Γιατί Αυτοί οι Τύποι σου «Ρίχνουν» Πόρτα Τελικά;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Την πρώτη φορά που μου απαγόρεψαν την είσοδο σε πάρτι, ήμουν 14 χρόνων. Το «γενεθλιακό υπερθέαμα» μιας συμμαθήτριάς μου που την έλεγαν Kayleigh, είχε προγραμματιστεί στα προάστια της πόλης από την προηγούμενη εβδομάδα και εκείνη είχε μοιράσει προσκλήσεις με γκλίτερ σχεδόν σε όλη την τάξη. Αφού έβαλα τον Matthew Dawson να σχολιάσει φωναχτά την απουσία της δικής μου πρόσκλησης, εκείνη με προειδοποίησε ότι «ο πατριός της θα ήταν εκεί και ότι θα τα έπαιρνε στο κρανίο αν ερχόταν κάποιος απρόσκλητα». Η τελευταία φορά που μου απαγόρεψαν την είσοδο σε πάρτι, ήταν έξω από ένα κλαμπ, ένα βροχερό, γκρίζο πρωινό Κυριακής στο Βερολίνο. Παρόλο που ήμουν κατά 15 χρόνια πιο ώριμος και είχα ένα ελαφρώς καλύτερο κούρεμα, όταν μου είπαν, «Λυπάμαι, αλλά δεν θα παρτάρεις απόψε εδώ» με έτσουξε το ίδιο, όσο και η απόρριψη από την Kayleigh που με είχε ξεχωρίσει από όλη την τάξη.

Είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος που θυμάται πεντακάθαρα την κάθε φορά που έφαγε πόρτα. Είναι μια μορφή κοινωνικής απόρριψης που πονάει πολύ. Όταν, όμως, συνειδητοποιήσεις ότι έχεις περάσει, πάνω-κάτω, γύρω στα 20 ωραία βράδια έξω -βράδια στα οποία δεν αντιμετώπισες ιδιαίτερες παρενοχλήσεις, τραμπουκισμούς και πιωμένους ανθρώπους- ανάμεσα στις τόσες βραδιές που αναγκάστηκες να γυρίσεις νωρίς στο σπίτι, καταλαβαίνεις το σκεπτικό. Όταν περνάς ωραία σε ένα κλαμπ, δεν παρατηρείς τα νήματα που το κρατάν δεμένο. Πέρα από το καλό ηχοσύστημα, τον καλό φωτισμό και τουαλέτες που δεν είναι εντελώς άθλιες, το πιο ζωτικό στοιχείο είναι τα άτομα που συνθέτουν τον πυρήνα του πάρτι, η σύσταση των οποίων αποτελεί μια πολύ δύσκολη μυστική φόρμουλα.

Το Άμστερνταμ έχει μεγάλη παράδοση στην dance floor κουλτούρα, η οποία ενισχύεται από την παρουσία δισκογραφικών εταιρειών που αγκαλιάζουν πολλά είδη, όπως την Rush Hour, τη διοργάνωση φεστιβάλ όπως το DGTL και το Dekmantel, και την τεράστια επιτυχία του κλαμπ Trouw, το οποίο έκλεισε πέρσι για να αντικατασταθεί από ένα νέο venue της ίδια ομάδας, το οποίο λέγεται De School. Όπως και το Trouw, έτσι και το De School έχει δημοσιοποιήσει την πολιτική του ή οποία εξηγεί για ποιους λόγους μπορεί να απαγορευτεί σε κάποιον η είσοδος. (Απαγορεύονται τα κινητά στην πίστα, τα μπάτσελορ πάρτι, τα ναρκωτικά, τα όπλα, η σεξουαλική παρενόχληση και η τρανσφοβία: Αυτά είναι μερικά από τα απόλυτα λογικά διατάγματά του). Οι «κανόνες του χώρου» υπάρχουν εν μέρει λόγω της τεράστιας δημοτικότητάς του, αλλά και για να διατηρείται το ύφος και η αξιοπιστία του. Πιθανότατα δεν θα μπορέσεις να μπεις αν σκάσεις μύτη με ένα τσούρμο από δώδεκα άτομα, ενώ είστε καλυμμένοι με μπύρα και τραγουδάτε το Chelsea Dagger.

Παρά τις περιπετειώδεις επιλογές καταξιωμένων DJ, όπως ο Ben UFO και η Lena Willikens, οι οποίοι έπαιζαν τακτικά στο Trouw και τώρα στο De School, η σκηνή των κλαμπ στο Άμστερνταμ είναι στα καλύτερά της όταν έχει τις ρίζες της στην house και την techno. Η κατάσταση αυτή, όπως πιστεύει ο διοργανωτής Axm3d, υπονομεύει εκ παραδρομής την εξίσου μεγάλη αγάπη της πόλης για την hip-hop και τη ραπ. Έτσι, ο ίδιος μαζί με τους συνεργάτες του Daniel Maciejewski και Jack Nolan, άρχισαν να πειραματίζονται δημιουργώντας μια νέα ομάδα διοργανωτών πάρτι με την ονομασία Lineage, θέτοντας τους δικούς τους όρους σχετικά με το ποιος μπαίνει ή όχι.

Από άποψη μουσικής, το Lineage συνδυάζει το κλασικό dance floor στους ρυθμούς των 4/4 με ένα δεύτερο stage που ειδικεύεται σε κλασικά ραπ κομμάτια, τα οποία έρχονται απευθείας από τα εμπορικά κλαμπ. Αυτό που είναι πραγματικά πρωτοποριακό, όμως, είναι το φιλόδοξο σύστημα προσκλήσεων που έχει. Λίγο πριν το πρώτο event που διοργανώθηκε στις αρχές του μήνα στο κλαμπ Radion του Άμστερνταμ, μοιράστηκαν 1.500 ειδικά νομίσματα σε 300 άτομα- κάποια από αυτά ήταν φίλοι, άλλοι ήταν άγνωστοι που χόρευαν με ενθουσιασμό στα backstage των φεστιβάλ. Δεν υπάρχει Facebook, Twitter ή Instagram. Μέσα, απαγορεύονται αυστηρά οι φωτογραφίες. Ο μόνος τρόπος να μπεις είναι αν φτάσει στην κατοχή σου ένα από τα νομίσματα που σε κάνει μέλος της μεγάλης οικογένειας του Lineage.

Ο Maciejewski, οποίος εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή των κλαμπ έχοντας επιχειρηματικό background, επιμένει ότι η πολιτική εισόδου δεν έχει σκοπό να καταστρέψει τη βραδιά του κόσμου: «Τα νομίσματα είναι ένας πολύ καλός τρόπος να ελέγξουμε τη σύνθεση του κόσμου, ενώ ταυτόχρονα βοηθούν στο να δημιουργηθεί μια οικογένεια», εξηγεί ο Maciejewski. «Υπάρχει πολυμορφία στο πλήθος και δεν είμαστε καθόλου exclusive. O στόχος είναι να προσκαλέσουμε την αφρόκρεμα όλων των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν τις μουσικές σκηνές και τα πάρτι. Θέλαμε ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές υποκουλτούρες, ώστε να υπάρχουν άτομα από τη σκηνή των gay, των DJ, ομογενείς, τοπικοί θρύλοι, άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη που εμπιστευόμαστε και που αποκαλούμε φίλους. Και ξέρουμε ότι όταν προσκαλέσεις κάποιον από αυτούς, τότε ξεκινά ένα πάρτι».

To να γίνεσαι μέλος ενός κλαμπ μετά από πρόσκληση δεν είναι κάτι καινούργιο. Όταν το Paradise Garage της Νέας Υόρκης ήταν στις δόξες του, ένα από τα καλύτερα κονέ ήταν ένας τύπος που ήξερε τον Larry Levan και την ομάδα του, του οποίου οι κάρτες μέλους έδιναν τη δυνατότητα στους αποδέκτες τους να επιλέξουν με υπευθυνότητα τέσσερις καλεσμένους για τα πάρτι που γίνονταν κάθε Σαββατοκύριακο. Όμως το Lineage ίσως να είναι το πρώτο dance club στην ιστορία, όπου το κοινό λειτουργεί επίσης σαν μια μικρή δημοκρατική ομάδα. Ίσως να είναι, επίσης, το πρώτο κλαμπ που συμπεριλαμβάνει ένα gay friendly «σκοτεινό δωμάτιο» υπό τους ήχους της κλασικής west coast gangsta rap.

Σε άλλα μέρη της Ευρώπης, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου τα κλαμπ πεθαίνουν με ανησυχητικούς ρυθμούς, δεν θα βρεις πολλά μέρη που έχουν δική τους «πολιτική πόρτας», στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα ιδανικά του «safe space». Παρόλο που μερικά κλαμπ- συνήθως αυτά που έχουν «VIP λίστα καλεσμένων» και προσφέρουν μπουκάλι, ούτως ώστε να ξεχωρίζουν οι άνδρες από τα αγοράκια- θα παραμείνουν αποκλειστικά, με σκοπό να κρατήσουν ζωντανή την ψευδαίσθηση του πρεστίζ, τα περισσότερα venues δεν έχουν την πολυτέλεια να απαγορέψουν σε κανέναν την είσοδο, εκτός κι αν εμφανιστούν στην πόρτα τους κραυγαλέοι ταραξίες. Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο στα βρετανικά αστικά κέντρα, στα οποία κάποτε υπήρχαν τα πιο «in» νυχτερινά κέντρα, ενώ τώρα έχουν μετατραπεί σε μεγάλης κλίμακας franchise γυμναστηρίων David Lloyd και κέντρων αναψυχής.

Ως κάποιος που μεγάλωσε στο Ηνωμένο Βασίλειο και ξεκινώντας από indie κατέληξε στα dance clubs, το να μην είσαι κατάλληλα ντυμένος για να μπεις σε ορισμένα κλαμπ ήταν ζήτημα τιμής. Πόσο αστείο είναι, που τώρα είμαι ένας από τους χιλιάδες ζωηρούς και ελαφρώς κουρασμένους προσωρινούς ομογενείς του Βερολίνου, γεμάτος απαισιοδοξία για το αν θα μου επιτραπεί η είσοδος στους προσωρινούς ναούς «αυτοέκφρασης», μερικοί εκ των οποίων προχωρούν σε πληθώρα παραβάσεων που θα σήκωναν όρθιες τις τρίχες οποιουδήποτε συμπλήρωσε ποτέ έντυπο υγειονομικού ελέγχου και ασφάλειας. H γοητεία της πόλης πλέον ελκύει και τους λεγόμενους «easyJet ρέηβερς», πράγμα που σημαίνει ότι τα κλαμπ είναι πια σε θέση να είναι επιλεκτικά. Η διαβόητη, μυστηριώδης και ενίοτε βάρβαρη πολιτική πόρτας του δημοφιλούς και ηδονικού Berghain στην πόλη, έχει ουκ ολίγες φορές απορρίψει ανθρώπους από όλον τον κόσμο, γεγονός που έχει καταγραφεί εκτενώς πολλές φορές από τα απορημένα μίντια, κάτι που με τη σειρά του ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη γοητεία του κλαμπ την τελευταία δεκαετία. Η σκληρή στάση που έχουν οι πορτιέρηδες μπορεί να μην είναι πάντα «δίκαιη», όμως χωρίς αυτό το εμπόδιο θα δημιουργούνταν χάος.

Το Berghain είναι ο πνευματικός διάδοχος του Ostgut, ενός μεγάλου και κάποτε ριζοσπαστικού gay club που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από τις ράγες του τρένου, στις οποίες χιλιάδες κόσμου κάνει ουρά γεμάτος ελπίδα και νευρικότητα κάθε πρωί τα Σαββατοκύριακα. Αν και η πολιτική της πόρτας δεν υπάρχει σε έντυπη μορφή- τουλάχιστον όχι δημοσιευμένη- μπορούμε να πούμε ότι το Berghain είναι μια επιτυχημένη απόπειρα να συνεχιστεί η ανοιχτόμυαλη και σεξουαλικά απελευθερωμένη κληρονομιά του. «Πάντα χρειάζεται η τριβή, όμως», προειδοποίησε ο υπεύθυνος του προσωπικού της πόρτας, Sven Marquardt, σε μια σπάνια συνέντευξή του στο περιοδικό GQ τον περασμένο χρόνο. «Σε δύο πράγματα βασίζεται ένα καλό κλαμπ, στην ποικιλομορφία και την τριβή».

Αν κάποιος καταφέρει να συμμετάσχει και να βιώσει προσωπικά την ευφορία που τόσο έντεχνα δημιουργεί ο Mardquart, θα πρέπει να είναι χαζός για να αμφισβητήσει αυτήν τη συνταγή. Όμως, από τις μέρες που βασίλευε η ντίσκο μέχρι την εποχή της ακμάζουσας δημιουργικότητας που χαρακτήριζε τη βερολινέζικη techno της δεκαετία του '90, αλλά και τη χρυσή εποχή της -από λάθους- πολιτικά φορτισμένης acid house, το μήνυμα της dance μουσικής ήταν πάντα αυτό της ενότητας. Είναι πραγματικά δυνατόν, να επιτευχθεί αυτό χωρίς να μείνουν κάποιοι έξω στο κρύο;

«Δεν θέλουμε να είμαστε αποκλειστικοί, αλλά ανοιχτοί», ξεκαθαρίζει ο διοργανωτής της Lineage, Maciejewski. «Θέλουμε να είμαστε επιλεκτικοί και επιδιώκουμε να αρχίσει να μιλάει ο κόσμος μεταξύ του και πάλι χωρίς να μεσολαβούν υπολογιστές. Αυτό είναι κάτι που πουλάμε ως αξία στον κόσμο. Την ιδέα δηλαδή του να έρχεσαι σε επαφή με τους ανθρώπους». Την ώρα που πολλά κλαμπ στο Βερολίνο και σε άλλα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής εξακολουθούν να δείχνουν αμείλικτη σκληρότητα, μετρώντας την αξία τους με βάση το μήκος των ουρών κόσμου που στέκεται έξω από αυτά με την ελπίδα να καταφέρει να μπει, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα εξελιχθεί μέσα στο 2016 η ριζοσπαστική «τρίτη οδός» που προσφέρει το Lineage, η οποία αφήνει την τύχη των κλαμπ στα χέρια των θαμώνων της.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί Αυτά τα Αθλητικά Παπούτσια Είναι Τόσο Ακριβά όσο ένα Αυτοκίνητο;

Οι Γυναίκες Αποκαλύπτουν τι Θεωρούν Σέξι

Φτιάξε κι Εσύ ένα Κόμμα, Μπορείς