To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Amuse.«Το Τόκιο είναι σαν παιδική χαρά για φωτογράφους», λέει η Kamila K Stanley. «Όταν ήμουν εκεί τον προηγούμενο μήνα, δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στην αλλαγή της ώρας, κατά εννιά ώρες. Βασανιζόμουν από αϋπνία. Ξυπνούσα μες στη νύχτα και έβγαινα έξω να τραβήξω φωτογραφίες».
Η συλλογή της, Tokyo Insomnia, δημιουργήθηκε εκείνες τις «απόκοσμες ενδιάμεσες ώρες, όταν το φως είναι πιο ευαίσθητο και έχεις τυχαίες συναντήσεις. Έχεις μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Stanley έμενε στην ήσυχη, κατοικημένη μέση της πόλης, αλλά περνούσε μέρες και νύχτες στη Σιμπούγια και την Ακιχαμπάρα, «μαγεμένη από την κίνηση των αυτοκινήτων και των ανθρώπων, τα λαμπερά ερωτικά ξενοδοχεία και τα νέον φώτα». Επίσης, σύχναζε στη Νακαμεγκούρο και στην τεράστια ψαραγορά της Τσουκίτζι, πριν από το ξημέρωμα. Οι φωτογραφίες αποπνέουν μια αίσθηση σύγχρονου Saul Leiter, με τις σταγόνες της βροχής, τις πινακίδες και τους περαστικούς.
«Μάλλον αυτό που με γοήτευσε πιο πολύ ήταν η συνειδητοποίηση ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν διαφορετικά στη γιαπωνέζικη κουλτούρα: το πώς είναι χτισμένη η πόλη, το πώς χρησιμοποιούνται ο δημόσιος χώρο και η αρχιτεκτονική, η γιαπωνέζικη γλώσσα και το αλφάβητο, το γιαπωνέζικο στιλ φωτογραφίας, η σχολαστική φροντίδα με την οποία τυλίγουν τα φρούτα στα σουπερμάρκετ - όλα είναι διαφορετικά. Για μένα που είμαι φωτογράφος, είναι μεγάλη τύχη, επειδή κάθε εκατοστό της πόλης κρύβει μια έκπληξη».
«Είναι σαν ένα τεράστιο θέαμα σε τεχνικολόρ. Ό,τι ώρα κι αν είναι, μέρα ή νύχτα, μπορείς να χαθείς σε ατελείωτα παιχνίδια arcade, καζίνο, πολύχρωμα μπαρ και παράξενα θεάματα. Υπάρχει φως και ηλεκτρισμός παντού. Σ’ αυτήν την πόλη νιώθεις σαν παιδί».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
