Ένα Τελευταίο Τανγκό στα Χαλάσματα από τον Μικρό Μάγο Lionel Messi

Με τη λεπτή πλέξη του προσωπικού βιώματος εμφανή σε πολλά σημεία, αλλά δίχως το ιερατικό ύφος που συχνά συνοδεύει τις δημόσιες παρεμβάσεις των βετεράνων, το άρθρο του Jorge Valdano στον βρετανικό Guardian συνέθεσε μια ωμή τοιχογραφία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Ο άλλοτε σπουδαίος επιθετικός της Αλμπισελέστε, αποφεύγοντας να βαφτίσει τις επιθυμίες του πραγματικότητα, αρκέστηκε στον δομημένο λόγο και μια σειρά επιχειρημάτων, για να εξηγήσει τη βαριά, ποδοσφαιρική ναυτία που ταλαιπωρεί εσχάτως τον λαό του. Η λυτρωτική νίκη με 2-1 επί της Νιγηρίας και η πρόκριση στη φάση των 16, ηρέμησε ελαφρώς τα ξαναμμένα πνεύματα, όμως η αλήθεια στέκει ακόμη εκεί, ενοχλητική και επίμονη. Η Αργεντινή νοσεί, λέει ο Valdano - η χαρά της δημιουργίας, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν το ποδόσφαιρο της χώρας αγαπητό στον κόσμο, δεν είναι πια παρά μια ψευδαίσθηση του ένδοξου παρελθόντος. Όμως ο ίδιος δεν μεμψιμοιρεί, δεν στέκεται στις μνήμες των περασμένων μεγαλείων, στήνοντας στο απόσπασμα αυτήν τη γενιά, αντιθέτως, σχεδόν πατρικά, αναζητά τα βαθύτερα αίτια, χαρτογραφεί συμπεριφορές, τραβάει την κουρτίνα και μας ξεναγεί στην πίσω αυλή του λαοφιλούς σπορ. Έναν σκληρό κόσμο που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τη στρογγυλή θεά, αλλά στην πραγματικότητα και τον ίδιο τον άνθρωπο, ως κοινωνό του αθλήματος. Κάποιοι αμφέβαλαν για το αν έγραψε ο ίδιος το συγκεκριμένο άρθρο - πιθανώς να αγνοούν πως ο Jorge Valdano είναι ένας άνθρωπος που δεν περιορίστηκε ποτέ στην ιδιότητα του πλαδαρού παλαίμαχου. Τοποθετείται συχνά επί θεμάτων που υπερβαίνουν τη σφαίρα του αθλητισμού, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του φιλοσόφου που του είχαν προσδώσει στο παρελθόν οι συμπαίκτες του.

Η παρέμβασή του, βέβαια, δεν άρεσε σε όλους - αρκετοί συμπατριώτες του, παραδομένοι στα χαμηλότερα των ενστίκτων και υπό άγριο θυμό για τη διαφαινόμενη (έως τότε) αποτυχία, έστρεψαν τα πυρά τους κατά πάντων - κυρίως όμως, κατά του ηγέτη της ομάδας, Lionel Messi. Ο Valdano, διατηρώντας την ψυχραιμία που απαιτούσε η περίσταση, δεν παρασύρθηκε από το κυρίαρχο zeitgeist που ζητούσε μανιασμένα την αποκαθήλωση του σταρ της Μπαρτσελόνα. Δεν ήταν μόνο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία στήθηκε μια μηδενιστική κουβέντα γύρω από το πληγωμένο legacy του Messi, υπήρξαν και πολλές αθλητικές εκπομπές ανά τον κόσμο, όπου επαγγελματίες επιδόθηκαν σε μια σφοδρή κριτική, γεμάτη κυνισμό και υπερβολές. Μέχρι πως είναι «παίκτης-απάτη» ειπώθηκε σε καναδικό δίκτυο – η live «νεκρολογία» του Lio είχε πλέον ξεφύγει από τα όρια της λογικής. «Είναι κατασκεύασμα, δεν ανήκει στους κορυφαίους», «χωρίς τους παικταράδες της Μπαρτσελόνα δεν θα τα είχε καταφέρει ποτέ τόσο καλά», «δεν είναι ηγέτης», «δεν μπορεί να σηκώσει τη βαριά φανέλα της Αργεντινής, όπως ο Diego», ήταν κάποια από τα σχόλια που άκουγες και διάβαζες παντού. Ειδικά στα μαρμαρένια αλώνια των social media, η τερατολογία δεν είχε προηγούμενο. Αρκούσαν μόλις δύο 90λεπτα.

Απέναντι στους μαχητικούς Νιγηριανούς, ο Lionel Messi δεν μπήκε στο γήπεδο ως ο θεός της Μπαρτσελόνα, ο παίκτης με τις πέντε Χρυσές Μπάλες, τα τέσσερα Champions League, τα εννιά πρωταθλήματα στη La Liga, τα έξι Κύπελλα Ισπανίας, ο επιθετικός που μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, επειδή σκόραρε 91(!) γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος, το ορμητικό 2012. Ήταν ο αποτυχημένος φιναλίστ ενός Παγκοσμίου Κυπέλου (2014) και τριών Copa America (2007, 2015, 2016), ο ηγέτης που δεν μπορούσε να οδηγήσει την εθνική ομάδα της χώρας του σε ένα τίτλο. Τι και αν είχε πετύχει πάνω από 600 γκολ στην καριέρα του - τι κι αν περισσότερα από 60 ήταν με τη φανέλα της Αργεντινής; Στην Αγία Πετρούπολη, κόντρα στους Σούπερ Αετούς, ο Messi στάθηκε στον αγωνιστικό χώρο ως ένας κοινός θνητός, έχοντας απεκδυθεί κάθε αξίωση ισχύος. Τώρα, είχε να αντιμετωπίσει τους γρυλισμούς του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Η μπαλιά του Banega, το απαλό, σαν χάδι, κοντρόλ του Lio και το τελείωμά του, σταθερό και ακριβές, ήταν μια στιγμή ανακούφισης. Εκείνη την ώρα, γινόταν ο τρίτος Αργεντινός που σκοράρει σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα, μετά τους Maradona (1982, 1986, 1994) και Batistuta (1994, 1998, 2002). Όμως, δεν ήταν η καλύτερή του - αυτή θα ερχόταν λίγο αργότερα. Συγκεκριμένα, στις καθυστερήσεις του ματς, όπου ο βραχύσωμος μάγος από το Ροζάριο, έτρεχε με τις λιγοστές δυνάμεις που του είχαν απομείνει, για να επιχειρήσει ένα σκοτωμένο τάκλιν, να κερδίσει όσο χρόνο μπορεί, να κόψει μια τελευταία μπαλιά. Με το σφύριγμα της λήξης κατέρρευσε. Ήταν η στιγμή που έσπασαν τα δεσμά των προσδοκιών και αποκαλύφθηκε ο άνθρωπος. Ατελής και γήινος, μια φευγαλέα υπενθύμιση του πόσο εύκολα μπορεί να σε τσακίσει η ασθματική όψη της επιτυχίας.

Την επομένη της νίκης, ο Τύπος της Αργεντινής άλλαξε βηματισμό -«Αυτόν τον Messi δεν τον είχε δει ποτέ κανείς. Πήρε από το χέρι τους συμπαίκτες του και τους έκανε να νιώσουν», έγραψε με λυρισμό η συχνά επικριτική Olé. Μόνο που τα δύσκολα ακολουθούν - η Γαλλία του Didier Deschamps διαθέτει ένα εξόχως ταλαντούχο ρόστερ, στα αποδυτήριά της συναντά κανείς κάποια από τα αστέρια του μέλλοντος. Η αέναη κουβέντα για τον κορυφαίο όλων των εποχών και οι συμβολισμοί περί G.O.A.T. (Greatest Of All Time), θα επιστρέψουν λίαν συντόμως. Άλλωστε, από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου το προβοκατόρικο δίλημμα Cristiano ή Messi, συνεχίζει να μονοπωλεί τις ποδοσφαιρικές συζητήσεις. Μόνο που στην πραγματικότητα είναι ένα ανέξοδο δίλημμα, άνευ ουσίας. Ακόμη και αν αποκλειστούν στη φάση των 16 αμφότεροι, έχουν ήδη πετύχει κάτι μοναδικό. Έχουν εισέλθει στο κλειστό κλαμπ των κορυφαίων όλων των εποχών. Ομοτράπεζοι με τον Pelé, τον Diego Maradona, τον Johan Cruyff, τον George Best, τον Alfredo Di Stéfano, τον Ferenc Puskás, τον Franz Beckenbauer, τον Ronaldo. Κάποιοι δεν κατέκτησαν ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο - ποιος, όμως, μπορεί να τους αμφισβητήσει; Η Ιστορία είναι πάντα ευγενική με τους ανθρώπους που τη γράφουν - οι θεοί της μπάλας κάθονται σήμερα σε ένα στρογγυλό τραπέζι δίχως κορυφή.

VICE Video: Ο Έλληνας Rocky

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Για αυτό και το ερώτημα για τον κορυφαίο των κορυφαίων χάνει κάπως την αξία του, το ιντριγκαδόρικο πνεύμα του. Κανείς δεν έχει την καθολική αποδοχή του κορυφαίου - έτσι είναι η ζωή. Κάθε γενιά και νέοι ήρωες. Είναι σχεδόν αδύνατο να αποβάλλεις ό,τι γερνάει μαζί σου. Άλλωστε, οι ποδοσφαιριστές δεν είναι αποκλειστικά και μόνο αυτόνομες μονάδες ποδοσφαιρικών ικανοτήτων, μηχανές τίτλων ή στατιστικά σε πίνακες. Συχνά, συμβολίζουν κάτι περισσότερο. Προσωπικά, ανήκω σε μια γενιά που την όρισε ποδοσφαιρικά «… ένας Καμπίλ από τη Λα Καστελάν, ένας Αλγερινός από τη Μασσαλία, στο τέλος ένας Γάλλος», όπως αυτοπροσδιοριζόταν ο Zinédine Zidane. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν να ζω με τις θολές αναμνήσεις του Diegito, ούτε με τις εκφραστικές διηγήσεις και τα αρχειακά βίντεο για τον Pelé, τον Cruyff, τον Best και τους υπόλοιπους. Είχα μπροστά μου τον «κορυφαίο» της εποχής μου. Λάτρεψα από την πρώτη στιγμή το αεράτο, χορευτικό στιλ του, τις ευφάνταστες ντρίμπλες, τον τρόπο που αντιλαμβανόταν το άθλημα. Γοητεύθηκα εξίσου από τη στάση του απέναντι στις επιθυμίες των Διεθνών Συνομοσπονδιών - τόσο της ευρωπαϊκή όσο και της παγκόσμιας. Ήταν, βλέπεις, το κατάλληλο «προϊόν», για να πουλήσουν μπαλίτσα σε δισεκατομμύρια πελάτες ανά τον κόσμο - μόνο που η δουλειά έπρεπε να γίνει με τον clean cut τρόπο που ορίζει το σύγχρονο ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ και οι χορηγοί.

Ο Zizu, όμως, παρά τα λεφτά και την παγκόσμια αναγνώριση, συνέχιζε να μιλά τα γαλλικά των προαστίων της βόρειας Μασσαλίας. Δεν έκρυβε το σκοτάδι μέσα του. Στην τελευταία παράσταση, έπειτα από την αξιομνημόνευτη λόμπα του στον Gianluigi Buffon, έκλεισε τον κύκλο του με μια αλήτικη κουτουλιά στο στήθος του Marco Materazzi. Προς στιγμήν, είχε μεταφερθεί πίσω στη Λα Καστελάν - ένας ακόμη πιτσιρικάς μετανάστης που εφαρμόζει τον κώδικα της αλάνας με τον οποίο μεγάλωσε. Πολλοί είπαν πως κρέμασε την ομάδα του και πιθανώς να έχουν δίκιο. Όμως, η πιο διάσημη κουτουλιά της σύγχρονης Ιστορίας δεν αποτέλεσε μια τυπική πράξη ποδοσφαιρικής βίας, ούτε μια ανόητη ενέργεια της στιγμής. Ήταν απλώς η επιβεβαίωση πως ο άνθρωπος είναι γεμάτος ευπάθειες - όπως και αν λέγεται, έστω και αν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει πραγματικά από τον εαυτό του, ό,τι κι αν ευαγγελίζονται οι new age γκουρού που πουλάνε γαλήνη με την ώρα.

Τις ίδιες ευπάθειες διακρίνουμε τώρα στον Lionel Messi - μονάχα το περιτύλιγμα αλλάζει και τα στατιστικά στους πίνακες. Ναι, δεν έχει Μουντιάλ όπως ο Zidane, ο Diego και ο Pelé, αλλά θα είναι άδικο να σταθούμε αποκλειστικά σε αυτό και να ακυρώσουμε όσα σπουδαία έχει πετύχει, καθηλώνοντάς μας στους καναπέδες μας για περίπου 15 χρόνια. Προσωπικά, αισθάνομαι μόνο τύχη που παρακολούθησα τη διαδρομή του από την αρχή. Δεκάρα δεν δίνω αν θα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο - ποιον έβλαψε και καμιά αποτυχία; Αρκούμαι πως μέρα με τη μέρα πλησιάζουμε προς την τελευταία, όπως όλα δείχνουν, παράσταση του μικρού μάγου με τη φανέλα της Αργεντινής. Ας απολαύσουμε το αντίο χωρίς βραχνές φωνές, μακριά από την τοξικότητα των καιρών μας. Έστω και αν είναι ένα τελευταίο τανγκό στα χαλάσματα…

Περισσότερα από το VICE

Απ' το «Δεν Είναι Δυνατόν» στο «Περήφανη»: Η Ιστορία μιας Μάνας Γκέι Αγοριού από την Κρήτη

Ο Lil Riico Είναι από το Μενίδι, Έχει 27.000.000 Views και τον «Αγαπάει» ο 21 Savage

Κάνε Δουλειά το Χόμπι σου για την Ταξιδιωτική Φωτογραφία