Είναι μόλις 26 ετών, όμως, έχει ήδη ζήσει εμπειρίες που θα κουβαλάει για μια ζωή. Ο λόγος για την Κατερίνα Χάρου, κόρη του καταξιωμένου εικαστικού, Μανόλη Χάρου. Η τελευταία πληροφορία βέβαια δεν την αγχώνει, ούτε έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά στη δική της πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο. Όλα ξεκίνησαν στα Κύθηρα, όταν η νεαρή εικαστικός άρχισε να παρατηρεί το φυτό αθάνατος, για να φτάσει τελικά μέχρι τη σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και το Λούβρο. Τελευταία της δουλειά, η δημιουργία των σκηνικών για την παράσταση «Orpheus», η οποία έχει ανέβει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πρόκειται για μια εικαστική παράσταση μουσικού θεάτρου που βασίζεται στον μύθο του Ορφέα και την ποίηση του Τ. Σ. Έλιοτ, η οποία παρουσιάζεται σε συμπαραγωγή με την Ομάδα οper(ο). Συνάντησα την Κατερίνα λίγο πριν τις δύο τελευταίες παραστάσεις -2 και 3 Φεβρουαρίου- και το καλλιτεχνικό ταξίδι που ετοιμάζει στο Μαρόκο. Μπορεί να μην είχαμε πολύ χρόνο, όμως, καταφέραμε να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα εφ'όλης της -καλλιτεχνικής- ύλης.
VICE: Τι σημαίνει το να είσαι μια νέα εικαστικός σε μια χώρα όπως η Ελλάδα του 2018; Κατερίνα Χάρου: Αρχικά, ότι δεν απευθύνεσαι σε πολύ κόσμο. Θέλει γερό στομάχι, να είσαι εργάτης, να αφιερώνεις τις περισσότερες ώρες της μέρας σου σε αυτό και να έχεις κατά νου ότι μπορεί να μην πάρεις και τίποτα πίσω από την προσπάθειά σου. Αν θες, είναι μια δουλειά που απαιτεί απόλυτη συναίσθηση αυτού που κάνεις και ενδεχομένως να δεις κάποιο αποτέλεσμα μελλοντικά.Αλήθεια, πως μπήκε το «μικρόβιο» της τέχνης μέσα σου; Να υποθέσω ότι είναι οικογενειακό το θέμα;
Προέρχομαι από μία καθαρά καλλιτεχνική οικογένεια και τα ερεθίσματα που πήρα από αυτήν έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην εξέλιξή μου. Η οικογένειά μου έχει έναν ζωγράφο, μια σκηνογράφο και μία μουσικό, οπότε, θέλοντας και μή έμαθα την γλώσσα της τέχνης από πολύ μικρή ηλικία. Πήγαινα σε μουσεία, εκθέσεις, παραστάσεις και όλο αυτό ήταν μέρος μιας καθημερινότητας. Οπότε, όλο αυτό ήρθε πολύ φυσικά.
Αισθάνεσαι όμως κάποια πίεση λόγω της καλλιτεχνικής καταξίωσης των δικών σου;
Όχι, νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Λαμβάνω μεγάλη στήριξη από αυτούς, αν και γνωρίζω ότι ζώντας στην Ελλάδα του 2018 και όντας κόρη των γονιών μου θα υπάρξει κάποια σύγκριση από πολύ κόσμο. Βέβαια, αυτό λειτουργεί ως κίνητρο για να δουλέψω περισσότερο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχεις δεχθεί ποτέ διαφορετική συμπεριφορά επειδή είσαι γυναίκα, ή ο χώρος των εικαστικών έχει αποκλείσει τέτοιου είδους ανθρώπους;
Κοίτα, είναι γεγονός ότι πρόκειται για έναν κάπως ανδροκρατούμενο χώρο. Προς το παρόν, όμως, δεν έχω αντιληφθεί κάποιον διαχωρισμό. Σε ένα γενικό βαθμό πάντως, εν έτει 2018, τις ίδιες δυσκολίες αντιμετωπίζει μια γυναίκα καλλιτέχνιδα με έναν άνδρα, θα ήταν ψέμα να πω το αντίθετο. Οι συνθήκες για κάποιον που παράγει έργο είναι δύσκολες όπως και να' χει.Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή σου ότι συλλέγεις διαφημιστικά χαρτάκια από μέντιουμ. Ισχύει αυτό;
Ναι, ισχύει (γέλια). Ζούσα για επτάμισι χρόνια στο Παρίσι, σε μια αρκετά κεντρική περιοχή. Από κάποιο σημείο κι έπειτα, άρχισα να παρατηρώ πως έκαναν την εμφάνισή τους αυτά τα χαρτάκια, που, ουσιαστικά ήταν κάτι που έβλεπες στην περιφέρεια και όχι στο κέντρο της πόλης. Η ποσότητα των διαφημιστικών για μέντιουμ, μάγους, spiritual healers και όλων των λοιπών «ειδικοτήτων» μου φάνηκε, κοινωνιολογικά ενδιαφέρουσα σαν στοιχείο. Για να υπάρχουν δηλαδή τόσα πολλά χαρτάκια, προφανώς υπάρχει και το αντίστοιχο κοινό. Μου φάνηκε ενδιαφέρον, μια παραδοξότητα της σημερινής κοινωνίας. Δεν ξέρω αν πρόκειται για αποτέλεσμα απογοήτευσης ή ανάγκης του ανθρώπου να βρει άμεσα μια λύση στα προβλήματά του. Το να πιστεύουν οι άνθρωποι σήμερα πως κάποιος εκεί έξω θα τους δώσει ένα φυλακτό που θα τους λύσει τα προβλήματα είναι μεσαιωνικό. Έχω πλέον συλλέξει χαρτάκια από την Λατινική Αμερική, μέχρι την Ελλάδα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μίλα μου λίγο για τον Αθάνατο.
Είναι ένα θέμα πάνω στο οποίο δουλεύω αρκετά χρόνια, με αποκορύφωμα την παράσταση που του έδωσε χώρο να πάρει μια νέα μορφή. Ξεκίνησε σαν μια παρατήρηση του φυσικού τοπίου που είχα γύρω μου κάνοντας διακοπές στο αγαπημένο μου μέρος, τα Κύθηρα. Είναι ένα παράδοξα μεγάλο φυτό με άγρια μορφή που δεν έχει κάποια συνοχή με το υπόλοιπο περιβάλλον. Κάπως έτσι ξεκίνησα να διαβάζω γι' αυτό και έμαθα ότι δεν έχει εξελιχθεί καθόλου και πως δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Έχει καταρρίψει τους κανόνες της εξέλιξης. Το λουλούδι του είναι περίπου 2 μέτρα, αυτό ρίχνει τους καρπούς κάτω και ξαναγεννιέται. Με έναν τρόπο συνεχίζει να υφίσταται στον χώρο χωρίς να πεθαίνει. Αυτό με συνεπήρε και αφού το διάβασα, άρχισα να το παρατηρώ. Υπάρχει γύρω μας παντού, στο Αττικό τοπίο, στους λόφους, στα νησιά. Από εκεί και πέρα, στην Σχολή Καλών Τεχνών αποφάσισα -για να πάρω το πτυχίο μου- να απεικονίσω σε πίνακες την ανάμνηση μου από τον αθάνατο και να γράψω την διπλωματική μου πάνω στον μύθο του Ορφέα επειδή βρήκα μια συσχέτιση, ποιητική. Πως μπορεί δηλαδή να γίνει ο Αθάνατος το σύμβολο του Ορφέα. Έτσι τα συσχέτισα πρώτη φορά και ήρθε αυτή η παράσταση να το επισφραγίσει αυτό.
Αν δεν κάνω λάθος είχες συμμετάσχει πρόσφατα και σε μία ομαδική έκθεση στο μουσείου του Λούβρου, σωστά;
Ναι. Τον Μάιο του 2017. Ήμουν κομμάτι μιας ομάδας που ξεκίνησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Αποτελείτο από δύο καλλιτέχνες, καθηγητές και πρώην φοιτητές της σχολής. Δουλεύαμε παρέα για δύο χρόνια, κάνοντας ταξίδια στην Ελλάδα. Δουλέψαμε πολύ πάνω στο τοπίο με τον τρόπο που το χρησιμοποιούσαν στη Γαλλική λογοτεχνία από τον 17ο μέχρι τον 19ο αιώνα. Σαν ουτοπία, σαν το απόλυτο τοπίο. Το πρώτο μας ταξίδι έγινε στην Αρκαδία και το δεύτερο, με το οποίο ολοκληρώθηκε και το πρότζεκτ, ήταν στη Σαμοθράκη. Κατά τη διάρκειά των ταξιδιών αυτών, διαβάζαμε πολύ, συζητούσαμε, περπατάγαμε και αυτό είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Προσπαθούσαμε δηλαδή να βρούμε την έννοια του τοπίου, των γραμμών και του φωτός. Για να ολοκληρωθεί λοιπόν όλο αυτό ήρθαν οι δύο καθηγητές σε επαφή με την υπεύθυνη του Ελληνορωμαϊκού τμήματος του Λούβρου και στα πλαίσια της νύχτας των μουσείων είχαμε σαν πρότζεκτ να ενταχθούμε μέσα σε αυτόν τον χώρο και να μιλήσουμε με τα έργα μας για την Ελλάδα. Η δουλειά μας εντάχθηκε σε βιτρίνες που εμπεριέχουν αρχαιοελληνικά αντικείμενα. Όλο αυτό ήταν πολύ συγκινητικό και όμορφο. Το ότι άνοιξε για παράδειγμα μια βιτρίνα που είχε παραμείνει κλειστή για είκοσι χρόνια για να μπει μέσα η δουλειά μας. Ήταν μια φοβερή εμπειρία.
Αύριο και μεθαύριο θα πραγματοποιηθούν οι δύο τελευταίες παραστάσεις του «Orpheus» Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;
Δύο μέρες μετά την παράσταση θα πάω στο Μαρόκο σε ένα residency όπου θα κάτσω για κάτι παραπάνω από ένα μήνα συνυπάρχοντας και δουλεύοντας με άλλους καλλιτέχνες. Στόχος μας να ανεβάσουμε μια έκθεση στις 8 Μαρτίου στο Μαρακές αναδεικνύοντας τις τεχνικές του Μαρόκο. Θα πρέπει δηλαδή να συνεργαστούμε με ντόπιους τεχνίτες και να δουλέψουμε με τα υλικά που παρέχει ο τόπος. Ανυπομονώ να ξεκινήσει αυτό το πρότζεκτ για να δω που θα με πάει σε επίπεδο δουλειάς.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
