Αυτός ο Συγγραφέας Προβλέπει Ένα Νέο Κύμα Κατά Συρροή Δολοφόνων το 2035

Σχεδόν πριν από 39 χρόνια, σε ένα άθλιο μοτέλ στη Νέα Υόρκη, ο Peter Vronsky συνάντησε έναν άνδρα γνωστό ως Times Square Torso Ripper. Ήταν μια σύντομη συνάντηση, που όμως άλλαξε τη ζωή του Vronsky.

Από τότε που διασταυρώθηκε με τον περιβόητο δολοφόνο που άφηνε μόνο τον κορμό των θυμάτων του πίσω του, ο Vronsky μελετάει ανθρώπους σαν εκείνον.

Έκτοτε, ο Vronsky, πλέον ερευνητής ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ryerson στο Τορόντο, έχει γράψει αρκετά βιβλία σχετικά με το θέμα, ανάμεσά τους το εμβληματικό έργο του Serial Killers: The Method and Madness of Monsters. Στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο Sons of Cain, αποπειράται να ερευνήσει πώς προκύπτουν οι serial killers: τι είναι αυτό που δημιουργεί κατά συρροή δολοφόνους, τι ομοιότητες έχουν με τους κανονικούς ανθρώπους και πόσο καιρό υπάρχουν;

Το βιβλίο χρειάστηκε χρόνια έρευνας και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια γραψίματος. Ο Vronsky ισχυρίζεται ότι εξαιτίας των πολέμων στη Μέση Ανατολή και της οικονομικής κρίσης του 2008, μπορεί να δούμε ένα νέο κύμα serial killers σε δύο δεκαετίες. Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι ότι ισχυρίζεται πως βαθιά μέσα μας –σε εκείνο το μέρος όπου κρύβουμε όλα τα άσχημα– υπάρχει ένας κατά συρροή δολοφόνος.

Τo VICE μίλησε με τον Δρ Peter Vronsky για την πιθανή αύξηση των serial killers, τις ομοιότητες του φαινομένου με την παχυσαρκία και τον δολοφόνο μέσα μας.

VICE: Γιατί αποφασίσατε να αφιερώσετε τη ζωή στην έρευνα γύρω από τους κατά συρροή δολοφόνους;
Vronsky: Το 1979, δούλευα ως βοηθός παραγωγής και ταξίδευα στη Νέα Υόρκη, για να παραδίδω φιλμ. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, ξέμεινα και έπρεπε να βρω ένα φτηνό μέρος να μείνω και έκλεισα ένα άθλιο ξενοδοχείο, που ήταν γνωστό ότι υπήρχαν πόρνες. Καθώς έκανα check in, κάποιος επάνω είχε δολοφονήσει δυο γυναίκες στο δωμάτιό του, είχε κόψει τα κεφάλια τους, είχε βάλει φωτιά στον κορμό τους και είχε διαφύγει.

Εγώ ήμουν στο λόμπι και προσπαθούσα να ανέβω στον επάνω όροφο. Είχα ενοχληθεί, επειδή κρατούσε το ασανσέρ – υποθέτω ότι κρατούσε την πόρτα, για να είναι σίγουρος ότι η φωτιά είχε αρπάξει. Όταν τελικά κατέβηκε, τον αγριοκοίταξα. Αυτός ήταν ο Richard Cottingham, ο αποκαλούμενος "Times Square Torso Killer" (σ.σ. ο Cottingham έχει σκοτώσει επίσημα έξι άτομα, αν και ισχυρίζεται ότι σκότωσε εκατοντάδες. Το παρατσούκλι του προέκυψε, επειδή διαμέλιζε τα πτώματα και άφηνε μόνο τον κορμό τους). Είχε μια σακούλα μαζί του - μέσα είχε κεφάλια. Με προσπέρασε. Ήταν μια συνάντηση μόλις δέκα δευτερολέπτων. Έμοιαζε συνηθισμένος και μόνο αργότερα έμαθα ποιος ήταν. Από τότε ξεκίνησε να με ενδιαφέρει το από πού προκύπτουν αυτά τα τέρατα.

Κάνετε πολύ λόγο για τη «χρυσή εποχή» των serial killers. Τι ακριβώς ήταν αυτό;
Ο όρος serial killer βγήκε την περίοδο μεταξύ 1970 και 1999. Σκεφτείτε την εποχή των Ted Bundy, John Wayne Gacy, Jeffrey Dahmer, τότε που ήταν πολύ γνωστοί. Όταν οι κατά συρροή δολοφονίες βρίσκονταν στο ζενίθ τους στην ποπ κουλτούρα. Στατιστικά, είναι μια εποχή κατά την οποία εμφανίστηκε το 82% των serial killers του 20ού αιώνα. Εγώ και άλλοι αναφερόμαστε ειρωνικά σε αυτήν, ως τη «χρυσή εποχή των κατά συρροή δολοφονιών».

Γιατί όλα συνέβησαν εκείνη την εποχή;
Αυτό το μυστήριο προσπαθούσα να λύσω. Συχνά, η εξήγηση έχει να κάνει με το πώς ήταν η κοινωνία, όταν γίνονταν αυτοί οι κατά συρροή φόνοι. Ωστόσο, σκέφτηκα κάτι άλλο. Οι κατά συρροή δολοφόνοι σκοτώνουν κατά μέσο όρο για πρώτη φορά στα 28, αλλά οι φαντασιώσεις τους μπορεί να ξεκινούν και από τα πέντε τους χρόνια - συνήθως ανάμεσα στα πέντε και τα 14. Έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι για τον Ted Bundy και τον John Wayne Gacy και όλους αυτούς πρέπει να το πάρεις απ’ όταν ήταν παιδιά. Ξεκίνησα να βλέπω ότι στη «χρυσή εποχή των serial killers», οι δολοφόνοι ήταν άνθρωποι που μεγάλωσαν κυρίως τη δεκαετία του ’40 και του ’50. Πρέπει να εξετάσουμε πώς ζούσαν, σε τι κουλτούρα μεγάλωναν και ποιοι ήταν οι πατεράδες τους. Αν εξετάσουμε την εποχή που ήταν μικροί, υπήρξαν δυο σημαντικά γεγονότα – η Μεγάλη Ύφεση, που αποδεκάτισε μια γενιά ανδρών που θα έπρεπε να είναι οι κουβαλητές και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που άφησε τραύματα σε πολλούς πατεράδες και άφησε πολλές διαλυμένες οικογένειες. Επίσης, υπήρχε μια πολιτισμική αλλαγή με τα περιοδικά που εξυμνούσαν αυτό που οι φεμινιστές θα αποκαλούσαν «κουλτούρα βιασμού». Υπήρχαν αντίστοιχες συνθήκες και σε άλλες χρονικές περιόδους, για παράδειγμα την εποχή των ανθρωποκτονιών στα τέλη του 19ου αιώνα – την εποχή του Τζακ του Αντεροβγάλτη και λίγο πιο νωρίς. Συνέβαιναν παρόμοια πράγματα.

Tι σκέφτεστε για το μέλλον;
Τελευταία, φαίνεται ότι υπήρξε μια πτώση στις ανθρωποκτονίες και στις κατά συρροή δολοφονίες. Αλλά μετά σκέφτεσαι τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, όπου δεν πολεμάνε μόνο οι πατεράδες αλλά και οι μητέρες. Επίσης, είχαμε την οικονομική κρίση του 2008 που κατέστρεψε εκατομμύρια οικογένειες στις ΗΠΑ. Άνθρωποι χάσανε τα σπίτια τους, υπάρχει μια γενιά παιδιών που ζούνε σε δωμάτια διαφόρων μοτέλ ουσιαστικά. Αυτή η γενιά βιοπαλαιστών έχασαν την περηφάνια τους και την ικανότητα να προσφέρουν στην οικογένειά τους τα απαραίτητα.

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια γενιά παιδιών που θα φτάσουν στην ηλικία των 28, σε 20 ή 15 χρόνια από τώρα, και θα δούμε μια αύξηση στις κατά συρροή δολοφονίες και σε άλλα κοινωνικά προβλήματα. Δεν σημαίνει ότι αυτόματα ένα τέτοιο άτομο θα γίνει serial killer, αλλά ξέρουμε ότι προβλήματα συμπεριφοράς στους ενήλικους οφείλονται σε τραύματα της παιδικής ηλικίας. Είτε serial killers είτε διαρρήκτες, ή χρήστες ναρκωτικών. Οι διαλυμένες οικογένειες δημιουργούν διαλυμένα παιδιά και τα διαλυμένα παιδιά γίνονται διαλυμένοι ενήλικες.

Υπάρχει τρόπος να το αντιμετωπίσουμε;
Ουτοπικό ερώτημα, έτσι δεν είναι; Μακάρι να ζούσαμε σε μια κοινωνία που διαπαιδαγωγεί σωστά τα παιδιά μας. Ο τρόπος να σταματήσουμε τους κατά συρροή δολοφόνους είναι φυσικά να διασφαλίσουμε ότι μειώνουμε τον αριθμό των παιδιών που έχουν τραύματα και ζουν υπό διωγμό.

VICE Video: Μπήκαμε για Δύο Χρόνια στη ζωή του πιο Διαβόητου Κακοποιού της Βρετανίας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Μια άλλη ιδέα στο βιβλίο σας είναι ότι οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να είναι δολοφόνοι και το ξεμαθαίνουμε αυτό μέσω της ανατροφής μας. Πώς φτάσατε σε αυτήν την ιδέα;
Προέκυψε από τη δική μου εμπειρία ως παιδί, μάλλον. Για κάποιο λόγο, θυμάμαι πολύ παλιά πράγματα στην παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι ότι τα άλλα παιδιά ήταν πολύ άγρια, δάγκωναν, σου έχωναν δάχτυλα στα μάτια, γρατζουνούσαν. Τα παιδιά είναι κάπως ζωώδη, έτσι ξεκίνησε να μου φαίνεται λογικό ότι ως είδος, ο homo sapiens υπάρχει 300.000 χρόνια, αλλά ζήσαμε το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της περιόδου σε ζωώδη κατάσταση, προσπαθώντας να επιβιώσουμε ως κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες.

Έπρεπε να επιβιώσουμε τρέχοντας, πολεμώντας, τρώγοντας και κάνοντας σεξ. Αν δεν τα κάναμε αυτά, το είδος μας δεν θα είχε επιβιώσει. Μόλις πριν από 15.000 χρόνια -από τα συνολικά 300.000- ξεκινήσαμε να αναπτύσσουμε τη γεωργία, να ζούμε σε ομάδες ή πόλεις κτλ. Τώρα πρέπει να ζούμε ο ένας με τον άλλον, έτσι τα βίαια ένστικτά μας πρέπει να περιοριστούν. Οι κατά συρροή δολοφόνοι νομίζω ότι δεν κοινωνικοποιούνται κατάλληλα και τα ένστικτά τους είτε είναι υπεραναπτυγμένα είτε ανεπαρκώς περιορισμένα.

Στη ουσία, λέω ότι ως παιδιά έχουμε πρωτόγονα, ζωώδη ένστικτα και επιθυμίες και η σωστή ανατροφή, η ευτυχισμένη παιδική ηλικία, η σταθερότητα στο περιβάλλον μας, μας απομακρύνουν από αυτά τα ένστικτα και μας μαθαίνουν να τα περιορίζουμε. Οι άνθρωποι που δεν τα καταφέρνουν, γίνονται οι βίαιοι παίκτες της κοινωνίας μας. Δεν είναι απαραίτητα κατά συρροή δολοφόνοι, αλλά είναι άνθρωποι που ασκούν βία πέρα από την αναγκαιότητά της για αυτοσυντήρηση. Έτσι, με αυτήν την έννοια, είμαστε όλοι κατά κάποιον τρόπο serial killers – απλώς, δεν μας βγήκε στην επιφάνεια.

Πείτε μας ένα πράγμα που μπορούν οι αναγνώστες να κρατήσουν από το βιβλίο σας.
Απλώς να ξέρουμε ότι οι κατά συρροή δολοφόνοι είμαστε εμείς. Οι serial killers προκύπτουν από την κοινωνία μας. Προέρχονται από τον κόσμο μας. Είναι γείτονές μας. Δάσκαλοί μας. Οι άνδρες μας. Οι γυναίκες μας. Πάντα ήταν μαζί μας, εν μέρει επειδή έπρεπε να είμαστε τέτοιο είδος, για να επιβιώσουμε. Κάνω μια σύγκριση, ανάμεσα στις κατά συρροή δολοφονίες και την παχυσαρκία. Η παχυσαρκία προέκυψε ως μέσο για την επιβίωσή μας, είναι η ικανότητά μας να αποθηκεύουμε λίπος για τις εποχές που υπάρχει έλλειψη φαγητού. Τώρα, στον δυτικό κόσμο, αυτή η ικανότητα είναι καταστροφική. Νομίζω ότι αυτό είναι το ένστικτο για κατά συρροή δολοφονίες σήμερα. Κάτι που ήταν εκ φύσεως απαραίτητο για μας, αλλά στη σύγχρονη κοινωνία μας, είναι καταστροφικό.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Περισσότερα από το VICE

Ο Drake Είναι οι Red Hot Chili Peppers της Ραπ (με την Καλή Έννοια)

Οι Παγετώνες στον «Τρίτο Πόλο» της Γης Λιώνουν, Προκαλώντας Θανάσιμες Πλημμύρες

Θες Άραγε να Αγαπήσεις Έναν Άνδρα;