Γιατί Είναι Τόσο Δύσκολο να Μιλάμε για την Αντρική Ανορεξία;

​

Έκανα μια τοξική ζωή ως έφηβος. Αλλά αντί να καπνίζω και να παίρνω ναρκωτικά, ήμουν ένας ανήσυχος τελειομανής, με έλλειψη αυτοεκτίμησης και με έμμονη για την περίεργη εικόνα του σώματος μου.

Κάπου στα 13 και μέχρι τα 15 μου, έπαθα νευρική ανορεξία, και μέχρι το περασμένο καλοκαίρι δεν το είχα πει σε κανέναν. Πέντε χρόνια μετά την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής μου (είμαι 20 τώρα) ένιωσα να φεύγει ένα ακατανόητο βάρος από πάνω μου.

Ήμουν σε άρνηση με το γεγονός ότι είχα μια διατροφική διαταραχή εκείνη την περίοδο, αλλά, το χειρότερό μου, ήταν ότι μπορούσα να τη βγάλω με ένα γεύμα την ημέρα. Έκρυβα το πρωινό μου και παρέλειπα τα σχολικά γεύματα. Το χρονικό διάστημα που είχα επενδύσει στον προγραμματισμό της αποφυγής των γευμάτων μου ήταν τρομακτικό, αν το σκεφτείς τώρα. Έχανα ώρες. Κάθε μέρα.

Ακόμη και αυτό το μόνο ένα γεύμα την ημέρα με έκανε να νιώθω ένοχος. Ένιωθα χάλια όταν κοιταζόμουν στον καθρέφτη ή όταν πατούσα στη ζυγαριά, και ακόμα χειρότερα όταν ήμουν κουλουριασμένος στο κρεβάτι, απογοητευμένος από το πως πεταγόταν η κοιλιά μου.

Μέχρι που μια μέρα, ένιωσα ζάλη, τάση λιποθυμίας, ήμουν κατάκοπος. Αυτό ήταν περίπου την εποχή που ήμουν πολύ αδύνατος - ήταν στη μόδα τότε το αδύνατο, αλλά το δικό μου σώμα δεν ήταν κοκαλιάρικο.

Ήμουν πιο τυχερός σε σύγκριση άλλους, καθώς είχα μια στοργική οικογένεια που σίγουρα θα είχαν παρέμβει από την αρχή αν γνώριζαν την κατάστασή μου. Αλλά ως ένα ύπουλο 13χρονο με τρίχα στο πρόσωπο, με ορμόνες και με μια πρόωρη ανάπτυξη, ήμουν σε θέση να τους κοροϊδεύω. Οι άνδρες με ανορεξία μπορεί να μην το δείχνουν εξαιτίας του σχήματος του σώματός τους, και εγώ το αξιοποίησα αυτό. Μάλιστα μια από τις πρώτες μου κοπέλες με περιέγραψε ως «καλοσμιλεμένο».

Μετά, άρχισα να έχω κάποια μικρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Είναι τόσο μεγάλη η πιθανότητα να σου κολλήσουν μια ταμπέλα, αν αντιμετωπίζεις θέμα διατροφικής διαταραχής και είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους οι άνδρες, όπως και εγώ, δεν επιδιώκουμε την υποστήριξη και την θεραπεία που χρειαζόμαστε. Αισθανόμαστε ντροπή.

Ο Lawrence Brown, ο οποίος στο παρελθόν ήταν εθελοντής στο Samaritans και τώρα εργάζεται στο ​BEAT, είναι από τους ανθρώπους που μιλάνε για την ανορεξία στους άντρες στην Βρετανία. «Αν κοιτάξει κανείς τις στατιστικές, τα ποσοστά ​αυτοκτονιών στους άντρες είναι τρεις φορές μεγαλύτερα από ότι είναι για τις γυναίκες. Αυτό τα λέει όλα για το θέμα που αντιμετωπίζουν οι άντρες. Φυσικά και μιλάμε για οποιοδήποτε πρόβλημα ψυχικής υγείας - συμπεριλαμβανομένων των διατροφικών διαταραχών».

Παράλληλα η ανορεξία συσχετίζεται ιδιαίτερα με τις γυναίκες – τουλάχιστον στο αντρικό μυαλό. Στο σχολείο, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσα να δεχθώ ότι υποφέρω από ανορεξία, διότι θεωρούσα ότι είναι ένα «εφηβικό γυναικείο» πρόβλημα. Αυτό ήταν που η κοινωνία και τα στερεότυπα με είχαν οδηγήσει να πιστεύω. Και αυτή η ιδέα μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια για τους ανορεξικούς άνδρες, γιατί πολύ απλά νομίζουν ότι δεν μπορούν να είναι ανορεξικοί.

Ο Sam Thomas, που παλιότερα έπασχε από βουλιμία και σήμερα είναι ιδρυτής της οργάνωσης Άνδρες του Μπράιτον με Διατροφικές Διαταραχές, θεωρεί ότι πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε ότι οι διατροφικές διαταραχές δεν έχουν φύλο.

«Κανείς δεν μιλάει, για παράδειγμα, για τη διπολική διαταραχή ως κάτι που έχει ένας άντρας, ή την σχιζοφρένεια ως κάτι που έχει μια γυναίκα. Γι' αυτό είναι έκπληξη το γεγονός ότι εξακολουθούμε να μιλάμε για την ανορεξία σαν να είναι ένα γυναικείο πρόβλημα», λέει. Άρα οι όροι όπως «manorexia» (αντρική ανορεξία) είναι απίστευτα άχρηστες, όπως επισημαίνει ο Thomas.

Το πρόβλημα είναι πως τα ​στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των αντρών με διατροφικές διαταραχές, ίσως δεν αντικατοπτρίζουν την αλήθεια. Καλύπτουν μόνο όσους το δηλώνουν στις υπηρεσίες υγείας, και αποκλείονται εκείνοι - όπως εγώ - που υποφέρουν αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν επειδή ντρέπονται. Η ιδέα ότι 1.6 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα ζουν σήμερα με διατροφικές διαταραχές είναι πιθανώς μια σημαντική υποεκτίμηση.

Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το 11% που υποφέρουν από διατροφική διαταραχή είναι άνδρες, αλλά μια πιο ρεαλιστική έρευνα, που διεξήχθη από το Κέντρο Πληροφόρησης του NHS το 2007, διαπιστώθηκε ότι περίπου το 25% των πασχόντων ήταν άντρες. Και, πρόσφατα, το Βασιλικό Κολέγιο Γενικών Ιατρών διαπίστωσε ότι την τελευταία δεκαετία έχει υπάρξει μια αύξηση ​66% των ανδρών που πάνε σε νοσοκομεία επειδή αντιμετωπίζουν διατροφικές διαταραχές. «Αυτό το νούμερο θα μπορούσε να είναι μια πραγματική αύξηση των ανδρών με διατροφικές διαταραχές» λέει ο Thomas. «Και ίσως δείχνει παράλληλα και τον αριθμό των αντρών που φτάνουν σε κρίσιμο σημείο προτού πάρουν τη βοήθεια που χρειάζονται».

Αν είχα συγκεντρώσει αρκετό θάρρος για να μιλήσω στον γιατρό μου τότε, θα μπορούσε να είχε διαγνώσει από νωρίς ότι έπασχα από ανορεξία. Ωστόσο αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η έλλειψη έρευνας. Αρκετοί παθολόγοι δεν έχουν την απαραίτητη κατάρτιση για να εντοπίσουν σημάδια των διατροφικών διαταραχών στους. Δεύτερον, τα διαγνωστικά κριτήρια είναι συχνά προς το γυναικείο σώμα.

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνη την περίοδο. Ok, θυμάμαι ότι μου άρεσε να ακούω κομμάτια των Mars Volta και στο σχολείο το μάθημα της γλώσσας, αλλά τίποτα άλλο. Αν είχα γίνει ανορεξικός στην ηλικία που είμαι τώρα, εγώ -ή η οικογένειά μου- μπορεί να είχαμε βρει από νωρίς το πρόβλημα και να είχαμε ζητήσει βοήθεια στην ιστοσελίδα ​Οι Άνδρες έχουν Διατροφικές Διαταραχές. Εκεί, θα μπορούσα να έχω βρει πολλές πληροφορίες και προσωπικές ιστορίες, αλλά και να έκανα live-chat συνεδρίες.

Αρκετές ομάδες υποστήριξης υπάρχουν πλέον στο Μπράιτον, επίσης, ελπίζουν να ανοίξουν ακόμα περισσότερες, ενώ πρόσφατα ο Thomas έδωσε σεμινάρια για επαγγελματίες με στόχο τη βελτίωση της παροχής υπηρεσιών. Τον προσεχή Ιούλιο, θα πραγματοποιηθεί και η πρώτη διάσκεψη ​MGEDT «όχι μόνο για να προβληθεί το έργο που γίνεται ήδη, αλλά και για έρθουν πιο κοντά όσοι ασχολούνται με τις διατροφικές διαταραχές στους άντρες και να δείξουν ότι έχουμε έναν στόχο».

Στη Σκωτία δημιουργήθηκε πρόσφατα η οργάνωση MBEEDS, ενώ η ​Laurence Trustήδη παρέχει υποστήριξη στους άντρες στη Βόρεια Ιρλανδία. Νωρίτερα μέσα στο 2014, η BEAT ξεκίνησε τη μεγάλη εκστρατεία της #beatthesilence, που υποστηρίζεται από γνωστούς άντρες που πάσχουν από ανορεξία, όπως ο John Stapleton. Όμως, παρά τις προσπάθειες των φιλανθρωπικών οργανώσεων, οι περισσότεροι άνθρωποι ακόμα δεν ξέρουν για το πρόβλημα.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση, η πιο συνηθισμένη ηλικία για εισαγωγή στο νοσοκομείο για έναν άνθρωπο με μια διατροφική διαταραχή είναι 13, με τη μεγαλύτερη αύξηση των εισαγωγών να αφορούν νέους από 10 έως 19 ετών.

Το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε έναν πολύ πιο ανοιχτό διάλογο, αλλά και να επεκταθεί η εκπαίδευση στα σχολεία γύρω από τις διατροφικές διαταραχές και ψυχικές ασθένειες σε όλες τις ηλικίες και φύλα.

Όσο για μένα; Ανάρρωσα από την ανορεξία πολύ αργά, και έφταιγα εγώ για αυτό. Έπρεπε να βιώσω σαρκασμό από το περιβάλλον μου, όπως «ναι, αυτός δεν τρώει, είναι ανορεξικός», για να δω την αλήθεια. Έτσι μια μέρα αποφάσισα να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου και ότι έπρεπε να τρώω κανονικά – όσο δύσκολο κι αν ήταν. Και έτσι έκανα. Γεύμα με γεύμα, σιγά σιγά, δημιούργησα και πάλι την όρεξή μου.

Όμως πολλοί δεν είναι τόσο τυχεροί. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι ένα 5% με 20% των ατόμων με ανορεξία θα πεθάνουν. Στο BEAT πιστεύουν ότι η ανορεξία είναι η πιο θανατηφόρα κατάσταση της ψυχικής υγείας. Και από την ώρα που υπάρχουν έφηβοι που αυτοκτονούν εκεί έξω, τότε ο διάλογος για αυτό το πρόβλημα θα πρέπει να μεγαλώσει τόσο ώστε να τους συμπεριλάβει όλους.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.