Η Σταυρούπολη βρίσκεται στα δυτικά. Όχι στα βάθη της δύσης, αλλά δυτικά - σκέτο. Την περιοχή ορίζει η οδός Λαγκαδά, διπλής κατεύθυνσης δρόμος με νησίδα στη μέση και κολώνες φωτισμού, πάνω στις οποίες δένονται αφίσες των «σκυλάδικων» της καλοκαιρινής σεζόν και σημαίες του ΚΚΕ όταν είναι οι μέρες του φεστιβάλ της ΚΝΕ στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά – εκεί σχεδιάζεται να γίνει το νέο Μητροπολιτικό Πάρκο της Θεσσαλονίκης, μετά την παραχώρηση της έκτασης από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στον τοπικό Δήμο για 99 χρόνια. Τελευταία, στο πρώην στρατόπεδο γυρίστηκε μια ταινία με θέμα τον πόλεμο στη Συρία και είχαν βάψει ένα ολόκληρο κτίριο λόχου στα χρώματα της συριακής σημαίας, πέρα για πέρα. Κυκλοφορούσαν κομπάρσοι ντυμένοι τζιχαντιστές κι αν πήγαινες το πρωί με τον σκύλο σου για βόλτα, χωρίς να ξέρεις τι γινόταν, ήταν κάπως άβολο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κτίριο στην κεντρική οδό Λαγκαδά.
Η σημερινή περιοχή της Σταυρούπολης λεγόταν Λεμπέτ και ήταν μια αχανής ύπαιθρος μέχρι την εγκατάσταση προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, μετά το 1914. Λέγεται ότι το όνομα Σταυρούπολη επιλέχθηκε από τους πρόσφυγες επειδή, σύμφωνα με τον θρύλο, είχαν φτάσει για πρώτη φορά στην περιοχή ανήμερα της γιορτής του Σταυρού. Στα όρια του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά βρίσκεται και το Τζαμί του Λεμπέτ, τέμενος της οθωμανικής περιόδου, το οποίο κατά τη διάνοιξη της οδού Λαγκαδά, το 2005, μετακινήθηκε ελάχιστα μέτρα νοτιοανατολικά, κυλιόμενο επάνω σε ράγες, σε μια επιχείρηση που κόστισε 700.000 ευρώ.
Διαβάστε ακόμη: Ταξίδι στην Άκρη της Πόλης: O Φοίνικας στη Θεσσαλονίκη Δεν Είναι για Φλατ Τύπους
Σήμα κατατεθέν της Σταυρούπολης είναι τα παλιά καπνομάγαζα, τετράγωνα τούβλινα κτίρια, που σήμερα τα περισσότερα στέκουν να ρημάζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με το παλιό κτίριο της ΑΓΝΟ, λίγο πιο πάνω από τα εβραϊκό νεκροταφείο. Το 1955, η ΑΓΝΟ εμφιάλωσε το πρώτο μπουκάλι παστεριωμένου γάλακτος στη Βόρεια Ελλάδα και για τέσσερις δεκαετίες, μέχρι να μεταφερθεί η εταιρεία στον Λαγκαδά και να πάρει την κάτω βόλτα, το κτίριο στη σημερινή οδό Καραολή–Δημητρίου ήταν κυψέλη οικονομικής δραστηριότητας. Το 1988, μια χρονιά μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, ο Νικ Γκάλης γύρισε τη θρυλική διαφήμιση, στην οποία παίζει τάβλι, κάνει προπόνηση στο Παλέ και ρουφάει γάλα με καλαμάκι από το ρετρό χάρτινο κουτάκι ΑΓΝΟ.
Διαβάστε ακόμη: Ταξίδι στην Άκρη της Πόλης: O Φοίνικας στη Θεσσαλονίκη Δεν Είναι για Φλατ Τύπους
Σήμα κατατεθέν της Σταυρούπολης είναι τα παλιά καπνομάγαζα, τετράγωνα τούβλινα κτίρια, που σήμερα τα περισσότερα στέκουν να ρημάζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με το παλιό κτίριο της ΑΓΝΟ, λίγο πιο πάνω από τα εβραϊκό νεκροταφείο. Το 1955, η ΑΓΝΟ εμφιάλωσε το πρώτο μπουκάλι παστεριωμένου γάλακτος στη Βόρεια Ελλάδα και για τέσσερις δεκαετίες, μέχρι να μεταφερθεί η εταιρεία στον Λαγκαδά και να πάρει την κάτω βόλτα, το κτίριο στη σημερινή οδό Καραολή–Δημητρίου ήταν κυψέλη οικονομικής δραστηριότητας. Το 1988, μια χρονιά μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, ο Νικ Γκάλης γύρισε τη θρυλική διαφήμιση, στην οποία παίζει τάβλι, κάνει προπόνηση στο Παλέ και ρουφάει γάλα με καλαμάκι από το ρετρό χάρτινο κουτάκι ΑΓΝΟ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σήμα κατατεθέν της Σταυρούπολης είναι τα κόκκινα καπνομάγαζα.
Στη Σταυρούπολη κυκλοφορούσε ο Μάκης, ένας τύπος που κάπνιζε 12 πακέτα Cooper τη μέρα και παρίστανε ότι οδηγούσε αυτοκίνητο. Αργότερα, του έφτιαξαν ένα ποδήλατο με τιμόνι φορτηγού, που το καβαλούσε με καμάρι και δεν σταματούσε σε κανένα STOP, γιατί είχε στο κεφάλι του τεράστια ακουστικά μουσικής. Στη Σταυρούπολη, όταν έκλειναν τα σχολεία, δεν γίνονταν γυμναστικές επιδείξεις. Μπάντες μεταλάδων με τζιν–σωλήνες, τόσο στενά ώστε σου κοβόταν το αίμα, έπαιζαν στο 1ο Γενικό Λύκειο, με παραμορφωμένο ήχο. Η Νανά μού είχε μιλήσει και για το πιο θρυλικό γκέι μαγαζί κάποτε στη Θεσσαλονίκη, την ταβέρνα της Στάσας στη Σταυρούπολη, που αργότερα το μετέφερε πιο πάνω, στη σημερινή αερογέφυρα, δίπλα στο ρέμα, επειδή του έβαζαν φωτιά. «Ποιος έβαζε φωτιά;», ρώτησα. «Ο άντρας της, γιατί είχε δίπλα δική του ταβέρνα κι έβγαζε λιγότερα», είπε η Νανά.
Προσωπογραφία σκαλισμένη στον περίβολο του Ψυχιατρείου.
Σταυρούπολη είναι το βενζινάδικου του Ρέτσου, το λεωφορείο 27, το Ψυχιατρείο στην οδό Λαγκαδά και η υπόγεια διάβαση λίγο πιο πάνω, που, όταν φυσάει Βαρδάρης, κάνει ρεύμα κι ο αέρας σφυρίζει στο άνοιγμα.Και την ίδια στιγμή, είναι η Μονή Λαζαριστών, όπου φυλάσσεται η περίφημη Συλλογή Κωστάκη του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΚΜΣΤ), συνολικά 1.275 έργα της ρωσικής πρωτοπορίας, για την αγορά των οποίων, το 1998, είχε δαπανηθεί το μεγαλύτερο ποσό από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους για την αγορά έργων τέχνης, συνολικά 13,9 δισεκατομμύρια δραχμές. Διαβάζουμε σε ρεπορτάζ της Βίκυς Χαρισοπούλου στα ΝΕΑ: «Πάνοπλοι Έλληνες αστυνομικοί και άνδρες της Ιντερπόλ, οχήματα, τελωνειακοί υπάλληλοι, ένα πυροσβεστικό όχημα κι ένα τεράστιο κοντέινερ σχημάτιζαν το κομβόι που έφτασε τα μεσάνυχτα της 7ης Οκτωβρίου 1998 έξω από τη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη. Το φορτίο που ταξίδευε επί τέσσερις ημέρες από την Κολωνία ώς τη Θεσσαλονίκη ήταν 72 πακέτα με 1.275 έργα τέχνης -μεγάλων στην πλειονότητα τους διαστάσεων- και ήταν ασφαλισμένο για 50 εκατομμύρια δολάρια».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη Σταυρούπολη.
