Πήγαμε σε Συναυλία στο Πολυτεχνείο

Τα gigs αυτής της πόλης έρχονται σε διάφορα μεγέθη, χρώματα, συνθέσεις και τοποθεσίες. Αυτή τη φορά βρέθηκα στο Πολυτεχνείο. Ένας φίλος με ενημέρωσε, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν πολύδιαφημίζονται αυτά τα gigs. Όπως μαρτυρούσε η αφίσα που βρήκα στο ίντερνετ ύστερα από αναζήτηση, η συναυλία γινόταν: για να συγκεντρωθούν χρήματα και να καλυφθούν τα δικαστικά έξοδα ενός συντρόφου. Από τις τέσσερις μπάντες που συμμετείχαν οι δύο ήταν γνωστές σε εμένα (Claustro και Gay Anniversary), τις άλλες δύο δεν τις είχα δει ξανά από κοντά (Last Rizla και Spinners).

Η ημέρα που ξημέρωσε ήταν βροχερή και έτσι το βράδυ του Σαββάτου δεν υποσχόταν και πολλά, γεγονός που πάντα με ενοχλεί στην νοοτροπία αυτής της πόλης! Έχει πέσει η νύχτα και περπατάω στην άδεια από κόσμο Στουρνάρη χαζεύοντας τις επιγραφές από τα μαγαζιά πληροφορικής που ακόμη υπάρχουν εκεί. Σαν να τεστάρω τη μνήμη μου για να δω πόσα θυμάμαι από τα μετά-φοιτητικά μου χρόνια. Φτάνω στην πλαϊνή είσοδο του Πολυτεχνείου που είναι ανοιχτή, μπαίνω και περπατάω με σιγουριά σαν να γνωρίζω που πηγαίνω. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Απλά ακολουθώ τις κιθάρες και τα τύμπανα σαν παιδικό μουσικό παιχνίδι. Βγαίνω σε ένα προαύλιο που θυμίζει φρούριο λόγω των ψηλών κτηρίων που το περιστοιχίζουν. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με graffiti και tagιες (πάνω από τα graffitti). Η μουσική με οδηγεί σε μια γωνία του κτιριακού συμπλέγματος. Εκεί υπάρχει η είσοδος και το χαρτονένιο κουτί της συγκέντρωσης χρημάτων. Βάζω το χέρι στην τσέπη βγάζω μερικά κέρματα και τα ρίχνω στο κουτί, αυτά φτάνουν στον πάτο και ο ήχος που «επιστρέφουν» υποδηλώνει ότι μπορεί να ήταν και τα πρώτα που έπεσαν μέσα. Τελικά ήρθα νωρίς.

Περνάω τον σκοτεινό προθάλαμο όπου υπάρχουν μερικές ανθρώπινες φιγούρες και μπαίνω στην πέρα από κάθε προσδοκία ψηλοτάβανη αίθουσα. Όντως είναι νωρίς, οι μπάντες είναι σε φάση sound check. Αγοράζω μία μπύρα από το αυτοσχέδιο από θρανία μπαρ, κάθομαι και αρχίζω και παρατηρώ την αίθουσα. Σε πρώτη φάση τα εξόφθαλμα στοιχεία, όπως την τετραώροφη σκαλωσιά που βρίσκεται πίσω από το stage παίζοντας το δικό της εικαστικό ρόλο. Από την κορυφή της έχει απλωθεί ένα πανό που γράφει «Αλληλεγγύη κ’ δύναμη στους διωκόμενους αγωνιστές». Το stage είναι και αυτό αυτοσχέδιο. Υποθέτω έδρανα, ή πάγκοι εργασίας που έχουν μπει ο ένας δίπλα στον άλλο και με τη βοήθεια των tight-wrap συγκρατούνται μαζί. Υπάρχουν λευκά πλακάκια παντού, ακόμη και στο ταβάνι! Ένας ημιώροφος με κουβούκλια στη σειρά και στο πάτωμα υπάρχουν σιδερένιες αυλακώσεις που θυμίζουν ράγες!

Η ώρα περνάει και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται, βγαίνω στην μέχρι πρότινος άδεια αυλή και τώρα είναι γεμάτη ζωή. Δεν βρέχει αλλά όλα γύρω μου είναι νωπά. Ακούω ξανά κιθάρες και αυτό σημαίνει ότι αρχίζει το live. Μπαίνω μέσα και η αίθουσα είναι σχεδόν γεμάτη. Βέβαια ο διπλάσιος αριθμός ανθρώπων βρισκόταν έξω. Πρώτη μπάντα, οι Claustro, οι πιο νέοι από τις τέσσερις που συμμετέχουν. Το όνομα τους δεν υπήρχε στην αφίσα γιατί αντικατέστησαν του Censored Sound. Δυνατές κιθάρες και ντραμς. Μουσικά κομμάτια που ξεκινούν βίαια στη συνέχεια κάπου χαλαρώνουν, σαν να χάνουν το δρόμο τους ακολουθώντας τον ρυθμό των πιο νωχελικών μελωδιών. Αυτό όμως σταματά ξανά, βίαια, από τις ίδιες κιθάρες και μπάσο, που αλλάζουν ρυθμό συνοδευόμενες από την βρυχώμενη φωνή του τραγουδιστή και τα χτυπήματα των ντραμς. Οι ίδιοι στο facbook group τους χαρακτηρίζουν τον ήχο τους post-hardcore, post-punk, post γενικά. Σειρά έχουν οι Gay Anniversary και καθώς τα μέλη της μπάντας ετοιμάζονται, το βλέμμα μου κολλά σε κάτι πανιά που είναι δεμένα από μία κατασκευή στο ταβάνι, σαν αυτά που χρησιμοποιούν στην «ακροβατική» γιόγκα -το googlαρα λέγεται aerialflow yoga! Ο χώρος συνεχίζει να τροφοδοτεί τα μυαλό μου πλέον με πιο σουρεάλ σκέψεις: θα μπορούσε να είναι και επιστημονικό εργαστήριο σε κάποια χιονισμένη Σιβηρική βουνοπλαγιά, συλλογίζομαι ξανά. Αυτή η σκέψη σταματά με το ξεκίνημα της μουσικής. Το drum machine των Gay Anniversary πήρε φόρα το ίδιο και τα υπόλοιπα όργανα. Ο τραγουδιστής φοράει μια μπλούζα που γράφει «Volos» και απεικονίζει τις Πυραμίδες και τη Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας. Γνωρίζω ότι τα παιδιά  προέρχονται από την περιοχή του Βόλου, αλλά τη σύνδεση με τα Αιγιπτιακά μνημεία δεν μπόρεσα να την καταλάβω. Τους Gay Anniversary τους είχα δει και πριν από μερικές εβδομάδες σε αυτό το τρομέρο live της Καλλιδρομίου.

Οι Spinners βασισμένοι στο τρίπτυχο των γκρουπ κιθάρα, μπάσο, ντραμς είναι η τρίτη μπάντα που ετοιμάζεται να ανέβει στο stage, στο μεταξύ βγαίνω ξανά έξω και διαπιστώνω ότι δεν είναι να έχεις εμπιστοσύνη στις συνήθειες αυτής της πόλης. Η αρχική μου πρόβλεψη ήταν λάθος. Τελικά, υπάρχουν και Αθηναίοι που βγαίνουν για βόλτα ακόμη και με βροχή, ο μεγάλος αριθμός του ετερόκλιτου συγκεντρωμένου πλήθους είναι η απόδειξη. ΤΣε έναν τοίχο υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο πορτρέτο του Killah P, σε λευκό φόντο. Δεν υπάρχει γραμμένο τίποτα παράταιρο πάνω του. Ούτε ένα tag. Τίποτα. Επιστρέφω στο gig. Καθώς περνάω από τον προθάλαμο βλέπω ότι πλέον υπάρχουν και κανά δυο σταντς, το ένα από αυτά είναι με ραφτάρια. Οι Spinners μέσα τα σπάνε και μπαίνω και εγώ για να τους ακούσω. Τελευταία μπάντα οι Last Rizla. Επικές συνθέσεις με πολύ ένταση, ειδικά στα drums –ένα από τα hi hat είναι σπασμένο και υποπτεύομαι το γιατί- ενώ ο τραγουδιστής που συμμετέχει στα μισά από τα κομμάτια βρίσκεται εκτός stage με πρόσωπο στραμμένο προς το γκρουπ. Είναι δύο το πρωί και ο κόσμος είναι ακόμη εκεί. Παίρνω το δρόμο της επιστροφής, καθώς το μυαλό μου έχει αδειάσει από τα άγχητου.