Κι όσο κι αν είμαι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα social media η αλήθεια είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν έχω μπει σε online κόντρα. Ποστάρω όποτε θέλω, ό, τι θέλω, θα ανταλλάξω μερικά comments, άντε να κάνω κάποια like και έξω από την πόρτα. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω. Νιώθω σαν τον Μαχάτμα Γκάντι του Facebook - μονίμως ζεν. Ή για την ακρίβεια σχεδόν μονίμως ζεν.

Γιατί υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν τα αντέχω με τίποτα. Ουτε καν να τα βλέπω. Κι όχι, συνεχίζω να μην αντιδρώ και να μπαίνω σε κόντρες - μάλλον έχω γεράσει και για αυτό το πράγμα. Απλά όταν μου χαλάσεις το ζεν, κάνω τα δύο βήματα της ελευθερίας: block και delete.

Και μπορεί αυτά τα δύο «κλικ» να μην τα κάνω κάθε τρεις και λίγο, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορώ να αντισταθώ. Κι ας είμαι ο Γκάντι των social media.

Ακολουθεί μια «block και delete» λίστα - κι αν πιστεύεις ότι ανήκεις σε αυτήν, κάνε μου τη χάρη και μπλόκαρέ με πρώτος. Έτσι για να μην χαλάω τον διαλογισμό μου.

Ήταν στις εκλογές του 2012. Για την ακρίβεια μια μέρα μετά τις εκλογές του 2012 και μια από τις πιο μαύρες στιγμές (από τις πολλές των τελευταίων χρόνω)ν της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ήταν τότε που η Χρυσή Αυγή είχε μπει στη Βουλή. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ εκείνου του πρωινού της Δευτέρας. Το δεύτερο ήταν ότι ανακάλυψα πόσους «φίλους» χρυσαυγίτες είχα στο Facebook - καλά όχι και τόσους πολλούς, αλλά ήθελα να κάνω την υπερβολή. Και νομίζω ότι είναι και το πρωί που έκανα περισσότερες φορές την κίνηση block-delete.

Είχα και πολλούς λόγους για αυτά τα block-delete. Ο πρώτος είναι ο αυτονόητος: γιατί να θέλω έναν χρυσαυγίτη φίλο; Όχι, ούτε καν στο Facebook. Όχι, ούτε καν κι αν δεν τον ξέρω face to face. Όχι, ούτε καν. Κι αν για σένα το χρυσαυγίτης δεν είναι αρκετός, τότε πάρε και τους υπόλοιπους social media λόγους.

Έχεις όρεξη να ανοίγεις το fb και να βλέπεις μηνύματα τύπου «συνεδρίαση στη Βουλή σήμερα για τον προϋπολογισμό. Μπουκέτα στους σκατοαριστερούς και στα λαμόγια που γάμησαν τη χώρα». Τώρα κάνε focus σε αυτό: σκέψου το παραπάνω κείμενο, στα κεφαλαία και γεμάτο ορθογραφικά λάθη.

Δεν σου φτάνει αυτό; Τότε θα βλέπεις κατεβατά-posts με ιστορικά θέματα που είναι εντελώς ανιστόρητα, όπως «ποιο ολοκαύτωμα των Εβραίων από τον Χίτλερ; Οι Εβραίοι τα γράφουν αυτά». Άσε που το timeline σου θα ήταν γεμάτο με φωτογραφίες από την προτομή του Λεωνίδα, τον Λεωνίδα από την ταινία «300» -δηλαδή τον Gerard Butler με λίγα λόγια-, τατουάζ με τον Παρθενώνα που θα έκαναν μέχρι και τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη να θέλουν να πηδήξουν από τον ιερό βράχο, μαιάνδρους, σβάστιγκες κι άλλα εθνικιστικά και φασιστικά σύμβολα. Αλήθεια, γουστάρεις να υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή σου;

«Και όπως είπε και μία ψυχή "τα μονά που αξίζουν τελικά στην ζωή είναι όσα έχουμε ερωτευθεί"». Στα καπάκια σκάει φωτογραφία από το μικρό δάχτυλο του αριστερού ποδιού ενός τύπου με σχόλιο «το αγαπουλίνι μου» -αλήθεια, αυτό το δάχτυλο είναι;-, ενώ ποστάρει μετά από λίγο και το κομμάτι «Μέσα σου βρίσκομαι» του Μιχάλη Χατζηγιάννη για να δέσει το γλυκό.

Πρόσθεσε τώρα σε όλα αυτά φωτογραφίες από το σκυλάκι της σε όλες τις πόζες, εικόνες με ηλιοβασιλέματα, καρδούλες, βίντεο με γατάκια που «είναι τόσο χαριτωμένα» αλλά μεταξύ μας είναι απλώς γατιά. Γιατί κουκλίτσα μου τα κάνεις αυτά; Πόσο ροζ σύννεφο να αντέξω ο άνθρωπος; Ξερνάω, πεθαίνω, λιώνω. Αντίο κόσμε.

ΥΓ.: Αν ανέβαζες απόσπασμα από βιβλίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου θα σε σεβόμουν περισσότερο. Αλλά πάλι θα σε έκανα block-delete.

Είσαι στο γραφείο, κατά 99,9% καίγεται το Κορδελιό μαζί με τον κώλο σου, το αφεντικό σου στέλνει μηνύματα πιο γρήγορα και από τον Λούκι Λουκ, τα τηλέφωνα βαράνε λες και ετοιμάζεται να πέσει μετεωρίτης στη χώρα και ακούς αυτό το «μπιιιν» από το Facebook. Λες ποιος διάολος και τι να θέλει τώρα, μέχρι να δεις ότι είναι μια φίλη σου η οποία βρίσκεται στη σχολή/βόλτα/καφέ/στον γκόμενο - δηλαδή οπουδήποτε που δεν κάνει κάτι σοβαρό.

«Πήρα να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια για να πάω στο εξοχικό μου να κάνω μπάνια εφτά μέρες να ηρεμήσω και να γυρίσω» σου γράφει στο μήνυμα, που μεταξύ μας δεν σε ενδιαφέρει καθόλου. Το μόνο θετικό που βρίσκεις σε αυτό το μήνυμα και παρακαλάς είναι να μην έχει internet το εξοχικό της για να ηρεμίσεις και εσύ. Δεν της απαντάς, κάνεις ότι δεν το είδες καθόλου το μήνυμα και συνεχίζεις με τα εγκεφαλικά της δουλειάς.

Μετά από 2 λεπτά: «Έχουμε μια καθηγήτρια και μας μιλάει και δεν καταλαβαίνω τίποτα».
Μετά από 5 λεπτά: «Το βράδυ λες να πάμε για κανένα ποτό ή είσαι κομμάτια; Άσε και εγώ δεν είμαι σίγουρη αν το έχω. Πάρε με τηλέφωνο ε;».
Μετά από 10 λεπτά: «Ευτυχώς τελείωσε το μάθημα και έχει γαμώ τον καιρό έξω».
Μετά από 11 λεπτά: «Δεν θα το πιστέψεις, είδα ένα πανέμορφο σκυλί στον δρόμο».
Μετά από 12 λεπτά: «Έχω πολλά νεύρα, ξέχασα να σου πω. Έμαθα ότι εκείνη η ξανθιά στη σχολή με είπε μπάζο στον ψηλό. Τα έχω πάρει άσχημα. Πόσο να αντέξω άλλο, πες μου πόσο με αυτά που ζω; Χαρά στην υπομονή μου, αυτό σκέφτομαι μόνο και συνεχίζω».
Μετά από 14 λεπτά: «Φιλαράκι μου πότε θα τα πούμε;».

Και εκεί απλά κάνεις block. Δηλαδή τι φάση ρε κοπέλια (αγορίνα, κτλ κτλ); Επειδή εσύ έχεις 25 ώρες ελεύθερες την ημέρα και παράλληλα βαριέσαι τη ζωή σου, αλλά θεωρείς ότι το σύμπαν και ο κόσμος όλος συνωμοτούν εναντίον σου, εγώ τι φταίω; Όχι πες μου.

«Σήμερα όλοι στην μεγάλη πορεία-διαμαρτυρία, να τους δείξουμε ότι ξυπνήσαμε». «Αλλά τέτοια ζώα είστε και ψηφίζεται αυτούς. Καλά να πάθετε». «Ντροπή σας, στα καφέ είστε όλοι κάθε μεσημέρι, για αυτό η χώρα πάει κατά διαόλου». «Διαφωνώ με το άρθρο του τάδε, διότι όπως είχε πει και ο Φρόιντ…». «'Οχι άλλος σεξισμός στη δουλειά». «Κάντε share αυτό το video για να δείξουμε τους μπάτσους που μας δέρνουν». «Ρε σηκωθείται από τους καναπέδες, επαναστάτες του κώλου. Επαναστάτες του καναπέ». Αυτά για πρωινό, στο μεσημεριανό χοντραίνει το πράγμα.

Ναι, είμαι σίγουρος ότι αυτοί δεν είναι επαναστάτες του καναπέ. Είναι επαναστάτες του πληκτρολογίου που μεταξύ μας ούτε καν πάνε να ψηφίσουν (γι' αυτό φταις εσύ που τους έβγαλες τους κακούς), δεν πάνε στις πορείες (γι' αυτό και είναι άδειες και φταις πάλι εσύ) και φυσικά δεν πάνε για καφέ (διότι μάλλον δεν έχουν φίλους και φταις εσύ που έχεις).

Σε ένα τέλειο σύμπαν τα social media θα υπήρχαν περισσότερο για πλάκα. Για να περνάς καλά, όταν θα έχεις ελεύθερο χρόνο. Στον κόσμο μας όμως το Facebook είναι ο σάκος του μποξ για την αιώνια γκρίνια σου.

«Είμαι χάλια, με έχει πάρει από κάτω». «Μου λέει ο άλλος γιατί δεν ψάχνω για δουλειά. Ψάχνω, αλλά που να βρεις δουλειά με τέτοια κρίση». «Μπράβο ρε ανεβάζετε φωτογραφίες με χιόνια και δεν σκέφτεστε όσους δεν έχουν θέρμανση. Μπράβο σας μαλάκες». «Μπράβο ρε ανεβάζετε φωτογραφίες με ήλιο και δεν σκέφτεστε που έχει πάει το ηλεκτρικό και πως να ανάψεις air condition. Μπράβο σας μαλάκες». «Τελείωσα με τους άντρες, καμιά εμπιστοσύνη πλέον, καραγκόζηδες όλοι τους». «Οι γυναίκες είναι πουτάνες». «Ωραία η φωτογραφία που έβαλες από το νησί που διασκεδάζεις και δεν σκέφτεσαι όλους αυτούς που δεν έχουν να φάνε». Και τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε θα πρόσθετα εγώ - κλασική ατάκα των nineties.

Άσε μας με τη μιζέρια σου facebook freak. Και μεταξύ μας το ότι δεν ανεβάζεις φωτογραφίες από τις διακοπές σου τον Αύγουστο που κρατάνε ένα μήνα, δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω ότι πας. Αλλά εκεί εσύ δεν σκέφτεσαι όσους δεν έχουν να φάνε ε; Και μεταξύ μας πως γίνεται αυτοί που γκρινιάζουν για τη δουλειά και τα λεφτά που δεν έχουν, να κάνουν διακοπάρες; Όχι, πάντα το είχα απορία.

Η φράση του παλιού προέδρου του συνδέσμου διαιτητών του Πειραιά Γιάννη Σπάθα έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή στο Facebook. Μόνο που αντί για το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω» είναι η κάθε ομάδα του σκληροπυρηνικού οπαδού που βρίσκεις παντού στα social media.

Βιντεάκια από παλιές επιτυχίες της ομάδας πέντε φορές την ημέρα, φωτογραφίες από αυτούς στο γήπεδο, posts με κεφαλαία «ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ ΟΜΑΔΑΡΑ», κατηγορώ για τη διαιτησία, την παράγκα, τον γαμωπρόεδρο των αντιπάλων που πλήρωσε και πήρε τα ματς (τέτοιες αναλύσεις ούτε στη Δίκη της Δευτέρας δεν έβλεπες) σου σπάνε λίγο τα νεύρα. Αλλά πες, τα αντέχω μέχρι κάποιο βαθμό αυτά, διότι κι εγώ έχω περάσει από γήπεδα.

Αλλά εκεί που τρελαίνομαι είναι όταν η αντίπαλη ομάδα του οπαδού παίζει για παράδειγμα τελικό και υποστηρίζουν τους ξένους. Και φανατικά με μηνύματα εξίσου παθιασμένα, όπως «ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ ΡΕΑΛ/ΜΠΑΡΤΣΑ/ΜΠΑΓΕΡΝ/ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ. ΔΕΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΠΑΛΙΤΣΑ. ΓΟΝΑΤΙΣΕ ΤΟΥΣ. ΚΑΝΕ ΜΑΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ» κ.ο.κ.

Δύο πράγματα έχω να πω για αυτό; Ρε μινάρα, γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι για να είναι η άλλη ομάδα στον τελικό και όχι εσύ, σημαίνει ότι είστε χειρότεροι. Άρα και που φωνάζεις, απλά δείχνεις πιο lame ακόμα.

Δεύτερο: γιατί πρέπει πάντα είσαι τόσο σκατόψυχος; Γίνε μια φορά κανονικός φίλαθλος και δείξε ότι αγαπάς το άθλημα. Δεν είναι κακό.

Αυτή η μάστιγα εμφανίστηκε το τελευταίο διάστημα. Δηλαδή θυμάμαι από παλιά όταν κάποιος χώριζε τα έπινε, άντε και πόσταρε κανένα Joy Division στο Facebook για να δείξει σε όλους πόσο down είναι. Τώρα όμως έχει γυρίσει το παιχνίδι τούμπα.

Χωρίζεις; Θα ανεβάσεις κομμάτια από «Τι κάνω μόνη μου» της Βανδή μέχρι «Καλημέρα καινούρια μου αγάπη» - άσχετο αν δεν έχεις βρει νέα αγάπη, απλά ποντάρεις στον επόμενο στίχο που λέει «καλημέρα καινούρια ζωή». Θα γράψεις κατεβατά από πόσο happy είσαι τώρα που χώρισες, μέχρι πως άντεξες με τον άλλον/άλλη τόσο καιρό. Θα κάνεις attend σε όλα τα event, like σε άπειρες φωτογραφίες, θα βγάλεις φωτογραφίες τα λουλούδια και τον ουρανό γράφοντας σχόλιο «πόσο υπέροχα είναι», ενώ συχνά-πυκνά θα σκάνε φωτογραφίες σου στο timeline με σένα ξαπλωμένη και ήρεμη στο κρεβάτι, με σένα σε σέξι στάσεις, με σένα σε πόζες που δαγκώμνεις χειλάκι και πάει λέγοντας. Όχι βρε δεν τα κάνεις αυτά επειδή είσαι στην απελπισία και θέλεις σχέση. Τα κάνεις επειδή είσαι happy. Ναι, όντως, σε πιστεύω.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.