O Rocky Balboa από τα Πατήσια και Άλλα Διαμάντια από τον Σύλλογο Φίλων Κακού Σινεμά

Από πέρσι τον Ιούνιο, έχω γίνει μέλος μιας κλειστής ομάδας στο Facebook με τίτλο «Σύλλογος Φίλων Κακού Σινεμά». Σε αυτήν ποστάρονται, όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς, αποσπάσματα από γνωστές και -κυρίως- άγνωστες ταινίες, στις οποίες ερμηνείες και σκηνοθεσία κάνουν τις ταινίες που σαρώνουν στα Χρυσά Βατόμουρα να φαντάζουν οσκαρικές. Η περιγραφή των δημιουργών απλή και απέριττη: «Καλωσήρθατε στον σύλλογο κακού, κάφρικου και καμένου σινεμά! Εδώ είναι το μέρος για ποστάρισμα σάπιου κινηματογραφικού υλικού με σκοπό τη διασκέδαση». Αυτό ακριβώς συμβαίνει: Σχεδόν καθημερινά ανεβαίνουν στην ομάδα -που απαριθμεί σχεδόν 34.000 μέλη- σκηνές από ταινίες και σειρές που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι υπάρχουν. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, οι άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά με την ομάδα δείχνουν να έχουν εστιάσει στο σύγχρονο σινεμά της ελληνικής περιφέρειας, με σκηνές από DIY παραγωγές που καταπιάνονται με το μεταφυσικό και το μυστήριο. Αν σας ψήνει η όλη φάση, δεν έχετε παρά να συνδεθείτε διαδικτυακά με την ομάδα στο Facebook και να απολαύσετε τα αριστουργήματα που ξετρυπώνουν κάθε τόσο οι φίλοι του κακού σινεμά. Δυστυχώς, αν δεν είστε μέλος της, δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε κάποιο από τα βίντεο, ωστόσο, μέχρι να σας δεχτούν οι διαχειριστές της, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στην παρακάτω λίστα με κάποια από τα καλύτερα που έχω δει μέχρι στιγμής. Τα περισσότερα τα έχω βρει στο YouTube. Έτσι, σαν εισαγωγή στον «Σύλλογο Φίλων Κακού Σινεμά» . Ετοιμαστείτε για πολύ κάψιμο.

Ας ξεκινήσουμε με την τελευταία -τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γραφόταν το παρόν κείμενο- προσθήκη, η οποία είναι χρυσάφι. Δεν γνωρίζω πώς λέγεται η ταινία και γιατί γυρίστηκε, αλλά θέλω να δώσω συγχαρητήρια στους συντελεστές της και ειδικά στους ηθοποιούς, που κατάφεραν να πιάσουν την ατμόσφαιρα ενός εισαγωγικού βίντεο από αυτά που βλέπουμε σε κάποια video game τύπου Grand Theft Auto. Όταν, δηλαδή, η κίνηση δεν συγχρονίζεται με τη ροή του λόγου και μέχρι να κάνεις αυτό που πρέπει -στη συγκεκριμένη περίπτωση να πυροβολήσεις τη γυναίκα στο κεφάλι-, οι υπόλοιποι χαρακτήρες επαναλαμβάνουν τις ίδιες ατάκες. Δεν νομίζω να το έκαναν επίτηδες, αλλά κρίνοντας από το αποτέλεσμα θα μπορούσαν να πουν ένα μικρό ψεματάκι που θα τους βάλει μέσα στις καρδιές των κινηματογραφικών φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Με το που γίνετε επίσημα μέλη της ομάδας, ξεκινήστε με αυτήν.

Αχ, τα περίφημα ελληνικά 80s. Ίσως η πιο περίεργη και συνάμα πειραματική εποχή στην ιστορία του εγχώριου κινηματογράφου. Ήρθε, σάρωσε τα πάντα και χάθηκε προτού καταλάβει κανείς τι στο καλό συνέβη. Η εποχή των βιντεοταινιών που γυρίζονταν μέσα σε λίγες μέρες και έβγαιναν ανά ντουζίνες στα βίντεο κλαμπ. Μια από αυτές ήταν και το Rocky no 0, το Νούμερο, του Ομήρου Ευστρατιάδη, με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Τζανετάκο, έναν ηθοποιό που μεσουράνησε κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, δηλαδή της δεκαετίας του ’60. Ωστόσο, ήταν από τους ηθοποιούς που στα 80s τσαλάκωσαν την εικόνα τους, με συμμετοχές σε ταινίες όπως η συγκεκριμένη. Εδώ τον βρίσκουμε να ενσαρκώνει έναν μποξέρ που θέλει να γίνει σαν τον Rocky Balboa, ακολουθώντας τον τρόπο ζωής του γνωστού κινηματογραφικού χαρακτήρα, όπως τον είδε από την ομώνυμη ταινία. Στην παραπάνω σκηνή τον βλέπουμε να τρώει τσόφλια αυγού. Κακή φάση.

Λίγα χρόνια προτού γράψει ιστορία ως Ιάσονας Σέκερης στο Ρετιρέ, ο Παύλος Ευαγγελόπουλος ήταν κάτι σαν τον Mad Max της Ελλάδας, αφού έπαιζε στις ταινίες της εποχής -μη ρωτάτε ποιας, μία είναι η εποχή- τον ατίθασο νέο που καβαλάει μια χιλιάρα μηχανή και τη «λαμπαδιάζει» σαν να μην υπάρχει αύριο. Εδώ, δηλαδή, λίγο μετά το 19ο λεπτό του παραπάνω βίντεο, βλέπουμε τον τεράστιο Ευαγγελόπουλο στην προσπάθειά του να ξεφύγει από έναν Ζητά που τον καταδιώκει. Ο νεαρός, έχοντας μια κιθάρα στο πίσω μέρος της μηχανής, αποφεύγει την τελευταία στιγμή ένα φορτηγό που πετάγεται από «stop» και σταματάει στη μέση του δρόμου. Στη συνέχεια, ο οδηγός του τεράστιου οχήματος κάνει την πιο fuck-the-police κίνηση που μπορείτε να φανταστείτε - κλείνει τον δρόμο στον αστυνομικό. Η στιγμή της σύγκρουσης δεν περιγράφεται με λέξεις. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο θα δείτε σήμερα. H ταινία λέγεται Εξάρχεια ώρα 12.

Θα έλεγε κανείς ότι ο Αλέκος Τζανετάκος είχε εμπνευστεί από τους ρόλους στους οποίους έτρωγε σφαλιάρες από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και θέλησε με τις ταινίες του κατά τη διάρκεια των 80s να ρεφάρει. Έτσι, μετά τον Racky, επέστρεψε το1987 με το Σφαλιάρα Κιντ - ένα κωμικό ριμέικ του Καράτε Κιντ σε δικό του σενάριο. Αξίζει να αναφέρουμε ότι εκείνην την περίοδο γυρίζονταν συνεχώς κωμικές ταινίες βασισμένες σε ξένα blockbuster, έχοντας ως σκοπό να ξεκλέψουν λίγη από την επιτυχία τους. Με λίγα λόγια, κάναμε κάτι σαν το Scary Movie καμιά εικοσαριά χρόνια πριν από τους Αμερικάνους. Στην αγωνιώδη σκηνή που έχω ήδη αγαπήσει, ο Σφαλιάρα Κιντ πλακώνεται -κάπου λίγο μετά τις 2 ώρες στο παραπάνω βίντεο- σε ένα μίζερο κλειστό γυμναστήριο με τον Στηβ Ντούζο. Τον κερδίζει χτυπώντας τον με το τραυματισμένο του πόδι και κερδίζει, όπως λέει και ο εκφωνητής που μάλλον αυτοσχεδίαζε, το έπαθλο των 500.000 δολαρίων και τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Τεράστιες στιγμές.

Μπορεί να κοροϊδεύουμε πού και πού τα ελληνικά 80s, ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε ότι τα αμερικάνικα, για παράδειγμα, δεν είχαν τις δικές τους «παραξενιές». Δεν νομίζω ότι θα υπήρχε περίπτωση να βγει μια ταινία όπως το The Garbage Pail Kids Movie σήμερα. Πόσο μάλλον, όταν θεωρείται περίεργη ακόμη και για το 1987, όταν και κυκλοφόρησε. Το συγκεκριμένο φιλμ θεωρείται ως ένα από τα χειρότερα όλων των εποχών, ενώ η εισπρακτική του αποτυχία μνημονεύεται μέχρι και σήμερα. Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε ότι είναι βασισμένο σε ένα παιχνίδι καρτών -τύπου Magic- το οποίο με τη σειρά του αποτελεί σάτιρα της παιδικής σειράς Cabbage Patch Kids . Ποιος γελάει τώρα, ε;

Δύο punk τύπισσες εισβάλουν σε ένα γραφείο και σπάνε στο ξύλο έναν τύπο, επειδή δεν τους έκατσε. Αυτός φωνάζει, «Να τα κανονίσουμε, ρε παιδιά», αλλά οι σφαλιάρες πέφτουν βροχή. Αυτή η επική σκηνή προέρχεται από την ταινία του Νάσου Σπύρη –γνωστού και ως Berto, Οι Πανκς τα Κάνουν Όλα, και αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα σχετικά με το πώς έβλεπαν τις υποκουλτούρες οι Έλληνες κινηματογραφιστές των 80s -και όχι μόνο. Ωστόσο, θα πρέπει να δώσω συγχαρητήρια στους συντελεστές γι’ αυτόν τον άτυπο και μικρό φόρο τιμής που αποτίνουν σε μια ιστορική cult ταινία της δεκαετίας του ’70, το The Warriors του Walter Hill.

Φαντάσου πως βρίσκεσαι στην αρχή μιας σχέσης και το ταίρι σου σκέφτεται να παρατήσει τις σπουδές του στη νομική, για να γίνει ηθοποιός. Εσύ, θέλοντας να δείξεις πως είσαι δίπλα του, υποστηρίζεις το όνειρό του και εν τέλει σε καλεί στην πρεμιέρα της πρώτης του ταινίας - μια μικρή παραγωγή φίλων. Μπαίνεις στην αίθουσα -μάλλον κάποιου καφενείου που ανήκει σε έναν από τους συντελεστές- και για περίπου μιάμιση ώρα παρακολουθείς σκηνές και ερμηνείες που παραπέμπουν σε θεατρικό εκπομπής της Αννίτας Πάνια. Τι κάνεις; Εδώ σε θέλω. Αξίζει πάντως να αναφέρουμε ότι το κλιπ που έχουν παραθέσει στην ομάδα είναι αυτό στο 13:28 του βίντεο. Έπος.

Περισσότερα από το VICE

Ο Στηβ Ντούζος Διηγείται τη Ζωή του, από τον «Μπίλια» Μέχρι την Εντατική και τη Φυλακή

Σκηνές της Ελληνικής Τηλεόρασης που Γίνονται Καλύτερες με Λίγο Metal

To «El Sombrero» Γράφει Ποδοσφαιρικές Ιστορίες για Όσους δεν Έχουν Ιδέα από Ποδόσφαιρο