Φωτογραφίες που Δείχνουν πώς η Κοινωνία μας Τσακίζει τις Γυναίκες

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

H Marie Hald είναι φωτορεπόρτερ από τη Δανία που φωτογραφίζει τις γυναίκες με τρόπο που λίγοι μπορούν. Η 29χρονη βραβευμένη φωτογράφος έχει έναν τρόπο να πλησιάζει τις γυναίκες για τις οποίες όλοι μιλάμε, αλλά που διαρκώς αδυνατούμε να καταλάβουμε τις δυσκολίες τους – είτε αυτές οι δυσκολίες αφορούν την έμφυλη ταυτότητα είτε διατροφικές διαταραχές ή πορνεία.

«Δεν έχω δει ποτέ τον εαυτό μου ως φωτογράφο γυναικών. Είμαι βέβαια γυναίκα και φωτογράφος. Αλλά πριν από λίγο καιρό, ο έφορος της έκθεσής μου για νεαρά κορίτσια με ανορεξία σχολίασε το ότι πάντα εστιάζω σε θέματα και ιστορίες γυναικών. Δεν είναι συνειδητή επιλογή, αλλά ίσως νιώθω πιο έντονη σχέση με αυτές τις ιστορίες, επειδή μπορώ να ταυτιστώ με κάποιον τρόπο», λέει η Marie.

Γι’ αυτό το άρθρο, η Marie Hald έψαξε το αρχείο της και διάλεξε κάποιες από τις αγαπημένες της φωτογραφίες. Μας εξηγεί γιατί πιστεύει ότι οι ιστορίες αυτών των γυναικών συγκεκριμένα άξιζαν να ειπωθούν και πώς ήταν να τις φωτογραφίζει.

Η Bonnie είναι μια 39χρονη μητέρα τριών παιδιών που εργάζεται στο τομέα του σεξ. Ξεκίνησα να τη φωτογραφίζω το τελευταίο μου εξάμηνο στη Σχολή ΜΜΕ και Δημοσιογραφίας της Δανίας. Η Bonnie πάντα ονειρευόταν να πει την ιστορία της – να δείξει στον κόσμο ότι δεν ήταν «απλώς μια πόρνη». Πρώτα είναι άνθρωπος και πάνω απ’ όλα μητέρα που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά της.

Ασχολιόμουν δυο χρόνια με αυτό το project και αυτά τα δύο χρόνια έτυχε να είναι μια ταραγμένη εποχή για την προσωπική μου ζωή. Οι καλές ιστορίες θέλουν χρόνο για να ειπωθούν. Έγινα σχεδόν μέλος της οικογένειας και συχνά κοιμόμουν εκεί, ώστε να συνοδεύω τη Bonnie στη δουλειά την επόμενη μέρα. Ήδη την ήξερα έναν χρόνο, όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία - και οι δύο είχαμε συνηθίσει τόσο το να είμαι εκεί, που ξαφνικά μπόρεσα να βρω το θάρρος να πλησιάσω πολύ. Νομίζω ότι ακούμπησα το πόδι του τύπου. Συχνά με ρωτoύν γιατί με αφήνουν να τραβάω τέτοιες φωτογραφίες. Έχω καταλήξει ότι μάλλον με εμπιστεύονται και αυτό σημαίνει πολλά για μένα.

Η Bonnie καθαρίζει το σπίτι, ανάμεσα στις επισκέψεις των πελατών. Συνήθως πηγαινοέρχονταν πολλοί άνδρες μες στη μέρα και ήταν δύσκολο να το παρακολουθώ. Βοηθούσα λιγάκι, άνοιγα την πόρτα και σέρβιρα αναψυκτικά και μπίρες. Το σπίτι ήταν πάντα πεντακάθαρο. Μύριζε πάντα φρεσκοπλυμένα ρούχα.

Νομίζω ότι εμείς οι γυναίκες πάντα παλεύουμε για το τέλειο. Το βλέπω στις συναδέλφους μου, στις φίλες μου και σε μένα. Πολλοί μου λένε ότι αυτό το άγχος έχει να κάνει με την ηλικία των 20κάτι – περιφέρεσαι προσπαθώντας να βρεις ποιος είναι ο σωστός δρόμος για σένα. Αλλά όταν κοιτάζω ολόγυρα, νιώθω ότι κάτι έχει αλλάξει. Όλο και πιο συχνά οι φίλες μου καταρρέουν ψυχολογικά. Παρατούν τη σχολή ή παίρνουν καταθλιπτικά ή χρειάζονται τακτική ψυχοθεραπεία. Αυτό που μας βαραίνει είναι ότι νομίζουμε ότι ο κόσμος περιμένει να παίρνουμε τέλειες αποφάσεις σε όλες τις καταστάσεις της ζωής.

Στη δική μου γενιά γυναικών, διαρκώς προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την απέχθεια για τον εαυτό μας, που επιβλήθηκε από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Υπάρχει μια πίεση να έχεις την κατάλληλη εμφάνιση, να διαχειρίζεσαι τα προβλήματα των άλλων και να είσαι ξεχωριστή. Πρέπει να είμαστε αδύνατες, έξυπνες, εμφανίσιμες, καλές γκόμενες και να έχουμε και υγιή κοινωνική ζωή. Φωτογράφισα και μίλησα με φίλες μου και άλλα κορίτσια της γενιάς μου για το τι συμβαίνει, όταν όλα γίνονται υπερβολικά έντονα.

Therese, 24 ετών

«Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ως γυναίκα διαρκώς πρέπει να αποδεικνύεις τι είσαι. Σε κρίνουν από αυτά που κάνεις – όχι τόσο από τον χαρακτήρα σου και το ποια είσαι. Στην κουλτούρα μας, που είναι προσανατολισμένη προς το αποτέλεσμα, αξιολογείς τον εαυτό σου με βάση τα επιτεύγματά σου.

»Το κλισέ του να κάνεις αυτό που θες είναι πολύ εύκολο να το πεις. Εγώ δεν μπορώ να νιώσω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη ή αυτό που έχω όρεξη να κάνω. Μερικές μέρες, όλα είναι σκοτεινά και χαοτικά, η ζωή μοιάζει ασήμαντη και άνευ νοήματος. Τον περισσότερο καιρό νιώθω άδεια μέσα μου. Δεν είμαι παρούσα, πνευματικά. Όλα είναι υπερβολικά έντονα».

Anna Kathrine, 21 ετών

«Προτού αρχίσω την εταιρεία μου, την Body Fitness, δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη με το σώμα μου. Είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση από έφηβη ακόμη, επειδή δεν μου άρεσε ποτέ το σώμα μου. Πολλές φίλες μου είχαν τα κλασικά αδύνατα κομψά σώματα και πάντα γκρίνιαζαν ότι ήταν χοντρές. “Αν εσείς είστε χοντρές, τότε εγώ τι είμαι;” σκεφτόμουν. Όλα άλλαξαν, όταν πήρα τον έλεγχο του σώματός μου».

Οι νέες γυναίκες και η σχέση τους με το σώμα τους είναι ένα θέμα που σκέφτομαι διαρκώς. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ένιωθα, αν είχα μεγαλώσει σ’ αυτή την εποχή – που είναι γεμάτη με ακόμη περισσότερα πλαστικά σώματα, σε σχέση με όταν ήμουν εγώ έφηβη, πριν από δέκα χρόνια.

Έτσι, πέρασα το καλοκαίρι του 2015 στην πόλη Μάλαβα της Πολωνίας, σε ένα κέντρο για κορίτσια με πρόβλημα ανορεξίας.

Η Kaia (19 ετών) και η Karolina (18 ετών) έγιναν κολλητές όσο ήταν στο κέντρο θεραπείας Tree of Life, στη νότια Πολωνία. Είχαν ανορεξία για δύο και τρία χρόνια αντίστοιχα και εισήχθησαν και οι δύο στο νοσοκομείο, προτού έρθουν σ’ αυτό το ιδιωτικό ίδρυμα.

Στο Tree of Life, η μέρα απαρτίζεται από ένα πρόγραμμα με πέντε διαφορετικές φιξ ώρες γευμάτων και συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Σε αυτήν τη φωτογραφία, τα κορίτσια καπνίζουν ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο, προτού πάνε για ύπνο στις δέκα το βράδυ.

Η Agatha (17 ετών) κοιτάζει από το παράθυρο του μικρού σπιτιού όπου φιλοξενούνται 16 κορίτσια. Όταν ο κόσμος βλέπει αυτή τη φωτογραφία, συχνά κάποιοι μου λένε, «Ουάου, σαν αληθινό μοντέλο είναι».

Έχω τραβήξει αυτήν τη σειρά προσπαθώντας να πετύχω μια αισθητική που παίζει κατά κάποιον τρόπο με το μυαλό σου. Με την πρώτη ματιά, μπορεί να βλέπεις μια όμορφη κοπέλα, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι είναι άρρωστη – και σκέφτηκα ότι αυτή η στιγμή συνειδητοποίησης έχει κάτι όμορφο. Η εμφάνιση των κοριτσιών με σοβαρές διατροφικές διαταραχές είναι πολύ κοντά στο πρότυπο της ιδανικής ομορφιάς που έχουμε.

Μετά από κάθε γεύμα, τα κορίτσια κάθονταν στο τραπέζι για μια ώρα, προτού τους επιτραπεί να φύγουν. Αυτό συνέβαινε, για να μην πάνε στο μπάνιο να ξεράσουν και αν έπρεπε να πάνε τουαλέτα, υπήρχε πολιτική υποχρεωτικά ανοιχτής πόρτας. Επίσης, έπρεπε να μετρούν δυνατά ως το δέκα, ώστε να ακούει το προσωπικό ότι δεν έκαναν εμετό.

Τράβηξα αυτήν τη φωτογραφία μια μέρα, αμέσως μετά το πρωινό. Δείχνει την Agatha στον κήπο. Κουνιέται μπρος-πίσω, ενώ παλεύει με τις φωνές στο κεφάλι της, που της λένε πόσο φρικτό είναι που έφαγε κάτι. Πολλά από τα κορίτσια περιγράφουν την ανορεξία ως μια φωνή που κατοικεί μέσα τους. Αυτήν τη φωνή την αποκαλούν Ana.

Πέρσι τον Δεκέμβρη, πήγα σε μια αποστολή στο Πακιστάν. Ανάμεσα σε άλλα, φωτογράφισα τη ραγδαία αυξανόμενη διεμφυλική κοινότητα της χώρας. Το 2016, η κυβέρνηση του Πακιστάν πέρασε νομοθεσίες που, ανάμεσα σε άλλα, δίνουν στους τρανς το δικαίωμα να έχουν μια ταυτότητα που τους ορίζει ως τρίτο φύλο και τους εξασφαλίζει το δικαίωμα για ψήφο, αλλά πρακτικά, η αποδοχή από τα πιο συντηρητικά κομμάτια του πληθυσμού είναι ακόμη πολύ μακριά.

Κάτι που μου φάνηκε πολύ ξεχωριστό στο Πακιστάν, ήταν ότι οι Πακιστανοί βλέπουν τους διεμφυλικούς κάπως σαν άγιες φιγούρες, παρά το στίγμα γύρω από την εν λόγω κοινότητα της χώρας. Το να προσλαμβάνουν διεμφυλικούς ως χορευτές για γάμους, βαφτίσεις και άλλες εκδηλώσεις είναι παράδοση εδώ και αιώνες. Σ’ αυτήν τη φωτογραφία, η ηθοποιός Lucky καθ’ οδόν για μια τέτοια performance.

Η 27χρονη Jannat Ali είναι από τα πιο ενεργά μέλη του Khwaja Sira, ενός μεγάλου οργανισμού στη Λαχόρη που μάχεται για τα δικαιώματα των διεμφυλικών. Σε αυτήν τη φωτογραφία, δυο φύλακες ασφαλείας προσέχουν τη Jannat, καθώς πηγαίνει να εμφανιστεί σε μια μουσική παράσταση, μια Τρίτη. Καθώς οι διεμφυλικοί Πακιστανοί αντιμετωπίζουν παρενοχλήσεις καθημερινά, ο Khwaja Sira αναγκάστηκε να προσλάβει φύλακες, για να διασφαλίσει την ασφάλεια των μελών του.

Περισσότερα από το VICE

Ποιος Είναι ο Φραγκούλης Φράγκος, o Στρατηγός που Έκλεψε την Παράσταση στο Συλλαλητήριο

Η Bιομηχανία της Ευεξίας Είναι Κατά Βάση μια Ακριβή Φαντασίωση

Η Ήσυχη Πλευρά της Θεσσαλονίκης: Καφέδες, Μελέτη και Φλερτ με τα Μάτια στη Βιβλιοθήκη του ΑΠΘ