλά. Όλα ήταν σαν μπόνους και το πιο σημαντικό ήταν ότι το έκανα και το τελείωσα. Αλλά τα παιδιά είναι σχεδόν οικουμενικά, είναι κατά κάποιο τρόπο αρχέτυπα – όλοι ξέρουμε κάποια παραλλαγή τους, βασικά.
Το Trainspotting είναι το βιβλίο που ξέρουν όλοι. Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο υποτιμημένο σου;Αν το Trainspotting ήταν για τη φιλία και την προδοσία, το Dead Men’s Trousers έχει να κάνει με τη λύτρωση.
Το Glue (εκδ. Vintage) είναι κατά κάποιες έννοιες καλύτερο βιβλίο από το Trainspotting. Νομίζω ότι αν έβγαινε πρώτα το Glue, μάλλον θα τα πήγαινε εξίσου καλά με το Trainspotting, αλλά μερικές φορές δεν κάνει επιτυχία το καλύτερο βιβλίο, αλλά το πρώτο που βγαίνει. Νομίζω επίσης ότι το Marabou Stork Nightmares (εκδ. W. W. Norton & Company) είναι καλύτερο βιβλίο από το Trainspotting, αλλά δεν έχει διαβαστεί τόσο, ούτε είναι τόσο γνωστό, οπότε ποτέ δεν ξέρεις. Μάλλον είναι όπως όταν έχεις πολλά παιδιά – είσαι περήφανος για όλα. Το πιο πετυχημένο θα γίνει π.χ. ηθοποιός και ένας σταρ του σινεμά θα είναι γνωστός, ενώ το άλλο θα γίνει ξυλουργός, αλλά ο ξυλουργός μπορεί να είναι καλύτερος άνθρωπος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν το Trainspotting ήταν για τη φιλία και την προδοσία, το Dead Men’s Trousers έχει να κάνει με τη λύτρωση. Είναι εκείνη η εποχή της ζωής που αναπολούν τα προηγούμενα, όχι απαραίτητα με θλίψη, αλλά επανεξετάζουν τα λάθη που έκαναν στη ζωή. Προσπαθούν να φτάσουν σε κάποιου είδους λύση, κάποιου είδους λύτρωση, αλλά παραμένουν αισιόδοξοι και παράξενοι τύποι. Επομένως, δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως θέλουν.Θα έλεγες ότι η ωρίμανσή τους είναι αντανάκλαση της δικής σου;
Υπέθετα ότι είχα ωριμάσει με πολλούς τρόπους. Είναι λάθος στιγμή για την ερώτηση, επειδή χθες βράδυ ήμουν έξω μέχρι αργά και φερόμουν κάπως ανεύθυνα, αλλά γενικά είμαι πολύ πιο ώριμος και υπεύθυνος τώρα. Αυτοί οι τύποι δεν είναι έτσι. Αν οι άνθρωποι ωριμάζουν, τα πράγματα γίνονται βαρετά. Είναι άνθρωποι –περισσότερο από μένα– με τις ματαιοδοξίες τους και τα ηθικά ελαττώματά τους.Όταν ξεκίνησες να γράφεις, περίμενες την επιτυχία;
Για πολύ καιρό ασχολιόμουν με τη μουσική. Δεν έβγαλε πουθενά, αν και νόμιζα ότι θα γινόμουν επιτυχημένος. Δεν περίμενα να γίνω επιτυχημένος στο γράψιμο. Όταν είσαι πιο νέος, έχεις απίστευτο εγώ. Πιστεύεις ότι θα πετύχεις, παρόλο που δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό. Ήμουν από εκείνους που πιστεύουν ότι «Θα κάνω κάτι που θα έχει επίδραση». Αλλά δεν ήξερα τι θα ήταν αυτό.
Νομίζω ότι μια τρίτη ταινία θα ήταν υπερβολή […] Νομίζω ότι από κινηματογραφικής άποψης, είναι καλύτερα να σταματήσουμε όσο κερδίζουμε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν ξέρεις ποτέ, επειδή είμαι από τους συγγραφείς που αφήνουν το υποσυνείδητο να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Κάθεσαι και γράφεις. Δεν ξέρεις από πού έρχονται όλα αυτά. Όταν το σκέφτεσαι εκ των υστέρων, βλέπεις ομοιότητες, δύο ή τρεις άνθρωποι ταιριάζουν σε κάθε τύπο. Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού σου, ίσως καταπιεσμένα στοιχεία διαφορετικών χαρακτήρων σου. Για μένα, είναι περισσότερο συναισθηματικές καταστάσεις στις οποίες φαντάζεσαι τον εαυτό σου και από εκεί χτίζεις. Βρίσκω ότι η μουσική βοηθάει να χτίζεις χαρακτήρες. «Τι μουσική θα άκουγε αυτός; Τι θα άκουγε ένας γυναικάς; Τι θα άκουγε ένας ψυχάκιας; Τι θα άκουγε ένας διανοούμενος;». Κάνω διαφορετικές playlist και τις ακούω, όταν γράφω και αυτό με βοηθάει.
VICE Video: Drag Νύχτες στην Αθήνα
Στο Η Τέχνη της Λεπίδας, ο Begbie μιλάει διαρκώς για το άλμπουμ των Guns n’ Roses, Chinese Democracy. Έτσι προέκυψε αυτό;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς ήταν να μαζεύεστε πάλι όλοι για το T2 Trainspotting; Ετοιμάζεται και τρίτη ταινία;Όλοι αυτοί οι δεξιοί πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που παίρνουν ή πουλάνε ναρκωτικά. Δεν έχουν πάρει ποτέ ναρκωτικά, δεν έχουν συναντήσει ποτέ κανέναν έμπορο ναρκωτικών και δεν έχουν καμία σχέση με ναρκωτικά.
Το απόλαυσα. Ήταν υπέροχο που μαζευτήκαμε ξανά όλοι μαζί. Νομίζω ότι μια τρίτη ταινία θα ήταν υπερβολή. Όταν σκέφτεσαι τις ταινίες, σε όλους άρεσε ο Νονός, σε όλους άρεσε ο Νονός 2, αλλά κανείς δεν έδωσε δεκάρα για τον Νονό 3. Το ίδιο και με τον Εξολοθρευτή 1 και τον Εξολοθρευτή 2. Ο Εξολοθρευτής 3 ήταν αξιοπρεπής, αλλά όχι στην ίδια κατηγορία. Νομίζω ότι από κινηματογραφικής άποψης, είναι καλύτερα να σταματήσουμε όσο κερδίζουμε. Επίσης, θέλει ο John (σ.σ. Hodge, σεναριογράφος του T2) να περάσει έναν χρόνο της ζωής του με το σενάριο; Ο Danny (σ.σ. Boyle, σκηνοθέτης) θέλει να περάσει δυο χρόνια από τη ζωή του με άλλο ένα Trainspotting; Θα ήταν έκπληξη, αν καταφέρναμε να συναντηθούμε για ένα τρίτο μέρος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι η μεγαλύτερη γελοιότητα που έχω ακούσει. Όλοι αυτοί οι δεξιοί πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που παίρνουν ή πουλάνε ναρκωτικά. Δεν έχουν πάρει ποτέ ναρκωτικά, δεν έχουν συναντήσει ποτέ κανέναν έμπορο ναρκωτικών και δεν έχουν καμία σχέση με ναρκωτικά. Εύκολα τους επηρεάζει η προσοχή. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Ο πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά, στην τρομοκρατία, στο έγκλημα, στην κοινή γνώμη. Ανοησίες.
Ζεις στις ΗΠΑ αρκετά χρόνια τώρα. Πρόσφατα μετακόμισες στο Μαϊάμι. Πώς βλέπεις την Αμερική του Trump;
Ζούμε σε καιρούς με έντονη πόλωση. Οι αλλαγές στην οικονομία πρόκειται να δυσκολέψουν πολύ τους ανθρώπους να κερδίσουν χρήματα. Δύσκολα έχεις μισθό, δύσκολα βγάζεις κέρδος. Όταν σταματήσουν να πληρώνονται οι μισθοί, κανείς δεν θα ακούει πια αυτές τις μαλακίες. Ούτε καν οι πλούσιοι, επειδή η οικονομία της βιομηχανίας βυθίζεται, εξαφανίζεται. Αυτό εξαφανίζει και τους διαχωρισμούς. Όλες οι ατζέντες και οι διαχωρισμοί του παλιού ιμπεριαλισμού και όλοι οι φυλετικοί και εθνικοί διαχωρισμοί καταρρέουν. Είναι σαν να είμαστε σε μια θέση όπου υπάρχει πόλωση στα πάντα και όλοι οι διαχωρισμοί που ανάγονται στην αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τον Αμερικανικό Εμφύλιο εμφανίζονται ξανά και μοιάζουν πιο έντονα από ποτέ. Όλα τα έθνη και οι λαοί τους αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν αυτό το ιμπεριαλιστικό παρελθόν και τους παλιούς θεσμούς εκείνης της εποχής. Δεν υπηρετούμε πλέον ανθρώπους, μπαίνουμε σε διαφορετικού τύπου οικονομία, διαφορετικού τύπου κοινωνία. Νομίζω ότι η Αμερική περνάει τέτοιου είδους κρίση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΈλληνες Πρώην Emo Θυμούνται τις Εποχές που Άραζαν στα Σκαλάκια του ΣυντάγματοςΤι Απέγινε η Γενιά των Πραγματικών Χρηστών Ηρωίνης της Εποχής του TrainspottingΈνας Χρήσιμος Οδηγός για το Ποια Συμπληρώματα Διατροφής Λειτουργούν ΤελικάΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.