Γνωρίστε τους Πυγμάχους που Μάχονται για την Παραολυμπιακή Αναγνώριση

Το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE Sports UK.

«Χτύπησα σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα όταν ήμουν τριών ετών», λέει ο Sean Bramley καθώς μπλέκει τα δάχτυλά του τα οποία είναι γεμάτα τατουάζ. «Έσπασα την πλάτη μου από τον έκτο έως τον δέκατο σπόνδυλο και κόπηκε εντελώς η σπονδυλική μου στήλη. Είμαι πλέον παράλυτος από το στήθος και κάτω. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω λόγω της αναπηρίας μου -αυτό είναι δεδομένο-, όμως άλλο αυτό και άλλο το να περιορίζομαι από την κριτική και τις αντιλήψεις του κόσμου. Μπορώ να μάχομαι. Θέλω να μάχομαι και αυτό ακριβώς θα κάνω».

Ο 25χρονος από το Leicester διαγωνιζόταν στην πρώτη διοργάνωση της Adaptive Boxing Organisation (ABO), στο Rugby College του Warwickshire. Το πρώτο event του είδους του για πυγμάχους σε αναπηρικά αμαξίδια ή τεχνητά μέλη, προσέλκυσε αθλητές από χώρες όπως η Ιταλία αλλά και η Βραζιλία.

Ο Rafael Rodrigues βρισκόταν εκεί με τον προπονητή του Rocian Gracie, μέλος της περίφημης οικογένειας πολεμικών τεχνών, στο γυμναστήριο του οποίου προπονείται, στο Sao Paolo. «Περάσαμε έναν ωκεανό για να είμαστε εδώ», λέει ο 17χρονος. «Προπονούμαι εδώ και τρεις μήνες γι' αυτό τον αγώνα. Θέλω το όνομά μου να γραφτεί στην ιστορία».

Ο Rodrigues –που είναι ανάπηρος από τη μέση και κάτω, ενώ διατηρεί μερικό έλεγχο του κορμού– έχει στόχο τη συμμετοχή του σε αγώνες μεικτών πολεμικών τεχνών (ΜΜΑ). Προπονείται στην Gracie Αcademy εδώ και έξι χρόνια, τελειοποιώντας τις πυγμαχικές του ικανότητες εδώ και μια τετραετία στο πλευρό του Angelde Oliveira, γιο του Servilio de Oliveira, του πρώτου Βραζιλιάνου που κέρδισε χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην πυγμαχία.

Αυτήν τη στιγμή, η πυγμαχία δεν περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων μιας και θεωρείται εξαιρετικά δύσκολη η κωδικοποίησή της. Ο στόχος της ABO είναι να μπει το άθλημα στους Αγώνες το 2024. Για να το καταφέρει αυτό, όμως, πρέπει να αναγνωριστεί ως άθλημα από τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να συνταχθεί καταστατικό, να δίνονται οικονομικές αναφορές για τα επόμενα τρία χρόνια και να αναπτυχθεί ένα μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο. Και όλα αυτά ανάμεσα σε άλλα γραφειοκρατικά εμπόδια. Μόνο τότε θα μπορέσει η πυγμαχία να κάνει αίτηση ώστε να συμπεριληφθεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, οπότε και θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι ένα άθλημα με έντονη και συχνή παρουσία σε 32 χώρες και σε τουλάχιστον τέσσερις ηπείρους.

Σύμφωνα με την κωδικοποίηση της ΑΒΟ, οι αγώνες με αμαξίδια αποτελούνται από τρεις γύρους των τριών λεπτών, με τους πυγμάχους να φορούν κράνη προστασίας και γάντια 340 γραμμαρίων. Υπάρχουν έξι κατηγορίες κιλών και ένα σύστημα πόντων από το 1 έως το 4,5, το οποίο κατηγοριοποιεί την αναπηρία σύμφωνα με την ικανότητα κίνησης και την ικανότητα ελέγχου του κορμού. Όπως συμβαίνει και με άλλες μορφές πυγμαχίας, η κατάρτιση των κατάλληλων ζευγαριών είναι δύσκολη διαδικασία.

Μέσα στο ρινγκ, οι αγώνες είναι ιδιαίτερα σκληροί. Με την κίνηση των ποδιών να αφαιρείται από την αγωνιστική εξίσωση και χωρίς οι αθλητές να μπορούν να πιαστούν, οι πυγμάχοι που απλώς σηκώνουν τα γάντια τους και αμύνονται δέχονται πολλά χτυπήματα. Η επίθεση είναι ο μόνος εναλλακτικός τρόπος άμυνας, οπότε οι αγώνες συχνά αποτελούνται από μια σειρά βίαιων ανταλλαγών χτυπημάτων.

Ο Rodrigues αντιμετώπιζε τον Jonathan Spinelli από την Ιταλία και, κάτω από τα έντονα φώτα της αθλητικής σάλας, ο πυγμάχος από την Τοσκάνη δεν άντεξε τις επιθέσεις του Βραζιλιάνου. Μια σειρά από βαρύτατα χτυπήματα του Βραζιλιάνου ανάγκασαν τον διαιτητή να διακόψει τον αγώνα μόλις στο πρώτο λεπτό, αλλά ακόμα και μετά τη μικρή ανάπαυλα , ο Ιταλός δεν άντεξε άλλη μια σειρά χτυπημάτων και ο αγώνας διακόπηκε λίγο αργότερα υπέρ του Rodrigues.

H ΑΒΟ ιδρύθηκε από τον Colin Wood, έναν πολυσύνθετο τύπο ο οποίος προμοτάρει το άθλημα εδώ και μια δεκαετία. Γεννημένος στο Woolwich του Λονδίνου, o Wood υποφέρει από μια εκφυλιστική πάθηση των ματιών και σταδιακά χάνει την όρασή του. Όντας η ψυχή του event, εκείνη τη βραδιά βρισκόταν μία στη διαχείριση της σκηνής και μία στον έλεγχο του εξοπλισμού, ενώ συχνά-πυκνά ανέβαινε και στο ρινγκ για να αποθεώσει τους πυγμάχους.

«Το πιο δύσκολο όλων είναι οι μαλακίες που ακούμε», λέει ο 44χρονος πρώην προπονητής του πρωταθλήματος ράγκμπι. «Ο κόσμος δηλώνει πως είναι μεγαλόκαρδος, πως υποστηρίζουν αυτό που κάνουμε, αλλά βασικά λένε μαλακίες. Όλη τους τη ζωή αυτά τα παιδιά ακούνε τι δεν μπορούν να κάνουν, εγώ πλέον τους λέω τι μπορούν να κάνουν. Έχει να κάνει με το δικαίωμα στη συμμετοχή. Η δική μας προσπάθεια είναι για όλους τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα».

Στο πρώτο αγώνα για πυγμάχους με τεχνητά μέλη της βραδιάς, ο Dario Ercolano από το Livorno αντιμετώπισε τον Luke Milligan από την Οξφόρδη. O αγώνας παραλίγο να μη γίνει λόγω διαφωνιών που προέκυψαν ανάμεσα στις δύο πλευρές στο ζύγισμα των αθλητών. Ο Ercolano αγωνιζόταν με ένα μεταλλικό μέλος στο πόδι, το οποίο ξεκινούσε πάνω από το γόνατο, ενώ ο Milligan έχει προσθετικά μέλη και στα δύο πόδια, τα οποία είχε διακοσμήσει με τατουάζ που απεικόνιζαν τον Χάρο. Το προσθετικό μέλος του Ιταλού ζύγιζε 4,5 κιλά, κάτι που τον ανέβαζε πάνω από το όριο της κατηγορίας κιλών, την ίδια στιγμή που τα πιο ελαφριά προσθετικά μέλη του αντιπάλου του τον κρατούσαν κάτω από το όριο των 60 κιλών. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο πλευρές απείλησαν ότι θα αποσυρθούν από τον αγώνα, συμφώνησαν τελικά πως τα τεχνητά μέλη των αθλητών δεν θα συμπεριλαμβάνονταν στο ζύγισμα.

Όταν οι αθλητές μπήκαν στο ρινγκ, ο ρυθμός ήταν φρενήρης. Και οι δύο ζαλίστηκαν από χτυπήματα στον πρώτο γύρο, αλλά καθώς ο αγώνας προχωρούσε ο νεαρότερος Milligan άρχισε να επιβάλλεται, ρίχνοντας τον αντίπαλό του στο κανναβάτσο τρεις φορές.

Η Erika Novarria ήταν η μόνη γυναίκα πυγμάχος που παραβρέθηκε στο event, έχοντας κάνει τη διαδρομή από το Μιλάνο για να βρεθεί εκεί, παρότι οι διοργανωτές δεν κατάφεραν τελικά να της βρουν αντίπαλο. Η εργαζόμενη ως σύμβουλος πληροφορικής ασχολούνταν ήδη με την πυγμαχία πριν χάσει το δεξί της πόδι σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα το 2009 και άρχισε να ασχολείται με την πυγμαχία για άτομα με κινητικά προβλήματα πριν από δύο χρόνια. «Στην Ιταλία, δεν επιτρέπουν σε άτομα με αναπηρίες να πυγμαχούν, είναι αδύνατον να βγει η άδεια», λέει η 27χρονη. «Το να έρχομαι εδώ και να βλέπω ότι αυτό είναι εφικτό με κάνει να ονειρεύομαι. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα».

Υπήρξαν στιγμές που το event δεν τσούλησε ομαλά. Τα αμαξίδια που χρησιμοποιήθηκαν στους αγώνες ήταν φτιαγμένα ειδικά για τις ανάγκες των αγώνων από τον Wood, αλλά έστω κι έτσι δυσκολεύτηκαν να αντέξουν τις πιέσεις των αναμετρήσεων και πολλές φορές χρειάζονταν επισκευές πριν, μετά αλλά και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Αρκετοί αθλητές μάλιστα εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τον εξοπλισμό και τις καθυστερήσεις που δημιουργούσαν οι επισκευές.

Ο Nad Adbdoolakhan περιγράφει τον εαυτό του ως «ηθοποιό και μοντέλο που ασχολείται λίγο και με τον χώρο του security». Γεννήθηκε με φωκομέλεια, κάτι που σημαίνει πως το αριστερό του χέρι είναι πολύ μικρότερο του δεξιού, και καθώς δεν βρέθηκε αντίστοιχος αντίπαλος, ο 31χρονος πυγμάχος από το Cambridge αντιμετώπισε τον αρτιμελή πυγμάχο JP Withers. Δουλεύοντας συστηματικά με το jab του και χτυπώντας δυνατά στο σώμα του αντιπάλου, ο Adbdoolakhan υποχρέωσε τον αντίπαλό του να τα παρατήσει στο τέλος του δεύτερου γύρου, με το ιατρικό προσωπικό να μπαίνει στο ρινγκ για να προσφέρει οξυγόνο στον Withers καθώς δυσκολευόταν να αναπνεύσει.

Ο Bramley ηττήθηκε από τον Danny Higgins –φίλο και συμπαίκτη του στην ομάδα μπάσκετ για άτομα με αμαξίδια των Leicester Tigers– αλλά όταν τα φώτα έσβησαν παρέμενε αισιόδοξος. «Τα άτομα με αναπηρίες έχουν σωματικά όρια, αλλά εμείς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα πνευματικά όρια, τόσο αυτά που τοποθετούμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας όσο και αυτά που τοποθετούνται από άλλους. Για κάποιους, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουν το στρες και την τραυματική εμπειρία της αναπηρίας τους από το να μπαίνουν στο ρινγκ. Ο στόχος της ζωής μου είναι να δείξω τι μπορεί να γίνει. Απόψε γράψαμε ιστορία».

Περισσότερα βίντεο από το VICE

Οι Συμμορίες του Δρόμου του Ελ Σαλβαδόρ

Σε Αυτές τις Συνθήκες Προπονήθηκε ο Μιχάλης Σεΐτης για τους Παραολυμπιακούς του Ρίο

Το Dance Dance Revolution Είναι το Παιχνίδι που οι Gamers δεν Παίζουν Αλλά Χορεύουν