Τι μας Λένε τα Τελευταία Γεύματα των Θανατοποινιτών για τα Εγκλήματά τους

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Motherboard.

Τι μπορεί να μας πει το τελευταίο του γεύμα για έναν άνθρωπο που έχει καταδικαστεί σε θάνατο; Σε μερικές περιπτώσεις, πολλά. Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση του Ricky Ray Rector.

O Rector καταδικάστηκε το 1981 σε θάνατο, για τη δολοφονία ενός αστυνομικού στο Αρκάνσας. Αμέσως μετά τη δολοφονία, ο Rector αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, παθαίνοντας εγκεφαλική βλάβη. Όταν ήρθε η ώρα για την εκτέλεσή του, το 1992, ο Rector είπε ότι ήθελε να φυλάξει ένα κομμάτια καρυδόπιτα, «για μετά». Η φράση του αυτή δημιούργησε μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το αν ο Rector ήταν νομικά ικανός να καταλάβει τι ακριβώς του συνέβαινε. Έκανε πλάκα, όταν είπε ότι φυλάει το κομμάτι για αργότερα ή μήπως δεν καταλάβαινε ότι πήγαινε να πεθάνει;

Όμως το τελευταίο γεύμα ενός θανατοποινίτη μπορεί ενδεχομένως να μας πει περισσότερα για το άτομο που πρόκειται να εκτελεστεί. Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου Κορνέλ δείχνει πως οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους αθώο, είναι τρεις φορές πιο πιθανό να αρνηθούν το τελευταίο τους γεύμα, σε σχέση με αυτούς που έχουν παραδεχθεί την ενοχή τους, ενώ σημειώνεται ότι όσοι έχουν ομολογήσει ότι είναι ένοχοι, συνήθως ζητούν ένα γεύμα με σαφώς περισσότερες θερμίδες από αυτούς που δηλώνουν αθώοι. Ο Kevin Kniffin, ο βασικός συντάκτης της έρευνας, η οποία δημοσιεύτηκε στο Laws, θεωρεί πως οι άνθρωποι που έχουν αποδεχτεί την ενοχή τους είναι πιο «άνετοι» με τη μοίρα τους. «Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν την εκτέλεση, αλλά δηλώνουν αθώοι, φαίνεται να έχουν μειωμένη όρεξη σε σχέση με τους υπόλοιπους, ενώ εκείνοι που έχουν αποδεχτεί την ενοχή τους, δείχνουν κάπως πιο άνετοι», σχολιάζει χαρακτηριστικά. Στην περίπτωση ενός κρατούμενου, ο οποίος είπε ότι είχε αποδεχτεί την ποινή του, ο Kniffin σημειώνει πως, «η αποδοχή της ενοχής, αλλά πιθανόν και της ποινής του, του επέστρεψε να χαρεί ένα τελευταίο γεύμα».

Ο Kniffin και οι συνεργάτες τους εξέτασαν τις υποθέσεις 247 ατόμων που εκτελέστηκαν στις ΗΠΑ, από το 2002 έως το 2006 και βρήκαν πως πάνω από το 90% εκείνων που αποδέχτηκαν την ενοχή τους (με βάση τις τελευταίες τους δηλώσεις), ζήτησαν ένα τελευταίο γεύμα. Ένα 70% των ατόμων που δεν αποδέχτηκαν την ενοχή τους αρνήθηκαν το τελευταίο τους γεύμα και το περίπου 85% των ατόμων, των οποίων οι τελευταίες τους λέξεις δεν είχαν σχέση με το έγκλημα ή την ποινή τους ζήτησε επίσης ένα τελευταίο γεύμα.

Βέβαια, ακόμη και η πλειοψηφία των ατόμων που δήλωσαν αθώοι, τελικά έφαγαν το τελευταίο τους γεύμα - νηστικοί να μείνουν; Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν τα άτομα που εκτελέστηκαν ήταν όντως αθώα, αν και σε πολλές από αυτές τις υποθέσεις, τα συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αμφισβήτησης. Ο Kniffin δεν υποστηρίζει φυσικά ότι πρέπει να υπάρχουν νομικές επιπλοκές ανάλογα με το αν κάποιος ζητήσει ή όχι ένα τελευταίο γεύμα, αλλά φτάνει αρκετά κοντά στο να το πει: «Το να ξέρουμε αν ένα άτομο ζήτησε ή όχι ένα τελευταίο γεύμα, καθώς και τις τελευταίες του λέξεις, μπορεί να εισάγει νέες μεταβλητές στο να εξετάσουμε αναδρομικά τις διαδικασίες εκείνες που οδήγησαν στην εκτέλεση», γράφει. «Το σημείο στο οποίο συναντιούνται η νομική πλευρά αυτών των υποθέσεων και η διατροφή που σχετίζεται με αυτές, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μας οδηγήσει σε μια καλύτερη αξιοποίηση της διεπιστημονικής έρευνας που σχετίζεται με την κατανάλωση τροφίμων».

Βέβαια κάποιοι έχουν ήδη εξετάσει αυτό το ζήτημα. Στο ντοκιμαντέρ του 2005, Last Supper, εκφράζεται η άποψη πως, «υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ της άρνησης του τελευταίου γεύματος και το κατά πόσον η ενοχή ενός ατόμου αμφισβητείται ή όχι, μετά την εκτέλεσή του».

Η Υγεία σε Κρίση. Δες το Βίντεο του VICE:

Σε μερικά μέρη, αυτού του είδους οι πληροφορίες δεν θα υπάρχουν καν. Μετά από την περίπτωση του Lawrence Russell Brewer (εκείνος o τύπος που καταδικάστηκε, επειδή έσυρε δεμένο στο φορτηγάκι του έναν μαύρο άνδρα για χιλιόμετρα), ο οποίος ζήτησε μια ασύλληπτη ποσότητα φαγητού και δεν άγγιξε μπουκιά, η πολιτεία του Τέξας, άλλαξε την πολιτική της και πλέον δεν επιτρέπει στους θανατοποινίτες να επιλέξουν το τελευταίο τους γεύμα. «Λαμβάνουν το ίδιο γεύμα με τους υπόλοιπους φυλακισμένους στην πτέρυγα», εξήγησε το 2011 ο Brad Livingston, εκτελεστικός διευθυντής του παραρτήματος του υπουργείου Δικαιοσύνης της πολιτείας, λίγο μετά την εφαρμογή της νέας αυτής τακτικής. Εκείνοι που επιμένουν στην αθωότητά τους, μέχρι τη στιγμή που εκτελούνται, πολλές φορές έχουν να εκφράσουν παράπονα για τη φυλακή στην οποία βρίσκονται. Το 2005, ο Elias Syriani εκτελέστηκα για τον φόνο της γυναίκας του στη Βόρεια Καρολίνα. Πριν από την εκτέλεσή του, δήλωσε πως, «Δεν θέλω κανένα γεύμα από αυτό το μέρος». Ο Kniffin σημειώνει πως, «η αποδοχή του τελευταίου γεύματος, ουσιαστικά αποτελεί και αποδοχή της διαδικασίας της εκτέλεσης, άρα για τα άτομα που αρνούνται την ενοχή τους η άρνηση του τελευταίου γεύματος έχει μια λογική». Για κάποιους, είναι απλώς μια τελευταία ευκαιρία να πουν ένα μεγάλο «άντε πηδήξου» στο σύστημα.

Περισσότερα από το VICE

Διαβάσαμε την Εργασία του Τσίπρα για το Πέραμα Όταν Ήταν Φοιτητής το 2003

«Μας Έχουν Πηδήξει τα Όνειρα» - Αυτή Είναι η Νέα Εργατική Τάξη στην Ελλάδα

Χρήσιμα και Σπιτικά Τρικ για να Πάτε το Σεξ σε Άλλο Επίπεδο